Πραγματικότητα αποτελεί μετά και την υπογραφή από τον Τσέχο Πρόεδρο, την περασμένη Τρίτη, η «Νέα Ευρωπαϊκή Μεταρρυθμιστική Συνθήκη» (Συνθήκη της Λισαβόνας), που είναι, με ελάχιστες διαφορές, το «ευρωσύνταγμα» που απορρίφθηκε από τους λαούς με τα δύο ηχηρά ΟΧΙ στα δημοψηφίσματα της Γαλλίας και της Ολλανδίας. Εκφράζει την ανάγκη της ΕΕ, του κεφαλαίου, να μπορεί να παρεμβαίνει αποφασιστικότερα στα εσωτερικά των κρατών - μελών σε κρίσιμα ζητήματα, από την εξωτερική πολιτική, τον τομέα «ασφάλειας και άμυνας», την οικονομία, μέχρι την Παιδεία, τον Πολιτισμό και τον Αθλητισμό.

Τι προβλέπεται συγκεκριμένα:

• Εντείνεται η στρατιωτικοποίηση της ΕΕ, αφού θεσμοθετείται το δικαίωμά της να επεμβαίνει πολιτικά και στρατιωτικά σ' ολόκληρο τον κόσμο με δυνάμεις ταχείας αντίδρασης, είτε στο όνομα της «καταπολέμησης της τρομοκρατίας», είτε στο όνομα της πρόληψης και διαχείρισης κρίσεων ή ανθρωπιστικών αποστολών. Ταυτόχρονα, εισάγεται και θεσμοθετείται ο μηχανισμός της μόνιμης διαρθρωμένης συνεργασίας. Σύμφωνα με το μηχανισμό αυτό, μία ομάδα κρατών - μελών της ΕΕ (που θα αποτελείται βέβαια από τις ισχυρότερες χώρες της Ενωσης) μπορεί να συνιστά μόνιμη στρατιωτική συνεργασία που θα ακολουθεί κοινή εξοπλιστική πολιτική, θα εναρμονίζει τις στρατιωτικές ανάγκες «με τη διάθεση από κοινού... των αμυντικών τους μέσων και δυνατοτήτων» και «μέτρα για την ενίσχυση της διαθεσιμότητας, της διαλειτουργικότητας, της ευελιξίας και της δυνατότητας ανάπτυξης των δυνάμεών τους». Αυτό σημαίνει ότι δημιουργείται μία μόνιμη ομάδα στρατιωτικών δυνάμεων ταχείας αντίδρασης, έτοιμη να επέμβει στρατιωτικά σε κάθε χώρα του πλανήτη, όποτε κρίνει ότι εξυπηρετεί τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και συμφέροντα των χωρών που τη συγκροτούν, ακόμη και παρά την αντίθεση κάποιων κυβερνήσεων των κρατών - μελών της ΕΕ. Τέτοια μονάδα είναι η «Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Εξωτερικής Δράσης» (ΕΥΕΔ), η συγκρότηση της οποίας «πέρασε» πρόσφατα από την Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου με την υπερψήφιση της σχετικής έκθεσης Brok, την οποία καταψήφισε το ΚΚΕ. Την έκθεση στήριξαν με την ψήφο τους το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ και οι Οικολόγοι Πράσινοι, ενώ ο ΛΑ.Ο.Σ. και ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξαν την ώρα της ψηφοφορίας να λείπουν από την αίθουσα. Η ΕΥΕΔ προορίζεται να παίξει το ρόλο αυτόνομης υπηρεσίας της ΕΕ, με πολιτικοστρατιωτικές αρμοδιότητες, με βάση τις κατευθύνσεις της Κοινής Εξωτερικής Πολιτικής και της Πολιτικής Ασφάλειας και Αμυνας, στελεχωμένη από ανώτερους πολιτικούς και στρατιωτικούς υπαλλήλους της ΕΕ, κάτω από τις εντολές του ύπατου εκπροσώπου (υπουργού Εξωτερικών της ΕΕ).
• Η ΕΕ υιοθετεί για τον εαυτό της το δόγμα των ΗΠΑ περί «προληπτικού πολέμου». Αποδεικνύεται έτσι πόσο σαθρά είναι τα επιχειρήματα των πολιτικών απολογητών της ΕΕ ότι μπορεί να αποτελέσει αντίβαρο στη δήθεν βάρβαρη ιμπεριαλιστική πολιτική των ΗΠΑ. Αυτό που επιδιώκει η ΕΕ είναι να δυναμώσει τη θέση της στον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό, ακολουθώντας την ίδια εγκληματική πολιτική σε βάρος των λαών.
• Με τη «ρήτρα αλληλεγγύης» κατοχυρώνει το δικαίωμά της η ΕΕ να παρεμβαίνει στρατιωτικά και πολιτικά στις εσωτερικές εξελίξεις ακόμη και των κρατών - μελών της και μάλιστα χωρίς καν αίτημά τους, με πρόσχημα την «καταπολέμηση τρομοκρατικών απειλών και της τρομοκρατίας».
• Καταργεί, προς όφελος των ισχυρών χωρών, το δικαίωμα του βέτο στο σύνολο των αποφάσεων της ΕΕ, ιδιαίτερα στους τομείς της αστυνομικής και δικαστικής συνεργασίας στις ποινικές υποθέσεις, ακόμη και στους τομείς της κοινωνικής προστασίας και ασφάλειας.
• Δυναμώνει τους κατασταλτικούς μηχανισμούς της ΕΕ, όπως η Ευρωαστυνομία και η Eurojust, ο οργανισμός φύλαξης εξωτερικών συνόρων (FRONTEX) και δημιουργεί νέους, όπως η Ευρωεισαγγελία. Περιορίζει ακόμη πιο δραστικά τα ατομικά δικαιώματα και τις λαϊκές ελευθερίες, θεσμοθετεί την ανεξέλεγκτη παρακολούθηση, το φακέλωμα ακόμη και των ιδεολογικών και φιλοσοφικών αντιλήψεων, της πολιτικής και συνδικαλιστικής δράσης των εργαζομένων και την ανταλλαγή των προσωπικών δεδομένων με όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και τις μυστικές υπηρεσίες τους. Στρέφεται στην καταπολέμηση της «βίαιης ριζοσπαστικοποίησης», με αιχμή τις «ριζοσπαστικές ιδεολογίες» και τροποποιεί τον «ευρωτρομονόμο», βάζοντας το ζήτημα της ποινικής δίωξης της ...«παρακίνησης σε τρομοκρατικά εγκλήματα», της «στρατολόγησης» και της «εκπαίδευσης τρομοκρατών».

