ΚΟΙΝΩΝΙΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Bιβλίο

Η μυθ - ιστορία της Καισαριανής

Ο καθείς τους "μύθους" που τον "βύζαξαν" λατρεύει. Πέστε το υποκειμενισμό, αλλά όπως πολλούς άλλους, έτσι και την υπογράφουσα η προσφυγομάνα Καισαριανή τη "βύζαξε". Κι αυτό ήταν ευτύχημα. Γι' αυτό και υποκλίνεται σ' ό,τι αναδείχνει τον υπερούσιο "μύθο" της αλλοτινής Καισαριανής. Και πώς να μην υποκλιθεί κανείς στο πολύπλευρα όμορφο και ουσιώδες, στην πληρότητα ενός βιβλίου, που αποτελεί μεγάλη και υποδειγματική πνευματική αλλά και συναισθηματική κατάθεση; Πώς να μη συγκινηθεί όταν ένα βιβλίο, πονώντας, "ανασταίνει" το χαμένο παρελθόν της "κόκκινης" Καισαριανής, της Καισαριανής των ηρώων και ηρωίδων που με το αίμα τους έβαψαν τα κυκλάμινα της γης της; Οταν θυμίζει, πώς, λογοτεχνικά την ιστόρησε, πονώντας επίσης, ο αξέχαστος Μάριος Χάκκας: "Καισαριανή του βερεσέ στον μπακάλη και του Παπαζωτό για τα μαλλιά πέθανες πια (... ). Πού η λεβεντιά σου και πού η λευτεριά σου, γαζέλα, ζαρκάδα κι έλαφος (... ). Τώρα σοβατίζεις τα τελευταία ίχνη πολυβολισμών στο μέτωπό σου, σα γέρικο σκυλί που γλείφει τις πληγές του στην επούλωση".

Αναφερόμαστε στο εξαίρετα γραμμένο βιβλίο - λεύκωμα του καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών και Θεσσαλίας (και αντιδημάρχου Καισαριανής μέχρι τις πρόσφατες δημοτικές εκλογές) Σπύρου Τζόκα "ΚΑΙΣΑΡΙΑΝΗ Η φυσιογνωμία μιας πόλης",πλούσια εικονογραφημένο με φωτογραφίες και εικαστικά έργα - σπάνια ντοκουμέντα και επιμελημένο καλαίσθητα από τους Βαγγέλη Καρακάση, Χαρά Κλαδούχου, Σοφία Μαρρή.Δεν είναι το πρώτο βιβλίο για την Καισαριανή. Είναι όμως το άριστο, καθώς η ποιότητα δε συναντάται ούτε σε άλλα βιβλία σχετικά με την ιστορία προσφυγικών δήμων που έχουν εκδοθεί τα τελευταία χρόνια. Ο Σπύρος Τζόκας ένιωσε ως χρέος του το βιβλίο αυτό, προσφέροντας όχι μόνο αγάπη για την Καισαριανή που τον άνδρωσε, αλλά και την ιστορικοαρχαιολογική γνώση, μεθοδολογία και έρευνά του σε πληθώρα "πηγών" (γνωστών και αγνώστων), ώστε να ιστορηθούν πλήρως όλες οι πτυχές της, από την αρχαιότητα έως τις μέρες μας. Το πρώτο μέρος αφορά στην προϊστορική και αρχαία εποχή της, "τότε που ήταν κέντρο φιλοσοφίας και λατρείας", στα βυζαντινά, τουρκοκρατούμενα και νεότερα χρόνια της. Το δεύτερο στην εγκατάσταση και στη βασανισμένη ζωή των Μικρασιατών. Το τρίτο στον τιτάνιο, ηρωικό, μαζικό, ΕΑΜίτικο αγώνα της. Το τέταρτο στις μεταπολεμικές, απηνείς διώξεις του αγωνιστή λαού της και τέλος, στο... "μεταλλαγμένο" παρόν της.

