ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Οι συγκερασμοί

Γρηγοριάδης Κώστας

Ομολογούμε ότι βιαστήκαμε χτες, γράφοντας, ότι δεν έπεισαν κανέναν οι κυβερνητικοί πανηγυρισμοί και επιχειρήματα, για τη διαμόρφωση κοινής και δήθεν αντιπολεμικής θέσης στην πρόσφατη έκτακτη Σύνοδο Κορυφής. Διορθώνουμε, λοιπόν, την εκτίμησή μας και εξηγούμε γιατί: Διαβάζοντας το σχόλιο του Γραφείου Τύπου του ΣΥΝ καταλαβαίνουμε, ότι έχουν ...μισο-πειστεί. Σύμφωνα με τον ΣΥΝ, η απόφαση της Συνόδου δε βρίσκεται σε αντίθεση με τη θέληση των λαών, αφού -απλά και μόνο- «βρίσκεται πίσω από τις διαθέσεις των εκατομμυρίων Ευρωπαίων» και «δεν κλείνει οριστικά το δρόμο στις δυνάμεις του πολέμου, τις οποίες ναι μεν δεν ενθαρρύνει, αλλά ταυτόχρονα όμως δεν τις αποτρέπει». Είναι φανερό, ότι δίπλα στον «πολεμικό συγκερασμό» που έγινε στις Βρυξέλλες, η ηγεσία του ΣΥΝ επιχειρεί το δικό της συγκερασμό, ανάμεσα στην πραγματικότητα και τις ευρω-αυταπάτες της.

Δεύτερον, άργησαν λίγο, αλλά, τελικά, πήραν το «μήνυμα» και οι φιλοκυβερνητικές εφημερίδες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν ο χτεσινός πρωτοσέλιδος τίτλος της «Ελευθεροτυπίας», που σημείωνε: «Γαλλία - Γερμανία με τους χειρισμούς Σημίτη ΦΡΕΝΑΡΑΝ γεράκια και "προδότες"».

ΥΓ: Οσο για τη ΝΔ και τα σχετικά, θετικά σχόλιά της, για τη Σύνοδο Κορυφής, δεν τα λογαριάζουμε, μια και η ηγεσία της δε χρειαζόταν να πειστεί από την κυβέρνηση. Την ίδια πολιτική έχουν ουσιαστικά...

Τραγικές συνέπειες

Θερίζει καθημερινά ο θάνατος στο Ιράκ, ως συνέπεια του 12χρονου απάνθρωπου εμπάργκο τροφίμων και φαρμάκων, που έχουν επιβάλει οι ΗΠΑ, με τη συνενοχή της λεγόμενης διεθνούς κοινότητας, μαζί και της δικής μας κυβέρνησης. Στη δεύτερη πλουσιότερη σε κοιτάσματα πετρελαίου χώρα του κόσμου, το ένα στα οκτώ παιδιά πεθαίνει πριν τα πέντε του χρόνια. Το ένα στα τρία παιδιά υποσιτίζεται. Το ένα στα τέσσερα γεννιέται ελλιποβαρές. Το ένα στα τέσσερα, επίσης, δεν πηγαίνει σχολείο, ενώ ένα ίσο ποσοστό δεν έχει πρόσβαση σε καθαρό νερό.

Τα τραγικά αυτά στοιχεία δημοσιοποίησε προχτές η «Γιούνισεφ» και ο καθένας μπορεί να καταλάβει ότι ένας πόλεμος - με ό,τι αυτός συνεπάγεται στην κατεύθυνση της δραστικότατης χειροτέρευσης των ήδη άθλιων συνθηκών ζωής - θα σημάνει πραγματική γενοκτονία, πρώτα και κύρια για τις ευάλωτες πληθυσμιακές κατηγορίες, όπως τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι. Κατά τ' άλλα, όλα όσα γίνονται στοχεύουν στο καλό του ιρακινού λαού, όπως είπε προχτές ο Κ. Σημίτης...

Oh! What a beautiful city!