Η Μεταρρυθμιστική Συνθήκη μπορεί να μην έχει συγκεκριμένο άρθρο για την προτεραιότητα των νόμων της Ενωσης έναντι των αντίστοιχων των κρατών - μελών, το οποίο υπήρχε στο απορριφθέν «ευρωσύνταγμα», ωστόσο η προτεραιότητα εξακολουθεί να ισχύει όπως πριν σύμφωνα και με την επισήμανση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, το οποίο και υπογραμμίζει: «Η Σύνοδος υπενθυμίζει ότι σε συμφωνία με το νόμο για το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, οι Συνθήκες και οι νόμοι οι οποίοι υιοθετούνται από την Ενωση πάνω στη βάση των Συνθηκών, έχουν προτεραιότητα έναντι των νόμων των εθνικών κρατών». Ετσι περιορίζει ακόμη περισσότερο την εθνική κυριαρχία των κρατών - μελών, δίνοντας τη δυνατότητα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, με το μανδύα ενός δήθεν «ανεξάρτητου δικαστικού οργανισμού», να επιβάλλει το κοινοτικό δίκαιο, αφαιρώντας κάθε δυνατότητα άσκησης κυρίαρχης εθνικής πολιτικής από τα κράτη - μέλη και τα Κοινοβούλιά τους.

Και ενώ το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο πανηγυρίζει για την επικύρωση της «Νέας Συνθήκης», κάνοντας λόγο για «περισσότερη δημοκρατία» στην ΕΕ και χαιρετίζοντας τις «πρόσθετες εξουσίες» που του δίνονται, αξίζει να δει κανείς πώς επιβλήθηκε το συγκεκριμένο κείμενο, για να καταλάβει το μέγεθος της ...δημοκρατίας.

Μετά τον διπλό κόλαφο των δημοψηφισμάτων σε Ολλανδία και Γαλλία, η ΕΕ αποφάσισε ότι η Νέα Συνθήκη δε θα τεθεί σε λαϊκή κρίση, αλλά θα περάσει από τα εθνικά Κοινοβούλια και θα επικυρωθεί με συνοπτικές διαδικασίες. Μόνη εξαίρεση η Ιρλανδία, της οποίας το Σύνταγμα απαγόρευε την εφαρμογή της Συνθήκης, εάν δεν περάσει πρώτα από δημοψήφισμα. Στην πρώτη απόπειρα ο ιρλανδικός λαός απέρριψε τη Συνθήκη της Λισαβόνας με αποτέλεσμα να μεθοδευθεί ο δεύτερος γύρος, που ακολουθήθηκε από απειλές, εκβιασμούς και δηλώσεις περί απομόνωσης της χώρας, προκειμένου να καταλήξει στο «ναι» της 2ης Οκτώβρη. Τελευταίο εμπόδιο ο «ευρωσκεπτικιστής» και πιο φιλοαμερικάνος Τσέχος Πρόεδρος, Βάτσλαβ Κλάους, ο οποίος αρνιόταν να υπογράψει, υποστηρίζοντας ότι η ΕΕ θα καταλύσει την ανεξαρτησία της χώρας του «όπως παλαιότερα ο σοσιαλισμός». Και αυτές οι ψευτοαντιρρήσεις κάμφθηκαν.