Αρ. ΕΛΛΗΝΟΥΔΗ

Ποια "αντιπολίτευση" χωρίς ΟΝΕ;

Η εκτίμηση έγινε στη συνεδρίαση της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΝΔ από τον καθ' ύλην αρμόδιο Γ. Αλογοσκούφη και έτυχε της συμφωνίας όλων των στελεχών της ΝΔ. Ο υπεύθυνος του τομέα Οικονομικών Υποθέσεων προέβλεψε ότι η κυβέρνηση θα πιάσει όλους τους δείκτες του Μάαστριχτ, έστω και με "λογιστικά τερτίπια", και η χώρα θα μπει στην ΟΝΕ. Το εύλογο ερώτημα που προκύπτει είναι: Τότε ποιος ο "αντιπολιτευτικός" ρόλος της ΝΔ, αφού ο Κ. Καραμανλής έχει αναγάγει σε υπέρτατο στόχο το "μαστίγωμα" της κυβέρνησης για να μπούμε στην ΟΝΕ; Η απάντηση που προτίμησαν να δώσουν στη Ρηγίλλης ήταν ότι "αυτό είναι καλό για την επόμενη κυβέρνηση", εννοώντας βέβαια ότι αυτή θα είναι της ΝΔ. Μάλλον, θα... περιμένουν λιγάκι, γιατί με όσα "σκληρά λόγια" και "κριτική" μασκαρεύουν την "αντιπολίτευσή" τους, οι εργαζόμενοι δεν πρόκειται να ξεγελαστούν και να διαλέξουν ανάμεσα σε δύο "κακά". Υπάρχει και το "καλό" για τα συμφέροντά τους, το δυνάμωμα των λαϊκών αγώνων και η ενίσχυση των δυνάμεων εκείνων που αντιπαλεύουν αυτή την πολιτική, με πρώτο το ΚΚΕ.

Προχωρεί η ΠΑΣΕ

Γνώριμο το κλίμα στην προχτεσινή συνεδρίαση της Πανθεσσαλικής Συντονιστικής Επιτροπής Αγώνα (ΠΑΣΕ) των αγροτών στη Λάρισα, με τα γνωστά πρόσωπα των ηγετών του αγροτικού κινήματος να δηλώνουν στους δημοσιογράφους την αποφασιστικότητα της αγροτιάς να συνεχίσει τους αγώνες κατά της αντιαγροτικής πολιτικής που εφαρμόζεται.

Αυτή τη φορά, όμως, οι συνδικαλιστές έφεραν μαζί τους και μια άλλη ιδιότητα, αυτή του εκλεγμένου εκπροσώπου της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, μετά τις πρόσφατες νομαρχιακές και δημοτικές εκλογές. Και όλοι δήλωσαν πως και ως συνδικαλιστές που παραμένουν, αλλά και από τα νέα "πόστα" - άλλος εκλέχτηκε νομάρχης, άλλος δήμαρχος και άλλοι νομαρχιακοί και δημοτικοί σύμβουλοι - θα συνεχίσουν τον αγώνα για το δίκιο της αγροτιάς, όπως, άλλωστε, είχαν διαβεβαιώσει και στην προεκλογική περίοδο, όταν ζητούσαν την ψήφο του αγροτικού κόσμου. Απόδειξη όλα αυτά, ότι η ενότητα στην ΠΑΣΕ αποτελεί "ένα το κρατούμενο", ότι οι αγώνες θα συνεχιστούν πιο μαζικοί, πιο δυναμικοί και πιο αποτελεσματικοί και, αυτή τη φορά, οι αγρότες της περιοχής θα έχουν στο πλευρό τους και αρκετούς ανθρώπους της Αυτοδιοίκησης, σε αντίθεση με τις προηγούμενες χρονιές, που πολλούς τοπικούς άρχοντες τους είχαν απέναντί τους και τους υπόλοιπους μακριά τους.

Ατέλειωτες οι... πρωτιές

Την τελευταία θέση, όμως, η χώρα μας δεν την κατέχει μόνο στις δαπάνες για την παιδεία. Το ίδιο, ακριβώς, συμβαίνει και με τις δαπάνες για την κοινωνική ασφάλιση και πρόνοια. Οπως προκύπτει, πάλι από τα στοιχεία της Eurostat, οι κοινωνικές δαπάνες στην Ελλάδα το 1995, βρίσκονταν μόλις στο 50% του μέσου κοινοτικού όρου. Κι αν θέλετε, να έχετε και μια γεύση σύγκρισης, η χώρα μας δαπάνησε τη χρονιά αυτή 2.250 μονάδες αγοραστικής δύναμης (ΜΑΔ), ενώ ο μέσος όρος στην ΕΕ ήταν 4.831 ΜΑΔ. Το Λουξεμβούργο δαπάνησε 7.725, η Δανία 6.391, η Ιρλανδία 3.165 και η Ισπανία 2.914 μονάδες. Ακόμη και η Πορτογαλία, που κάποτε βρισκόταν πίσω από την Ελλάδα, τώρα την έχει προσπεράσει και βρίσκεται στην προτελευταία θέση, με 2.313 μονάδες.

