Αν η αποχή έλυνε προβλήματα, τότε στην Αμερική, όπου οι Πρόεδροι εκλέγονται με τις μισές ψήφους του μισού εκλογικού σώματος, ο λαός θα ζούσε εδώ και δεκαετίες σε παράδεισο.

Αν η αποχή εμπόδιζε τη λήψη αντιλαϊκών μέτρων, τότε το 55% της αποχής στις ευρωεκλογές του 2004 θα είχε εμποδίσει την ΕΕ να πάει τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης στα 70 για τους άντρες και στα 65 για τις γυναίκες. Αλλά, το αυτί της Κομισιόν καθόλου δεν ίδρωσε. Ούτε τώρα θα ιδρώσει, που το ποσοστό της αποχής σε ευρωενωσιακό επίπεδο ξεπέρασε το 57%.

*

Οσοι την Κυριακή δεν πήγαν να ψηφίσουν, ας το σκεφτούν έστω και τώρα:

Η αποχή τους ενόχλησε μια στάλα τον τραπεζίτη που πήρε το κομματάκι που του αναλογούσε από τα 28 δισεκατομμύρια; Πόσο προβληματίστηκαν με την αποχή οι βιομήχανοι των 10 δισ. καθαρών κερδών το 2008, που συμφώνησαν με τη ΓΣΕΕ να δώσουν ένα ευρώ «αύξηση» στον εργάτη; Πόσο πείραξε η αποχή τους εφοπλιστές; Τώρα τα πλοία τους, θα είναι φθηνότερα ή λιγότερο σαπάκια, όταν θα μεταφέρουν τους επιβάτες σαν τα ζώα στοιβαγμένους στις «παραλίες με τους ψηφοφόρους», όπως πανηγύριζαν την Κυριακή στις ζωντανές συνδέσεις τους με τη Μύκονο το «Star» και ο «Alpha»;

Πόσο αυτή η μορφή της «διαμαρτυρίας», την οποία λανσάριζε ο Λαζόπουλος και δείχνει να λατρεύει ο Τράγκας, εμποδίζει τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ να ερμηνεύουν την αποχή κατά το δοκούν και να την ενσωματώνουν στην προπαγανδιστική δικομματική φαρέτρα;

*

Κανείς δεν αμφισβητεί ότι ένα μέρος του κόσμου που δεν πήγε την Κυριακή να ψηφίσει θεώρησε ότι με αυτόν τον τρόπο εκδηλώνει τη δυσαρέσκειά του απέναντι στην ΕΕ και στο εγχώριο πολιτικό κατεστημένο.

Και είναι πολύ λογική αυτή η δυσαρέσκεια. Οταν οι Βένετοι και οι Πράσινοι έχουν καταστήσει την πολιτική σε συνώνυμο της αρπαχτής, της δημαγωγίας, των «θα», των ανεκπλήρωτων υποσχέσεων, του μαυρογιαλουρισμού. Οταν σαν πολιτική λογίζεται η πασαρέλα του τίποτα, η αποθέωση της βλακείας, η φωταψία της υποκρισίας και του εξυπνακισμού, τότε ο αναχωρητισμός από τα κοινά μοιάζει με «κίνηση διαφυγής». Ετσι θέλουν να μοιάζει οι κύριοι της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και των υπολοίπων, που αφού έστειλαν τον κόσμο «για μπάνιο», τώρα κάνουν ότι διαμαρτύρονται!

Μοιάζει, λοιπόν, σαν «κίνηση διαφυγής», αλλά δεν είναι.

Στην πραγματικότητα είναι ομηρία και εγκλωβισμός σε όλα εκείνα τα κηρύγματα που πριμοδοτούν την ιδιώτευση, το «δε βαριέσαι», το «έλα τώρα καημένε», το «δε βγαίνει τίποτα», το «ασχολήσου με την πάρτη σου».

Και όσο εσύ θα (νομίζεις ότι) ασχολείσαι με την πάρτη σου, κάποιοι άλλοι - αυτοί που σε στείλανε να «μαυρίσεις» στη θάλασσα - θα ασχολούνται μαζί σου...

*

Πάντα έτσι γινόταν και πάντα έτσι θα γίνεται.

