Στην εποχή της παγκοσμιοποιημένης κυριαρχίας των μονοπωλίων τα σύνορα «καταργούνται», όταν πρόκειται να διεισδύσουν ανενόχλητα οι πολυεθνικές στις εθνικές αγορές για να τις κατακτήσουν. Αντίστροφα τα σύνορα αποδεικνύονται αδιαπέραστα τείχη, όταν πρόκειται «μεγάλες» χώρες να υπερασπίσουν τα συμφέροντα των «δικών τους» μονοπωλίων από τον «εχθρικό» ανταγωνισμό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, αποτελεί η προχτεσινή απόφαση της κυβέρνησης των ΗΠΑ να επιβάλει δασμούς μέχρι και 30% στις εισαγωγές χάλυβα για τα επόμενα τρία χρόνια. Η απόφαση ελήφθη, όπως δήλωσε ο Πρόεδρος Μπους, με σκοπό την προστασία (σ.σ. στο άκουσμα και μόνο της λέξης θα σηκώνονται οι τρίχες κάποιων εγχώριων δογματικών νεοφιλελεύθερων) της χαλυβουργίας των ΗΠΑ, όπου 18 επιχειρήσεις από το 1998 έχουν χρεοκοπήσει. Η ΕΕ που θίγεται αφού οι εξαγωγές της προς ΗΠΑ ανέρχονται στα 2-2,5 δισ. δολάρια, δήλωσε ότι θα προσφύγει στη διαιτησία του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (ΠΟΕ), αλλά αυτό αφήνει παγερά αδιάφορους τους Αμερικανούς, γιατί απλώς δε θα γίνει τίποτα. Εξάλλου η ιστορία διδάσκει ότι η ΕΕ χάνει τον ένα μετά τον άλλο, όλους σχεδόν τους «εμπορικούς πολέμους» με τις ΗΠΑ.

Πρώτα πρέπει να κουβεντιάσουμε το ασφαλιστικό σύστημα, που θέλουμε να φτιάξουμε και κατόπιν, αφού θα μπορούμε να καθορίσουμε και το κόστος του, να δούμε και τα ακριβή ποσά της κρατικής χρηματοδότησης, έλεγαν και ξανάλεγαν, χθες, οι κυβερνητικοί αρμόδιοι. Αλλωστε, συμπλήρωναν, η κυβέρνηση έχει δεσμευτεί για την εξασφάλιση της αναγκαίας κρατικής χρηματοδότησης.

Σημειώνουμε αυτές τις δηλώσεις, για δυο λόγους. Πρώτον, γιατί φαίνεται λογικό, πρώτα να καθοριστεί το ασφαλιστικό σύστημα και κατόπιν τα υπόλοιπα. Και, δεύτερον, γιατί, πίσω απ' αυτή τη λογικοφάνεια κρύβεται η κομπίνα της κυβέρνησης. Ποια κομπίνα; Η εξής: Ο βασικός και κύριος στόχος της κυβέρνησης είναι το μεγαλύτερο δυνατό πετσόκομμα του σημερινού ασφαλιστικού συστήματος. Σ' αυτόν συγκεντρώνει την προσοχή και το ενδιαφέρον της. Και πολύ σωστά κάνει από την πλευρά της. Οπως καταλαβαίνει δε ο καθένας, όσο περισσότερο τσεκουρωθούν οι ασφαλιστικές κατακτήσεις, τόσο περισσότερο θα είναι μειωμένες και οι αναγκαίες μετά κρατικές δαπάνες. Ασε που, «μεταρρυθμίσεις» του ασφαλιστικού συστήματος δεν μπορεί να γίνονται κάθε μέρα, η χρηματοδότησή του μπορεί να... τακτοποιηθεί με πολλούς και διάφορους τρόπους. Μήπως, έδινε η κυβέρνηση και μέχρι σήμερα, τα όσα ορίζουν ακόμη και οι δικοί της νόμοι;

Με την ευκαιρία της κυβερνητικής κομπίνας, όμως, ας επαναλάβουμε ορισμένες από τις προτάσεις του ΚΚΕ, για ένα σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης αντίστοιχο των σύγχρονων αναγκών και απαιτήσεων:

• Καθιέρωση της δημόσιας, καθολικής και υποχρεωτικής Κοινωνικής Ασφάλισης, στην οποία συμπεριλαμβάνεται και το δημόσιο, δωρεάν σύστημα Υγείας, που θα παρέχουν υπηρεσίες υψηλού επιπέδου για όλο το λαό ανεξαιρέτως.
• Πλήρης ασφαλιστική κάλυψη ανέργων, μεταναστών και εργαζομένων με μερική απασχόληση.
• Μείωση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης (60 για άντρες και 55 για γυναίκες - 55 και 50 αντίστοιχα για τα βαρέα και ανθυγιεινά). Κατοχύρωση του κατώτερου ορίου συντάξεων με 4.050 μέρες εργασίας. Δικαίωμα συνταξιοδότησης, ανεξαρτήτως ηλικίας, στα 30 χρόνια ή 9.000 μέρες δουλιάς.
• Η σημερινή κατώτερη σύνταξη να αυξηθεί άμεσα στις 240.000 δραχμές. Ο γενικότερος υπολογισμός της κύριας σύνταξης να οριστεί στο 80% του μισθού, με βάση υπολογισμού της τον μέσο όρο όλων των αποδοχών της τελευταίας 3ετίας για τον ιδιωτικό τομέα και τον τελευταίο μισθό για το δημόσιο.
• Το όποιο παραπάνω κόστος συνεπάγονται οι προτάσεις αυτές, να επιβαρύνει τον κρατικό προϋπολογισμό και τους εργοδότες. Να μην αυξηθούν οι εισφορές των εργαζομένων.

Τι λέει ο κ. Ρέππας; Ισχύει και για τις προτάσεις αυτές η κομπίνα του;