ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Αντιλαϊκοί συλλογισμοί...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Ο συλλογισμός είναι απλός και λέει περίπου τα εξής: Σήμερα, για να θεωρηθεί μια οικογένεια επισήμως άπορη πρέπει να έχει πολύ χαμηλό εισόδημα. Ακόμη κι αν αυξηθούν τα σχετικά όρια, πάλι οι οικογένειες αυτές θα αποτελούν μια μικρή μειοψηφία, παρά και αντίθετα με την οικονομικο -κοινωνική πραγματικότητα και το κόστος των σύγχρονων αναγκών. Εχοντας αυτό το δεδομένο, λοιπόν, η κυβέρνηση σχεδιάζει την παραπέρα εμπορευματοποίηση της Παιδείας - και όχι μόνο...- τη δραστική περικοπή των αντίστοιχων κρατικών δαπανών και, ταυτόχρονα, την εμφάνισή της, ως προστάτιδας των «ασθενέστερων λαϊκών στρωμάτων».

Κι όποιος δε μας πιστεύει, ας διαβάσει πώς μεταφράζονται τα παραπάνω σε συνέντευξη του προέδρου του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας και καθηγητή Θ. Βερέμη, στα χτεσινά «Νέα»: «Το δωρεάν (σ.σ.: βιβλίο στην τριτοβάθμια εκπαίδευση) δεν ευνοεί τις λιγότερο ευνοημένες τάξεις της κοινωνίας όπως πιστεύουν πολλοί. Οι περισσότεροι φοιτητές δεν προέρχονται απ' αυτές. Συνεπώς, γίνεται μια αναδιανομή πόρων από την τσέπη φορολογουμένου σε λίγες τσέπες διά της αγοράς βιβλίων από το Δημόσιο. Θα πρότεινα να πληρώνουν τα βιβλία τους και να δίνονται υποτροφίες στους απόρους. Οχι μόνο για βιβλία, αλλά και για άλλες διευκολύνσεις. Ετσι, θα κάναμε οικονομία και θα μεταφέρουμε τους πόρους στους πραγματικά μη έχοντες».

Ομολογίες

«Η Ελλάδα δεν έχει άλλα περιθώρια καθυστερήσεων», τόνισε με ιδιαίτερη έμφαση ο Κ. Καραμανλής, στη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής της ΝΔ, το περασμένο Σάββατο, λίγο πριν αναχωρήσει για την Εαρινή Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ, επαναφέροντας την ανάγκη των διαρθρωτικών αλλαγών και τομών. Τι σημαίνει αυτό; Την προετοιμασία του εδάφους, για την παραπέρα κλιμάκωση των αντιλαϊκών κυβερνητικών μέτρων. Κι όποιος έχει την παραμικρή αμφιβολία, ας πάρει υπόψη του ότι στην ίδια ομιλία ο Κ. Καραμανλής επανέλαβε μεν το συνηθισμένο, πως η προσαρμογή θα γίνει χωρίς να θιγούν «οι αδύναμες εισοδηματικές τάξεις», αλλά τούτη τη φορά το συμπλήρωσε - για πρώτη φορά - με τη φράση «όσο αυτό είναι δυνατό»...

Η κατανομή του πλούτου

Η εξέλιξη μισθών και κερδών, ίσως, είναι ο πιο ασφαλής δείκτης, για την κατανομή του νεοπαραγόμενου πλούτου. Δηλαδή, πώς μοιράζεται ανάμεσα στους εργάτες - που τον παράγουν - και στους κεφαλαιοκράτες. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, η εισοδηματική πολιτική που ανακοίνωσε η κυβέρνηση προβλέπει ονομαστική αύξηση του βασικού μισθού κατά 3,6% και υπολογιζόμενη στο συνολικό μισθό μόλις και ανέρχεται στο 2,41%.

Τις μέρες αυτές, ανακοινώνονται τα οικονομικά αποτελέσματα μιας σειράς μεγάλων επιχειρήσεων και τραπεζών, οι οποίες εμφανίζουν προκλητικά κέρδη της τάξης του 40, 45% και ακόμη μεγαλύτερα. Από πού προέρχεται η προκλητική αυτή κερδοφορία; Μα, από τη διπλή εκμετάλλευση των εργαζομένων στις τράπεζες - οι οποίοι αναπαράγουν το κεφάλαιο - και όλων των άλλων εργαζομένων, οι οποίοι δανείζονται με τοκογλυφικά επιτόκια και στην περίπτωση των καταθέσεων εισπράττουν μηδενικούς τόκους. Για παράδειγμα, τα χρέη προς τις τράπεζες το 2004 ξεπέρασαν τα 51 δισ. ευρώ.

