σου γράφω σήμερα κάτω από δύσκολες συνθήκες. Είναι 11 το πρωί και βρίσκομαι στη γέφυρα του Μεγανίτη, έξω από το Αίγιο. Από τα ξημερώματα πήραμε διαταγή να φορέσουμε τη στολή εκστρατείας, το κράνος, να ζωστούμε τα κλομπς και τα δακρυγόνα και να υπερασπιστούμε το δρόμο "πάση θυσία". Στο δρόμο μάθαμε πως σήμερα οι αγρότες της περιοχής έχουν συλλαλητήριο κι ότι μπορεί να στήσουν νέα μπλόκα. Αυτό πρέπει να το αποτρέψουμε εμείς, μας είπαν, για "να σώσουμε τον κοινωνικό ιστό της χώρας από τις σκοτεινές δυνάμεις που προσπαθούν να τη μετατρέψουν σε Αλβανία". Μας είπαν να μην φοβηθούμε γιατί σε περίπτωση σύγκρουσης θα έχουμε στο πλευρό μας όλους τους προοδευτικούς πολίτες. Κι όμως, τόσες ώρες εδώ, οι μόνοι που μας κατανοούν είναι κάποιοι υπάλληλοι που έστειλε ο Περιφερειάρχης να φράξουν με αυτοκίνητα της ΔΕΚΕ το δρόμο. Οσα αυτοκίνητα πέρασαν δεν είχαν προοδευτικούς πολίτες. Αλλοι μας έβρισαν, άλλοι μας κοιτούσαν εχθρικά και κάποιοι άλλοι κουνούσαν απλά το κεφάλι λέγοντας πως ξαναγυρίσαμε στο 1967. Ενας μάλιστα μας ρώτησε αν τα λεφτά που παίρνουμε φτάνουν για να βάψουμε τα χέρια μας στο αίμα των αγροτών. Θυμήθηκα τότε τις στερήσεις που περάσατε εσύ κι ο πατέρας για να μπορέσω να μπω στο Πολυτεχνείο και τη στεναχώρια που πήρατε όταν, μην μπορώντας να στείλετε άλλα λεφτά, το παράτησα στο β έτος και μπήκα στην αστυνομία.

τέτοιες ώρες θυμάμαι τον πατέρα που μιλούσε για την ανυπομονησία του ΕΛΑΣίτη πριν από κάθε μάχη με τους Γερμανούς. Προσπαθώ να πιστέψω ότι κι εγώ σήμερα περιμένω οπλισμένος να αντιμετωπίσω τους Γερμανούς, τους Τούρκους και να πάρω θάρρος. Μάταια. Οσο σκέφτομαι πως μπορεί μαζί με τους αγρότες να δω εσένα, τον πατέρα, τον αδερφό και τα ξαδέρφια μου, το χέρι μου τρέμει. Θυμάμαι τον παππού Αρη που όποτε μιλούσε για τις εξεγέρσεις των καπνεργατών του '36, απάγγειλε κείνους τους στίχους του Ρίτσου:

"Και τότε γαλονάδες πέσαν γιε μου

κι είδα να δέρνουν, να σφυροκοπάνε.

Μας λένε: "Οι Τούρκοι, οι Βούλγαροι είναι εχθροί".

Μα, τους Ρωμιούς Ρωμιοί να τους χτυπάνε; ".

Ο διοικητής μας, κατάλαβε πως τα λόγια των περαστικών μάς κλόνισαν κι έτρεξε να μας εμψυχώσει. "Μην τους ακούτε", ούρλιαξε, "είναι συνοδοιπόροι των κομμουνιστών κι επιζητούν την ανατροπή του κράτους. Προσέξτε γιατί η κομμουνιστική προπαγάνδα εισχώρησε και στο Σώμα. Ομως, σύντομα οι συνοδοιπόροι θα εκδιωχθούν. Θα τον δείτε αυτόν τον Κυριαζίδη, να πουλά τσιγάρα στην Ομόνοια. Υπερασπιστείτε το κράτος που κινδυνεύει". Μα αν ένα κράτος κινδυνεύει από σας, εγώ δεν το θέλω. Καλύτερα να πουλάω κι εγώ τσιγάρα στην Ομόνοια.

