ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Περί ενότητας

Και η ενότητα των εργαζομένων για την αντιμετώπιση της αντιασφαλιστικής λαίλαπας των κυβερνώντων, ίσως μας αντιτείνει κάποιος; Αν μιλώντας για ενότητα, εννοούμε την κοινή δράση των εργαζομένων, για την αντιμετώπιση του τάδε ή δείνα προβλήματος, μόνο στο ΠΑΜΕ δεν μπορούμε να αναζητήσουμε ευθύνες. Πάντα ήταν, είναι και θα είναι μπροστάρης στην προώθηση της κοινής δράσης των εργαζομένων. Χαρακτηριστική απόδειξη αποτελεί η στάση του τελευταία, όταν η ηγεσία της ΓΣΕΕ, τη μια μέρα απέρριπτε τις αγωνιστικές του προτάσεις για το ασφαλιστικό και την άλλη έπαιρνε την απόφαση για την πανελλαδική 24ωρη απεργία. Το ΠΑΜΕ έδωσε όλες του τις δυνάμεις για την επιτυχία της. Μπορούν να ξεχαστούν, όμως, τα τόσα και τόσα κυβερνητικά μέτρα (πολύχρονη σκληρή μονόπλευρη λιτότητα, ελαστικές εργασιακές σχέσεις και κατάργηση του 8ώρου, Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης, «Λευκή Βίβλος», νόμος Σιούφα, μίνι ασφαλιστικό κλπ., κλπ.), για τα οποία δεν έκανε ουσιαστικά τίποτε η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, δίνοντας, μάλιστα, και άλλοθι στα πλαίσια του διαβόητου «κοινωνικού διαλόγου»; `Η, μήπως, δεν καταλαβαίνει ο καθένας σήμερα ότι όλ' αυτά τα μέτρα άνοιξαν το δρόμο και για το ασφαλιστικό, όπως και για άλλα που έρχονται;

Αλλού υπάρχουν, επομένως, βαριές και μεγάλες ευθύνες. Ευθύνες, που - εκτός των άλλων - έχουν αφαιρέσει και κάθε φερεγγυότητα απ' όσους κόπτονται σήμερα για την ενότητα των εργαζομένων.

Να πληρώσουν τ' αφεντικά!

Τι σόι κοινωνικοί εταίροι ήταν το 25χρονο παλικάρι, που σκοτώθηκε στου Στασινόπουλου, με το αφεντικό του; Ποιοι είναι, τελικά, οι κοινωνικοί εταίροι; Το νεκρό βλαστάρι της τάξης μας και το αφεντικό του, ή ο Πρωτόπαππας, που πριν στεγνώσει το χώμα στον τάφο του νεκρού, βγήκε στη Βουλή να υπερασπίσει τον Στασινόπουλο; Νισάφι πια. Δικό του θέμα, βέβαια, όποιου πουλά ό,τι ιερό και όσιο, τη μάνα του, τον πατέρα του που μάτωσαν, τα παιδιά του που ψοφάν στην αγωνία για το αύριό τους, προκειμένου αυτός, όντας ήδη γονατιστός, να συνεχίσει να γλείφει εκεί που παραδόθηκε. Ως εδώ πήγε, τα δίπλωσε. Δε θα του πάρει κανείς εργάτης το κεφάλι. Δείχνει κατανόηση η εργατική τάξη στους ηττημένους της. Μη ζητά, όμως, να του μοιάσουν κι όσοι αντιστέκονται, όσοι έχουν όνειρα για μια άλλη κοινωνία.

Συμβαίνει σήμερα ξανά να ζητείται από την εργατική τάξη και ειδικά από το οργανωμένο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα ακριβώς αυτό: Να πάψει να ζητά την κατάργηση της εκμετάλλευσης και να αποδεχτεί με όρους δήλωσης μετανοίας ότι δεν είναι ταξικός αντίπαλος αυτών που ασκούν εκμετάλλευση, αλλά «εταίρος» τους. Το σύνθημα για τον ταξικό συμβιβασμό έχει προβληθεί ξανά και ξανά έναν αιώνα τώρα. Πάντα οι κομμουνιστές χάλαγαν τη σούπα, αλλά οι προπαγανδιστές του συνθήματος δεν το 'βαζαν κάτω. Ηταν πάντα θέμα συσχετισμού. Ο ίδιος ο πυρήνας της σοσιαλδημοκρατικής αντίληψης βασίζεται σ' αυτήν την αυθαιρεσία περί ταξικής συνεργασίας, που ισχυρίζεται ότι ο φονιάς και το θύμα, κατά βάση, είναι εταίροι. Κανείς απ' αυτούς, βέβαια, δε θα τολμούσε να ισχυριστεί στα ίσα αυτό μπροστά στους εργάτες, την ώρα που λιώνει η ζωή τους στο καμίνι της καθημερινής εκμετάλλευσης.

