ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Η φτώχεια

Γρηγοριάδης Κώστας

Φτωχός και επισήμως θεωρείται περίπου ο ένας στους πέντε πολίτες των χωρών - μελών της ΕΕ και συγκεκριμένα το 18% του πληθυσμού ή αλλιώς 61 εκατομμύρια άνθρωποι. Το στοιχείο συμπεριλαμβανόταν στην έκθεση της κοινοτικής επιτρόπου, Αννας Διαμαντοπούλου, που παρουσιάστηκε προχτές στη σύνοδο των υπουργών Εργασίας και δεν επιδέχεται την παραμικρή αμφισβήτηση. Προς τα κάτω, δηλαδή, γιατί το νούμερο των πράγματι φτωχών, μάλλον, είναι αρκετά μεγαλύτερο. Την ίδια στιγμή, το 10% του κοινοτικού πληθυσμού κατέχει το 24% του πλούτου, συμπληρώνει η ίδια έκθεση.

Και μπορεί, βέβαια, οι υπουργοί Εργασίας της Κοινότητας, να αποφάσισαν την καθιέρωση μιας Πανευρωπαϊκής Ημέρας κατά της Φτώχειας (!), αλλά μην έχετε την παραμικρή αμφιβολία, ότι ακόμη και τα επίσημα στοιχεία, θα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο. Η συνεχώς αυξανόμενη φτώχεια, όπως και οι πολύμορφες συνέπειες και παρενέργειές της, δεν αντιμετωπίζονται με επετείους. Πολύ περισσότερο, όταν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές, που εφαρμόζονται, οι «νόμοι της αγοράς» και οι κάθε λογής φιλομονοπωλιακοί «μονόδρομοι» φροντίζουν για την καθημερινή αναπαραγωγή και διεύρυνσή της.

«Προστάτης» του Λάτση

Την ημέρα που οι κάτοικοι του Θριάσιου αγωνίζονταν με πάνδημο συλλαλητήριο για το δικαίωμα στη ζωή, για καθαρό αέρα στα παιδιά τους, ενάντια στην ασυδοσία των ρυπογόνων βιομηχανιών, αυτή τη μέρα διάλεξε ο Κ. Λαλιώτης να δείξει με ποιον είναι. Μιλώντας χτες στον «Σκάι», ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ αναμάσησε ουσιαστικά τα σαθρά και προκλητικά επιχειρήματα της «Πετρόλα» και άφησε σαφώς να εννοηθεί ότι θα δοθεί η άδεια για την επέκταση και τον «εκσυγχρονισμό» της. Ο Κ. Λαλιώτης υποτίθεται ότι είναι ο θεματοφύλακας του περιβάλλοντος και της προστασίας της υγείας των κατοίκων, αλλά αποδεικνύεται ότι πάνω από όλα βάζει τα συμφέροντα τού Λάτση και της προστασίας των κερδών των μεγαλοβιομηχάνων. Αν αυτό - εκτός των άλλων - δεν είναι και σκαστό σκάνδαλο «διαπλοκής», τότε τι είναι;

Ανεργοι στα κότερα...

Πολύ συγκινητικό το ενδιαφέρον του Θ. Τσουκάτου για τα λαϊκά προβλήματα και μάλιστα για την ανεργία. Ο «στρατηγός» των επιθέσεων κατά των λαϊκών αγώνων, με άρθρο του, τις προάλλες, στα «Νέα», κόπτεται και ολοφύρεται για τους 500.000 ανέργους και επιχειρεί να πείσει για το «κυβερνητικό ενδιαφέρον»... Αλήθεια, πού συνάντησε τους άνεργους; Μήπως στα «κότερα»;

«Εκτροχιασμός» της ιδιωτικοποίησης

Associated Press

Θλίψη προκαλεί, βέβαια, το νέο σιδηροδρομικό δυστύχημα, που έγινε προχτές στη Μεγάλη Βρετανία, όταν εκτροχιάστηκε τρένο υψηλής ταχύτητας (φωτό), ταυτόχρονα, όμως, τα όσα σχετίζονται και λέγονται αναφορικά με αυτό είναι και άκρως διδακτικά.

Και τούτο γιατί μπορεί - όπως μεταδίδουν τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία - η βρετανική Αστυνομία να μην αποκλείει το ενδεχόμενο της τρομοκρατικής ενέργειας, ως αιτίας του δυστυχήματος, αλλά πολλοί στη Μεγάλη Βρετανία έχουν διαφορετική γνώμη, θεωρώντας ότι ο μεγάλος ένοχος βρίσκεται στην άσχημη κατάσταση του σιδηροδρομικού δικτύου και των συρμών και σε τελευταία ανάλυση είναι συνέπεια της ιδιωτικοποίησης των σιδηροδρομικών συγκοινωνιών. Και δικαιώθηκαν, γιατί αποκαλύφθηκε ότι το πρόβλημα βρισκόταν στις χαλασμένες και σάπιες ράγες, γεγονός που προκάλεσε την παραίτηση του γενικού διευθυντή της ιδιωτικής εταιρίας, που έχει αναλάβει την υποδομή των βρετανικών σιδηροδρόμων.

