Μεταχειριστήκαμε το παράδειγμα αυτό, για να κάνουμε περισσότερο κατανοητό και σαφές, το τι ακριβώς έκανε η κυβέρνηση με την υπογραφή του πρώτου «Μέτρου Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης», μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Ο,τι κι αν λένε, η υποχρεωτική γνωστοποίηση στην Τουρκία των εθνικών στρατιωτικών ασκήσεων στο Αιγαίο αποτελεί το πρώτο βήμα για την εγκαθίδρυση ενός καθεστώτος ελληνοτουρκικής συγκυριαρχίας σ' αυτό και, μάλιστα, υπό την επικυριαρχία του ΝΑΤΟ. Και, βέβαια, έχει κάθε λόγο να δηλώνει ικανοποιημένος ο γγ του ΝΑΤΟ, λόρδος Ρόμπερτσον. Ο ελληνικός λαός, όμως, δεν έχει κανένα τέτοιο λόγο. Ισα - ίσα, το αντίθετο. Εχει κάθε λόγο, να ανησυχεί. Πολύ περισσότερο, γιατί οι ανταγωνισμοί των «μεγάλων δυνάμεων» και οι αλλαγές συνόρων, στην περιοχή μας, βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη.
Προφανώς ζήλεψε τη δόξα του Γ. Παπανδρέου η ηγεσία της ΝΔ και διοργανώνει στη Θεσσαλονίκη, χτες και σήμερα, «σεμινάριο πολιτικής επικοινωνίας» για τα κεντροδεξιά κόμματα της Σερβίας, με στόχο την «καλύτερη προετοιμασία τους, ενόψει των προσεχών εκλογών»! Σεμινάρια προφανώς για να τους διδάξουν τους κανόνες της «δημοκρατίας της αγοράς», την οποία τόσο καλά γνωρίζουν «οι δικοί μας». Τέτοια δημοκρατία που όταν βομβάρδιζαν το γιουγκοσλαβικό λαό, οι εγχώριοι δημοκράτες δεν τολμούσαν να ψελλίσουν μια λέξη για τους ΝΑΤΟικούς δολοφόνους. Τώρα όμως, ξέρουν να τους παρουσιάζουν ως «σωτήρες».
Μπορεί, σήμερα, πολλοί να μιλούν με θαυμασμό για το αμερικανικό οικονομικό θαύμα. Μπορεί, να έχει σχεδόν μηδενιστεί η ανεργία, στα επίσημα στοιχεία των ΗΠΑ. Η πραγματικότητα, όμως, είναι πολύ διαφορετική. Η φτώχεια και η εξαθλίωση εξαπλώνεται με γρήγορους ρυθμούς, αγκαλιάζοντας όλο και περισσότερες μάζες απόκληρων της «Γης της Επαγγελίας». Στα 37 εκατομμύρια ανθρώπους (το 1/7 του συνολικού πληθυσμού) υπολογίζει τους άστεγους το Ινστιτούτο Urban. Απ' αυτούς, το 31% είναι γυναίκες, από τις οποίες οι μισές έχουν ένα -τουλάχιστον - παιδί. Βέβαια, όλοι αυτοί δεν καταγράφονται στις επίσημες αμερικανικές στατιστικές. Οπως και οι ακόμη περισσότεροι φτωχοί ή τα δεκάδες εκατομμύρια των παιδιών, που υποσιτίζονται και μεγαλώνουν σε συνθήκες εξαθλίωσης. Στις επίσημες στατιστικές κυριαρχούν οι διαβόητοι δείκτες της Γουόλ Στριτ και τα αμύθητα κέρδη των αμερικανικών πολυεθνικών. Αντε και κανένας μέσος όρος, όπου τα εκατομμύρια των φτωχών και πεινασμένων «τρώνε» μαζί με το αφεντικό της «Μάικροσοφτ»...
Associated Press |
Στοιχεία, που προκαλούν σοκ. Οπως και οι γνωστές σε όλους εικόνες στους δρόμους των μεγάλων πόλεων, όταν το φανάρι ανάψει κόκκινο. Εικόνες και στοιχεία, που θα γίνουν ακόμη χειρότερα, καθώς η καπιταλιστική ανάπτυξη δεν ξέρει από δικαιώματα του παιδιού, δεν έχει ίχνος ανθρωπιάς και συμπόνιας. Τα «αλέθει» κι αυτά, μαζί με τους άνεργους, τους περιθωριοποιημένους, τους μετανάστες ή τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους, που επιβιώνουν με μεροκάματα και συντάξεις πείνας και μόνιμο σύντροφο την ανασφάλεια. Μέχρι πότε, άραγε, θα υποτάσσονται οι πολλοί στον απάνθρωπο «μύλο» των λίγων;
Ας ρίξουμε, όμως, μια ματιά στα... δικαιώματα. Δικαίωμα πρώτο: Οι διαδηλώσεις επιτρέπονται, αρκεί να είναι υπέρ της «παγκοσμιοποίησης» και των «νόμων της αγοράς». Δικαίωμα δεύτερο: Ολοι έχουν δικαίωμα στην εργασία, αρκεί να βρουν μια θέση και να υπακούουν τυφλά στο αφεντικό τους. Δικαίωμα τρίτο: Οι πολίτες της Ενωμένης Ευρώπης έχουν δικαίωμα στη μόρφωση, στην υγεία, στον αθλητισμό, στην ψυχαγωγία και σε ό,τι θεωρείται απαραίτητο σ' έναν πολίτη του 21ου αιώνα, αρκεί να πληρώνουν γι' αυτά. Δικαίωμα τέταρτο: Δεν υπάρχει μεγαλύτερο δικαίωμα, από τα δικαιώματα της ολιγαρχίας. Και πάει λέγοντας...