Βέβαια, πρέπει να σημειώσουμε, ότι οι κοινωνικές δαπάνες στην ΕΕ παρουσιάζουν συνεχή μείωση τα τελευταία χρόνια, σε όλες τις κοινοτικές χώρες. Βλέπετε, η Συνθήκη του Μάαστριχτ και ο "μονόδρομος" της ΟΝΕ δεν κάνουν εξαιρέσεις. Αλλά, όπως φανερώνουν και τα στοιχεία, οι Ελληνες κυβερνώντες αποδείχνονται βασιλικότεροι του βασιλέως...

Αριθμοί που μιλάνε...

Ιδιαίτερα αποκαλυπτικά ήταν τα στοιχεία της Eurostat, της επίσημης στατιστικής υπηρεσίας της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που δημοσιοποιήθηκαν πρόσφατα και αφορούν τις δαπάνες για την εκπαίδευση σε κάθε χώρα - μέλος. Τελευταία και καταϊδρωμένη η Ελλάδα και σε αρκετά μεγάλη απόσταση από την αμέσως προηγούμενη. Η ελληνική κυβέρνηση διέθεσε το 1995 για την εκπαίδευση το 2,9% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος, ενώ ο μέσος όρος στην ΕΕ, βρισκόταν στο 5,2%. Η χώρα μας δαπάνησε, την ίδια χρονιά, ανά μαθητή πρωτοβάθμιας, δευτεροβάθμιας και τριτοβάθμιας εκπαίδευσης 1.601, 1.843 και 2.526 μονάδες αγοραστικής δύναμης (ΜΑΔ), ενώ η Πορτογαλία, η αμέσως προηγούμενη χώρα στον πίνακα κατάταξης, δαπάνησε 2.710, 2.945 και 5.650 μονάδες αντίστοιχα.

Σχόλια δε χρειάζονται. Οι αριθμοί μιλάνε από μόνοι τους.

(Σημείωση: ΜΑΔ είναι μονάδα μέτρησης, που χρησιμοποιεί η Eurostat, ώστε να γίνονται συγκρίσιμα τα οικονομικά μεγέθη των χωρών - μελών).

"Ανασχηματισμός"

Απ' την ορχήστρα

έβγαλε τα δεύτερα

βιολιά του

κι ο κόσμος

απ' τα γέλια του

κρατάει

την κοιλιά του,

αφού τους ίδιους

άφησε στην... "άρπα"

και στο... "πιάνω",

τουτέστιν ούτε

άγγιξε το Δρυ

μα και το Γιάννο!

Απ' την ορχήστρα

έβγαλε

δυο έγχορδα μονάχα,

για να μας πείσει

το χαβά

πως θα αλλάξει τάχα,

όμως την ίδια

άφησε, ο Κώστας,

παρτιτούρα

κι η μπάντα πάλι

θα βαρά

σε... μείζονα την "κούρα"!

Ο οίστρος

Σιγά μην τον φοβηθούν...

