ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Φέρτε πίσω τα κλεμμένα!

«Φέρτε πίσω τα κλεμμένα». Το σύνθημα αυτό αντήχησε χτες έξω από τα κεντρικά γραφεία του ΙΚΑ στην Αθήνα. Μέσα, από το πρωί, στελέχη του ΠΑΜΕ είχαν προβεί σε συμβολική κατάληψη, απαιτώντας να σταματήσει ο τζόγος των αποθεματικών. Ηταν μια πρώτη αντίδραση στην είδηση ότι ο Οργανισμός, ήδη, έχει απολέσει περί τα 50 δισεκατομμύρια δραχμές από τα αποθεματικά που τζογαρίστηκαν στο Χρηματιστήριο, ενώ συνολικά τα Ταμεία χάνουν 70 δισ. Ηταν η είδηση που ξεχείλισε το ποτήρι της αγανάκτησης. Λογιστικές, ισχυρίζεται ότι είναι οι απώλειες ο διοικητής του ΙΚΑ. Και μπορεί να είναι και έτσι, χωρίς καθόλου να είναι αυτή, όμως, η ουσία. Οι άλλοτε λαλίστατοι υπουργοί της κυβέρνησης, που, πριν ενάμιση χρόνο, παρομοίαζαν το Χρηματιστήριο με δεύτερο νομισματοκοπείο που μοιράζει αφειδώς κέρδη, σήμερα ποιούν την νήσσαν. Σήμερα, δεν ξέρουν τίποτα για το «φόνο»... Και όμως, είναι οι ίδιοι άνθρωποι, που, πριν λίγο καιρό, υποχρέωναν τις διοικήσεις των Ταμείων, να προσφέρουν τα αποθεματικά στους αετονύχηδες της Σοφοκλέους. Είναι αυτοί που ξεδιάντροπα χλεύαζαν όσους τολμούσαν και πήγαιναν κόντρα στο ρεύμα των ημερών των απανωτών «λίμιτ - απ».

Ολους αυτούς, που και τις «χρυσές ημέρες» της Σοφοκλέους, όπως και τώρα, επιμένουν στο αυτονόητο: Οτι για τους εργαζόμενους και συνταξιούχους δεν μπορεί να είναι ο τζόγος και η, μέσω αυτού, επιπλέον εκμετάλλευσή τους, το όραμά τους. Οτι δεν μπορούν να εναποθέσουν τις συντάξεις τους και την ασφάλεια στα γηρατειά τους στα καπρίτσια και τα παιχνίδια του Χρηματιστηρίου. Γιατί το Χρηματιστήριο, «στα πάνω του» ή «στα κάτω του», είναι το γήπεδο των ισχυρών του χρήματος. Είναι τέκνο της εκμετάλλευσης και της ανομίας και τέτοιο θα παραμείνει. Είναι γέννημα - θρέμμα της πλουτοκρατίας. Και είναι έγκλημα, να κατατίθενται εκεί, οι κόποι και το αίμα μιας ολόκληρης ζωής. Είναι ο σύγχρονος Μινώταυρος, που θα ρουφήξει, όχι μόνο τα αποθεματικά των Ταμείων, αλλά και την ίδια την ψυχή των εργαζομένων. Είναι το γράσο, στα γρανάζια της καθημερινής εξαχρείωσης και του παρασιτισμού, που καταβροχθίζει το μυαλό και την ικμάδα ολόκληρης της κοινωνίας.

Σήμερα οι πολιτικοί «κατασκευαστές» αυτού του τέρατος, οι υπέρμαχοι του «λαϊκού καπιταλισμού», προσπαθούν να κρυφτούν πίσω από αλληλοκατηγορίες και στημένες μονομαχίες στη Βουλή. Ομως, το έγκλημα σε βάρος των αποθεματικών των Ταμείων είναι όλο δικό τους. Το έγκλημα αυτό τούς ανήκει εξ ολοκλήρου. Είναι οι ηθικοί αυτουργοί για την κατάχρηση δισεκατομμυρίων, που οι εργαζόμενοι μάζεψαν δραχμή - δραχμή. Αλλά μαζί τους, συνένοχοι, είναι και όσοι, από τις ηγεσίες των συνδικαλιστικών φορέων, συναίνεσαν στο έγκλημα, μπήκαν για τα καλά στο αλισβερίσι του τζόγου.