Η «Μεταρρυθμιστική Συνθήκη» χτυπάει τις εργασιακές σχέσεις, αφού στα πλαίσια της συρραφής των Συνθηκών, που πραγματοποιεί, ενσωματώνει και τη «Στρατηγική της Λισαβόνας», η οποία έχει στόχο την προώθηση των συμφερόντων του κεφαλαίου με επιβολή της απασχόλησης, απασχολησιμότητας, της αρχής της «flexicurity» - ευελφάλειας. Δηλαδή, της επέκτασης των ελαστικών μορφών απασχόλησης, για να υπάρχει όλο και περισσότερη φτηνή εργατική δύναμη που θα αξιοποιείται με διάφορους τρόπους από την εργοδοσία (η προώθηση των προγραμμάτων stage που προωθεί η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ στον ιδιωτικό τομέα είναι ένα παράδειγμα). Επίσης, προχωράει σε πιο αποφασιστικό χτύπημα στα ασφαλιστικά δικαιώματα και τις συλλογικές συμβάσεις, στο πνεύμα αντιδραστικών αποφάσεων και οδηγιών, όπως η «οδηγία Μπολκεστάιν», που υποτίθεται ότι επαναδιατυπώθηκε αλλά παραμένει το ίδιο αντιδραστική. Η οδηγία αυτή, γνωστή και ως οδηγία «Σχετικά με τις υπηρεσίες στην εσωτερική αγορά», σηματοδοτεί την ένταση της επίθεσης σε βάρος των δικαιωμάτων των εργαζομένων στην ΕΕ. Είναι το αναγκαίο για το κεφάλαιο συμπλήρωμα στις αντίστοιχες νομοθετικές πρωτοβουλίες της ΕΕ για την απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας, των τηλεπικοινωνιών, των μεταφορών. Θα δώσει ώθηση στην παραπέρα ιδιωτικοποίηση κλάδων και υπηρεσιών. Η εφαρμογή της «οδηγίας Μπολκεστάιν» θα πλήξει ιδιαίτερα τους νέους και τις νέες εργατοϋπαλλήλους, τους μετανάστες.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η προβλεπόμενη από την οδηγία «Αρχή της χώρας καταγωγής». Σύμφωνα με αυτή την Αρχή, οι μονοπωλιακοί όμιλοι αποκτούν τη δυνατότητα, με συνοπτικές διαδικασίες, να δηλώνουν ως έδρα τους χώρες της ΕΕ όπου οι μισθοί και τα μεροκάματα είναι ιδιαίτερα χαμηλοί, με ελάχιστα εργασιακά δικαιώματα. Απασχολώντας εργάτες από αυτές τις χώρες, οι επιχειρήσεις θα μπορούν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε οποιοδήποτε κράτος - μέλος της ΕΕ, με τους μισθολογικούς και εργασιακούς όρους που ισχύουν στη χώρα που έχουν δηλώσει ως έδρα τους.

Το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή αποκάλυψε το χαρακτήρα της διαδικασίας αυτής, ξεκινώντας από το Μάαστριχτ ως την Ευρωσυνθήκη. Αντέταξε ένα διπλό ΟΧΙ: Στην Ευρωσυνθήκη και την ίδια την ΕΕ. Ζήτησε τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος στη χώρα μας και συγκέντρωσε μαζικά υπογραφές χωρίς να αντιμετωπίζει το ζήτημα του δημοψηφίσματος μόνο ως ζήτημα δημοκρατίας, αλλά κυρίως ως ευκαιρία να βαθύνει η ενημέρωση, η συζήτηση γύρω από το χαρακτήρα και τη φύση της ΕΕ. Επιδίωξε να σπάσει τη συνωμοσία σιωπής που επιβάλλουν τα αστικά μέσα ενημέρωσης και οι άλλες πολιτικές δυνάμεις και πάλεψε και παλεύει να εκφραστεί η αντίθεση των εργαζομένων στην ίδια την ΕΕ, υποστηρίζοντας τη γραμμή της απειθαρχίας και ανυπακοής στις πολιτικές της ΕΕ, που φτάνει μέχρι την αποδέσμευση, υπογραμμίζοντας ότι είναι αποπροσανατολιστική και επικίνδυνη η άποψη που ζητά περισσότερη Ευρώπη. Γιατί αυτό σημαίνει στην ουσία περισσότερη αντιδραστική και ιμπεριαλιστική Ευρώπη, που ανταγωνίζεται σε ισχύ τις ΗΠΑ και τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις στη διανομή των αγορών και των σφαιρών επιρροής σε βάρος των λαών.