Ποιο είναι το μήνυμα που θέλει να στείλει ο Κ. Σημίτης με την ψήφο εμπιστοσύνης; Το δήλωσε ο ίδιος μιλώντας προχτές στο Υπουργικό Συμβούλιο: "Οι διαρθρωτικές αλλαγές, η σύγκρουση με τα συντεχνιακά συμφέροντα, η εφαρμογή της πολιτικής θα προχωρήσουν πιο γρήγορα, όταν εμμένουμε στην πολιτική μας, αλλά και όταν προχωρούμε χωρίς δισταγμούς και ταλαντεύσεις. Αυτό το μήνυμα θα δώσει η ψήφος εμπιστοσύνης". Με άλλα λόγια, ο πρωθυπουργός επιβεβαιώνει τις εκτιμήσεις, για τις οποίες και προεκλογικά είχε προειδοποιήσει το ΚΚΕ τους εργαζόμενους, ότι την επομένη των εκλογών η κυβέρνηση Σημίτη θα επιχειρήσει να υλοποιήσει, με μεγαλύτερη ένταση και ρυθμούς, τις πιο σκληρές αντιλαϊκές επιλογές. Η αναφορά, μάλιστα, του Κ. Σημίτη "στη σύγκρουση με τα συντεχνιακά συμφέροντα", υποδηλώνει ακριβώς την αποφασιστικότητά του να αντιμετωπίσει με το συνήθη, αυταρχικό και τρομοκρατικό τρόπο, κάθε απόπειρα λαϊκής κινητοποίησης και αντίστασης στην πολιτική του. Το κακό για τον Κ. Σημίτη και την κυβέρνησή του είναι ότι οι εργαζόμενοι δεν τον φοβήθηκαν τότε που ήταν στην εποχή της "παντοδυναμίας" του. Θα τον φοβηθούν τώρα, μετά, μάλιστα, και το ηχηρό χαστούκι που έδωσαν στην πολιτική του μέσω των δημοτικών και νομαρχιακών εκλογών;

Ας είναι σίγουρος ο πρωθυπουργός, ότι θα συναντήσει πολλές δυσάρεστες εκπλήξεις.

Πρόσωπο

Μπέντζαμιν Νετανιάχου

Αλλεπάλληλα είναι τα χτυπήματα που δέχεται ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Μπέντζαμιν Νετανιάχου από όλους τους, μέχρι πρότινος, ένθερμους υποστηρικτές του με αφορμή την υπογραφή της "ενδιάμεσης" συμφωνίας με τους Παλαιστινίους στο Μέριλαντ των ΗΠΑ.

"Προδότης" και αναξιόπιστος χαρακτηρίζεται από τους Εβραίους εποίκους, τους ακροδεξιούς συγκυβερνώντες αλλά και μέλη του κόμματός του, ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου, ο οποίος αξίζει να σημειωθεί ότι είχε κερδίσει την εξουσία υποσχόμενος "ασφάλεια" και διατεινόμενος ότι θα τηρήσει μια ιδιαίτερα σκληρή και αδιάλλακτη στάση απέναντι στην Παλαιστινιακή Αρχή. Μέχρι ενός σημείου, ο Νετανιάχου κατάφερε να τηρήσει τις προεκλογικές υποσχέσεις του, όμως, οι αμερικανικές πιέσεις δεν του άφησαν, πλέον, κανένα περιθώριο και, έτσι υπέγραψε μαζί με τον Γιάσερ Αραφάτ την πολυσυζητημένη συμφωνία, που στην ουσία δεν είναι παρά μια επαναδιαπραγμάτευση των συμφωνιών του Οσλο.

Οι επόμενες μέρες και βδομάδες είναι ιδιαίτερα δύσκολες, πια, για τον Μπέντζαμιν Νετανιάχου, ο οποίος παραλληλίζεται από την οργισμένη ακροδεξιά με τον πρώην πρωθυπουργό δολοφονηθέντα Γιτζάκ Ράμπιν. Η συζήτηση στην Κνεσέτ για την έγκριση της συμφωνίας του Μέριλαντ, αναβλήθηκε επ' αόριστον, όμως, όποτε και εφόσον γίνει, ο Ισραηλινός πρωθυπουργός έχει εξασφαλίσει την υποστήριξη του αντιπολιτευτικού Εργατικού Κόμματος. Εντούτοις, ακόμη και αν εγκριθεί η συμφωνία του Μέριλαντ από την Κνεσέτ, η εξουσία του Μπέντζαμιν Νετανιάχου κλυδωνίζεται επικίνδυνα καθώς θα πρέπει να "επιβιώσει" και της ψηφοφορίας του προϋπολογισμού, στα τέλη του χρόνου, κατά τη διάρκεια της οποίας δε φαίνεται να έχει την υποστήριξη ούτε του Εργατικού Κόμματος, ούτε, όμως, και των ακροδεξιών του κυβερνητικού συνασπισμού.

Ε. Μ.