η ώρα είναι 1 το μεσημέρι και ο "εχθρός" δεν ήρθε. Μας είπαν πως τον τρομάξαμε αλλά εγώ άκουσα καθαρά τα μεγάφωνα να λένε: "Συνεχίζουμε μέχρι τη νίκη". Ντρέπομαι να είμαι μαζί τους. Στο επόμενο συλλαλητήριο θα έρθω να σταθώ δίπλα σε σένα και τον πατέρα. Κι ελπίζω αυτή τη φορά να μην βρω τους σημερινούς συναδέλφους μου απέναντί μας, αλλά δίπλα μας.

Ο γιος σου".

Και για την αντιγραφή

Παναγιώτης ΖΑΒΟΥΔΑΚΗΣ

(Το σημείωμα αυτό βρέθηκε - ή θα μπορούσε να είχε βρεθεί - το μεσημέρι της περασμένης Πέμπτης στη γέφυρα του Μεγανίτη, έξω από το Αίγιο, μαζί με κύπελλα καφέ και απομεινάρια "ξηράς τροφής", όταν αποχώρησαν τα λεωφορεία με τις διμοιρίες των ΜΑΤ, που "υπερασπίστηκαν" τη γέφυρα από τους αγρότες).

Η κυβέρνηση δε βλέπει το λόγο να φέρει οποιαδήποτε εμπόδια στην ανέγερση του Μεγάρου Μουσικής στη Θεσσαλονίκη. Ομως, μόνο "ένα θαύμα" θα κτίσει το Μέγαρο Μουσικής μέσα σε λίγους μήνες, αφού η προκήρυξη ανοιχτού διαγωνισμού για τη μελέτη - κατασκευή του έργου, που έχει δημοσιευτεί, έχει θέσει προθεσμία εκτέλεσης μόνο 14 μηνών από την κατάρτιση της σύμβασης και με ενδεικτικό προϋπολογισμό 5,5 δισ. δραχμών.

Τα παραπάνω προκύπτουν από την έγγραφη απάντηση του υπουργού Πολιτισμού, Ε. Βενιζέλου (10.1.1997), σε ερώτηση που κατέθεσαν οι βουλευτές του ΚΚΕ Στ. Παναγιώτου και Μ. Μπόσκου στις 20.12.1996.

Στην ερώτησή τους οι βουλευτές του ΚΚΕ υπογράμμιζαν ότι παρόλο που φαίνεται ότι οι εργασίες προχωρούν κανονικά, ωστόσο μια προσεκτικότερη προσέγγιση της υπόθεσης προκαλεί ερωτηματικά, επειδή στην προκήρυξη του διαγωνισμού για τη μελέτη και κατασκευή του τεράστιου έργου ζητούνται προδιαγραφές "ιδιαίτερα υψηλών απαιτήσεων" σε έργο με "μνημειακό χαρακτήρα".

Ο Στ. Παναγιώτου και η Μ. Μπόσκου ερωτούσαν τους υπουργούς Πολιτισμού, Εθνικής Οικονομίας και Μακεδονίας - Θράκης:

• Εάν κρίνει η κυβέρνηση ότι είναι δυνατόν να καταρτιστεί η μελέτη και να περατωθεί η κατασκευή ενός έργου ενδεικτικού προϋπολογισμού 5,5 δισ. δραχμών, επιφάνειας 17.000 τετραγωνικών μέτρων και όγκου 120.000 κυβικών μέτρων σε διάστημα 14 μηνών και αν όχι εκτιμά η κυβέρνηση ότι πίσω απ' το συγκεκριμένο διαγωνισμό υποκρύπτονται άλλα συμφέροντα.
• Πώς προτίθεται η κυβέρνηση να διασφαλίσει τα συμφέροντα του δημοσίου, το οποίο χρηματοδοτεί εξ ολοκλήρου με τη συμμετοχή της Ευρωπαϊκής Ενωσης το συγκεκριμένο έργο;
• Είναι μέσα στις προθέσεις της κυβέρνησης να επανεξετάσει την όλη υπόθεση;