«... θα μας βλέπουν 4 δισεκατομμύρια άνθρωποι από την τηλεόραση. Θα πουν όλοι: Oh! What a beautiful city! Ω, τι ωραία πόλη είναι αυτή!». Τάδε έφη η πρόεδρος της «Αθήνα 2004» Γ. Αγγελοπούλου κατά τη διάρκεια ημερίδας για τις Ολυμπιακές αναπλάσεις στο Λεκανοπέδιο. Κι όπως καταλαβαίνει ο καθένας, αυτό «μετράει» για τους διοργανωτές της Ολυμπιάδας. Η εικονική πραγματικότητα της τηλεοπτικής οθόνης. Ο,τι θα βλέπουν 4 δισεκατομμύρια άνθρωποι από τους δέκτες τους.

Διότι οι τηλεοράσεις θα δείχνουν μόνον ό,τι πρέπει να δείχνουν. Δε θα δείχνουν τους άνεργους, που ψάχνουν για δουλιά και τις αυξανόμενες συνεχώς στρατιές των φτωχών. Ούτε τον καθημερινό Γολγοθά των εργαζομένων, που σημαδεύεται από την ανασφάλεια, την αβεβαιότητα και τις ασφυκτικές συνθήκες ζωής της πρωτεύουσας. Ούτε την περιβαλλοντική καταστροφή, που θα έχει συντελεστεί, για να χτιστούν κάποια ιδιωτικά γήπεδα, συνεδριακά κέντρα και ξενοδοχεία για τις ανάγκες των αγώνων. Και πολλά ακόμη παρόμοια.

Το ακριβοπληρωμένο επιτελείο του Ρομέρο θα δείχνει αποκλειστικά και μόνο τη φανταχτερή βιτρίνα. Οι χιλιάδες επισκέπτες του 2004 θα περνούν μόνο από τους δρόμους που έχουν φτιασιδωθεί με το λεγόμενο... Ολυμπιακό Λίφτινγκ. Κι όλα θα είναι όμορφα κι ωραία. Αλλά ψεύτικα...

Δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά...

Στις εφημερίδες του περασμένου Σαββατοκύριακου - ακόμη και σε φιλοκυβερνητικές - είχε φουντώσει η φιλολογία, σχετικά με παραίτηση του Κ. Σημίτη, «πέρασμά» του στην ΕΕ και αναδιατάξεις στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Η ένταση του γεγονότος υποχρέωσε τον Κ. Σημίτη, να προβεί σε μια κατηγορηματική δημόσια διάψευση από τις Βρυξέλλες, όπου βρισκόταν για τις ανάγκες της έκτακτης Συνόδου Κορυφής. Δύο εικοσιτετράωρα μετά την πρωθυπουργική διάψευση, όμως, ο πρόεδρος της Βουλής, Απ. Κακλαμάνης, δηλώνει από τις Ινδίες, όπου βρίσκεται για επίσημη επίσκεψη: «Αρα ήταν επιτυχία του Σημίτη (σ.σ. η Σύνοδος Κορυφής). Μπορεί, λοιπόν, να πάει τώρα στην Ευρώπη». Σε ερώτηση δημοσιογράφου, μάλιστα, αν το σχόλιο αυτό έχει κάποιο υπονοούμενο, απάντησε ότι ο καθένας μπορεί να δώσει τη δική του ερμηνεία και συμπλήρωσε: «Αλλωστε, εσείς προτιμάτε καλύτερα τον Αθνάρ ή τον Μπλερ για καπέλο;».

Και μπορεί, βέβαια, η προαναφερόμενη συνομιλία του κ. Κακλαμάνη με τους δημοσιογράφους, να ήταν μεταξύ τυρού και αχλαδιού, όπως λέει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, που επέμενε και χτες με ιδιαίτερα έντονο ύφος στην πρωθυπουργική διάψευση, αλλά ...κάτι μας λέει, ότι ισχύει η λαϊκή παροιμία «δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά»...

Περί κράτους...

