Παπαγεωργίου Βασίλης

Λοιπόν, ο Μ. Παπαϊωάννου βρέθηκε στο υπουργείο... Επικρατείας. Ο Τ. Γιαννίτσης, άνθρωπος του πρωθυπουργού και μέλος της ομάδας Σπράου, τοποθετήθηκε στο τιμόνι του υπουργείου Εργασίας - Κοινωνικών Ασφαλίσεων, με «δεξί χέρι» τον άλλο σύμβουλο του Κ. Σημίτη, τον Π. Τήνιο. Στο μεταξύ, ο Μ. Νεκτάριος (ο άλλος της παρέας Σπράου) είναι ήδη τοποθετημένος στο ΙΚΑ, ενώ ο κ. Σπράος έχει, ως εκπρόσωπος πλέον της Ελλάδας στο ΔΝΤ, την υψηλή... εποπτεία των ανατροπών που θα επιχειρηθούν στο ασφαλιστικό - συνταξιοδοτικό σύστημα.

Με την ευκαιρία, ας θυμηθούμε τι έλεγε το Μάη του 1999 σε εκδήλωση της Ενωσης Ασφαλιστικών Εταιρειών ο σύμβουλος του πρωθυπουργού Π. Τήνιος και νυν «δεξί χέρι» του υπουργού Εργασίας - Κοινωνικών Ασφαλίσεων: «Οι νέες πρωτοβουλίες στην κοινωνική πολιτική πρέπει να κατατείνουν σε μεγαλύτερη ατομική ευθύνη για την εξασφάλιση συνταξιοδοτικής οικονομικής επάρκειας και οικονομικό σχεδιασμό της απόσυρσης από την εργασία...»!

Προχτές ο Θ. Πάγκαλος μίλησε για «περίεργες» (αυτή ακριβώς τη λέξη χρησιμοποίησε) επιχορηγήσεις του υπουργείου Πολιτισμού, ύψους 3 δισ. δραχμών, σε αθλητικούς συλλόγους, αλλά και σε πρεσβείες. Μίλησε, επίσης, για «μαύρη τρύπα» και όταν ρωτήθηκε για τη χρονική περίοδο που συνέβησαν αυτά, απάντησε ως εξής: Κυρίως το 1998. Σε μια περίοδο, δηλαδή, που ήταν υπουργός Πολιτισμού ο Ε. Βενιζέλος.

Ακολούθησαν κατά σειρά η έντονη αντίδραση του πρώην υπουργού, ο οποίος έκανε λόγο για «αμετροέπεια, προχειρότητα και κακοήθεια», νέες δηλώσεις Πάγκαλου, σύμφωνα με τις οποίες οι πρώτες του δηλώσεις παρερμηνεύτηκαν, ενώ δεν είχε πρόθεση να θίξει κανέναν και, τελικά, χτες, δήλωση του κ. Βενιζέλου, ότι θεωρεί το θέμα λήξαν.

Ολα ωραία και καλά, λοιπόν; Και οι «περίεργες» χρηματοδοτήσεις των 3 δισ.; «Εληξαν» και αυτές ή να περιμένουμε το ελάχιστα αναγκαίο; Να δοθεί, δηλαδή, στη δημοσιότητα ο κατάλογος των επιχορηγουμένων συλλόγων και πρεσβειών και πόσα χρήματα πήρε ο καθένας.