Ιδού και η απάντηση της κυβέρνησης διά χειρός του υπουργού Πολιτισμού, Ε. Βενιζέλου:

- Η εξαγγελία της απόφασης του Διοικητικού Οργανισμού του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης να ζητήσει προσφορές για την κατασκευή του συγκεκριμένου έργου έγινε το Γενάρη του 1996 με ανακοίνωση προς την Ευρωπαϊκή Ενωση και η διακήρυξη του διεθνούς διαγωνισμού έγινε τον Αύγουστο του 1996.

- Εχουν υποβληθεί τέσσερις προσφορές από τέσσερις ελληνικές εταιρίες - κοινοπραξίες, οι οποίες - κατά τον υπουργό - έχουν αποδεχτεί τους όρους διαγωνισμού και το χρόνο εκτέλεσης του έργου. Οι προσφορές - σύμφωνα με τον Ε. Βενιζέλο - βρίσκονται στο στάδιο της αξιολόγησης και "αποδεικνύεται ότι είναι πράγματι δυνατή η εκτέλεση του έργου μέσα σε 14 μήνες".

- Το έργο πρόκειται να ανατεθεί με δημόσιο διεθνή διαγωνισμό, σύμφωνα με τους κανόνες που επιβάλλει η Ευρωπαϊκή Ενωση.

Και η απάντηση του υπουργού καταλήγει: "Οποιαδήποτε αλλαγή των δεδομένων του διαγωνισμού αυτού θα προκαλέσει τεράστια καθυστέρηση του έργου και η κυβέρνηση δε βλέπει το λόγο να φέρει οποιαδήποτε εμπόδια στην ομαλή εξέλιξη της διαδικασίας του διαγωνισμού".

Αυτός ο πολιτισμός απορρίφτηκε απ' τις εκδηλώσεις για την ανακήρυξη της Θεσσαλονίκης ως Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης.

Είναι η πολιτιστική συνεισφορά των Ηπειρωτών, που φέτος γιόρτασαν την εξηντάχρονη ιστορία της Πανηπειρωτικής Συνομοσπονδίας Ελλάδας (ΠΣΕ) παρουσία 15.000 ανθρώπων στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας.

Η συμμετοχή της ΠΣΕ στη Θεσσαλονίκη, με 2.000 παιδιά χορευτικών συγκροτημάτων, θα στοίχιζε 10 - 15 εκατ., τη στιγμή που δίνονται σκανδαλιστικές επιχορηγήσεις προς άλλες κατευθύνσεις και η ΠΣΕ αγνοείται παντελώς απ' το υπουργείο Πολιτισμού, όπως κατήγγειλε ο πρόεδρός της Κ. Αλεξίου.

Αλλά τι να καταλάβουν οι υπηρετούντες την Ευρω - εξουσία και μη έχοντες γνήσια ελληνική κουλτούρα απ' το σόλο κλαρίνο του Πέτρου Λούκα - Χαλκιά; Και τι μπορούν να νιώσουν απ' το "Ηλιε γιατί μας άργησες να πας να βασιλέψεις. Σε καταριέται η αργατιά κι ο ξενοδουλευτάρης. Σε καταριέται και μια νια", που τραγούδησε ο Στ. Μπέλος;

"Η μουσική, τα τραγούδια, τα μοιρολόγια και οι χοροί μας είναι η ανεκτίμητη κληρονομιά μας", είπε ο έφορος πολιτιστικών εκδηλώσεων της ΠΣΕ, Ι. Κατσένης.