Σε μεγάλη μερίδα του οικονομικού αστικού Τύπου επανέρχεται το τελευταίο διάστημα το ζήτημα των ελλείψεων φαρμάκων και ο «"πόλεμος" που έχει ξεσπάσει στη φαρμακευτική αγορά μεταξύ φαρμακοποιών, φαρμακαποθηκάριων και εταιρειών για τις ελλείψεις δεκάδων σκευασμάτων στη χώρα μας». Αυτό το γεγονός το βιώνουν στο πετσί τους χιλιάδες ασφαλισμένοι και ασθενείς που πολύ συχνά, εάν μπορούν να πληρώσουν από την τσέπη τους την αυξημένη συμμετοχή τους για να αγοράσουν ένα φάρμακο, δεν μπορούν να το βρουν. Σύμφωνα με τα ρεπορτάζ, «οι πολυεθνικές εταιρείες μείωσαν μέχρι και 80% τις διατιθέμενες ποσότητες σε ορισμένα είδη φαρμάκων». Και την ίδια στιγμή, το υπουργείο Υγείας ισχυρίζεται ότι «οι ελλείψεις φαρμάκων στην ελληνική αγορά οφείλονται στο ότι οι ελληνικές φαρμακαποθήκες διακινούν τα σκευάσματα σε φαρμακαποθήκες άλλων χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης».

Πράγματι, πρόκειται για μία εμπορική δραστηριότητα που προβλέπεται από την ελληνική και ευρωπαϊκή νομοθεσία. Οι λεγόμενες «παράλληλες εξαγωγές». Μία φαρμακαποθήκη, π.χ., στη Γερμανία αντί να αγοράσει το φάρμακο πιο ακριβά από τη φαρμακοβιομηχανία, το αγοράζει απευθείας από την ελληνική φαρμακαποθήκη σε πιο χαμηλή τιμή. Από αυτήν τη συνδιαλλαγή κερδίζει και η ελληνική φαρμακαποθήκη. Π.χ., παίρνει μερίδιο από τη διαφορά της τιμής, πληρώνεται για το εμπόρευμά της σχετικά πιο σύντομα από ό,τι στην Ελλάδα, όπου η αποπληρωμή τους καθυστερεί ιδιαίτερα τώρα, στην οικονομική κρίση. Το 2012 ο τζίρος των φαρμακαποθηκών ήταν 5,5 δισ. ευρώ, εκ των οποίων 400 εκατ. ευρώ προήλθαν από «παράλληλες εξαγωγές». Και αυτά τα κέρδη μεταφράζονται σε ελλείψεις σε σειρά φαρμάκων που δεν υπάρχουν στη χώρα μας. Μπίζνα για πολλά κέρδη...

Το φάρμακο στον καπιταλισμό αποτελεί ένα ακριβοπληρωμένο εμπόρευμα, όπου τα μέσα παραγωγής του, η διακίνησή του, όπως και η έρευνα, βρίσκονται στα χέρια, στην ιδιοκτησία ορισμένων κεφαλαιοκρατών για να εξασφαλίζουν κέρδη και υπερκέρδη. Σήμερα, τα ασφαλιστικά ταμεία υποκαθιστούν την κρατική ευθύνη που θα έπρεπε να υπάρχει για την υψηλού επιπέδου και δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ενώ ένα μεγάλο μέρος - διαρκώς αυξανόμενο - της φαρμακευτικής δαπάνης την έχουν επωμισθεί οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Ιδιαίτερα όσοι είναι ανασφάλιστοι υποχρεώνονται να πληρώνουν οι ίδιοι όλη τη δαπάνη για φάρμακα. Αυτές είναι οι τραγικές επιπτώσεις στην υγεία του λαού από το γεγονός ότι το φάρμακο αποτελεί ένα τεράστιο εμπορικό ντιλ, στα χέρια των μονοπωλίων και όσων τζιράρουν από την παρασκευή και τη διακίνησή του.

Βάση του προβλήματος είναι το ότι το φάρμακο παράγεται και διακινείται ως εμπόρευμα, αποτελεί πεδίο κερδοφορίας και έντονων ανταγωνισμών των πολυεθνικών. Αναδεικνύεται ότι σε μία εποχή όπου υπάρχουν τεράστιες δυνατότητες έρευνας και παραγωγής αποτελεσματικών και ποιοτικών φαρμάκων, ανάπτυξη σύγχρονης φαρμακοβιομηχανίας με πολυάριθμο εξειδικευμένο εργατικό και επιστημονικό δυναμικό, σύγχρονο δίκτυο και μέσα για έγκαιρη και ασφαλή μεταφορά των φαρμάκων παντού, η φαρμακευτική περίθαλψη των ασθενών επιδεινώνεται. Γι' αυτό και είναι αναγκαίο, να υπάρξει ένας κρατικός οργανισμός φαρμάκου που θα έχει την ευθύνη της έρευνας, παραγωγής, εισαγωγής, ελέγχου και διάθεσης όλων των σύγχρονων σκευασμάτων που κυκλοφορούν στην παγκόσμια αγορά. Να είναι όλα αυτά αποκλειστική υποχρέωση του κράτους. Μόνο έτσι μπορεί να εξασφαλιστεί επαρκές, ασφαλές φάρμακο για το λαό. Βεβαίως σε συνθήκες που ο λαός θα έχει την οικονομία στα χέρια του, το φάρμακο θα δίνεται δωρεάν.