ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ(Του ανταποκριτή μας ΧΡ. ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΥ)

Πενήντα χρόνια συμπληρώνονται αυτό το μήνα, από τη μεγαλειώδη υπαίθρια συναυλία που έδωσε στην περιοχή του Πίκσκιλ της Πολιτείας της Νέας Υόρκης, ο αξέχαστος μαύρος αγωνιστής και βαθύφωνος τραγουδιστής Πολ Ρόμπσον.Οι πολίτες που πήραν μέρος σ' αυτήν, στις 27 Αυγούστου 1949, αντιμετώπισαν θαρραλέα τη βάρβαρη επίθεση, που είχε οργανωθεί από τις αρχές και άλλα "όργανα" εναντίον τους, με κύριο στόχο τον ίδιο τον Ρόμπσον.

Στον πρόλογό του, στο βιβλίο "Πίκσκιλ, ΗΠΑ" του γνωστού συγγραφέα Χάουρντ Φαστ,ο Γουίλιαμ Πάτερσον,ανώτατο στέλεχος του ΚΚ των ΗΠΑ, έγραφε: "Στις 27 Αυγούστου 1949, ο φασισμός εξαπέλυσε τη βρωμερότερη επίθεσή του κατά του αμερικανικού λαού γενικότερα και του νέγρικου λαού ειδικότερα. Τη μέρα εκείνη, καθώς οι μαύροι και οι λευκοί ορθώθηκαν ενωμένοι, υποστηριζόμενοι από την εργατική τάξη, ο φασισμός απέτυχε".

Ο Πάτερσον αναφερόταν στις αισχρές επιδρομές, υποκινούμενες από τη μυστική ασφάλεια (FBI), ενάντια στο ειρηνόφιλο πλήθος, που είχε συγκεντρωθεί το βράδυ εκείνο στο άλσος της πόλης, για να ακούσουν τον μεγάλο καλλιτέχνη. Μεθυσμένοι αλήτες, στρατολογημένοι από την Αμερικανική Λεγεώνα, εφόρμησαν με ρόπαλα, με μπουκάλια, με λίθους και άλλα φονικά μέσα, φωνάζοντας έξαλλοι ρατσιστικές, αντισημιτικές και αντικομμουνιστικές βρισιές. Ο συγγραφέας Φαστ, που είχε πάρει μέρος στη συναυλία εκείνη, έγραψε πως ένας από τους αλήτες αυτούς, κραύγαζε ο "Θεός να ευλογεί το Χίτλερ", ενώ ένας άλλο ωρυόταν: "Να λιντσαριστεί ο Ρόμπσον". Πολλοί από τους ακροατές χτυπήθηκαν στο κεφάλι και σε άλλα σημεία του σώματος από λίθους και μπουκάλια.

Μια δεύτερη συναυλία του Πολ Ρόμπσον δόθηκε στην ίδια τοποθεσία του Πίκσκιλ, στις 4 του Σεπτέμβρη του 1949, την οποία παρακολούθησαν χιλιάδες ακροατές. Τη φορά αυτή, όμως, συνδικαλιστές είχαν σχηματίσει με τα σώματά τους μια περίμετρο ασφαλείας γύρω από το άλσος. Ετσι, η συναυλία διεξήχθη ομαλά. Οταν όμως τελείωσε, προστατευόμενοι από την αστυνομία τραμπούκοι άρχισαν να κραυγάζουν ρατσιστικές και αντισημιτικές αισχρολογίες κατά των ακροατών και να εκτοξεύουν λίθους και μπουκάλια στα αυτοκίνητά τους και στα λεωφορεία, που λόγω του συνωστισμού, μετακινούνταν πολύ αργά, καταθρυμματίζοντας τα τζάμια τους και τραυματίζοντας και τη φορά αυτή, πολλά άτομα.