Βλέπετε, δε θέλουν να μας... καλομάθουν οι ηγέτες της ΕΕ και φρόντισαν να κάνουν ένα συνδυασμό... δικαιωμάτων και υποχρεώσεων. Εχουν διαλεκτική σκέψη οι άνθρωποι...
ΕΠΙΤΈΛΟΥΣ, τα σχόλια της στήλης έπιασαν τόπο. Το «Μεγκάλο» δελτίο ειδήσεων έκανε χτες ρεπορτάζ για την πανελλαδική πανεργατική απεργία και, μάλιστα, τη φορά αυτή, το θέμα μεταδόθηκε πραγματικά πρώτο στη σειρά, αν και αρκετά μικρό σε χρονική διάρκεια.
ΑΛΗΘΕΙΑ, τι έγινε, με κείνα τα... υπουργικά μαχαίρια, που θα μπηχτούν στο κόκαλο και θα ξεκαθαρίσουν το πύον από την ακτοπλοΐα και τα σώματα δημόσιας τάξης; Ακόμα, τα... τροχίζουν..;
Ακριβώς σ' αυτό το σημείο είναι που - θέλοντας και μη - σου προκύπτουν κάποια αγωνιώδη ερωτήματα: Οταν το πρόβλημά σου είναι το «παιδί», το αύριο της κοινωνίας μας, περιορίζεσαι σ' έναν ετήσιο γιορτασμό, σε πέντε-έξι - έστω συγκλονιστικά -νούμερα και σε δυο-τρεις πράξεις φιλανθρωπίας; Οταν οι έρευνες σού δείχνουν ότι σε μια χώρα περίπου 10.000.000 ανθρώπων, υπάρχουν τουλάχιστον 150.000 παιδιά κάτω των 16 χρόνων που εργάζονται και αρκετές χιλιάδες που ζουν - τρόπος του λέγειν - μέσα στους δρόμους, μπορείς να επαναπαυτείς και να... γιορτάσεις; Κι όταν, πολύ περισσότερο, αποδεικνύεται ότι οι «εργοδότες» των παιδιών του δρόμου - που δεν είναι συνήθως οι γονείς τους - κερδίζουν από την εκμετάλλευσή τους, συντηρητικά, 1 δισεκατομμύριο δραχμές το μήνα, τότε δεν μπορείς παρά να αναφωνήσεις: «Μα καλά, δεν υπάρχει κανένας να τους μαζέψει;».
Η πραγματικότητα, δυστυχώς, συνεχίζει να δείχνει το σκληρό της πρόσωπο. Οχι, δεν υπάρχει κανείς να μαζέψει όλο αυτό το κύκλωμα της αισχρής κερδοσκοπίας, γιατί απλούστατα αυτοί που θα 'πρεπε να «μαζεύουν» είναι ουσιαστικά αυτοί που δημιούργησαν όλη αυτή την κατάσταση. Είναι αυτοί που κλείνουν τα μάτια σε ό,τι μπορεί να τους χαλάσει τη βιτρίνα της όποιας ευημερίας τους. Είναι αυτοί που «νίπτουν τας χείρας τους» σε όλα τα φαινόμενα κοινωνικής παθογένειας που γεννά αυτή η κατάσταση (βία, εγκληματικότητα, ναρκωτικά, πορνεία κλπ.). Είναι αυτοί που θέλουν παιδιά-στυμμένες λεμονόκουπες, που θέλουν παιδιά χωρίς παιδική ηλικία, για να γεμίζουν τις τσέπες και τα ταμεία τους. Είναι, ίσως, οι ίδιοι που μεθαύριο θα βγουν στις τηλεοράσεις και θα δώσουν - χωρίς αιδώ - κάμποσα εκατομμύρια «για την εξάλειψη αυτού του φαινομένου»...
Κι όταν αύριο αυτά τα παιδιά στηθούν στον τοίχο γιατί πήραν τον... κακό δρόμο, κανείς δε θα θυμηθεί και κανείς δε θα μιλήσει για τον άλλο δρόμο, για τα χαρτομάντιλα που πούλησαν, για τα τζάμια που καθάρισαν, για τα παγκάκια που κοιμήθηκαν, για το παιγνίδι και το σχολείο που δε γνώρισαν, για το φαΐ που στερήθηκαν, για το χαμόγελο που τόσο βίαια τους κλέψανε. Για όλα αυτά - όπως συνήθως γίνεται - μάλλον θα αποφανθεί ο ψυχολόγος κάποιου Ιδρύματος...