Αντε να πεις στη Ζώνη, σ' ένα βαπόρι, στο γιαπί, πάνω απ' τον αργαλειό, ακόμα και σε μια τράπεζα, ή στον ΟΤΕ, όπου δουλεύει για το μεροκάματο ο εργάτης, ότι τα αφεντικό του κι αυτός είναι κοινωνικοί εταίροι! Γιατί, λοιπόν, λέγονται και ξαναλέγονται όλα αυτά; Από ποιους λέγονται; Δυο - τρεις στοιχειώδεις ερωτήσεις: Πού δουλεύεις, πόσα παίρνεις, τι θέση έχεις στην παραγωγή, τι γνώμη έχουν για το ρόλο που παίζεις (πυροσβέστη ή εξεγέρτη) οι άλλοι εργάτες, την ώρα που το αφεντικό ζητά περισσότερα; Τέτοιες ερωτήσεις αρκούν για να γίνει κατανοητό πως εργάτης που τιμά και τον τιμά η τάξη του δεν υπάρχει να στηρίζει τον κοινωνικό εταιρισμό.

Υπάρχουν, όμως, πρώην εργάτες, υπάρχουν λακέδες των αφεντικών, υπάρχουν απόφοιτοι των σχολών «διαχείρισης ανθρώπινων πόρων», που ισχυρίζονται, δήθεν σοβαρά, πως εργάτες και αφεντικά είναι απλά εταίροι. Η προπαγάνδα τους απευθύνεται σε τσακισμένες συνειδήσεις, παράγει τσακισμένες συνειδήσεις. Είναι μέρος του μηχανισμού καρότο - μαστίγιο. Το πρωί στο γκέτο τ' αφεντικό τσακίζει και το βράδυ από τα κανάλια ο «συνδικαλιστής» παριστάνει τον εκπρόσωπο της τάξης και καλεί τον εργοδότη να λογικευτεί, του καταθέτει, μάλιστα, και λογικές προτάσεις. Αυτό που μένει στο τέλος κάθε τέτοιου «κοινωνικού διαλόγου», είναι πάντα ένας ακόμα περισσότερο χαμένος εργάτης.

Ας πάψει αυτή η κοροϊδία. Εργάτες κι αφεντικά δεν είναι απλά αντίπαλοι. Ανάμεσά τους υπάρχει μονομερώς το «η εκμετάλλευσή σου η ζωή μου». Δε θα χάσουμε τίποτα, τη μέρα που δε θα 'χουμε αφεντικά. Θα χάσουν τα πάντα, τη μέρα που δε θα έχουν την εργατική μας δύναμη να την εκμεταλλεύονται. Είναι τόσο απλή η αλήθεια. Γι' αυτό και την ξορκίζουν ως αναχρονισμό όσοι έχουν ταυτίσει την ύπαρξή τους με τη συνέχεια της ύπαρξης των αφεντικών. Το γεγονός ότι ανάμεσα σ' αυτούς υπάρχουν κι «αριστεροί», που με χτεσινά διαβατήρια προσπαθούν να επιβιώσουν σήμερα, δε μαρτυρά τίποτα άλλο, παρά την προσχώρησή τους στον αντίπαλο. Γι' αυτό κι εμείς το δρόμο μας: Οργάνωση της πάλης γύρω από ένα μόνο αίτημα: Να πληρώσουν τ' αφεντικά. Κι όποιος θέλει, ας πει όχι.

Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ

Επιχείρηση «αναστήλωση κύρους»

Γρηγοριάδης Κώστας

Στον προσεκτικό παρατηρητή των εξελίξεων, δε θα έχει διαφύγει η συστηματική προσπάθεια, που καταβάλλεται από πολλές πλευρές να στηριχτεί με κάθε τρόπο ...ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, ο οποίος περιβάλλεται από ένα «αυξημένο κύρος». Η πρώτη που προσέχει ιδιαίτερα τον Χρ. Πολυζωγόπουλο είναι η κυβέρνηση, η οποία διά στόματος, μάλιστα, του Τ. Γιαννίτση, δηλώνει (στο «Βήμα») ότι «πρέπει να βοηθήσουμε τον Πολυζωγόπουλο να κάνει ένα βήμα προς το διάλογο, χωρίς να εκτίθεται»! Φυσικά, δεν είναι τυχαία η ιδιότυπη «προστασία», που παρέχει η κυβέρνηση στο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ. Αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στη συνέντευξή του στο «Βήμα της Κυριακής» ή στην ομιλία του την Πρωτομαγιά. Τα πράγματα είναι μάλλον απλά. Οσο μεγαλύτερο «κύρος» και «αίγλη» έχει ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, τόσο περισσότερο θα διευκολύνει το γενικότερο στόχο για ενσωμάτωση και υποταγή του λαϊκού κινήματος. Αν θα τους βγει, δεν εξαρτάται μόνο από αυτούς.

Αναπτυχθήκαμε 4%!!!

Παπαγεωργίου Βασίλης

Ε ΒΕΒΑΙΑ και δε θα άφηνε ο Σημίτης σε άλλον πιθανό πρωθυπουργό το 2004 να «λύσει» το πρόβλημα των ασφαλιστικών ταμείων! Ποιος θα μπορούσε, άλλωστε, να μειώσει συντάξεις και να αυξήσει όρια ηλικίας καλύτερα από αυτόν;! Μια διασκέδαση έχει κι αυτός, να την παραχωρήσει στον επόμενο;

Πάντως, χτες, ομολογουμένως τα κατάφερε να βρεθεί στο μόνο ακροατήριο σε αυτή τη χώρα από όπου θα μπορούσε να αποσπάσει χειροκροτήματα: Στην κοινοβουλευτική του ομάδα!

Αλλά κι από κει οι μισοί χειροκροτούσαν και οι άλλοι μισοί κουνούσαν το κεφάλι! Γιατί ό,τι και να τους λέει ο Σημίτης και όσους δείκτες της οικονομίας και να τους αραδιάζει, αυτοί σκέφτονται τους δείκτες των πολιτών της εκλογικής τους περιφέρειας! (Για την ακρίβεια, όχι μόνο τους δείκτες αλλά ολόκληρη την παλάμη των χεριών του κόσμου γιατί αυτή βλέπουν όπου και να γυρίσουν το κεφάλι τους!)

Πάντως, τη χτεσινή ατάκα στην κοινοβουλευτική ομάδα μόνο ο Σημίτης μπορούσε να την πει: «Είναι δυνατόν», λέει, «να υπάρχει πρόβλημα στην οικονομία με δείκτη ανάπτυξης 4%»!!!

Δεν ξέρουμε αν λογιστικά είναι εφικτό αυτό, κ. πρωθυπουργέ. Πρακτικά, όμως, συμβαίνει και το βεβαιώνουν τα εκατομμύρια των Ελλήνων που ζουν κάτω από το κατώτατο όριο φτώχειας και οι άνεργοι που αυξάνονται! Αν θέλετε, μπορείτε να πάτε να τους ρωτήσετε.

Γρηγοριάδης Κώστας

Εκτός πια αν οι συνταξιούχοι μπορούν να αγοράζουν με πίστωση και να λένε, π.χ., στο ταμείο του σούπερ μάρκετ ότι «σήμερα δεν πληρώνουμε» γιατί έχουμε ανάπτυξη 4%!

Οσο για κάτι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, λαλίστατους στους διαδρόμους της Βουλής και επικριτικότατους ως προς τις επιλογές Σημίτη για το Ασφαλιστικό, αναρωτιόμαστε: Πού ήταν κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης;

Πάντως, ας μην πολυμιλάνε γιατί θα έρθει και η ώρα που θα πρέπει να ψηφίσουν. Κι ως γνωστόν, τέτοιες στιγμές δείχνουν οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ μια περίεργη δεκτικότητα!

Μόνη έγνοια η εξαπάτηση

Αν κάνει κάποιος μια απλή σύγκριση ανάμεσα στη χτεσινή ομιλία του Κ. Σημίτη στην ΚΟ του ΠΑΣΟΚ και σε αυτήν που έγινε στις 19 Απρίλη στην κοινή συνεδρίαση Κυβερνητικής Επιτροπής και Εκτελεστικού Γραφείου, θα διαπιστώσει ότι τίποτα δεν αλλάζει επί της ουσίας. Απλά, διαφοροποιεί αναγκαστικά την τακτική του, για να βάλει σε πρώτο πλάνο τη διαδικασία («κοινωνικός διάλογος εφ' όλης της ύλης»), προκειμένου, όπως δήλωσε ξεκάθαρα, να επιτευχθεί η πολυπόθητη «συναίνεση πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων».