Το «διά ταύτα» του χτεσινού άρθρου του Β. Νέτα στην «Ελευθεροτυπία»: «Ο μόνος τρόπος για να διασωθεί η Αριστερά, ως πολιτική έκφραση αυτοδύναμη και καθαρή, είναι να μπει στο παιχνίδι εξουσίας. Διαφορετικά, θα συρρικνώνεται, διότι ο κόσμος της δεν έχει κανένα λόγο να παραμένει έξω από το παιχνίδι της εξουσίας ως θεατής, διαμαρτυρόμενος και χωρίς δυνατότητα να ανατρέψει ή να επηρεάσει κρίσιμες αποφάσεις». Σεβαστή η άποψη του συναδέλφου, αλλά θα μας επιτρέψει να διαφωνήσουμε. Η Αριστερά έχει λόγο ύπαρξης μόνο για να υπερασπίζεται μέσα από σκληρούς ταξικούς αγώνες τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων και ταυτόχρονα να δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την «έφοδο στον ουρανό»... Από αυτή τη θέση, μπορεί, βέβαια, και να επηρεάζει και ανατρέπει «κρίσιμες αποφάσεις». Από τη στιγμή, όμως, που η Αριστερά εμπλέκεται στο παιχνίδι εξουσίας, διαχείρισης δηλαδή της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, όχι μόνο έχει χάσει την «ψυχή» της, αλλά μετατρέπεται σε άλλοθι και δεκανίκι του συστήματος. Οσο για την εξουσία, ασφαλώς η Αριστερά έχει πρόταση εξουσίας, αλλά, φυσικά, λαϊκής εξουσίας. Το στόχο αυτό υπηρετεί η πρόταση του ΚΚΕ για συγκρότηση του Λαϊκού Μετώπου.

Θυμάστε, ασφαλώς, τις φαμφάρες και τις θριαμβολογίες αρκετών - δυστυχώς, ανάμεσά τους και συνδικαλιστών - περί της πιλοτικής εφαρμογής κάποιου ψευδεπίγραφου 35ώρου στις τράπεζες. Η πιλοτική εφαρμογή, λοιπόν, τέλειωσε, αλλά κανένας τους δεν τολμά τώρα, να επαναλάβει τα όσα έλεγε τότε, αφού οι τραπεζοϋπάλληλοι γνώρισαν από πρώτο χέρι την ακόμη μεγαλύτερη εκμετάλλευση και το ξεζούμισμα.

Αλλά δε συμβαίνει μόνον αυτό στις τράπεζες. Υποτίθεται, πως το ωράριό τους έχει επανέρθει στα προηγούμενα του πιλοτικού προγράμματος πλαίσια. Αλλά μόνον αυτό δεν έχει γίνει. Στην πραγματικότητα βασιλεύει η ασυδοσία και οι καταστρατηγήσεις των συλλογικών συμβάσεων και των σχετικών συμφωνιών δεν έχουν τελειωμό. Ακόμη και το Σώμα Επιθεωρητών Εργασίας (ΣΕΠΕ) θεωρεί ότι η κατάσταση είναι πλέον ανεξέλεγκτη, αφού σε αρκετές τράπεζες καταστρατηγείται συστηματικά τόσο το νόμιμο ωράριο εργασίας όσο και το ωράριο συναλλαγών. Μόλις τις προάλλες, σε έλεγχο που πραγματοποίησαν οι Επιθεωρητές Εργασίας στα κεντρικά γραφεία μεγάλου τραπεζικού ομίλου, διαπιστώθηκε ότι το ωράριο εργασίας είχε παραταθεί μέχρι τις 7.00 μμ, ενώ δεν υπήρχε σαφής και καταγεγραμμένη εικόνα για τις ώρες προσέλευσης και αποχώρησης του προσωπικού. Ταυτόχρονα, πολλά και μάλλον τα περισσότερα τραπεζικά καταστήματα, σε όλη τη χώρα, έχουν παρατείνει το ωράριο συναλλαγών μέχρι τις 3.30 μμ από τις 2.00 μμ, που ισχύει μέχρι σήμερα.

Και, βέβαια, οι τραπεζίτες κάνουν τη «δουλιά» τους, επιδιώκοντας την ακόμη μεγαλύτερη αύξηση των υπέρογκων ήδη κερδών τους. Οι βαριές ευθύνες βαραίνουν, πρώτα και κύρια, τις συνδικαλιστικές ηγεσίες του κλάδου, που... κοιμούνται «εκσυγχρονιστικά».