Τις δυο τελευταίες δεκαετίες και, ιδιαίτερα, απ' αυτήν του 1990 και μετά, πηγαίνουμε κάθε χρόνο απ' το κακό στο χειρότερο. Αυτό πιστεύει η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων, όπως διαπιστώνει ο καθένας, είτε από την καθημερινή του εμπειρία, είτε ανατρέχοντας σε σχετικές έρευνες της κοινής γνώμης. Ο Γ. Παπανδρέου, όμως, και η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ πιστεύουν το ακριβώς αντίθετο. Κι όχι μόνο το πιστεύουν, αλλά και το διαλαλούν. Τα τελευταία οκτώ χρόνια, η Ελλάδα μπήκε στο κλαμπ των ισχυρών της Γης, σταθεροποιήθηκε η οικονομία, έχουμε μεγάλους ρυθμούς ανάπτυξης, κλπ., κλπ., λένε και ξαναλένε. Και, ταυτόχρονα, υπόσχονται την κλιμάκωση της μέχρι σήμερα πολιτικής και πορείας, εφόσον, βέβαια, κερδίσουν τις επικείμενες εκλογές.

Ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του, για το πραγματικό περιεχόμενο αυτών των υποσχέσεων και τι σημαίνουν για τα λαϊκά συμφέροντα...

Στη δωδεκαετία 1990 - 2001 τα επίσημα καθαρά κέρδη των βιομηχάνων αυξήθηκαν κατά 1.349,5%. Την ίδια περίοδο ο κατώτατος μισθός αυξήθηκε κατά 166,8%, όσο περίπου και ο επίσημος δείκτης τιμών καταναλωτή. Τα ποσοστά έχουν προκύψει από την επεξεργασία των σχετικών στοιχείων του Συνδέσμου Ελληνικών Βιομηχανιών (ΣΕΒ), της ICAP και της ΓΣΕΕ και παρουσιάστηκαν αναλυτικά στον «Κυριακάτικο Ριζοσπάστη». Δε χωρούν, επομένως, την παραμικρή αμφισβήτηση από τους κυβερνώντες. Ισα ίσα, η πραγματικότητα είναι πολύ χειρότερη για τους εργαζόμενους και το λαό. Κι όχι μόνο, γιατί τα προαναφερόμενα στοιχεία έχουν υποστεί τους σχετικούς «εξωραϊσμούς». Αλλά και για πολλούς ακόμη λόγους. Για παράδειγμα, η φορολογική πολιτική όλων των κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ γινόταν κάθε χρόνο και περισσότερο αντιλαϊκή. Επίσης, η πολιτική εμπορευματοποίησης της Παιδείας, της Υγείας, της Πρόνοιας κλπ, υποχρέωναν τους εργαζόμενους να βάζουν κάθε χρόνο και πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη τους. Ακόμη, η αυξανόμενη ανεργία και η κάθε λογής μερική απασχόληση συρρίκνωναν και συρρικνώνουν τις όποιες δυνατότητες των λαϊκών στρωμάτων, να αντιμετωπίσουν τις συνεχώς αυξανόμενες ανάγκες διαβίωσης.

Αυτή είναι η αλήθεια. Ετσι θησαυρίζουν οι λίγοι «έχοντες και κατέχοντες», ενώ τα εκατομμύρια των εργαζομένων γίνονται κάθε χρόνο και φτωχότερα.

Λίγες ώρες νωρίτερα, βρισκόταν έξω από την πύλη του συγκροτήματος Κουρή, δίπλα στους απεργούς συναδέλφους μας. Λίγες ώρες μετά, βρέθηκε έξω από την πύλη του μαιευτηρίου. Και τώρα κρατά στην αγκαλιά του το νεογέννητο κοριτσάκι του. Κάπως έτσι μπορούν να περιγραφτούν οι τελευταίες 24 ώρες του «δικού» μας Γρηγόρη Τραγγανίδα του Πολιτιστικού Τμήματος, που χτες έγινε μπαμπάς για δεύτερη φορά ...αμετανόητος, ευτυχισμένος και ...χαμένος, σαν να ήταν η πρώτη του φορά. Απ' όλους μας, οι καλύτερες ευχές.