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΣΥΝΗΘΩΣ είναι προσεκτικός στις εκτιμήσεις του, αλλά τούτη τη φορά δεν απέφυγε την υπερβολή. Αναφερόμαστε στον Κ. Μητσοτάκη και τα όσα είπε στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής, στη διάρκεια συζήτησης για την κατάρρευση του οδοστρώματος στην Εθνική Οδό Κορίνθου - Τρίπολης - Καλαμάτας.

«Δεν μπορούν οι εργολάβοι να διευθύνουν το κράτος. Το κράτος διευθύνει. Πρέπει να προσαρμοστούν οι εργολάβοι», είπε ο κ. Μητσοτάκης και «καθάρισε».

Προφανώς, το πρόβλημα για τον κ. Μητσοτάκη δε βρίσκεται στο ποιοι παίρνουν τη μερίδα του λέοντος (μεγαλοεργολάβοι, τραπεζίτες, βιομήχανοι, εφοπλιστές, κλπ.) από τον παραγόμενο κοινωνικό πλούτο, αλλά πώς την παίρνουν και, βέβαια, ποιος κάνει τη μοιρασιά ή, αλλιώς, ποιος είναι στην κυβέρνηση.

Τούτο, όμως, ελάχιστα - αν όχι καθόλου - ενδιαφέρει τους εργαζόμενους και το λαό. Ακόμη και στο ενδεχόμενο των όποιων άλλων συνθηκών μοιρασιάς και πάλι στους αδικημένους θα είναι.

Και πέρα απ' αυτό, ας αφήσει ο κ. Μητσοτάκης τα περί κράτους, που θα βάλει σε τάξη τους εργολάβους και τους κάθε λογής εκπροσώπους της ολιγαρχίας.

Το κράτος είναι μαθημένο να υπηρετεί πιστά τα συμφέροντα της ολιγαρχίας. Εχουν φροντίσει γι' αυτό, όλες οι κυβερνήσεις, από τον προπερασμένο αιώνα ακόμη, μέχρι και σήμερα.

Και για να μην πάμε σε παλιότερες εποχές, ας μείνουμε μόνο στη σημερινή. Την «ελεύθερη αγορά» και τους νόμους της δεν προσκυνά τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η ΝΔ; Δεν ορκίζονται πίστη στον ανταγωνισμό και τα κέρδη και αναγορεύουν την ολιγαρχία σε αποκλειστικό μοχλό ανάπτυξης της οικονομίας; Δεν πασχίζουν καθημερινά, το ένα από τη θέση της κυβέρνησης και η άλλη από τη θέση της αντιπολίτευσης, για την καλύτερη δυνατή εξυπηρέτηση των συμφερόντων των λίγων «εχόντων και κατεχόντων», σε βάρος των πολλών, των εργαζομένων και του λαού; Στη λεωφόρων των «ευρω-μονόδρομων», του ΝΑΤΟ και της νέας τάξης δεν πορεύονται και οι δυο;

Γρηγοριάδης Κώστας

Οσο θα κυριαρχούν τα παραπάνω, η ολιγαρχία θα κάνει πραγματικά κουμάντο, είτε κυβερνά ο ένας ή ο άλλος πολιτικός εκπρόσωπός της.

Η «νομιμότητα» του Συμβουλίου Ασφαλείας

Τι είναι σήμερα το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ; Μπορεί μια οποιαδήποτε απόφασή του, να χρησιμέψει σαν άλλοθι - ασπίδα για άλλο ένα ιμπεριαλιστικό έγκλημα; Μπορεί πλέον, με άλλα λόγια, να μοιράζει το δίκιο και το άδικο, με βάση τα συμφέροντα και τις επιθυμίες των λαών;

