Το γνωστό ρητό που λέει πως «όταν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί μαζί μας τόσο το χειρότερο γι' αυτήν», μας θυμίζει με τα όσα γράφει στη χτεσινή «Αυγή» ο Δ. Χρήστου. «Η πολιτική, λέει, του ΚΚΕ, με την απόλυτη άρνηση για προτάσεις που αφορούν ή ενδιαφέρουν τους πολίτες, καθώς το δόγμα ότι τα προβλήματα δεν λύνονται στον καπιταλισμό και όλα θα λυθούν στο σοσιαλισμό, δεν αφήνει περιθώρια μεγαλύτερης εκλογικής επιρροής πέρα από το όριο που μπορεί να φτάσει η ψήφος διαμαρτυρίας κατά του δικομματισμού». Και βέβαια δεν είναι αυτή η πραγματικότητα σε σχέση με το ΚΚΕ. Ο αρθρογράφος της «Αυγής» ή δεν διαβάζει και δεν θέλει να γνωρίζει τι λέει το ΚΚΕ ή δεν καταλαβαίνει τι διαβάζει αν το κάνει. Αλλά επειδή δεν είναι αγράμματος, επομένως ξέρει, και ως δημοσιολογών επίσης ξέρει, επιχειρεί, μέσα από τους παραμορφωτικούς φακούς του, να παρουσιάσει τα πράγματα με τρόπο ώστε να οδηγήσει στα συμπεράσματα που θέλει. Γιατί, βεβαίως, προτάσεις, π.χ. σαν τον εθνικό έλεγχο των τραπεζών για να γίνουν φιλολαϊκές, που κάνει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, δεν κάνει το ΚΚΕ. Γιατί είναι αυταπάτη και οδηγούν στην υποταγή. Το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που όχι μόνο έχει προτάσεις αλλά με συνέπεια οργανώνει τη λαϊκή πάλη τού σήμερα για τα λαϊκά προβλήματα. Προτάσεις όμως που βρίσκονται σε αντιμονοπωλιακή ρότα και όχι στη λογική συνύπαρξης ανθρώπου και κερδών.

Δεν είναι πρόταση να κάνει το κράτος έργα προστασίας του λαού, αντιπλημμυρικά, αντισεισμικά, που θα δημιουργήσουν και θέσεις εργασίας; Δεν είναι πρόταση η αύξηση των μισθών και των συντάξεων, η κατάργηση της επιχειρηματικής δράσης σε Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια, η κατάργηση του ΦΠΑ και των έμμεσων φόρων στα είδη λαϊκής κατανάλωσης για να μειωθούν οι τιμές και να αντιμετωπιστεί η ακρίβεια; Δεν είναι πρόταση η προστασία με γενναία επιδόματα των ανέργων; Και ταυτόχρονα να τα παλεύεις όπως οι μεταλλεργάτες της Ζώνης και να κερδίζεις; Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για τους ευρωσυμβιβασμένους «αριστερούς» των κανόνων στην αγορά. Σε τελευταία ανάλυση, αυτό που τους ενοχλεί είναι που τους χαλάμε τη μόστρα του ριζοσπαστικού συμβιβασμού με την ΕΕ και το κεφάλαιο. Που τους χαλάμε τη σούπα της επιδίωξης να υποτάσσουν το λαό στην απίθανη σοσιαλδημοκρατική τους διακυβέρνηση για να συνδιαχειριστούν κι αυτοί κομματάκι το σύστημα της φτώχειας και της μιζέριας του λαού που παράγει ο καπιταλισμός. Αν κάτι τέτοιο τους χαλάει το κέφι, το πρόβλημα είναι δικό τους. Οσο για το «ρόλο στη διακυβέρνηση του τόπου» που προτρέπει τον ΣΥΡΙΖΑ ο αρθρογράφος και το όραμά του για «μια σύγχρονη, κοσμική, ριζοσπαστική αριστερά», τους τα χαρίζουμε, εξάλλου τους ...ανήκουν.