Φτωχότερος έμεινε ο Ελληνικός Κινηματογράφος, καθώς στις 24/5 «έφυγε» ο αληθινά πρωτοπόρος δημιουργός του Κώστας Σφήκας.

Ο Κ. Σφήκας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1927. Εφηβος βιοπορίστηκε ως ταχυδρόμος. Το 1961, αυτοδίδακτος, σκηνοθέτησε τη μικρού μήκους ταινία «Εγκαίνια». Το 1962 γύρισε το ντοκιμαντέρ «Αναμονή» και το 1968, με τον Σταύρο Τορνέ, το μικρού μήκους ντοκιμαντέρ «Θηραϊκός όρθρος». Ο Σφήκας υπηρέτησε τον πειραματικό κινηματογράφο. Γύρισε εννέα ντοκιμαντέρ και ταινίες μυθοπλασίας και αποτέλεσε μια σταθερά «εναλλακτική φωνή» του ελληνικού κινηματογράφου. «Ο κινηματογράφος του Σφήκα δεν έχει καμιά σχέση με ό,τι συνηθίσαμε να ονομάζουμε κινηματογράφο. Είναι ένα απίστευτα τολμηρό πείραμα», τόνιζε ο Βασίλης Ραφαηλίδης, αναφερόμενος, το 1974, στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Σφήκα, «Μοντέλο».

Ο Κ. Σφήκας συνεργαζόμενος με το «Παρασκήνιο» της «Cinetic» σκηνοθέτησε ταινίες για αισθητικά κινήματα και μεγάλους καλλιτέχνες: «Θρήνος για τον Γιάννη Χρήστου», «Φωνές και στέκια του ρεμπέτικου», «Ο εξπρεσιονισμός στον κινηματογράφο», «Η ποίηση του Ανδρέα Εμπειρίκου», «Το μοντάζ του Αϊζενστάιν», κ.ά. Ο Κ. Σφήκας «απαθανατίστηκε» παίζοντας στις ταινίες «Οι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας» του Ν. Παναγιωτόπουλου, «Σταγόνα στον ωκεανό» της Ε. Αλεξανδράκη, «Η εαρινή σύναξις των αγροφυλάκων» του Δ. Αβδελιώδη, κ.ά. Το 2004, το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης τού απένειμε το «Χρυσό Αλέξανδρο» για το σύνολο της προσφοράς του.

Μεταξύ των ταινιών του είναι και οι εξής: «Μητροπόλεις», «Αλληγορία», «Το προφητικό πουλί των θλίψεων του Πάουλ Κλεε», «Προμηθεύς Εναντιοδρόμων», «Η γυναίκα της... και ο συλλέκτης - Αλληγορία ΙΙΙ», «Κατά Μάρκον Ευαγγέλιο», «Η αποκάλυψη του ηγεμόνα», «Ο αινιγματικός κύριος Ιούλιος Βερν - ΝΕΜΟ - Αλληγορία ΙΙ», «Μεταμόρφωση».

Πλήρης ημερών, έχοντας ολοκληρώσει το οκτάτομο έργο του «Ιστορία της Ελληνικής Λογοτεχνίας και η πρόσληψή της», που αφορά στη λογοτεχνία μας από το 1880 και για εκατό χρόνια, έφυγε (22/5), ο κριτικός και ιστορικός της Ελληνικής Λογοτεχνίας, Αλέξανδρος Αργυρίου. Η κηδεία του γίνεται σήμερα (3μμ) από το Α' Νεκροταφείο.

Ο Αλέξανδρος Αργυρίου, κατά κόσμον Αλέξανδρος Κουμπής, γεννήθηκε το 1921 στην Αλεξάνδρεια. Το 1930 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στη Σχολή Πολιτικών Μηχανικών του ΕΜΠ. Στην Κατοχή εντάχθηκε στη Σπουδάζουσα της ΕΠΟΝ, στο ΕΜΠ. Ως πολιτικός μηχανικός εργάστηκε κάνοντας μελέτες για το οπλισμένο σκυρόδεμα. Στο χώρο της λογοτεχνικής κριτικής εμφανίστηκε το 1947. Το μελετητικό ενδιαφέρον του στράφηκε πρωτίστως στη σχέση των κρινόμενων και ιστορούμενων λογοτεχνικών έργων με τα εθνικά, κοινωνικά, ιδεολογικοπολιτικά και πολιτιστικά γεγονότα της εποχής τους.

Πολυγραφότατος κριτικός, δοκιμιογράφος, ιστοριογράφος της λογοτεχνίας μας ο Αλέξανδρος Αργυρίου, άφησε πλούσιο, πολύτιμο για τους επόμενους μελετητές συγγραφικό έργο. Μεταξύ των βιβλίων του για σπουδαίους ποιητές μας είναι και το «Διαδοχικές αναγνώσεις Ελλήνων υπερεαλιστών» (Κρατικό Βραβείο Δοκιμίου, 1984). Ο Α. Αργυρίου δίδαξε ως επισκέπτης καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Το 1999 αναγορεύθηκε επίτιμος διδάκτορας του ΑΠΘ και το 1998 έλαβε το μεγάλο Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας.