Το «καινούριο» στην ομιλία του Κ. Σημίτη, που θα αποτελέσει στο εξής και σημείο αιχμής της κυβερνητικής προπαγάνδας, ήταν η έμφαση στην «αναγκαιότητα της μεταρρύθμισης» και στην «έγκαιρη επίλυση του ασφαλιστικού προβλήματος». Μάλιστα, δε δίστασε να προσφύγει στην κινδυνολογία, όπως ότι ο εργαζόμενος που ξεκίνησε να εργάζεται στις αρχές της δεκαετίας του '90 κινδυνεύει να μην πάρει σύνταξη. Για όποιους ξέρουν να διαβάζουν πίσω από την κωδικοποιημένη ορολογία των εκσυγχρονιστών, ο Κ. Σημίτης προσδιόρισε με εξαιρετική σαφήνεια το πλαίσιο επίλυσης του Ασφαλιστικού, που δεν είναι άλλο από την άγρια καπιταλιστική ανάπτυξη, που φέρνει τρελά κέρδη στο μεγάλο κεφάλαιο και φτώχεια και δυστυχία για τα λαϊκά στρώματα.

Τι εννοεί, άραγε, όταν λέει ότι από τον τρόπο αντιμετώπισης του Ασφαλιστικού θα εξαρτηθεί, αν «θα εξασφαλίσουμε την εμπιστοσύνη για επενδύσεις»; Με άλλα λόγια, ο πρωθυπουργός το μόνο μήνυμα που πήρε από τις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις των εργαζομένων στις 26 Απρίλη και την Πρωτομαγιά ήταν πώς θα τους πειθαναγκάσει για να δεχτούν να πληρώσουν και πάλι οι ίδιοι. Ας τα δουν αυτά κάποιες συνδικαλιστικές ηγεσίες και, κυρίως, ας τα δει η μεγάλη πλειοψηφία του λαού και ας μην αυτοπαγιδευτεί για μια ακόμα φορά...

Λαθεμένος ισχυρισμός

Μπορεί να είναι αυτή η εκτίμησή του. Μπορεί να έχει λάθος πληροφόρηση. Πολλά μπορεί... Το γεγονός, όμως, παραμένει. Ο ισχυρισμός του Λ. Κομίνη, στην προχτεσινή του εκπομπή στο ραδιόφωνο του «Σκάι», ότι η πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ εξυπηρετούσε μόνο και μόνο παραταξιακές σκοπιμότητες και, ιδιαίτερα, την καταγραφή δυνάμεων, ήταν βαθιά λαθεμένος. Και δικαίωμά του, βέβαια, να έχει την όποια γνώμη και να τη «βγάζει στον αέρα». Αλλά δε νομίζει πως έχει, ταυτόχρονα, την υποχρέωση να αναφέρει και να αντικρούσει ορισμένα, τουλάχιστον, από τα πολλά και βάσιμα επιχειρήματα, με τα οποία το ΠΑΜΕ έχει καταλήξει στην οργάνωση χωριστών πρωτομαγιάτικων συγκεντρώσεων, τα τελευταία χρόνια;

Και πέρα απ' αυτό, ο Λ. Κομίνης είναι ένας παλιός συνάδελφος. Γνωρίζει καλά ότι ο ταξικός χαρακτήρας της Εργατικής Πρωτομαγιάς ήταν πάντα ένα σημείο σκληρής αντιπαράθεσης, ανάμεσα στις αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις και τους κάθε λογής οπαδούς της ταξικής αλλοτρίωσης, είτε εμφανίζονταν με την παλιότερη μορφή του κυβερνητικού συνδικαλισμού και του εργατοπατερισμού, είτε με τα σημερινά ρούχα της «συναίνεσης» και της «υποταγής». Οπως γνωρίζει πολύ καλά, ότι πολλές φορές - στη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών - οι ταξικές δυνάμεις οργάνωσαν χωριστές πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις, περιφρουρώντας τον ταξικό χαρακτήρα των εκδηλώσεων.