Γι' αυτό, και το αίτημα όλων των εργαζομένων, όλων των συνδικάτων δεν μπορεί παρά να είναι ένα: «Φέρτε πίσω τα κλεμμένα». Η κυβέρνηση οφείλει εδώ και τώρα να καλύψει τις «μαύρες τρύπες», που άνοιξε με την πολιτική της. Να καλύψει τις ζημιές που έχουν υποστεί τα ασφαλιστικά ταμεία και να αποσύρει τα αποθεματικά από το Χρηματιστήριο. Ευθύνη της κυβέρνησης είναι να εξασφαλίσει και όρους καλύτερης αποδοτικότητας των πόρων που διαθέτουν τα Ταμεία. Είναι ανεπίτρεπτο το ΙΚΑ να δανείζεται με δυσβάστακτους τόκους, για να τα φέρει βόλτα. Είναι απαράδεκτο να πληρώνει δισεκατομμύρια για ενοικίαση γραφείων, αντί να επενδύει σε ιδιόκτητα ακίνητα. Λύσεις μπορούν να βρεθούν: Τα Ταμεία πρέπει να ξεφύγουν από το κυβερνητικό «κεφαλοκλείδωμα» και, πολύ περισσότερο, από την πολιτική που βλέπει τους πόρους τους ως κεφάλαια, που πρέπει να τονώσουν τη χρηματαγορά.

Γιάννης ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ

Η «οικονομική χασούρα»...

Είναι εύλογο και κατανοητό να στενοχωριέται όποιος χάνει τα χρήματά του, ιδιαίτερα όταν το «κομπόδεμά» του είναι μικρό και, μάλιστα, για να το αποκτήσει χρειάστηκε να δουλέψει σκληρά, πολλά χρόνια, να χύσει ιδρώτα, να «ξοδέψει» τη ζωή του. Κι αντιλαμβανόμαστε τις αντιδράσεις των θυμάτων του Χρηματιστηρίου, χωρίς, όμως, να αποδεχόμαστε τη «λογική» της πλήρους απογοήτευσης, που φτάνει και ξεπερνά τα όρια της απελπισίας, η οποία, ενίοτε, οδηγεί στην αδιέξοδη κι αδιόρθωτη πρακτική των «απονενοημένων διαβημάτων». Γνωρίζουμε ότι υπάρχουν θύματα που «έχασαν τα πάντα», καθώς δεν «έπαιξαν» από το οικονομικό περίσσευμά τους, αλλά από το υστέρημά τους. Πολλοί, μάλιστα, έφτασαν στο σημείο να πουλήσουν περιουσιακά τους στοιχεία κι άλλοι να δανειστούν χρήματα από συγγενείς, φίλους, γνωστούς, αλλά και από τράπεζες και τοκογλύφους για να «παίξουν». Και γνωρίζουμε, επίσης, περιπτώσεις που η «οικονομική χασούρα» του Χρηματιστηρίου απειλεί να στείλει κάποιους στη φυλακή, να διαλύσει οικογένειες, να «χαλάσει» σπίτια, να «καταργήσει» συγγενικές και φιλικές σχέσεις, να διασπάσει τον ιστό αλληλοσύνδεσης κι αλληλεγγύης ανάμεσα στους ανθρώπους τοπικών κοινωνιών.

Σε καθεστώς υποθήκης...

ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΕ καλά - καλά να πάρει την υποτιθέμενη ψήφο εμπιστοσύνης ο Σημίτης μετά την καταψήφιση πρότασης μομφής της Νέας Δημοκρατίας και όπως είδατε «στρώθηκε στη δουλιά! Πρώτο του μέλημα το ασφαλιστικό, για το οποίο είχε και συναντήσεις χτες με τους αρμόδιους υπουργούς και παράγοντες».

