Ερώτημα πρώτον: Πώς εξασφάλιζε η «17 Ν» τη γνώση κρίσιμων πληροφοριών και στοιχείων, σχετικά με ορισμένους στόχους της; Πολύ περισσότερο, όταν ορισμένες τουλάχιστον από τις πληροφορίες αυτές ήταν άγνωστες και απόρρητες στους κοινούς πολίτες, ενώ άλλες τις γνώριζαν μόνο στελέχη ξένων μυστικών υπηρεσιών;

Ερώτημα δεύτερον: Ποιοι και πώς εξασφάλιζαν στα μέλη της «17 Ν» την απαραίτητη εκπαίδευση στη χρήση όπλων και εκρηκτικών μηχανισμών, την κλοπή αυτοκινήτων, τις ληστείες, κλπ., κλπ., όπως και τη μεταμόρφωση «παπαδοπαίδων» σε στυγνούς και ψυχρούς εγκληματίες;

Ερώτημα τρίτον: Τι έχει γίνει το τεράστιο ποσό των χρημάτων, που αποκόμισε ο μηχανισμός από τις δεκάδες ληστείες που διέπραξε;

Ερώτημα τέταρτον: Οι ομολογίες φανερώνουν τον κρίσιμο ρόλο που έπαιζε ο Λουκάς - ψευδώνυμο του καταζητούμενου επισήμως Δ. Κουφοντίνα - αφού αυτός «μετέφερε» συνήθως τις εντολές ή «πρότεινε» τους στόχους. Γεγονός το οποίο εύλογα συνδυάζεται με όσα έχουν ακουστεί για το άτομο αυτό, περί ανάμειξής του με μυστικές υπηρεσίες κλπ. Θα βρεθεί ποτέ, άραγε, ο Δ. Κουφοντίνας κι αν ναι, ζωντανός ή νεκρός;

Ερώτημα πέμπτον: Με τον Κουφοντίνα έχει σχέση και το ερώτημα αυτό, αφού είναι το μοναδικό μέλος της «17 Ν», που συνεχίζει τη δράση του, παρότι γνωρίζει πως έχει μπει στο στόχαστρο των αστυνομικών αρχών από τα μέσα της δεκαετίας του 1980. Ποιος ή ποιοι του εξασφάλιζαν τις απαραίτητες «πλάτες»;

Υπάρχουν κι άλλα ερωτήματα. Και κάτι μας λέει ότι ακόμη περισσότερα θα γεννιούνται καθώς θα γίνονται γνωστές κι άλλες πλευρές της όλης υπόθεσης.

Η λεγόμενη τρομοκρατία αποτελεί σήμερα το υπ' αριθμόν ένα «όπλο» του διεθνούς ιμπεριαλισμού, γράφαμε προχθές, σημειώνοντας όλα όσα γίνονται και τα πολύ περισσότερα, που απεργάζονται οι κυρίαρχες δυνάμεις, σε βάρος των λαών, πάντα στο όνομα της καταπολέμησής της. Σημειώναμε ακόμη, ότι αυτός και μόνον ο παράγοντας είναι αρκετός, για να «προφητέψει» κανείς, πως δεν τελειώσαμε με τη λεγόμενη εγχώρια τρομοκρατία, παρά τα όσα γίνονται και λέγονται σχετικά με τη «17Ν».

Μια, όμως και τόσο οι κυβερνώντες, όσο και η αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά και άλλες πολιτικές δυνάμεις, όπως ο ΣΥΝ, δε φείδονται τις μέρες αυτές επιθέτων και μεγαλόστομων εκτιμήσεων, για τη μεγάλη επιτυχία, την εξάρθρωση της «17Ν» κλπ., κλπ., γιατί δεν προχωρούν στην κατάργηση του «τρομονόμου»; Αφού, η τρομοκρατία δέχτηκε συντριπτικό χτύπημα, τι χρειάζεται πλέον το θεσμοθετημένο αυτό έκτρωμα;

Οι κυβερνώντες, πάντως, όχι μόνο δε σκέφτονται καν ένα τέτοιο ενδεχόμενο, αλλά προετοιμάζουν πυρετωδώς την αναβάθμιση και την επέκταση του «τρομονόμου», σύμφωνα με τις σχετικές κατευθύνσεις της ΕΕ. Αυτό και μόνο φανερώνει πολλά, σχετικά και με την ύπαρξη και δράση των μελλοντικών, απαραίτητων προσχημάτων.

«Και η Αριστερά πρέπει να γίνει σαφής και κατηγορηματική στο θέμα της τρομοκρατίας», δήλωσε για πολλοστή φορά, προχτές, στο ραδιόφωνο της «ΝΕΤ», η Μ. Δαμανάκη και συμπλήρωσε: «Η Αριστερά πρέπει να ξεκαθαρίσει τις σχέσεις της με την τρομοκρατία ριζικά και οριστικά. Αυτή είναι μια καλή ευκαιρία».

Βέβαια, η Μ. Δαμανάκη γνωρίζει πολύ καλά τις αγεφύρωτες διαφορές, που χώριζαν πάντα και συνεχίζουν να χωρίζουν την Αριστερά και το κομμουνιστικό κίνημα, με οποιαδήποτε λογική και ενέργεια τρομοκρατικού χαρακτήρα. Γιατί τότε επιμένει σε τέτοιες τοποθετήσεις; Οσο και να σκεφτήκαμε το εύλογο αυτό ερώτημα, δυο απαντήσεις μπορέσαμε να βρούμε: Είτε παίρνει συνειδητά μέρος και δίνει τη συμβολή της στη γενικότερη επιχείρηση συκοφάντησης και σπίλωσης της Αριστεράς, που ξεδιπλώνεται τον καιρό αυτό, είτε ζητά από την Αριστερά και το κομμουνιστικό κίνημα να εγκαταλείψουν την οποιαδήποτε ιδέα αμφισβήτησης και αλλαγής του συστήματος, έχοντας προσχωρήσει στην ανάλογη αντίληψη περί «τρομοκρατίας», είτε και τα δυο μαζί. Ας διαλέξει όποια απάντηση της ταιριάζει περισσότερο. Ετσι κι αλλιώς, η ίδια έχει ξεκαθαρίσει από καιρό τις σχέσεις της με την Αριστερά.