Ταυτόχρονα, όμως, με ύπουλο τρόπο δηλώνει ότι οι απεργίες δημιουργούν ζημιές σε «εκατοντάδες επιχειρηματίες». Πάντως, αν το στέλεχος της ΔΗΣΥ αναφέρεται και συμπονεί τους «επιχειρηματίες» των νησιών, δηλαδή τους αυτοαπασχολούμενους, επαγγελματοβιοτέχνες και μικρούς αγρότες, γιατί δε λέει κουβέντα για την πολιτική που τους συνθλίβει ευνοώντας με κάθε τρόπο το μεγάλο κεφάλαιο; Μάλλον μόνο για τους μεγαλοξενοδόχους και τους εφοπλιστές νοιάζεται.
Αυτό που γίνεται στην πραγματικότητα είναι ότι η ΔΗΣΥ προσπαθεί να στρέψει τα πλατιά λαϊκά στρώματα ενάντια στους αγώνες των εργατών, χτυπώντας, στην ουσία, τη συμμαχία που μπορεί να δημιουργηθεί ανάμεσά τους ενάντια στον κοινό τους αντίπαλο, τα μονοπώλια. Αυτή τη συμμαχία φοβάται η ΔΗΣΥ, η οποία, ως γνήσια εκπρόσωπος της αστικής τάξης, γνωρίζει πως αυτή η συμμαχία μπορεί να παρασύρει στο διάβα της όλους αυτούς τους «καλοθελητές» που δήθεν νοιάζονται για τους μεν και χτυπάνε τους δε. Οι εργαζόμενοι και τα πλατιά λαϊκά στρώματα δεν πρέπει να έχουν καμιά εμπιστοσύνη σε αυτούς που δε χάνουν ευκαιρία να λιθοβολήσουν τους αγώνες τους.
«Λαγός» όνομα και πράγμα έχει αποδειχτεί ο βιομήχανος Μάνεσης όσον αφορά και την υπονόμευση των εργατικών αγώνων. Το είχαν πει οι χαλυβουργοί από την πρώτη στιγμή σχετικά και τα σχέδιά του για χτύπημα του 8ωρου. Τώρα βγαίνει και δίνει το σύνθημα για το πώς πρέπει να συκοφαντούνται οι εργατικοί αγώνες. Απόδειξη πρόσφατη επιστολή του προς το σωματείο, στην οποία λανσάρει και ...νέες ορολογίες. Οπως υποστηρίζει, το σωματείο συνεχίζει «μια παράνομη απεργία παρασύροντας και διατηρώντας σε ιδιότυπη απεργιακή ανεργία επί πεντάμηνο το σύνολο του προσωπικού του εργοστασίου, που στερείται το μεροκάματό του». Δηλαδή, ο Μάνεσης δίνει γραμμή για όλη την τάξη του στο πώς θα αντιμετωπίζουν τους εργατικούς αγώνες με το επιχείρημα ότι έτσι πιέζονται οι επιχειρηματίες, οι εργάτες χάνουν μεροκάματα, εταιρείες κινδυνεύουν με κλείσιμο κτλ. νομίζοντας πως έτσι θα σπάσει τους χαλυβουργούς.
Δε λέει βέβαια ο Μάνεσης τι θα γίνει με τους καθόλου ιδιότυπα ανέργους που αυτός θέλει να επιβάλει σε 93 οικογένειες στις οποίες μοίρασε χαρτιά απολύσεων, τι θα γίνει με αυτούς που η τάξη του και η κρίση τους στέλνει στην ανεργία και που έφτασαν συνολικά στο 20%. Και τι να πει άλλωστε; Να λυπηθεί για τα θύματά τους;
Κι αν οι βιομήχανοι αποφάσισαν να ξεχωρίζουν τους εργαζόμενους σε αυτούς που οι ίδιοι απολύουν όπως οι 93 της «Χαλυβουργίας» και στους ... «απεργιακούς άνεργους», αυτούς δηλαδή που δε κάνουν τη χάρη στην εργοδοσία να σκύψουν το κεφάλι, οι περήφανοι απεργοί της «Χαλυβουργίας» τους έχουν απαντήσει ξεκάθαρα από την αρχή: «Είμαστε όλοι απολυμένοι και στο εργοστάσιο θα επιστρέψουμε όσοι ήμασταν όταν ξεκινήσαμε την απεργία». Δηλαδή, όλοι για έναν και ένας για όλους.
