Γρηγοριάδης Κώστας

Μπορεί οι παραπάνω σιδηροδρομικοί άξονες, σε συνδυασμό με την υλοποίηση των εμπορευματικών κέντρων και την εκποίηση των λιμανιών και περιφερειακών αεροδρομίων, να βοηθήσουν στην ανάπτυξη των κερδών της ντόπιας και ξένης πλουτοκρατίας, με την Ελλάδα διαμετακομιστικό κέντρο για τα προϊόντα της, ωστόσο τίποτα δεν έχουν να προσφέρουν στον εργαζόμενο λαό. Το σχέδιο της κυβέρνησης για τα εμπορευματικά κέντρα, τους σιδηροδρόμους και τα αεροδρόμια δεν έχει σκοπό την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, αυτές περνούν στο περιθώριο, την ίδια στιγμή που ο πλούτος της χώρας και στον τομέα των μεταφορών εκχωρείται στις πολυεθνικές και τα μονοπώλια.

Στην πρόσφατη ομιλία του στη συνεδρίαση της Πανελλαδικής Πολιτικής Επιτροπής της Δημοκρατικής Αριστεράς, ο πρόεδρός της Φ. Κουβέλης, αφ' ενός τάχθηκε υπέρ της «οικονομικής και πολιτικής ενοποίησης της ΕΕ σε ομοσπονδιακή κατεύθυνση», αφ' ετέρου διαφώνησε με την «προσπάθεια εξόδου από την κρίση με βίαιο τρόπο, με τους ασφυκτικούς όρους των δημοσιονομικών περιορισμών και της ριζικής ανατροπής του κοινωνικού ευρωπαϊκού προτύπου, όπως προβλέπονται από το Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας που παρουσίασε η κ. Μέρκελ στη Σύνοδο Κορυφής», καθώς «η Συνταγματική κατοχύρωση της δημοσιονομικής πειθαρχίας αποτελεί επικίνδυνη επιλογή, με το δεδομένο ότι θα αποκλείει τη δυνατότητα άσκησης εναλλακτικής οικονομικής πολιτικής».

Η Δημοκρατική Αριστερά, δύναμη συμπληρωματική του ΠΑΣΟΚ και θιασώτης του ευρωμονόδρομου, κάνει πως αγνοεί, τάχα, ότι η πορεία ενοποίησης της ΕΕ σημαίνει θωράκιση της αντιλαϊκής πολιτικής της και, άρα, νέα δεινά για τους λαούς. Σκόπιμα παραπλανούν και καλλιεργούν αυταπάτες ότι μια πιο ισχυρή, οικονομικά και πολιτικά ενοποιημένη ΕΕ του κεφαλαίου μπορεί να υπηρετήσει τα λαϊκά συμφέροντα.

Την ίδια σκοπιμότητα υπηρετεί και η δήλωση Κουβέλη ότι «αναγνωρίζουμε την ανάγκη μεγάλων διαρθρωτικών αλλαγών, μέτρων εκσυγχρονισμού και μεταρρυθμίσεων», αλλά «η προοπτική αυτή δεν πρέπει να οδηγήσει στη διάλυση της κοινωνικής συνοχής, δεν μπορεί να παραγνωρίζει τις τεράστιες κοινωνικές ανισότητες». Οι ανάγκες του κεφαλαίου, διαμετρικά αντίθετες με τις ανάγκες του λαού, ικανοποιούνται στη δοσμένη στιγμή με τέτοιες αλλαγές, με τις οποίες η ΔΗΜΑΡ ομολογεί ότι συμφωνεί, στηρίζοντας επί της ουσίας την πολιτική κυβέρνησης - τρόικας.

Το ξέρει καλά αυτό η ΔΗΜΑΡ, γι' αυτό προσπαθεί να δώσει άλλοθι στο ΠΑΣΟΚ, με το οποίο φιλοδοξεί κάποια μέρα να συνεργαστεί μέχρι και σε κυβερνητικό επίπεδο. Ηταν σαφής ως προς αυτό ο Φ. Κουβέλης, λέγοντας: «Στόχος της (σ.σ. ΔΗΜΑΡ) είναι να ετοιμάζει την επόμενη μέρα. Να διαμορφωθούν οι όροι και οι προϋποθέσεις σε επίπεδο προγραμματικών θέσεων, πολιτικών προτάσεων, φερεγγυότητας προσώπων (...) αυτή η ευρεία συμπαράταξη δυνάμεων στο πολιτικό πεδίο πρέπει να περιλαμβάνει τους χώρους της δημοκρατικής αριστεράς, της πολιτικής οικολογίας, της σοσιαλδημοκρατίας». Με άλλα λόγια, κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι...

Στάχτη στα μάτια των ασφαλισμένων με συμβόλαια νοσοκομειακής κάλυψης για την πλήρη ασυδοσία των ασφαλιστικών εταιρειών επιχειρεί να ρίξει η κυβέρνηση, με απόφαση που επιβάλλει στις εταιρείες να απαλείψουν τον όρο περί «μονομερούς» αναπροσαρμογής των ασφαλίστρων «χωρίς... αντικειμενικά κριτήρια». Συγκεκριμένα, με απόφαση του υπουργείου Εργασίας, που εκδόθηκε μετά από αμετάκλητες δικαστικές αποφάσεις κατόπιν προσφυγής καταναλωτικών οργανώσεων, απαγορεύεται στο εξής στις ασφαλιστικές εταιρείες να αυξάνουν «χωρίς προειδοποίηση» το ύψος των ασφαλίστρων σε συμβάσεις ασφάλισης νοσοκομειακής κάλυψης και ότι θα πρέπει να καθορίζονται «κριτήρια εκ των προτέρων». Δηλαδή, όλο το θέμα εντοπίζεται από την κυβέρνηση στον... «αιφνιδιασμό» και όχι σ' αυτές καθαυτές τις ληστρικές ανατιμήσεις που επιβάλλουν κάθε τόσο οι ασφαλιστικές εταιρείες. Λες και εάν έχει προηγηθεί «προειδοποίηση» η... «κεραμίδα» είναι λιγότερο βαριά ή το ότι αν είναι «υποψιασμένος» ο ασφαλισμένος αυτό κάνει την αύξηση στο ασφάλιστρο από «μονομερή»... διμερή! Αλλά το πρόβλημα δε βρίσκεται εδώ. Η πολιτική των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ - ΝΔ που καταστρέφει την Κοινωνική Ασφάλιση ωθεί στην εισβολή των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών που εκμεταλλεύονται τους εργαζόμενους για να κερδοσκοπήσουν με τις παροχές υπηρεσιών Υγείας που θα έπρεπε να είναι δωρεάν για όλους. Και, βεβαίως, η πολιτική που ενισχύει τις ίδιες τις ασφαλιστικές εταιρείες, όπως και κάθε μονοπωλιακό όμιλο σε βάρος του λαού.