Από την εποχή που οι αρχαίοι Ελληνες με τη λέξη «ιδιώτης» χαρακτήριζαν εκείνον που αποστρεφόταν τα κοινά - για να έρθουν αιώνες αργότερα οι Αγγλοι, να πάρουν την ελληνική λέξη και να την κάνουν «idiot» για να περιγράψουν τον «ηλίθιο» - οι ισχυροί το ίδιο επιδιώκουν: Να μετατρέψουν τα υποζύγιά τους σε απαθείς παρατηρητές.

Από την εποχή του Σόλωνα, που οι νόμοι αφαιρούσαν τα πολιτικά δικαιώματα από όποιον επέλεγε την «ουδετερότητα» στις πολιτικές αντιπαραθέσεις και από την εποχή του Θουκυδίδη και του Περικλή, που ο αδρανής δεν εθεωρείτο «φιλήσυχος» αλλά «αχρείος», δηλαδή άχρηστος (και όχι αχρείος με τη σύγχρονη έννοια, όπως έβριζε ο Πάγκαλος προχτές στην τηλεόραση όσους δεν ψήφισαν), η ίδια μάχη δινόταν: Να μη χαθεί και να μη σαμποταριστεί η έννοια της συλλογικότητας μέσα στη φενάκη και τα αδιέξοδα του ατομισμού.

*

Μακριά από μας κάθε ματαιόσπουδη επίδειξη αρχαιογνωσίας. Αφήνουμε την αρχαιοπληξία για εκείνους που θέλουν να μακροημερεύσει το σύστημα με τους σύγχρονους είλωτες και τους άλλους που αντιμετωπίζουν τους μετανάστες σαν δούλους. Οι μαρξιστές δανειζόμαστε αυτές τις υψηλές έννοιες, αναγνωρίζοντας πόσο δίκιο είχε ο Λένιν που μέσα στο καμίνι της Επανάστασης δε σταματούσε να μελετά το «Μετά τα Φυσικά» του Αριστοτέλη, και υπεραμυνόμαστε του δικαιώματος του ανθρώπου του μόχθου (και όχι του «πολίτη» γενικά) να «μετέχει κρίσεως και αρχής».

Που σημαίνει, μετάπλαση της άσφαιρης διαμαρτυρίας σε ριζοσπαστική συνείδηση. Αρνηση του μηδενισμού και της «ιλουστρασιόν» όχθης της αποξένωσης. Δραπέτευση από το θερμοκήπιο του «ωχαδερφισμού» που θέλει να εκτονώσει τη συσσωρευμένη οργή προτείνοντας για «λύση» τις ρακέτες στην παραλία.

*

Εμείς δε θα δικάσουμε με αμετάκλητο ύφος εισαγγελέα όσους δεν πήγαν να ψηφίσουν, αλλά και δε θα «χαϊδέψουμε τα αυτιά» της παθητικοποίησης. Ούτε θα μετατραπούμε σε ειδικούς αγορητές της «ανάγκης να πάνε στην κάλπη» και πέραν τούτου ουδέν. Τους λέμε πως ακόμα κι αν πήγαιναν να ψηφίσουν, και ψήφιζαν εκείνους που τους οδήγησαν «παρά θιν' αλός», πάλι μια τρύπα στο νερό θα κάνανε.

Εμείς Θα τους καλέσουμε να αντισταθούν στην ισοπέδωση. Να μη θεωρούν ότι τα πράγματα έχουν πάρει μια αμετάκλητη και «μοιραία» τροπή, αλλά να συναντηθούν με το αίτημα της ανατροπής. Να μην αφήσουν τη δύναμή τους να μετατραπεί σε μπούμερανγκ εναντίον τους, «ψηφίζοντας» διά της απουσίας τους και της σιωπής τους δυνάστες τους. Και θα τους επαναλάβουμε: Μην παραμυθιάζεστε με την άσφαιρη και ξεστρατημένη «εξέγερση» του καναπέ όπου σας σπρώχνουν, μην «τσιμπήσετε» στα φληναφήματα περί «συμμετοχής» γενικώς και αορίστως, και κυρίως μην παραιτείστε από τη διεκδίκηση μιας κοινωνίας αγωνιστικής και διεκδικητικής, όπου κι αν βρίσκεστε: Στο εργοστάσιο, στο γραφείο, στο χωράφι, στο θρανίο, στο αμφιθέατρο, στην κάλπη, ακόμα και στην παραλία. Εκεί που για να πας - φίλε της αποχής - πρέπει πρώτα να πληρώσεις... εισιτήριο στον «ιδιοκτήτη» (!) της αμμουδιάς.