Θυμίζουμε πως μόλις πριν ένα χρόνο είχε συμβεί κι άλλο πολύνεκρο σιδηροδρομικό δυστύχημα στη Μεγάλη Βρετανία, το οποίο αποτέλεσε την αφορμή για το άνοιγμα μιας μεγάλης και έντονης συζήτησης για τις συνέπειες της ιδιωτικοποίησης των βρετανικών σιδηροδρόμων. Σιδηρόδρομοι, οι οποίοι παρουσιάζουν σοβαρότατα προβλήματα υποδομής και πάσχουν από συνεχείς καθυστερήσεις και ακυρώσεις, ενώ η έλλειψη πόρων δεν αφήνει περιθώρια για ουσιαστικές βελτιώσεις.

Βλέπετε, είτε για την ελληνική ακτοπλοΐα πρόκειται, είτε για τους βρετανικούς σιδηροδρόμους, το κυνήγι του κέρδους και η απελευθέρωση της ασυδοσίας του μεγάλου κεφαλαίου δε συμβιβάζονται με ασφαλείς και ικανοποιητικές συνθήκες μετακίνησης των ανθρώπων.

Ζεσταίνει η ... κατανόηση;

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΠΑΛΙ ΚΑΛΑ, που έχουμε την «πλήρη» κατανόηση του υπουργού Εθνικής Οικονομίας Γιάννου Παπαντωνίου για το «κοινωνικό πρόβλημα της αύξησης των καυσίμων». Γιατί χωρίς την κατανόησή του ...τι θα κάναμε! Τι θα ...καίγαμε; Πετρέλαιο;

Οσο για το περίφημο επίδομα στους χαμηλόμισθους και χαμηλοσυνταξιούχους, για το οποίο θα αποφασίσει η κυβέρνηση στις επόμενες δύο βδομάδες, δε φανταζόμαστε να θέλουν να μας πείσουν ότι ...λύνει το πρόβλημα.

Γιατί, βέβαια, είναι πρόδηλο ότι η αύξηση των καυσίμων δε συνίσταται μόνο στην αύξηση των κοινοχρήστων των πολυκατοικιών, λόγω πετρελαίου θέρμανσης, αλλά, ταυτόχρονα, και σε όλα τα καταναλωτικά προϊόντα, μια και το κόστος τις αύξησης είναι βέβαιο ότι δε θα το πληρώσουν οι βιομηχανίες παραγωγής.

Ασε, που οι προαναφερόμενες αυξήσεις δε «χτυπούν» μόνον όσους η κυβέρνηση θα «φιλοδωρήσει» με τα ψίχουλα του επιδόματος...

ΤΩΡΑ, ΟΣΟΝ αφορά την υπόσχεση Σημίτη (αυτή που μας είπε χτες), ότι θα πάρει όλα τα κατάλληλα μέτρα προστασίας στα πλαίσια του προϋπολογισμού, μάλλον ...σαν ανέκδοτο ακούγεται.

Γιατί, βέβαια, τους γνωρίζουμε πολύ καλά τους προϋπολογισμούς των εκσυγχρονιστών. Ο ένας χειρότερος από τον άλλον. Πόσο μάλλον, που αυτός που αναμένουμε είναι προϋπολογισμός κομμένος και ραμμένος για την ΟΝΕ περισσότερο από κάθε άλλη φορά.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ «Ολυμπιακοί Αγώνες», τι να πει κανείς; Τη μια μέρα μας λένε ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα και την επομένη, ανάμεσα σε Γιάννα Αγγελοπούλου, Λαλιώτη και πρόεδρο ΤΕΕ, γίνεται χαμός!

Κι όλα αυτά δεν είναι τίποτε, μπροστά σε όσα έχουμε να ακούσουμε από εδώ και πέρα, μια και οι καταστάσεις είναι ανάλογες των μεγεθών. Μεγάλη πίτα, μεγάλα έργα, άρα πολλοί μνηστήρες και κατ' επέκταση πολλοί καυγάδες.

Γρηγοριάδης Κώστας

Οσο για τον Σημίτη, μάλλον σαν ...μαριονέτα μοιάζει μέσα στον όλο χαμό, όσο κι αν προσπαθεί κι αυτός να έχει κάποιο στοιχειώδη έλεγχο της κατάστασης.

