Μέχρι σήμερα είχαμε την εντύπωση πως δύο τρόποι υπήρχαν για να τιμηθεί ένας εν ζωή πολιτικός, για την όποια προσφορά του στο λαό και τη χώρα. Ο ένας να τιμηθεί από το κόμμα του και ο άλλος να τιμηθεί από τους ίδιους τους εργαζόμενους, είτε με την ψήφο τους, είτε με κάποιον άλλο, ανάλογο τρόπο. Φαίνεται, όμως, πως υπάρχει και τρίτος τρόπος. Να συμπεριληφθεί στον ετήσιο κατάλογο των προσωπικοτήτων, στους οποίους απονέμει τιμητικές διακρίσεις ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Και δε λέμε, οι «έχοντες και κατέχοντες» την εξουσία και τους θεσμούς έχουν και το πεπόνι και το μαχαίρι κι όπως θέλουν κανονίζουν. Δικαίωμά τους... Στην τελευταία περίπτωση, όμως, δε θα θέλαμε να βρισκόμαστε στη θέση του αποδέκτη. Οπως και να το κάνεις, η προσφορά και οι αγώνες των αριστερών δεν έχουν καμιά σχέση με τα κριτήρια τιμής των «εχόντων και κατεχόντων».

Οι οπαδοί του λεγομένου «ευρωπαϊκού μονόδρομου» θυσιάζουν τη δίκαιη και βιώσιμη επίλυση του Κυπριακού στο βωμό της ένταξης της Κύπρου στην ΕΕ, γράφαμε πριν από τη Σύνοδο Κορυφής της Κοπεγχάγης, καθώς όλα τα σχετικά στοιχεία φανέρωναν την άρρηκτη σχέση της ενταξιακής διαδικασίας με την αποδοχή και υλοποίηση του απαράδεκτου και διχαστικού σχεδίου Ανάν.

Οχι μας απαντούσαν οι προαναφερόμενοι. Οχι μόνον είναι ανεξάρτητη η ένταξη από την επίλυση του πολιτικού προβλήματος και πολύ περισσότερο από το σχέδιο Ανάν, αλλά μια Κύπρος ενταγμένη στην ΕΕ θα μπορεί να διαπραγματευτεί από καλύτερες θέσεις το όποιο σχέδιο.

Σήμερα, μερικές μόνο βδομάδες μετά την Κοπεγχάγη, αποκαλύπτεται πόση αξία είχαν οι ισχυρισμοί αυτοί. Οι οπαδοί του «μονόδρομου» ουσιαστικά διεκδικούν την αποδοχή του σχεδίου Ανάν από τον Ντενκτάς. Πανηγυρίζουν, επειδή ο Ερντογάν εμφανίζεται κάπως θετικός απέναντι στο σχέδιο και, επομένως, μπορεί να πιέσει ανάλογα την τουρκοκυπριακή ηγεσία. Καλλιεργούν ένα κλίμα υπογραφής του σχεδίου, ακόμη και μέχρι τις 28 του Φλεβάρη. Λες και το σχέδιο Ανάν ικανοποιεί, στο ελάχιστο έστω, τις προϋποθέσεις μιας δίκαιης και βιώσιμης λύσης του Κυπριακού.

Χρειάζεται, άραγε, να προβλέψουμε, ότι το σκηνικό αυτό οδηγεί τελικά στην αποδοχή μιας λύσης, ακόμη χειρότερης και από το σχέδιο Ανάν;

Τα παραπάνω, βέβαια, ήταν αναμενόμενα και δε μας ξαφνιάζουν. Αλλωστε, η όλη μέχρι σήμερα πορεία του Κυπριακού βρίθει, δυστυχώς, ανάλογων παραδειγμάτων. Η πολιτική εγκλωβισμού του κυπριακού ζητήματος στις ιμπεριαλιστικές συμπληγάδες και η αναζήτηση λύσεων από τις «μεγάλες δυνάμεις» έχουν σφραγίσει την πορεία του, σαράντα και πλέον χρόνια τώρα και, ουσιαστικά, από την πρώτη μέρα ανακήρυξης της Κυπριακής Δημοκρατίας ως ανεξάρτητου δήθεν κράτους. Και ήταν το γεγονός αυτό το οποίο αποτέλεσε και τη βασική πηγή κακοδαιμονίας της Κύπρου.

Οσοι σήμερα εμφανίζονται, με τον έναν ή άλλο τρόπο, να περιμένουν λύσεις από την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ συνεχίζουν ουσιαστικά την ίδια πορεία, είτε έχουν αυταπάτες είτε όχι. Ουσιαστικά, δεν κάνουν τίποτε άλλο, παρά να προσφέρουν τη συμβολή τους στην παραπέρα ύπαρξη της πηγής κακοδαιμονίας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Και χρεώνονται, βέβαια, με τις ανάλογες, βαριές και σοβαρές ευθύνες.