«Στάχτη στα μάτια» των θυμάτων της, αλλά και εκείνων που φορολογούνται για να διεκπεραιώνει τα πολεμοχαρή της σχέδια, επιδιώκει να ρίξει η Ευρωπαϊκή Ενωση, αναδεικνύοντας το... ανθρωπιστικό της προφίλ.

Πρόσφατα, η Ειδική Υπηρεσία Ανθρωπιστικής Βοήθειας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (ECHO) υπέγραψε συμφωνία με 130 μη κυβερνητικές οργανώσεις, με άξονες δράσης όπως «η προστασία των θυμάτων πολέμου, η ανακούφιση σε ανθρώπους, οι ζωές των οποίων έχουν επηρεαστεί από μακροπρόθεσμες κρίσεις» κλπ.

Κι όλα αυτά, ενώ ο λαός του Αφγανιστάν μετρά τις πληγές του από τον πόλεμο που εμπνεύστηκαν οι ΗΠΑ και οι Ευρωπαίοι εταίροι τους, ο λαός του Ιράκ βιώνει την «απελευθέρωση» που η ΕΕ ανέχτηκε, και όσοι μεταναστεύουν σκοντάφτουν πάνω σε μια Ευρώπη «ανθρωπιστική» μεν, «απροσπέλαστο φρούριο» δε...

Ανάμεσα σε άλλα, γράφει και τα παρακάτω ο Αντ. Καρκαγιάννης στη χτεσινή «Καθημερινή», με αφορμή την πρόσφατη «λαμπρή τελετή των εγκαινίων του Συνεδριακού Κέντρου του Μεγάρου Μουσικής»: «Το καίριο, όμως, ερώτημα είναι άλλο: Πρόκειται για δημόσιο έργο ή για έργο της... ιδιωτικής πρωτοβουλίας, καμωμένο με δημόσια χρήματα! Συμβαίνει μάλλον το δεύτερο. Το κράτος κάλυψε τις δαπάνες, χωρίς να τις ελέγχει και χωρίς να έχει άποψη, και άλλος είναι ο "οικοδεσπότης" και ο ανεξέλεγκτον διαχειριστής. Κι αν είναι έτσι, και μάλλον έτσι είναι, η παρουσία του πρωθυπουργού στα λαμπρά εγκαίνια έρχεται να επιβραβεύσει αυτήν την ιδιότυπη συνεργασία ...με την ιδιωτική πρωτοβουλία και να αναγνωρίσει τα δικαιώματα του "οικοδεσπότη", στη δεξίωση στην οποία παρέστη!».

Σημειώνουμε τα παραπάνω, για δυο κύρια λόγους: Πρώτον, γιατί σωστά ο κ. Καρκαγιάννης θέτει το «κύριο ερώτημα» και κάνει τις προαναφερόμενες διαπιστώσεις. Ετσι, έχουν τα πράγματα και ο «Ρ» έχει καυτηριάσει το γεγονός αυτό πολλές φορές και από την πρώτη στιγμή, που άρχισε η οικοδόμηση του Μεγάρου Μουσικής.

Οι διαπιστώσεις του κ. Καρκαγιάννη, όμως, έρχονται σε αντίφαση με τις γενικότερες θέσεις, τόσο τις δικές του, όσο και της «Καθημερινής». Η πολύμορφη «συνεργασία», είτε «ιδιότυπη» είτε όχι, του καπιταλιστικού κράτους και της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας» υπάρχει πολλές δεκαετίες τώρα - ουσιαστικά από την πρώτη στιγμή της ύπαρξής του - και, βέβαια, γνωρίζει πολύ μεγαλύτερες... δόξες στη σημερινή εποχή των νόμων της αγοράς, της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης. Με χρήματα του κράτους - δημόσιο δηλαδή χρήμα - χτίζονται βιομηχανίες και επιχειρήσεις. Με νόμους του κράτους καθιερώνονται κάθε λογής προνόμια για το μεγάλο κεφάλαιο, διευκολύνεται η ολοένα και μεγαλύτερη εκμετάλλευση των εργαζομένων, ξεπουλιούνται οι δημόσιες επιχειρήσεις και η δημόσια περιουσία γενικότερα κλπ., κλπ.

Και μπορεί, βέβαια, ο κ. Καρκαγιάννης να θέλει την προαναφερόμενη «συνεργασία» στα πλαίσια ορισμένων κανόνων, όπου η εύνοια των κυβερνώντων προς τη μια ή την άλλη μερίδα της ολιγαρχίας είναι ανεπίτρεπτη, αλλά τούτο λίγο νοιάζει τους εργαζόμενους. Οι τελευταίοι συνειδητοποιούν καθημερινά και περισσότερο ότι έτσι και ακόμη χειρότερα θα 'ναι τα πράγματα, όσο θα βρίσκεται η εξουσία στα χέρια της ολιγαρχίας του πλούτου και των πολιτικών της εκπροσώπων.