Οποτε είναι θέμα χρόνου και μάλιστα σχετικά λίγου, για να περιμένουμε τα «νέα» του και όπως δείχνουν τα πράγματα δε θα είναι καθόλου μα καθόλου ευχάριστα. Ολα αυτά που ακούτε περί διαλόγων και μελετών βρετανικών οίκων είναι απλά τα προεόρτια.

ΤΡΕΛΕΣ αυξήσεις παρουσιάζουν οι πωλήσεις αυτοκινήτων στη χώρα, λένε οι μετρήσεις και μάλιστα παρουσιάζεται αυτό το στοιχείο ως κατάσταση ευημερίας. Δε μας λένε όμως ότι ακόμα πιο τρελές αυξήσεις παρουσιάζουν οι πωλήσεις καταναλωτικών και συναφών δανείων από τις τράπεζες!

Είναι γνωστό δε ότι οι όροι αυτών των δανεισμών σημαίνουν ουσιαστικά ότι αγοράζεις 4 τροχούς και οι τράπεζες σε «δένουν» μονίμως στον μεγάλο τροχό της αποπληρωμής. Προσθέστε και τα δάνεια για κατοικία και τις πιστωτικές κάρτες, όπως και όλα τα σχετικά καλούδια κι έχετε πλήρη την εικόνα της χώρας.

Μιας Ελλάδας, δηλαδή, που οι κάτοικοί της είναι σε καθεστώς «υποθήκης» και υπό απειλή κατάσχεσης!

ΤΟ ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΟ έπεσε πάλι χτες, κι όσοι απέμειναν που είχαν λίγα λεφτά τα χάνουν στη Σοφοκλέους, η κατάσταση για τους εγκλωβισμένους μικροεπενδυτές διαφαίνεται μαύρη, κατά τα άλλα όμως έχουμε εμπιστοσύνη στον Παπαντωνίου.

Κι αφού τον εμπιστεύονται οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που τον ψήφισαν δε θα ήταν δίκαιο κι όσοι από εσάς χάσατε εξαπατημένοι να απευθυνθείτε στον ΠΑΣΟΚο βουλευτή της περιφέρειάς σας να σας αποζημιώσει; Αναρωτιόμαστε.

Ας κρατήσει αυτός τις μετοχές αφού τον εμπιστεύεται τον Παπαντωνίου και να σας δώσει το μισό της αξίας που θα πάρουν εφόσον γίνουν πράξη όλα αυτά που λέει ο Σημίτης, τον οποίο επίσης πιστεύει. Κερδισμένος θα βγει σύμφωνα με τη δική του λογική.

... και η «διανοητική ζημιά»

Ισως, όμως, η πιο σοβαρή ζημιά για τους «παθόντες» του Χρηματιστηρίου να μην αφορά στην τσέπη τους, αλλά στο μυαλό τους. Κι αναφερόμαστε στη ζημιά που προκαλεί η αποδοχή της «λαθεμένης αντίληψης» ότι μπορούν οι φτωχοί άνθρωποι να «παίξουν» στο Χρηματιστήριο και, εν μια νυκτί, να γίνουν πλούσιοι και, προπάντων, της «παραπλανητικής άποψης» ότι μπορεί ο καπιταλισμός να είναι λαϊκός. Αυτή η «διανοητική ζημιά» έχει πολλές και άκρως επικίνδυνες παρενέργειες. Στον ίδιο τον «παθόντα» μπορεί να προκαλέσει το «σύνδρομο της αυτοεπιβεβαίωσης», καθώς, ως «χαμένος», νιώθει «άχρηστος», αλλά και το «σύνδρομο στέρησης», καθώς νιώθει να του λείπει πολύ ό,τι τόσο εύκολα κέρδισε. Για αρκετούς απ' αυτούς είναι δύσκολο να «συνέλθουν» και να «ξαναποντάρουν» τη ζωή τους στις ικανότητές τους, στην προσωπική και συλλογική προσπάθεια, όταν για κάποιο διάστημα τα εναπέθεσαν όλα στην ευκολία της «τύχης» και της «συγκυρίας». Οσον, δε, αφορά στην κοινωνία, η ζημιά είναι ευρεία και βαθιά, απειλεί διαχρονικές αξίες - όπως η εργασία, η συλλογικότητα, η αλληλεγγύη - και «φετιχοποιεί» άλλες «αξίες», όπως το χρήμα, ο ατομισμός και η αλληλοϋπονόμευση.