Αναφερόμενη στα αίσχη αυτά, η εφημερίδα "Πίπολς Γουίκλι Γουόρλντ" - (PWW), όργανο του ΚΚ ΗΠΑ, σημείωνε (31/7/'99) σε κύριο άρθρο με τον τίτλο, "Θυμόμαστε το Πίκσκιλ, Θυμόμαστε τον Πολ Ρόμπσον": "Χρόνια αγώνα κατά της ψυχροπολεμικής καταπίεσης ακολούθησαν τα όργια στο Πίκσκιλ, πριν 50 χρόνια αυτόν τον μήνα. Αλλά τα λόγια του Πάτερσον αντηχούν το ίδιο σωστά, όπως το 1949: Είναι η ενότητα της εργατικής τάξης, των μαύρων, των μελαμψών και των λευκών, που ορθώνει φραγμό στο φασισμό και υπερασπίζεται τη Χάρτα Δικαιωμάτων. Και το όνομα του Ρόμπσον είναι συνδεδεμένο για πάντα με εκείνη τη νίκη".

Απαραίτητο να αναφέρουμε εδώ ότι ο Ρόμπσον (1898 - 1976) ήταν μία πολυτάλαντη προσωπικότητα. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο "Κολόμπια" της Νέας Υόρκης, αλλά επειδή οι δυνατότητες τότε για την άσκηση του δικηγορικού επαγγέλματος ήταν πολύ περιορισμένες για έναν μαύρο, στράφηκε σε άλλους τομείς. Εγινε ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου - ήταν διάσημος για το ρόλο του σαιξπηρικού έργου "Οθέλλος" - έγινε εξαίρετος τραγουδιστής - μοναδικός στο περίφημο νέγρικο λαϊκό άσμα "Ολντ Μαν Ρίβερ" - αθλητής, λόγιος, συγγραφέας, γλωσσολόγος και συνεπής αγωνιστής για τα πολιτικά δικαιώματα, σταθερός φίλος και υποστηρικτής της ΕΣΣΔ. Το αποτέλεσμα: Για τον αδιάσπαστο δεσμό του με το αριστερό κίνημα, η αμερικανική κυβέρνηση του αφαίρεσε στην περίοδο 1950-'58 το διαβατήριό του, οπότε αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τις ΗΠΑ και να ζήσει στην Αγγλία.

Και όχι μόνο αυτό. Τώρα, ο γιος του, Πολ Ρόμπσον ο νεότερος, που τώρα συγγράφει τη βιογραφία του πατέρα του, σε δηλώσεις του (18/3/99) στην εφημερίδα "Ντέιλι Νιους" - (D.N.) της Νέας Υόρκης, εξέφρασε την υπόνοια, ότι ο πατέρας του ενδέχεται να είχε δηλητηριαστεί από Αμερικανούς μυστικούς πράκτορες. Είπε συγκεκριμένα: "Υπάρχει ένδειξη, που οδηγεί στην πιθανότητα, ότι ο πατέρας μου ενδέχεται να είχε φαρμακωθεί από πράκτορες της CIA στη Μόσχα".

Ο γιος του, που πήγε στη Μόσχα και είχε συνεντεύξεις με Ρώσους αξιωματούχους πάνω σε αυτό το ζήτημα λέει ότι υποψιάζεται πως μπορεί να του είχε δοθεί ΒΖ, ένα φάρμακο που προκαλεί διανοητική διαταραχή, σε ένα αιφνιδιστικό πάρτι, που έγινε σε ξενοδοχείο της Μόσχας όπου διέμενε και υπέστη παραισθήσεις και παράνοια και αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει, πετσοκόβοντας τους καρπούς των χεριών του.

"Κάποιος στο πάρτι" είπε, "μπορεί να του έριξε κάτι στο ποτό του" και πιστεύει πως ο πατέρας του μπορεί να έγινε στόχος, επειδή σχεδίαζε ένα ταξίδι στην Κούβα, που θα συνέπιπτε με την αποτυχημένη εισβολή στον Κόλπο των Χοίρων. "Η CIA μπορεί να σκεφτόταν: Δεν το θέλουμε να παρακάθεται με τον Κάστρο, όταν θα χτυπάμε τα παράλια της Κούβας".

