Λένε οι μεγαλοεπιχειρηματίες ότι η κρίση μπορεί να είναι και ευκαιρία.
Το ακούνε οι εργαζόμενοι και προφανώς απορούν: Πώς μπορεί να είναι ευκαιρία μια κατάσταση που χρησιμοποιείται από τα αφεντικά της οικονομίας και τους πολιτικούς βαστάζους τους ως πρόσχημα για νέους αυξημένους φόρους, για πάγωμα ή και μείωση του μεροκάματου, για νέες αφαιρέσεις εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων;
Κι όμως, είναι και πραγματικό το ...απόφθεγμα και απλό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι Ελληνες εφοπλιστές.
Χάλια πήγαιναν τα ναύλα, χάλια και οι δουλειές εν μέσω κρίσης. Σταμάτησαν οι παραγγελίες για νέα πλοία στα ναυπηγεία. «Σφίχτηκαν» τα ναυπηγεία και άρχισαν να ρίχνουν τις τιμές, να κάνουν και προσφορές.
Και ξαφνικά άρχισαν οι παραγγελίες, με τους Ελληνες εφοπλιστές να μπαίνουν δυναμικά μπροστά.
Και θα απορήσει, πάλι, ο εργάτης: Μα πού βρήκαν τα λεφτά αν πήγαιναν χάλια οι δουλειές και πώς άρχισαν τις παραγγελίες έτσι, όλοι μαζί; Συνεννοημένοι ήταν;
Ελα ντε, καθόλου απίθανο. Κάτι που αποδεικνύει ότι η συνεννόηση είναι πολύ μεγάλο πράγμα. Κι άμα το καταλάβουν και οι εργάτες και συνεννοηθούν μεταξύ τους για να αγωνιστούν για τα δικαιώματά τους, τότε θα φτιάξουν τη δική τους ευκαιρία για μια καλύτερη ζωή χωρίς εκμετάλλευση.
Εκπτώσεις εν είδει... προσφορών πραγματοποιούν στη διάρκεια των γιορτών τα πολυκαταστήματα και οι αλυσίδες εμπορικών αποβλέποντας και στο τελευταίο ευρώ που μπορούν να διαθέσουν οι εργαζόμενοι για αγορές καταναλωτικών προϊόντων. Σε μια ακόμα χρονιά που τα λαϊκά εισοδήματα μόλις και μετά βίας επαρκούν για την κάλυψη των εντελώς απαραίτητων και χιλιάδες αυτοαπασχολούμενοι καταστηματάρχες μετρούν απώλειες στον τζίρο τους, οι μεγαλέμποροι των πολυεθνικών και των πολυκαταστημάτων, έχοντας το μαχαίρι και το πεπόνι, ελέω «ελεύθερης αγοράς», αποβλέπουν από τώρα στην απόσπαση του μέρους εκείνου των λαϊκών εισοδημάτων που προοριζόταν για τις γενικές εκπτώσεις του Γενάρη. Την ίδια στιγμή, οι γαλαζοπράσινες πλειοψηφίες των εμπορικών οργανώσεων επιμένουν να εντοπίζουν τις αιτίες για την πτώση του τζίρου των μικρομάγαζων στο πλανόδιο εμπόριο και ούτε λίγο ούτε πολύ να ταυτίζουν τα συμφέροντα των μικρών εμπόρων με εκείνα των πολυεθνικών, δηλαδή των πραγματικών αντιπάλων των μικρομάγαζων και της εκτόπισής τους.
Αυτά γίνονταν στο παρελθόν, από άλλες κακές κυβερνήσεις που πήγαν πίσω τον τόπο. Τώρα γυρίσαμε σελίδα και ατενίζουμε με «αισιοδοξία και σιγουριά» το μέλλον.
Γι' αυτό και ο υπουργός Οικονομίας, ο αξιαγάπητος Γιώργος Παπακωνσταντίνου, δήλωσε ότι αυτά που θα καταθέσει στις Βρυξέλλες λέγονται «Πρόγραμμα Ανασυγκρότησης» και «Πρόγραμμα Ριζικών Ανατροπών».
Ανάλογα με το ποιο «στιλ» και ποιο «λάιφ - στάιλ» προτιμάτε, διαλέγετε και τον ανάλογο τίτλο. Εξυπακούεται πως είναι αμφότεροι της μόδας...
Τι διαφορά έχουν αυτά με το ... παλιό και κλασικό «Πρόγραμμα Σταθερότητας», που όλοι γνωρίζουμε; Ως προς το περιεχόμενο, απολύτως καμία. Ομως, λίγο το έχετε το όνομα; Είναι διαφοροποίηση κι αυτή...
ΑΛΛΩΣΤΕ, ΓΕΝΙΚΩΣ αυτό είναι το χαρακτηριστικό της κυβέρνησής μας. Μπορεί να κάνει τα ίδια και χειρότερα με την προηγούμενη, όμως ...έχει τρόπο να τα πλασάρει.
Μπορεί, για παράδειγμα, να νομιμοποιεί κανονικότατα τα κολέγια εφαρμόζοντας και ενσωματώνοντας πλήρως τη σχετική κοινοτική οδηγία, όμως έχει και μια υπουργό Παιδείας που τάσσεται ασυζητητί ...εναντίον τους!
Ισως να ετοιμάζονται πλουσιοπάροχα πακέτα προς τους εργοδότες - που υπονομεύουν κιόλας την Κοινωνική Ασφάλιση - όμως διαθέτουμε έναν υπουργό Εργασίας που δηλώνει πως κήρυξε τον ...πόλεμο στην ανεργία, εξ ου και παίρνει τέτοια μέτρα.
ΑΦΗΣΤΕ που - κατά πάγια τακτική - το ...μισό ΠΑΣΟΚ διαφωνεί με τα όποια κυβερνητικά μέτρα, προσπαθώντας να μας πείσουν ότι υπάρχει ένας μόνιμος και ελπιδοφόρος φιλολαϊκός προβληματισμός στο εσωτερικό του «κινήματος».
Αλλο αν μετά όλοι οι βουλευτές του τα ψηφίζουν και όλα τα στελέχη του τα στηρίζουν. Ομως, πριν, το έχουν πει το ...λογάκι τους. Ως γνωστό, στα σύγχρονα πολιτικά ήθη δε μετράει και τόσο το τι κάνεις...