Με λίγα λόγια, στην ελληνική κοινωνία, συντελείται μια άνευ προηγουμένου αναδιανομή εισοδημάτων από τους φτωχούς και τα αποκαλούμενα μεσαία στρώματα, στους πλούσιους και τους πολύ πλούσιους. Η ελληνική κοινωνία διχάζεται ανάμεσα στον πλούτο και τη φτώχεια, την κλασική, δηλαδή, αντίθεση των καπιταλιστικών κοινωνιών. Και τα πράγματα στο μέλλον θα γίνουν χειρότερα, αν οι εργαζόμενοι με την πάλη τους δεν ανατρέψουν την πολιτική της ΟΝΕ και αυτούς που τη διαχειρίζονται, αν δεν ανατρέψουν το ίδιο το σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

Στο πλευρό της εργοδοσίας

Μπορεί η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, κάτω από την πίεση της πρωτοβουλίας του ΠΑΜΕ για πανελλαδική πανεργατική απεργία στις 17 Μάρτη και την εντεινόμενη όξυνση των λαϊκών προβλημάτων, να αποφάσισαν, τελικά, τετράωρη στάση εργασίας, αλλά κι αυτή στα λόγια ήταν μόνο. Στο σωματείο της «Χαλυβουργικής», όπου πλειοψηφεί η ΠΑΣΚΕ, υπονομεύτηκε ανοιχτά ακόμη και η στάση εργασίας. Αποφάσισαν την ημέρα της πανεργατικής κινητοποίησης να κάνουν γενική συνέλευση για να... εκλέξουν Επιτροπή Υγιεινής και Ασφάλειας, αντί να συμμετάσχουν στις εργατικές συγκεντρώσεις. Ηταν ευκαιρία, δικαιολογήθηκαν, για να μη χαθούν κι άλλες ώρες..!

Μετά, αναρωτιούνται μερικοί, γιατί αποθρασύνονται συνεχώς οι εργοδότες. Εχοντας τέτοιους συνδικαλιστές στο πλευρό τους, γιατί να μην απαιτούν όλο και περισσότερα από τους εργαζόμενους, ακόμη και την πλήρη υποταγή τους;

Τα ... χαλαρά

Γρηγοριάδης Κώστας

ΓΕΝΙΚΩΣ, ΠΟΛΥ ...χαλάρωση «πέφτει» σε ευρωπαϊκό επίπεδο! Οι υπουργοί στο ΕΚΟΦΙΝ «χαλάρωσαν» τις γραβάτες τους και ελαφρώς το «Σύμφωνο Σταθερότητας», όπως τουλάχιστον μας διαμηνύουν!

Φανταστείτε δηλαδή ...πόσο είχαν μπλέξει για να λένε σήμερα τέτοια πράγματα και σε τι είδους κοινοτικό «αποχυμωτή» βρίσκονται οι λαοί της ΕΕ. Φυσικά, όταν αυτοί χαλαρώνουν, δε σημαίνει ότι το ίδιο θα κάνουμε κι εμείς.

Αλλωστε, εδώ που τα λέμε, το 'χουμε ...ξαναδεί το έργο. Ολα τα «κοινοτικά θέσφατα» μπορούν να «χαλαρώσουν» ή να «σφίξουν», όταν πρόκειται να εξυπηρετηθούν τα οικονομικά συμφέροντα πολυεθνικών και μεγάλων εταιριών.

Αντιθέτως, όταν πρόκειται για μισθούς, συντάξεις, ασφαλιστικά δικαιώματα, εκεί ...δεν υπάρχει ποτέ κανένα περιθώριο και τα προτεινόμενα μέτρα δε χαλαρώνουν ποτέ. Τουναντίον, «σφίγγουν» ολοένα και περισσότερο.

ΠΑΝΩ ΑΠΟ τριάμισι χιλιάδες κενά στο πυροσβεστικό σώμα, πάμπολλες ελλείψεις σε εξοπλισμό, ενώ το καλοκαίρι (και, φυσικά, οι επικείμενες πυρκαγιές) είναι μπροστά μας, όμως η κυβέρνηση δε δηλώνει ιδιαίτερα ανήσυχη. Τουλάχιστον έτσι είπε χτες ο υφυπουργός Δημόσιας Τάξης, Χρήστος Μαρκογιαννάκης.

Βλέπετε, η Πυροσβεστική Υπηρεσία δεν παρακολουθεί κανέναν, δεν καταγράφει με κάμερες σε όλη την Αθήνα, δε φακελώνει και δεν έχει κομβικού χαρακτήρα συνεργασία με οργανισμούς, όπως η Γιούροπολ. Αλλιώς, σας βεβαιώνουμε, θα είχε στελεχωθεί πλήρως και θα είχε μηχανήματα τελευταίας τεχνολογίας στη διάθεσή της.

Αλλωστε, η ανεργία είναι μπόλικη σ' αυτήν τη χώρα, οπότε τα περιθώρια για πρόσληψη εποχικών υπαλλήλων (που χρησιμεύουν και ως δεξαμενή άντλησης ψηφοφόρων) είναι πάντα μεγάλα.