Οπως ανέφερε η "D.N.", πολύ πριν από αυτό οι δραστηριότητες του Ρόμπσον σε όλο το αριστερό κίνημα είχαν υπερδιογκώσει τον φάκελό του στα αρχεία του FBI. Οπως ήταν επόμενο, η εκπρόσωπος της CIA, Ανια Γκουίλσερ,αναφερόμενη στην κατηγορία του γιου απάντησε: "Ο ισχυρισμός του εντελώς αβάσιμος", κατέληγε στο δημοσίευμά της η "D. N.".

Η αναζωπύρωση - εδώ και τρεις βδομάδες - του εμφυλίου στο Αφγανιστάν, μετά από 10 μήνες, κατά τους οποίους η χώρα περιήλθε σε κατάσταση "περίπου ειρήνης", έχει μια απλή εξήγηση: οι επικυρίαρχοι του 90% της χώρας, Ταλιμπάν, προσπαθούν να πετύχουν αυτό που δεν κατάφεραν πέρσι. Να εξαλείψουν τη μόνη πολιτική δύναμη που συνεχίζει να αποτελεί (έστω περιορισμένη) "απειλή" γι' αυτούς, τη "Συμμαχία του Βορρά". Από στρατιωτικής πλευράς αυτό σημαίνει ένα πράγμα: Την εξόντωση του πολέμαρχου Αχμέντ Σαχ Μασούντ, γνωστού και με το προσωνύμιο "Λιοντάρι του Παντσίρ".

Η ηγεσία του κινήματος των Ταλιμπάν (στην οποία δεσπόζει η μορφή του μουλά Μοχαμάντ Ομάρ, πρώην μουτζαχεντίν που έχασε το ένα του μάτι πολεμώντας - με χρηματοδότηση της CIA - εναντίον των Σοβιετικών τη δεκαετία του '80) έχει χάσει εδώ και καιρό την υπομονή της. Η νέα "ειρηνευτική διαδικασία" στα τέλη της άνοιξης και ως το μέσον του καλοκαιριού, στην οποία "σπόνσορας" ήταν ο ΟΗΕ, στο Ουζμπεκιστάν, επιεικώς απέφερε μια τρύπα στο νερό. Ηδη από νωρίτερα φήμες για μια "θερινή εκστρατεία" κυκλοφορούσαν όχι μόνο στην Καμπούλ, αλλά και σε άλλες πρωτεύουσες που ενδιαφέρονται για τα τεκταινόμενα στο Αφγανιστάν. Στην Ουάσιγκτον, για παράδειγμα. Οπου το lobbying της πετρελαϊκής "Unocal", η οποία "εξετάζει το ενδεχόμενο" να ξαναμπεί στο κονσόρτσιουμ "CENTGAS", με σκοπό να δημιουργήσει τον αγωγό που θα μεταφέρει το πετρέλαιο του Τουρκμενιστάν στις ακτές της Αραβικής Θάλασσας (μέσω Αφγανιστάν, εννοείται), ενδέχεται να αποτέλεσε τη βασικότερη αιτία αναθέρμανσης του αμερικανικού ενδιαφέροντος για την αποκατάσταση μιας "ειρήνης" στη χώρα.

Για τους Ταλιμπάν, τους "φοιτητές" των ισλαμικών σχολών που άνθισαν στο Πακιστάν τις δεκαετίες του '70-'80, για να αποτελέσουν τη δύναμη που αναδυόμενη από "το πουθενά" έκανε έναν ανεπανάληπτο blitzkrieg από το 1994 έως το 1996 και κυβερνά σήμερα σχεδόν ολόκληρη τη χώρα, οι τωρινές επιχειρήσεις συνδέονται με μια "εξίσωση". Πλήρης στρατιωτική επικράτηση = πολιτική επικράτηση = διπλωματική αναγνώριση = πετρελαιαγωγοί = οικονομική ευημερία.