Ολοι στο συλλαλητήριο

Ηπολιτική της κυβέρνησης για την αφαίρεση δικαιωμάτων και κατακτήσεων των εργαζομένων δεν είναι καινούρια. Τα προηγούμενα χρόνια έχει εκφραστεί με πολλές μορφές, χωρίς να περιορίζεται μάλιστα στις εργασιακές σχέσεις. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έχει λάβει σκληρά μέτρα, μέσα από την ψήφιση διαφόρων νόμων που πλήττουν σε σημαντικό βαθμό τα ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα, ενώ η διαρκής λιτότητα, οι αλλαγές στην Παιδεία, οι επιδιώξεις της στην Υγεία, οι ιδιωτικοποιήσεις, αποτέλεσαν ένα ακόμη «λαμπρό» πεδίο για ρυθμίσεις που έφεραν σε ακόμη πιο δύσκολη θέση τους ανθρώπους του μόχθου, όχι μόνο τον εργάτη και τον υπάλληλο, αλλά και τον μικρό έμπορο, τον επαγγελματοβιοτέχνη, τον φτωχό αγρότη.

Τώρα όμως, η εφαρμογή αυτής της πολιτικής επιταχύνεται, τα μέτωπα διευρύνονται, το χτύπημα που θέλει να δώσει η κυβέρνηση θα έχει συνολικότερο χαρακτήρα. Το κεφάλαιο είναι ανυπόμονο και απαιτητικό και η Ευρωπαϊκή Ενωση έχει καταλήξει τα σχέδιά της και στις λεπτομέρειες. Μονάχα ένα εμπόδιο υπάρχει μπροστά τους: Ολα τα υποψήφια θύματα των επιδιώξεών τους και ο αγώνας τους.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, ο αγώνας ενάντια στα αντεργατικά και αντιλαϊκά σχέδια, έχει σήμερα μεγαλύτερη σημασία. Κανένας αγώνας, μικρός ή μεγάλος, δεν είναι ασήμαντος, καμιά κατάκτηση δεν πρέπει να παραδίνεται. Σήμερα όμως κρίνονται πολλά, εκκρεμούν αποφάσεις που θα σημαδέψουν τον τρόπο ζωής και εργασίας για πάρα πολλά χρόνια. Το μέγεθος της συμμετοχής στην πανελλαδική απεργία στις 10 του Οκτώβρη, αλλά και τα ζητήματα που πρόβαλαν οι εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι που συμμετείχαν σ' αυτή, έδειξε ότι οι εργαζόμενοι καταλαβαίνουν τον κίνδυνο. Οσο κι αν ο κυβερνητικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός προσπαθεί να μειώσει τον αντίκτυπο και το μήνυμα που έστειλε η απεργία, δεν μπορεί να κρύψει την απαίτηση που κυριάρχησε: Να μην περάσουν τα αντεργατικά μέτρα, να σταματήσει ο «κοινωνικός διάλογος» της απάτης, να συνεχιστεί ο αγώνας και να κλιμακωθεί.

Αυτή η απαίτηση δεν είναι ούτε αδύναμη, ούτε αόριστη. Οι ηγεσίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ ξέρουν ότι έρχονται σε ευθεία σύγκρουση με την απαίτηση των εργαζομένων, όταν επιλέγουν την καθυστέρηση και τη μη κλιμάκωση του αγώνα. Από τα πράγματα, ο ρόλος του ΠΑΜΕ αποκτά επίσης μεγαλύτερη σημασία για την οργάνωση της πάλης των εργαζομένων, το συντονισμό με άλλα στρώματα που πλήττονται από την πολιτική κυβέρνησης και πλουτοκρατών.

Το πανελλαδικό, παλλαϊκό συλλαλητήριο που οργανώνει το ΠΑΜΕ το Σάββατο στο Πεδίον του Αρεως, ανταποκρίνεται στη θέληση των εργαζομένων για συνέχιση και κλιμάκωση του αγώνα. Από τη μαζικότητα και τη μαχητικότητά του θα κριθεί αν θα αποτελέσει ένα ακόμη ισχυρό χτύπημα στην κυβερνητική πολιτική. Η κυβέρνηση εμφανίζεται να μην έλαβε το μήνυμα της πανελλαδικής απεργίας και δηλώνει την αποφασιστικότητά της να υλοποιήσει τις αποφάσεις της. Είναι φανερό πως πρέπει να αντιμετωπιστεί με μεγαλύτερη δύναμη, με ισχυρότερους αγώνες.

Η υπόθεση είναι στα χέρια των εργαζομένων. Είναι αυτοί που μπορούν όχι μόνο να ζητήσουν αλλά και να επιβάλουν νέες κινητοποιήσεις. Είναι αυτοί που μπορούν να κάνουν νέους αγώνες και να δώσουν το ένα ή το άλλο περιεχόμενο σε αυτούς τους αγώνες. Το πλαίσιο έχει δοθεί. Από τη μια αιτήματα γενικά και αόριστα, που φροντίζουν να μη θίξουν την πολιτική της κυβέρνησης. Από την άλλη, ταξικές διεκδικήσεις που χτυπούν στον πυρήνα αυτής της πολιτικής, όχι μόνο ως μέσο αντίστασης, αλλά στην προοπτική της ανατροπής της.

Γιώργος ΦΛΩΡΑΤΟΣ