Κατά τα άλλα, στο επίκεντρο της προσοχής του εν λόγω υπουργείου είναι ...«η ασφάλεια των πολιτών» και όλα τα σχετικά που ακούμε κατά καιρούς, προκειμένου να δικαιολογηθούν μέτρα καταστολής των ατομικών ελευθεριών.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Η Παιδεία στο επίκεντρο

Τα τετριμμένα και, ουσιαστικά, κενά περιεχομένου λόγια ότι η «Παιδεία είναι πρώτη προτεραιότητα» της «νέας διακυβέρνησης» και ότι, δήθεν, η πρόθεση της ΝΔ είναι να προχωρήσει σε αναβάθμισή της, επανέλαβε, κατά την πρόσφατη συνεδρίαση της ΚΕ της ΝΔ, η υπουργός Παιδείας Μαριέττα Γιαννάκου. Ταυτόχρονα, σήμερα, το λεγόμενο Εθνικό Συμβούλιο Παιδείας ξανασυνεδριάζει σε ολομέλεια, σ' αυτήν τη διαδικασία επίφασης διαλόγου, που γίνεται για το «θεαθήναι», αφού η ΝΔ εφαρμόζει τη δική της πολιτική υπαγωγής της Παιδείας ακόμα περισσότερο στις ανάγκες του κεφαλαίου. Το αποδεικνύουν ο νόμος για την αναγνώριση των πτυχίων εξωτερικού, που καθιστά ισότιμες τρίχρονες σπουδές με 4 - 5 χρόνων σπουδές στα ελληνικά πανεπιστήμια, η ουσιαστική προώθηση της Συμφωνίας της Μπολόνια, που υποτάσσει τα πανεπιστήμια στις τρέχουσες ανάγκες των επιχειρήσεων, η προώθηση μιας «αξιολόγησης», που θα δημιουργήσει διαφόρων κατηγοριών εκπαιδευτικά ιδρύματα σε όλες τις βαθμίδες.

Ετσι, το ερώτημα που μπαίνει είναι τι νόημα έχει όλο αυτό το εγχείρημα. Κυρίως, αποσκοπεί στο να χειραγωγήσει συνειδήσεις ότι δήθεν η Παιδεία πρέπει να μας ενώσει όλους, ότι είναι ζήτημα «εθνικής συνεννόησης και συναίνεσης». Αυτή η βολική άποψη για την κυβέρνηση και τις πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες στηρίζουν με τον ένα ή άλλο τρόπο το σύστημα, συγκρούεται με την αντικειμενική πραγματικότητα. Την πραγματικότητα, που βιώνουν καθημερινά τα λαϊκά στρώματα που χρυσοπληρώνουν μια Παιδεία, η οποία, ουσιαστικά, οδηγεί στην αμάθεια των παιδιών τους. Τόσο το συνεχώς αυξανόμενο κόστος της όλο και πιο εμπορευματοποιημένης εκπαίδευσης σε όλες τις βαθμίδες, αλλά και το ίδιο το περιεχόμενο των σπουδών, η ανύπαρκτη επαγγελματική προοπτική αποδεικνύουν τα «φούμαρα» περί αναβάθμισης της Εκπαίδευσης. Καλή Παιδεία και Εκπαίδευση δεν μπορεί να υπάρξει, όσο η πολιτική που εφαρμόζεται πηγαίνει στο «πιο φθηνό δημόσιο σχολείο», στη στροφή προς μια ληξιπρόθεσμη κατάρτιση για τους πολλούς και ουσιαστική γνώση για τους λίγους.

Γι' αυτό και οι εργάτες, οι υπάλληλοι, οι αυτοαπασχολούμενοι της πόλης και της υπαίθρου, οι προοδευτικοί διανοούμενοι πρέπει να «τραβήξουν την κουρτίνα» αυτής της ψευδεπίγραφης διαδικασίας, και να γυρίσουν την πλάτη στις πολιτικές δυνάμεις που έφεραν την κατάσταση στο «μη παρέκει». Το ζήτημα της Παιδείας είναι πρωτίστως πολιτικό θέμα, που η λύση του σε φιλολαϊκή κατεύθυνση δεν απαιτεί τις δήθεν «δημόσιες δημοκρατικές διαβουλεύσεις», που επαγγέλλονται ΝΔ και ΠΑΣΟΚ χέρι - χέρι, αλλά ρήξη με την πολιτική που εξυπηρετεί το κεφάλαιο.

Αρα, το ζητούμενο για το λαό είναι η αλλαγή της πολιτικής, για να αλλάξει και η πολιτική στην Παιδεία. Χρειάζεται, επομένως, σήμερα οι άνθρωποι του μόχθου να αγωνιστούν για την Παιδεία ως δικαίωμα, για την κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δράσης και της ιδιωτικής πρωτοβουλίας στο χώρο αυτό. Για την εξασφάλιση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της από το νηπιαγωγείο έως το πανεπιστήμιο. Με δίχρονη προσχολική αγωγή, ενιαίο 12χρονο υποχρεωτικό πολυτεχνικό σχολείο έως τα 18 χρόνια, βάση για την οποιαδήποτε παραπέρα επαγγελματική ειδίκευση, είτε μέσα από δημόσιες επαγγελματικές σχολές, είτε από την ενιαία ανώτατη εκπαίδευση. Αυτήν την προοπτική απαιτείται σήμερα πιο αποφασιστικά να προβάλλουν οι αγωνιστικές ταξικές δυνάμεις σε κάθε κλάδο ως πρωτεύον αίτημα.

Δημήτρης ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