Και ας μη χύνουν «κροκοδείλια δάκρυα» για τα μεροκάματα που στερούνται οι απεργοί, αυτοί που αξιώνουν να τα τσακίσουν. Γιατί, στην προκειμένη περίπτωση, οι χαλυβουργοί αντέχουν, με όπλο την πρωτόγνωρη έμπρακτη αλληλεγγύη από όλη την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα ακόμα και από μικρά παιδιά. Αυτή η αλληλεγγύη είναι που τρομάζει την εργοδοσία, και γι' αυτό σχολιάζει ειρωνικά τις καθημερινές εκδηλώσεις που γίνονται στο χαλυβουργείο. Σκυλιάζουν οι μεγαλοεργοδότες όταν βλέπουν εργάτες αδελφωμένους να δυναμώνουν το κοινό τους μέτωπο ενάντια στον κοινό τους αντίπαλο. Οι εκδηλώσεις αλληλεγγύης στους απεργούς είναι μαχαιριά για όλους τους εργοδότες, καθώς αποδεικνύουν τη δύναμη που έχουν οι εργάτες όταν ο ένας στηρίζει τον άλλον, όταν ενωμένοι ορθώνουν τοίχο και απορρίπτουν την υποταγή στις ανάγκες της «ανταγωνιστικότητας» των επιχειρήσεων. Λογικό είναι: ο φόβος του Μάνεση είναι φόβος της τάξης του. Γιατί αν το παράδειγμα των χαλυβουργών ακολουθήσουν όλοι οι εργάτες, η κοινωνία της εκμετάλλευσης και της βαρβαρότητας θ' αρχίσει να τρέμει και στο τέλος θα γκρεμιστεί.
Η κυβέρνηση δίνει την ύστατη μάχη! Προσπαθεί να περικόψει τις δαπάνες του Δημοσίου για να αποφύγει νέα μέτρα από την τρόικα. Μιλάμε για πραγματικό αγώνα.
Προσπαθεί να μας κόψει τα νοσοκομεία, τα σχολεία, τους παιδικούς σταθμούς, τα επιδόματα ανεργίας, την πολιτική προστασία, τα συγγράμματα στα πανεπιστήμια και ό,τι άλλο φανταστείτε για να μην κοπούν εκ νέου οι μισθοί και οι συντάξεις.
Γιατί, φυσικά, έχει πολύ μεγάλη διαφορά το αν θα σου κόψουν ευθέως το μισθό από το να τον ...κόψεις μόνος σου για να πληρώσεις μια ιδιωτική κλινική, έναν ιδιωτικό σταθμό ή οποιονδήποτε άλλον επιχειρηματία.
Κι από πάνω πρέπει να γίνουν και οι «αναγκαίες μεταρρυθμίσεις» (αυτές οι δύο λέξεις στα δελτία ειδήσεων, αν το έχετε προσέξει, πάνε πάντα μαζί, ποτέ χώρια).
Μόνο που κανένας δεν μπαίνει στον κόπο να μας πει για ...ποιους είναι «αναγκαίες». Το μόνο βέβαιο είναι πως δεν έχουν να κάνουν με τις δικές μας ανάγκες. Το να μιλάς γι' αυτές θεωρείται «ανευθυνότητα» και «έλλειψη σοβαρότητας».
Αντιθέτως, το να μιλάς για το πώς θα δημιουργηθούν συνθήκες όπου κάθε πολυεθνική θα μπορεί να έρθει εδώ και να κάνει κυριολεκτικά ό,τι θέλει χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν, θεωρείται «σοβαρότητα» και «αναπτυξιακή προοπτική».
ΕΙΧΕ - ΔΕΝ ΕΙΧΕ, πάντως, το «πέταξε» σε τηλεοπτική εκπομπή ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών, Π. Οικονόμου. Μπορεί, λέει, να γίνουν και το... Σεπτέμβρη οι εκλογές.
Ηταν βεβαίως μεταξύ ...σοβαρού και αστείου, μόνο που στην πολιτική τίποτε δε λέγεται έτσι για να ειπωθεί απλώς.
Αγνωστο το τι σκέπτονται τα επιτελεία τους, το σίγουρο είναι πάντως ότι αυτό που κυρίως τους ενδιαφέρει σχετικά με τις εκλογές είναι το να διαμορφώσουν τους καλύτερους όρους για να περάσουν τα ψευτοδιλήμματά τους...