Ολα αυτά τα περί δανείων του πρωθυπουργού από υπουργούς του, των δανείων που ζητούσε ο Γ. Κουρής από την Εθνική Τράπεζα και γενικά όλη η σαπίλα του συστήματος, που αποκαλύπτεται (όσο αποκαλύπτεται), παραπέμπουν, νομίζουμε, ευθέως στο... Σαίξπηρ. Παραλλάσσοντας, δηλαδή, κάποιος τους λόγους του ήρωά του "Αμλετ", θα μπορούσε να αναφωνήσει για όσα συμβαίνουν αυτές τις μέρες: "Αληθινά, κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της... Δανείας"!

Απ' του βούρκου

το κανάλι

όποιο σχήμα

κι αν προβάλει,

μη σιμώσεις,

κάνε πέρα,

γιατί θα 'ναι,

φίλε, λέρα!

Απ' το βόθρο

κι απ' τη σήψη

αλλαγή

δε θα προκύψει,

κι όποιο κι αν

προέλθει κόμμα,

θα 'ναι τίγκα

μες στη βρόμα!

Επομένως μόν'

η πάλη,

βάλτο, φίλε,

στο κεφάλι,

μόν' αυτή

είναι η λύση

η χαβούζα

για να κλείσει!

Ο οίστρος

Δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο το κάλεσμα των 26 συνδικαλιστικών στελεχών - το οποίο δημοσιεύτηκε δυστυχώς μόνο στο χτεσινό "Ρ" - με το οποίο καλούν τους εργαζόμενους να αντισταθούν στη διαφθορά, τη σήψη και τη φτώχεια.

Η πετυχημένη αυτή πρωτοβουλία πρέπει να τύχει ευρύτερης υποστήριξης, ακριβώς γιατί στην κατάλληλη στιγμή έρχεται να εκφράσει μια ώριμη ανάγκη, να σηματοδοτήσει το δρόμο που χρειάζεται να περπατηθεί από πολλούς, να δώσει ελπίδα και εμπιστοσύνη στη δύναμη των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων.

Ολο και περισσότεροι καθημερινά αντιλαμβάνονται τις ολέθριες συνέπειες για τον τόπο από την κυριαρχία του άθλιου και αδίστακτου συρφετού, που διαφεντεύει τις "τύχες μας".

Είναι καιρός, λοιπόν, όπως τονίζουν οι συνδικαλιστές, το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο και οι πολιτικοί του εκφραστές να μην μπορούν να αισθάνονται ήσυχοι ούτε ασύδοτοι, γιατί θα αισθάνονται την αγωνιστική ανάσα του λαϊκού κινήματος.

Το να είσαι καινούριος πρωθυπουργός δεν είναι ποτέ άνετο. Το να είσαι καινούριος πρωθυπουργός σε συνθήκες προσωρινότητας και ρευστής πολιτικής κατάστασης, με καθήκοντα "τεχνικά", δηλαδή υπηρεσιακά, σε ημέρες και εποχές, όπου η κυρίαρχη τάξη αλλάζει άρδην την πολιτική της είναι ακόμη πιο δύσκολο.

Και είναι ακόμη πιο δύσκολο στην Ιταλία, όπου η αλλαγή της πολιτικής της κυρίαρχης τάξης είναι ακόμη πιο απότομη από ό,τι αλλού και οι αλλαγές που αυτή φέρνει ακόμη πιο βαθιές.

Ετσι, η θέση του Λαμπέρτο Ντίνι, 54ου πρωθυπουργού (σωστότερα: αρχηγού της 54ης κυβέρνησης) της Ιταλίας από το 1945, είναι ιδιαίτερα ελάχιστα αξιοζήλευτη. Πολύ περισσότερο που, όπως αναφέρουν διάφοροι αναλυτές, ο νέος πρωθυπουργός θα είναι προσανατολισμένος στην εφαρμογή μιας πολιτικής πολύ όμοιας με εκείνη του προκατόχου του Σ. Μπερλουσκόνι, του οποίου υπήρξε και υπουργός, αλλά χωρίς την υποστήριξη των δυνάμεων που υποστήριξαν τον τελευταίο. Γι' αυτό, προφανώς, προσπαθεί να προσελκύσει άλλες δυνάμεις για να βρει στήριγμα και, ίσως, και για να τραβήξει και αυτές στο βάλτο της συναίνεσης.

Ευτυχώς γι' αυτόν, η σχοινοβασία έχει μεγάλη παράδοση στην Ιταλία.

Υποτίθεται ότι ο Κουρής ήταν σφοδρός πολέμιος της κυβέρνησης της ΝΔ. Υποτίθεται ότι η κυβέρνηση της ΝΔ τον "κυνηγούσε". Ολα αυτά υποτίθεται, γιατί στην πράξη ο Κουρής απολάμβανε τα... "καλά" της ασυδοσίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι η τότε διοίκηση της Εθνικής Τράπεζας τού είχε χορηγήσει την περιβόητη εγγυητική επιστολή ύψους ενός δισεκατομμυρίου δραχμών! Τα συμπεράσματα προφανή...

Είναι πλέον και επισήμως ομολογημένο ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ θέλει να φέρει προς ψήφιση την περιβόητη (ν)τροπολογία για τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, για να έχει το "άλλοθι" της Bουλής, δηλαδή πολιτική κάλυψη, για το κυοφορούμενο σκάνδαλο. Η σύμβαση της πώλησης θα έρθει για κύρωση στη Bουλή, είπε χtες ο αναπληρωτής υπουργός Βιομηχανίας. Με την κίνηση αυτή η ίδια η κυβέρνηση επιβεβαιώνει ότι είναι τόσο μεγάλο το σκάνδαλο, που θα πρέπει να έχει φυλαγμένα τα νώτα της. Φρόντισε γι' αυτό - εκτός των άλλων - και με τις πρόσφατες αναστολές... Αλλωστε, δεν είναι μόνο τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά. Περιμένουν και άλλα φιλέτα για φάγωμα, (βλέπε ΟΤΕ, ΕΛΔΑ) αλλά και η διαχείριση κάποιων εκατοντάδων δισεκατομμυρίων για τα... μεγάλα έργα. Με λίγα λόγια "ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε...".