Το πιο... «σύντομο ανέκδοτο» μεταξύ των ίδιων των Βρετανών κινηματογραφιστών κατάντησε η φράση «ανεξάρτητος βρετανικός κινηματογράφος», του πάλαι ποτέ πολλά υποσχόμενου αυτού κινηματογραφικού «ρεύματος», που έχει δώσει σπουδαία καλλιτεχνικά δείγματα.

Ο λόγος, για τον οποίο σκηνοθέτες όπως ο Κεν Λόουτς ή ο Μάικ Λι, κατά καιρούς μίλησαν με ειρωνικό τρόπο για την «ανεξαρτησία» του βρετανικού κινηματογράφου είναι κοινός σ' όλη την Ευρώπη, αλλά πάντα παίρνει μεγαλύτερες διαστάσεις για μια κινηματογραφική δύναμη όπως η Βρετανία: η εισβολή του Χόλιγουντ. Σε δημοσίευμα της ηλεκτρονικής σελίδας του BBC γίνεται λόγος ακόμη και για «άλωση» του βρετανικού κινηματογράφου από τους Αμερικανούς μεγαλοπαραγωγούς.

Στο θέμα αναφέρθηκε και ο γνωστός Βρετανός σκηνοθέτης και πρόεδρος της Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, Ρίτσαρντ Ατέμπορο, μιλώντας στη Βουλή των Κοινοτήτων. Η βρετανική κινηματογραφική βιομηχανία πάσχει για δύο λόγους: α) οι βρετανικές ταινίες με διεθνή, εμπορική, επιτυχία, όπως οι ταινίες «Τζέιμς Μποντ», «Χάρι Πότερ», «Ο άρχοντας των δαχτυλιδιών», μόνον κατ' όνομα είναι βρετανικές, αφού τα κεφάλαιά τους είναι αμερικανικά. Στις ΗΠΑ, βέβαια, πάνε και τα έσοδα, με αποτέλεσμα να διαιωνίζεται το πρόβλημα έλλειψης «ρευστού» της βρετανικής κινηματογραφικής βιομηχανίας. β) Οι αμιγώς βρετανικές ταινίες (στην πλειοψηφία τους χαμηλού προϋπολογισμού, αλλά σαφώς ποιοτικότερες από τις προαναφερόμενες) πάνε καλά στην εσωτερική αγορά, αλλά όχι στο εξωτερικό.

Επιπλέον, οι κριτικοί κινηματογράφου καταγγέλλουν κακοδιαχείριση των κονδυλίων που δόθηκαν στο βρετανικό κινηματογράφο από το βρετανικό «ΛΟΤΤΟ». Ενας από αυτούς, ο βετεράνος κινηματογραφικός κριτικός, Αλεξάντερ Γουόκερ, σημειώνει: «Διαθέτουμε τους καλλιτέχνες, τους δημιουργούς αλλά δίνουμε τα χρήματα σε λάθος τομέα, στην παραγωγή, ενώ θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν για την εμπορική προώθησή τους σε μεγάλες εμπορικές αίθουσες τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό». Τόνισε, ότι «υπάρχει ένα ολιγοπωλιακό σύστημα διανομής των ταινιών, το οποίο ελέγχεται από τις πέντε ή έξι μεγαλύτερες αμερικανικές εταιρίες, οι οποίες εξασφαλίζουν προκαταβολικά τα δικαιώματα προβολής των μεγάλων κινηματογραφικών αιθουσών και προωθούν τα δικά τους προϊόντα σε βάρος της ανεξάρτητης βρετανικής παραγωγής».

Ετσι, από τα 300 εκατ. δολάρια που επενδύθηκαν από το βρετανικό «ΛΟΤΤΟ» σε κινηματογραφικές παραγωγές, μόνο ένας μονοψήφιος αριθμός αυτών γνώρισε σχετική επιτυχία. Γεγονός που αμφισβητεί τον όρο «βρετανική κινηματογραφική βιομηχανία», αφού δεν υπάρχουν τα έσοδα για να συντηρηθεί.