Συγκέντρωση διαμαρτυρίας για το καθεστώς εργασιακής ομηρίας που τους έχουν επιβάλει οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, πραγματοποίησαν, το περασμένο Σάββατο, οι εργαζόμενοι στα έργα ανασκαφής και ανάδειξης του Α' αρχαίου θεάτρου Λάρισας. Με τη συγκέντρωσή τους, που έγινε στο χώρο του αρχαίου θεάτρου, διεκδίκησαν τη μονιμοποίησή τους, καθώς από το 2002 και εντεύθεν απασχολούνται με συμβάσεις εργασίας ορισμένου χρόνου, με αποτέλεσμα όταν αυτές λήγουν οι εργαζόμενοι να μένουν για μεγάλα χρονικά διαστήματα χωρίς δουλειά. Είναι χαρακτηριστικό ότι μετά από πολύμηνη παύση των εργασιών στο αρχαίο θέατρο, αυτές ξεκινούν πάλι, αλλά με συμβάσεις εργασίας των εργαζομένων διαρκείας μόνον ενός μήνα!!!

Στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας των εργαζομένων παραβρέθηκε αντιπροσωπεία του Εργατικού Κέντρου Λάρισας, ζητώντας να μονιμοποιηθούν, χωρίς όρους και προϋποθέσεις, όλοι οι συμβασιούχοι που εργάζονται για το αρχαίο θέατρο, αλλά και να προσληφθούν και όσοι χρειάζονται για τη γρήγορη αποπεράτωση της ανασκαφής, ανάδειξης και συντήρησης του μνημείου.

Καμία αμφιβολία για τις επιδιώξεις της κυβερνητικής οικονομικής, αλλά και της πολιτιστικής πολιτικής δεν άφησε ο υπουργός Πολιτισμού, Α. Σαμαράς, μιλώντας χτες στη 13η «Ετήσια Συζήτηση Στρογγυλής Τράπεζας με την Ελληνική Κυβέρνηση» του «Εκόνομιστ». Γενικότερο θέμα της συνάντησης είναι η «ανάκαμψη» από την οικονομική καπιταλιστική κρίση. Ο δε υπουργός διασαφήνισε τα πράγματα στον τομέα του, αφού το θέμα του ήταν: «Οδηγώντας την παγκόσμια πολιτιστική ατζέντα για την οικονομική και επιχειρηματική ανάκαμψη»!

Κατά τον υπουργό, δεν υπάρχει καπιταλισμός και εκμετάλλευση, αλλά ένα ...«ανθρωπολογικό πρότυπο που κυριαρχούσε ως πρόσφατα» και που «αμφισβητήθηκε με την κρίση» (!), η οποία δεν είναι το εύλογο και επαναλαμβανόμενο αποτέλεσμα της αντίφασης μεταξύ της κοινωνικοποίησης της παραγωγής και της ιδιοποίησης του παραγόμενου πλούτου... αλλά αποτέλεσμα ...«πολλών οικονομικών στρεβλώσεων».

Γι' αυτό και ο υπουργός εφιστά την προσοχή, μήπως ...από την πολύ κρατική «παρεμβατικότητα» πειραχθεί η ασυδοσία των μονοπωλίων! Βέβαια, το έθεσε πιο «κομψά», αλλά απροκάλυπτα: «Υπάρχει, πράγματι, ο κίνδυνος, αμφισβητώντας την κερδοσκοπική φρενίτιδα, να αμφισβητήσουμε την ίδια την ανταγωνιστικότητα. Αμφισβητώντας την κερδοσκοπία των επιτήδειων, να καταστρέψουμε την κερδοφορία των επιχειρήσεων (...) Υπάρχει ακόμα ο κίνδυνος, αναθέτοντας στα κράτη την ευθύνη να σώσουν την οικονομία, να επιστρέψουμε στον, αλήστου μνήμης, κρατισμό»! Λες και το αστικό κράτος είναι ...«ουδέτερο».

Χαρακτηριστική περίπτωση του πώς η εξαχρείωση της ανθρώπινης ζωής «βαφτίζεται» τέχνη και μάλιστα με την υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού, είναι αυτή του σοκαριστικού θεάματος που εκτέθηκε στην έκθεση Art Athina που εγκαινίασε ο υπουργός Αντώνης Σαμαράς, στις 21 Μάη και διάρκεσε ως τις 24 Μάη.

Θέμα του δήθεν δημιουργού είναι να παρουσιάσει λέει τον ανθρώπινο πόνο, και έτσι «εκθέτει» το γυμνό μοντέλο του στην μέση ενός χώρου όπου ο κάθε επισκέπτης μπορεί να πάρει μέρος σε ένα αλύπητο μαστίγωμα. Υποτοίθεται ότι ο «καλλιτέχνης» θέλει να κριτικάρει τον βασανισμό απο τα αρχαία χρόνια ως το Γκουντάναμο. Αυτού του είδους η ξεφτίλα έχει δώσει δείγματα και στο εξωτερικό. Διάφοροι άλλοι έχουν επιδοθεί σε βασανισμούς ζώων, με πιο ακραία την περίπτωση ενός Αργεντινού που έκανε «παράσταση προς έκθεση» το γεγονός ότι άφησε ένα δύστυχο σκύλο να πεθάνει απο την ασιτία και την δίψα. Ολα αυτά που θέλουν να εμφανίζονται ως τέχνη είναι απότοκα της ίδιας της σαπίλας του εκμεταλλευτικού συστήματος που επιχειρεί την αποχαύνωση και την εξαχρείωση του ανθρώπου. Η απόρριψη αυτής της σαπίλας δεν είναι θέμα ηθικό ούτε μόνο πολιτιστικό, είναι πρωτίστως θέμα πολιτικό για να μπορεί η τέχνη να επιτελεί τον κοινωνικό της ρόλο, να είναι κοντά στις αγωνίες και τους πόθους του λαού και να ανοίγει δρόμους.