Ολοι ξέρουν πως τέτοιο πράγμα δεν υπάρχει πια. Ομως, οι εκπρόσωποι των διαφορετικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, όχι μόνον παριστάνουν ότι υπάρχει, αλλά, κατά περίπτωση, επιχειρούν να μετατρέψουν αυτό το όργανο σε εργαλείο προώθησης των πιο άνομων διεκδικήσεών τους. Για παράδειγμα, όλοι ξέρουν πως οι ΗΠΑ έχουν στην κατοχή τους τα περισσότερα και πιο επικίνδυνα όπλα μαζικής καταστροφής, αλλά όλοι παριστάνουν πως τους μάραναν τα υποτιθέμενα όπλα του Ιράκ, που, αν υπάρχουν, θα είναι απ' αυτά που οι ΗΠΑ τούς είχαν διαθέσει παλιότερα... Ολοι ξέρουν πως η λειτουργία ενός τέτοιου οργάνου, όπως το Συμβούλιο Ασφαλείας, εξαρτάται πάντα από το συσχετισμό δύναμης εκείνων που το συνθέτουν.

Αυτός ο συσχετισμός έχει να κάνει, τόσο με τα διαφορετικά συμφέροντα κάθε μιας δύναμης ξεχωριστά, όσο και με τις εσωτερικές αντιθέσεις, αλλά και εξαρτήσεις, που διαμορφώνονται ανάμεσα σ' αυτές τις δυνάμεις.

Και επειδή η πλειοψηφία ανήκει από χέρι στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, ενώνονται όσον αφορά στους ιμπεριαλιστικούς σκοπούς και χωρίζονται όσον αφορά στα ξεχωριστά μερίδια. Ενα τέτοιο διαρκές «ντάρε - άβερε» διαμορφώνει, ή χαλάει συμμαχίες, αναδεικνύει ισχυρούς και αδύναμους, προσωρινούς ηγέτες και εξαρτημένους... Ομως, το κεντρικό χαρακτηριστικό, δηλαδή ο ιμπεριαλιστικός σκοπός, παραμένει, ανεξάρτητα κατά πού πηγαίνουν κάθε φορά τα κέρδη και οι ζημίες.

Ισχύει, με άλλα λόγια, το «μεταξύ κατεργαραίων...», ανεξάρτητα ποιος βγαίνει με το μεγαλύτερο μερίδιο, αλλά και τι φράσεις - κλειδιά χρησιμοποιεί σαν άλλοθι, για να μην ομολογήσει ανοιχτά πως πάνω απ' όλα ενεργεί δεμένος από τα συμφέροντα του εκμεταλλευτικού συστήματος και τους νόμους, που το διέπουν. Αν, για παράδειγμα, ο Γάλλος εκπρόσωπος χρησιμοποιεί πιο πολύ τη λέξη «ειρήνη» και ο Αμερικάνος πιο πολύ τη λέξη «αφοπλισμός», για να μασκαρέψουν τον ιμπεριαλισμό τους, δε σημαίνει πως δεν είναι αυτός, που καθορίζει όλες τους τις ενέργειες και τελικές επιλογές.

Ομως, αυτό το διαρκές «πάρε - δώσε» σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να είναι η νομιμότητα που ελπίζουν οι λαοί και, ακόμα περισσότερο, σε καμιά περίπτωση οι λαοί δεν μπορεί να πέφτουν στα δίχτυα της μιας, ή της άλλης ιμπεριαλιστικής σκοπιμότητας. Είναι άλλο πράγμα η βαθιά γνώση, τόσο του κεντρικού σκοπού, όσο και των ξεχωριστών συμμαχιών και αντιθέσεων και η χρησιμοποίησή τους και άλλο πράγμα η επιλογή στρατοπέδου μέσα στο ιμπεριαλιστικό σύστημα.

Αν αυτούς τους ενώνει η εκμετάλλευση των λαών, οι λαοί οφείλουν να ενώνονται ενάντια σε όλους αυτούς και το σύστημά τους, που, αν δεν ανατραπεί, θα γεννάει μόνιμα πολέμους και μεγαλύτερη εκμετάλλευση. Μιλάμε, λοιπόν, για μια άλλη νομιμότητα, ακριβώς αντίθετη από αυτήν που προωθούν οι ιμπεριαλιστές στα μέτρα τους. Μια νομιμότητα, που δεν έρχεται έτοιμη, αλλά διεκδικείται σύμφωνα με τα πραγματικά λαϊκά συμφέροντα...

Παύλος ΑΛΕΠΗΣ