Θα «την πληρώσει» η κυβέρνηση

Εδώ και δυο μήνες έχουν σταματήσει τα έργα εκτροπής του Αχελώου, με αποτέλεσμα οι 300 εργαζόμενοι - που βρίσκονται σε συνεχείς κινητοποιήσεις - να κινδυνεύουν να πεταχτούν στην ανεργία, αλλά και να καθυστερεί η ολοκλήρωση του έργου «ζωής ή θανάτου» για τη Θεσσαλία. Ο αρμόδιος υπουργός ΠΕΧΩΔΕ Κ. Λαλιώτης δεν ακούει ούτε τις φωνές απόγνωσης των εργαζομένων, ούτε τις κραυγές διαμαρτυρίας των αγροτών και, κρυβόμενος πίσω από την περιβόητη απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας κι εκμεταλλευόμενος την παρελκυστική τακτική της Κοινοπραξίας που έχει αναλάβει το έργο, αρνείται να λάβει μέτρα για τη συνέχιση των εργασιών και την ολοκλήρωσή τους μέσα σε καθορισμένο χρονικό όριο. Και το μέτρο που μπορεί και πρέπει να πάρει άμεσα ο Κ. Λαλιώτης είναι η συνέχιση της χρηματοδότησης, η οποία - σύμφωνα με την Κοινοπραξία - έχει διακοπεί, ενώ και τα προηγούμενα χρόνια δινόταν με το σταγονόμετρο. Πολλοί ισχυρίζονται ότι ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ «κόβει» επίτηδες τη χρηματοδότηση για τον Αχελώο, για να τη δώσει κι αυτή για τα έργα της Ολυμπιάδας κι άλλοι υποστηρίζουν πως θέλει να καθυστερήσει το έργο της εκτροπής για να χρησιμοποιήσουν η κυβέρνηση και η ΕΕ και τη λειψυδρία ως «επιχείρημα» στήριξης της πολιτικής μείωσης της αγροτικής παραγωγής στη χώρα μας. Αλλά, και στη μια και στην άλλη περίπτωση, ο Κ. Λαλιώτης είναι που αναλαμβάνει την ευθύνη να στερήσει το μεροκάματο από 300 εργαζόμενος και τη Θεσσαλία από ένα έργο πνοής για το παρόν και για το μέλλον της. Κι αυτό δεν μπορεί παρά κάποτε να «το πληρώσει ακριβά» και ο ίδιος και η κυβέρνησή του...

Λιβάνισμα της ΟΝΕ

Οταν ταιριάζεις τα συμφέροντα των εργαζομένων με την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, θα φτάσεις να λιβανίζεις και την... ΟΝΕ. Ο λόγος για την «Αυτόνομη Παρέμβαση» στη ΓΣΕΕ, η οποία πρότεινε σταδιακή εξομοίωση των μισθών των Ελλήνων εργαζομένων με αυτούς των εργαζομένων στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, στα πλαίσια της λογικής της ότι η ΟΝΕ έχει και... καλά στοιχεία! Εντελώς... συμπτωματικά, η ΑΠ δεν κάνει καμία αναφορά στη σχετική ανακοίνωσή της για τον τρόπο που η πλειοψηφία της διοίκησης της ΓΣΕΕ αντιμετώπισε το θέμα της αναπροσαρμογής των αποδοχών των εργαζομένων, ζητώντας 0,5% διορθωτικό ποσό για το 2000 με διαδικασίες «κοινωνικού διαλόγου». Η λογική αυτή του ΣΥΝ θέτει σε κίνδυνο κάτι περισσότερο από το εισόδημα του εργαζόμενου. Θέτει σε κίνδυνο όλα τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα, που συνθλίβονται κάτω από την πολιτική εξυπηρέτησης του κεφαλαίου.