Πολλές χιλιάδες μικρομεσαίοι αγρότες βρίσκονται αντιμέτωποι με τη χρεοκοπία και την εγκατάλειψη της παραγωγής, εξαιτίας της ληστρικής εκμετάλλευσης των εμποροβιομηχάνων. Οι τιμές στα περισσότερα αγροτικά προϊόντα μειώνονται χρόνο με το χρόνο ενώ το κόστος παραγωγής όλο και αυξάνεται. Τη μεγάλη πτώση των τιμών παραγωγού στα αγροτικά προϊόντα τους προηγούμενους μήνες αποτυπώνουν και τα σχετικά στατιστικά στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής. Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία που είδαν το φως της δημοσιότητας και αφορούν το δωδεκάμηνο Μάης 2011 - Απρίλης 2012 η μείωση των τιμών των αγροτικών προϊόντων ήταν 11,3%. Μάλιστα σε κάποια προϊόντα η μείωση ξεπέρασε το 30%, όπως πατάτες και κρεμμύδια. Είναι φανερό πως η ακολουθούμενη πολιτική οδηγεί τους μικρομεσαίους αγρότες στη φτώχεια, στη χρεοκοπία, στο σταμάτημα της παραγωγής, στην ανεργία. Και την κατάσταση δεν θα βελτιώσει ούτε η νέα κυβέρνηση συνεργασίας ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ. Αν δε δημιουργηθούν οι πολιτικές προϋποθέσεις για την εφαρμογή της λαϊκής οικονομίας, το ξεκλήρισμα και των μικρομεσαίων αγροτών είναι αναπόφευκτο. Γι' αυτό ο αγώνας τους για την προώθηση των άμεσων αιτημάτων τους θα έχει καλύτερα αποτελέσματα αν οργανωθούν μέσα από τις γραμμές της ΠΑΣΥ και αν συντονιστούν σε κοινό μέτωπο με τους εργαζόμενους, τους αυτοαπασχολούμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα, σε μια κατεύθυνση ανατροπής της ακολουθούμενης αντιλαϊκής - αντιαγροτικής πολιτικής, που εξυπηρετεί τα συμφέροντα των καρτέλ και των μονοπωλίων και με στόχο την εφαρμογή μιας πραγματικά φιλολαϊκής πολιτικής.
Αναφέρει η «ΗΜΕΡΗΣΙΑ» στο κύριο άρθρο της: «...η Ελλάδα βαρύνεται με διάσταση λόγων και έργων, με την "αδυναμία" του πολιτικού συστήματος να υλοποιήσει τα όσα έως τώρα έχουν συμφωνηθεί με το πρώτο και το δεύτερο Μνημόνιο και πρωτίστως αυτό αφορά τις αποκρατικοποιήσεις, τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και το φορολογικό σύστημα».
Η ΗΜΕΡΗΣΙΑ, ως μια απ' τις κύριες φωνές του ελληνικού κεφαλαίου, βάζει τα πράγματα στη θέση τους: Ζητούμενο είναι η άμεση και πλήρης εφαρμογή των δύο μνημονίων και ιδιαίτερα τα ζητήματα των αποκρατικοποιήσεων (δηλαδή ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας προς όφελος ντόπιων και ξένων μονοπωλίων) και των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, οι οποίες πρώτο στόχο έχουν τη νέα μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, δηλαδή τους μισθούς και τις συντάξεις.
Σε αυτό το πλαίσιο, η ΗΜΕΡΗΣΙΑ, δείχνει με ποιο τρόπο το μεγάλο κεφαλαίο -και ως εκ τούτου και η σημερινή συγκυβέρνηση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜ.ΑΡ., που τη στηρίζει- εννοεί την περιβόητη «αναδιαπραγμάτευση»: «Η όποια ανανέωση της εμπιστοσύνης των εταίρων μας, η όποια πρόσθετη στήριξη, θα είναι απόρροια της δικής μας βούλησης για εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων». Δηλαδή, πρώτα οι μεταρρυθμίσεις και μετά βλέπουμε την ...«πρόσθετη στήριξη». Με άλλα λόγια, η συγκεκριμένη εφημερίδα λέει αυτά που δεν ομολογούν ακόμα ανοιχτά τα κόμματα του ευρωμονόδρομου. Ολα τα περί «αναδιαπραγμάτευσης» και περί «ευνοϊκότερων όρων», ουσιαστικά στοχεύουν στον εγκλωβισμό του λαού να αποδεχτεί τις σε βάρος του αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις.
Φυσικά και δεν έχουν, αφού τόσο η εγχώρια όσο και η ευρωπαϊκή πλουτοκρατία, όταν πρόκειται για τη «μείωση του εργατικού κόστους» (αυτές είναι όπως καταλαβαίνετε οι μεταρρυθμίσεις) πάντα τα βρίσκουν.
Μπορεί να διαφωνούν στο μοίρασμα της «πίτας», να διαγκωνίζονται ενίοτε για μια καλύτερη θέση στην αγορά, να «τρώγονται» μεταξύ τους για το ποιος θα πάρει τα περισσότερα κρατικά κονδύλια, όμως πάντα αναγνωρίζουν τον ...κοινό εχθρό.
Που δεν είναι άλλος από τους εργαζόμενους και τα δικαιώματα που έχουν κατακτήσει με αγώνες τα τελευταία 100 χρόνια. Γιατί τόσο πίσω θέλουν να μας πάνε και ακόμη περισσότερο αν είναι δυνατόν.
ΑΥΤΟ ΘΑ ΠΕΙ ...κυβερνητική συνοχή! Βενιζέλος και Κουβέλης αποφάσισαν πως, αφού δεν μπορεί να πάει ο Σαμαράς στη Σύνοδο Κορυφής δεν μπορούν να πάνε ούτε αυτοί. Το ξεκίνησαν, υποτίθεται, από «λύση ανάγκης για να κυβερνηθεί η χώρα» και τελικά θα γίνουν ...αχώριστοι.
Κάτι σαν το «ένας για όλους και όλοι για έναν» από τους «Τρεις Σωματοφύλακες». Αυτό που δεν μπαίνουν στον κόπο να μας διευκρινίσουν είναι ...ποιον φυλάνε. Προφανώς, γιατί είναι «σωματοφύλακες» των κερδών του κεφαλαίου.
Μπορεί να μιλάνε για «ανάπτυξη», «ευημερία» και «πρόοδο» αλλά αυτό ουσιαστικά εννοούν, κάτι που φαίνεται και από αυτά που σχεδιάζουν να κάνουν. Τουλάχιστον όσα ξέρουμε μέχρι τώρα.
Απλά, ο ένας το κάνει από «ιδεολογία», ο άλλος από «αίσθηση ευθύνης» και ο τρίτος από «κοινωνική ευαισθησία». Ετσι, για να έχουμε κάτι να λέμε και να ...δουλευόμαστε.