Οι ειδικοί θα χρησιμοποιούσαν πολύ ασυνήθιστους όρους για να περιγράψουν το διεθνές διπλωματικό status του Αφγανιστάν, την τελευταία πενταετία (τουλάχιστον). Αν και οι Ταλιμπάν ελέγχουν πάνω από το 90% του εδάφους της χώρας, την έδρα της στον ΟΗΕ καταλαμβάνει η Συμμαχία του Βορρά, δηλαδή ο εκπρόσωπος του πρώην Προέδρου Μπουρχανουντίν Ραμπανί. Μόνες χώρες που έχουν αναγνωρίσει το καθεστώς των Ταλιμπάν είναι το Πακιστάν, η Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Ο μόνος τρόπος μεταβολής του status - όπως το βλέπουν οι Ταλιμπάν - είναι να εξολοθρευτούν πλήρως οι δυνάμεις που παραμένουν πιστές σ' αυτόν.

Κάτι καθόλου εύκολο. Αν και ο μόνος αντίπαλός τους πολέμαρχος που εξακολουθεί να διατηρεί επίφοβη ισχύ είναι ο Αχμέντ Σαχ Μασούντ (κάτι ιδιαιτέρως ειρωνικό, μια και υπήρξε ο άνθρωπος που εστάλη από τις μυστικές υπηρεσίες του Πακιστάν για να "προκαλέσει χάος" και να συμβάλει στην ανατροπή του Ραμπανί, αλλά κατέληξε να γίνει σύμμαχός του), οι Ταλιμπάν, λόγω της μορφολογίας των εδαφών που κατέχει, δεν μπορούν με σαρωτική στρατιωτική ισχύ να επικρατήσουν. Οι Ταλιμπάν ισχυρίστηκαν ότι κατέλαβαν την πόλη Ταγκάμπ και πλησιάζουν την Μπαγκράμ, όπου ο Μασούντ έχει μια αεροπορική βάση. Στη συνέχεια οι δυνάμεις του Μασούντ τους απώθησαν. Ούτως ή άλλως, ο εμφύλιος στο Αφγανιστάν δεν πρόκειται ποτέ να κερδηθεί από αέρος: Εως σήμερα η αεροπορία των δύο πλευρών (δηλαδή μερικά απαρχαιωμένα "MiG" και ορισμένα ελικοφόρα μεταγωγικά από τα οποία ρίχνονται βόμβες με τα χέρια) ελάχιστης σημασίας ρόλο έπαιξε. Εξάλλου, πολλές από τις χώρες της περιφέρειας επενδύουν στο ότι οι Ταλιμπάν δε θα νικήσουν.

Ενώ μεγάλο μέρος του πολιτικού φάσματος στο Πακιστάν επιθυμεί διακαώς την επικράτηση των Ταλιμπάν, κάτι που ισχύει ως ένα βαθμό και για το Τουρκμενιστάν, πολλές από τις υπόλοιπες γειτνιάζουσες (ή κοντινές) χώρες καταβάλλουν προσπάθειες για το αντίθετο. Η Ρωσία, το Τατζικιστάν, το Ουζμπεκιστάν, άλλες κεντρασιατικές χώρες, το Ιράν - και εσχάτως η Ινδία, που δε λησμονεί ότι ανάμεσα στους εισβολείς στο Κασμίρ ήταν και εκατοντάδες Ταλιμπάν, ενώ ανησυχεί για τη φημολογούμενη εμπλοκή και Πακιστανών στον αφγανικό εμφύλιο - έχουν ενεργό ρόλο στην ενίσχυση της αντιπολίτευσης.