Ο επικεφαλής του Εθνικού Συμβουλίου Κινηματογράφου, γνωστός σκηνοθέτης, Αλαν Πάρκερ, θεωρεί το ότι δεν υπήρξε ποτέ βρετανική κινηματογραφική βιομηχανία οφείλεται στον «ερασιτεχνικό» τρόπο διαχείρισης των κονδυλίων και ότι η Βρετανία «είναι πολύ μικρή αγορά(!) για να στηρίξει κινηματογραφική βιομηχανία». Τι να πει τότε η... Ελλάδα;

Την πρώτη ατομική έκθεση του Β. Κανιάρη στη Νέα Υόρκη παρουσιάζει το εκεί Παράρτημα του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού. Ο Β. Κανιάρης θεωρείται από τους χαρακτηριστικότερους εκπροσώπους της σύγχρονης ελληνικής τέχνης. Το έργο του εξετάζει την πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα. «Το ιδιαίτερο στοιχείο της αισθητικής του πρότασης», σημειώνει ο επιμελητής της έκθεσης, Μάνος Στεφανίδης, «βρίσκεται στις λεπτομέρειες. Μεταμορφώνει ένα αντικείμενο που υπάρχει κατά τύχη σε μια αξία που δημιουργεί ύφος, που εμψυχώνει τα τιποτένια ψήγματα του άξιου, που ψιθυρίζει την προσωπική ιστορία, το γέλιο και το λυγμό». Η επιλογή του χρόνου της έκθεσης «Ο,τι θέλει ο λαός...» σχετίζεται με την αναζωπυρωμένη αγωνία για κοινωνική και πολιτική συνείδηση των ανθρώπων και εμφανίζεται ως απάντηση στις διεθνείς σχέσεις και την αναζήτηση της ειρήνης. Μέσα από την έκθεση, το κοινό μπορεί να δει πώς ένας καλλιτέχνης απεικονίζει, φαντάζεται και απαντά στα ιστορικά γεγονότα του κόσμου.

Εκθεση ζωγραφικής του Σ. Καραβούζη εγκαινιάζεται στις 27/5 στην γκαλερί «Ν. Deman» στο Παρίσι. Πρόκειται για την ενδέκατη έκθεση του καλλιτέχνη στο Παρίσι. Θα εκτεθούν 25 έργα μικρών και μεγάλων διαστάσεων, που χαρακτηρίζονται από έντονη μεταφυσική ατμόσφαιρα και ποιητικό ρεαλισμό. Η σαφήνεια, η δωρικότητα του ύφους και ο μνημειακός χαρακτήρας των συνθέσεών του αναδίδουν την αίσθηση της ελληνικότητας.

Κανείς δε θα τελείωνε αυτή τη βραδιά, ίσως γιατί όλοι ξέραμε ότι αυτή, η προχτεσινή βραδιά, ήταν η τελευταία μελωδική συνάντηση για φέτος στο «Συρμό».

Στη σκηνή ήταν η Ερωφίλη, ο Δημήτρης Υφαντής κι ο Νίκος Κουρουπάκης, που παρουσίασαν ένα πραγματικά πολύ ωραίο πρόγραμμα. Δεν έλειψαν όμως κι οι εκπλήξεις. Μαζί τους προχτές βρέθηκαν και ομότεχνοί τους, φίλοι του «Συρμού», που αργά το βράδυ έκαναν το δικό τους πέρασμα από τη σκηνή. Ο Βασίλης Λέκκας, πρώτος άφησε τη θέση του στο μπαρ για να τραγουδήσει το «αντίο» του στη ζεστή παρέα που είχε δημιουργηθεί και στο φιλόξενο χώρο. Ακολούθησαν η Ελένη Τσαλιγοπούλου, η Αφεντούλα Ραζέλη, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ο Μιχάλης Κακέπης, με ένα τραγούδι ο καθένας και με μια καλή κουβέντα γι' αυτή την τόσο άμεση μουσική σκηνή. Οι φωνές όλου του κόσμου ενώθηκαν μ' αυτές των καλλιτεχνών, στα τραγούδια αλλά και στα «πειράγματα», στ' αστεία ανάμεσα στη σκηνή και στα τραπέζια.

Η Ερωφίλη, ο Δ. Υφαντής κι ο Ν. Κουρουπάκης κράτησαν το φινάλε, που ήταν πραγματικά αντάξιο όλης της μοναδικής βραδιάς. Κι ο «Συρμός» μπορεί να έκλεισε τις πόρτες του για το καλοκαίρι, υπόσχεται, όμως, από το φθινόπωρο ακόμα περισσότερες μουσικές εκπλήξεις...