Η Δύση μοιάζει πιο "κρατημένη" από ό,τι στο πολύ πρόσφατο παρελθόν, αν και φραστικά εξακολουθεί να "καταδικάζει" τις πολιτικές των Ταλιμπάν. Η αμερικανική διπλωματία παραμένει εξόχως "ενοχλημένη", για παράδειγμα, που ο Σαουδάραβας τρομοκράτης Οσάμα μπιν Λάντεν βρίσκεται στο Αφγανιστάν. Ενώ η Ευρωπαϊκή Ενωση συνεχίζει να εκφράζει την "ανησυχία της" για τις "κατάφωρες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων". Ως γνωστό οι Ταλιμπάν, ζηλωτές σουνίτες, εφαρμόζουν μια "αποκρουστική" εκδοχή του ιερού νόμου (Σαρία) του Ισλάμ. Και υπάρχει ακόμη το ζήτημα των ναρκωτικών, που αποτελούν το σοβαρότερο έσοδο του καθεστώτος, και παρά τις συμφωνίες με τον ΟΗΕ, συνεχίζεται ανελλιπώς (κατά μιαν "αιρετική" άποψη, πάντως, όπου πάει η CIA, το εν λόγω εμπόριο στη συνέχεια ανθεί).

Αλλά μια κυβέρνηση που θα ελέγξει "επιτέλους" ολόκληρο το Αφγανιστάν είναι μια ονειρική προοπτική για ένα σημαντικό κομμάτι της παγκόσμιας βιομηχανίας πετρελαίου. Κι αν οι Ταλιμπάν καταφέρουν να επιτύχουν το στόχο τους, δεν αποκλείεται διόλου όταν ξανανοίξει ο ΟΗΕ, το Σεπτέμβρη, οι ΗΠΑ να κάνουν έναν αξιοθαύμαστο ελιγμό. 180 μοιρών. Στο μεταξύ μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων θα έχουν χάσει τα σπίτια τους και ίσως και τις ζωές τους. Λεπτομέρειες...

Μπάμπης ΓΕΩΡΓΙΚΟΣ

Ωστόσο, η πραγματικότητα είναι άλλη. Πίσω από τη φαινομενική ηρεμία, υπάρχουν πυρετώδεις κυβερνητικές προετοιμασίες, στο πλαίσιο των απαιτήσεων της Δυτικής Συμμαχίας. Οι δύο βασικές πλευρές της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, ελληνοτουρκικές σχέσεις συν Κυπριακό και Βαλκάνια, μπαίνουν στο τραπέζι του Προκρούστη. Ηδη, τα τύμπανα "περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων και μειονοτήτων στην Ελλάδα" άρχισαν να χτυπούν. Για μια ακόμη φορά, ένα άκρως ευαίσθητο θέμα της ανθρώπινης ύπαρξης πρόκειται να γίνει βορά στις επιδιώξεις της δυτικο-συμμαχικής πολιτικής, οικονομικής και μιλιταριστικής ολιγαρχίας. Αυτό το θέμα προσπαθούν να αξιοποιήσουν ύποπτοι εσωτερικοί και εξωτερικοί κύκλοι, πέρα από την πραγματική του διάσταση. Η πρόβλεψη των Σέρβων προς τους Ελληνες ότι "μετά από εμάς θα είμαστε εσείς" τείνει να επαληθευτεί.

Αντώνης ΔΑΜΙΓΟΣ

Τεράστιες αποστάσεις διανύουν οι πρόσφυγες, που η αντιπολίτευση και ανθρωπιστικές οργανώσεις εκτιμούν ότι έχουν ξεπεράσει τις 100 χιλιάδες ανθρώπων, για να φθάσουν - αν τα καταφέρουν - σε ασφαλείς περιοχές. Η οικογένεια της φωτογραφίας ήταν "τυχερή": Εφθασε στην πρωτεύουσα, Καμπούλ

Μαχητής Ταλιμπάν. Οι "Φοιτητές" επιχειρούν να καταλάβουν το σύνολο της χώρας