Παπαγεωργίου Βασίλης

****

Μόνο τριπλάσιο ήταν το επιτόκιο που δανείστηκε προχτές η κυβέρνηση...

****

Που δείχνει πως πραγματικά, όπως είχε πει και ο Γιώργος (ΠΑΣΟΚ), οι κόποι και οι θυσίες του ελληνικού λαού δεν πάνε χαμένες...

****

Πραγματικά πιάνουν τόπο (οι θυσίες), αφού όλοι κερδίζουν απ' αυτές...

****

Οι κεφαλαιοκράτες που έχουν όλο και φτηνότερη εργατική δύναμη, οι αγορές (οι άλλοι κεφαλαιοκράτες) που έχουν υψηλά επιτόκια και ο Γιώργος (με όλη την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ) που περνάει επιτυχώς τις εξετάσεις του (στο μεγάλο κεφάλαιο)...

****

Δείχνει και ότι έχει λόγο και πως ό,τι τους έταξε το κάνει πράξη...

****

Ο μόνος χαμένος είναι ο εργαζόμενος τηλέπαθος, που έτσι κι αλλιώς θα χάνει, όσο την εξουσία θα την έχουν στα χέρια τους οι εκμεταλλευτές του...

****

Γι' αυτό ΞΕΣΗΚΩΜΟΣ...

****

Συμμετοχή σε όλες τις δραστηριότητες και τις κινητοποιήσεις των ταξικών δυνάμεων: ΠΑΜΕ, ΠΑΣΕΒΕ, ΠΑΣΥ...

****

Οι σπουδαστές με το ΜΑΣ...

****

Γράφει και ξαναγράφει ο τηλέπαθος πως σχεδόν καθημερινά οι ιμπεριαλιστές στο Αφγανιστάν και στα σύνορα του Πακιστάν δολοφονούν αμάχους και μικρά παιδιά...

****

Προχτές περίπου εβδομήντα πέντε και χτες καμιά δεκαπενταριά...

****

Μιλάμε πάντα για αθώους ανθρώπους...

****

Οι ελληνικές TV μάλλον δεν τις εκτιμούν για σοβαρές ειδήσεις...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Μαθήτρια στις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου Καλλιθέας, έκλαιγα απαρηγόρητη για τον Σοπέν - συνθέτης, δάσκαλος, ένας βιρτουόζος πιανίστας - από τους μεγαλύτερους ρομαντικούς, που τον αγαπούσαν οι γυναίκες, οι ακροατές, οι μαθητές, οι φίλοι κι εγώ θύμωνα με την Γεωργία Σάνδη, συγγραφέα και φεμινίστρια, με την οποία άλλοτε ζούσαν μαζί και άλλοτε χωριστά.

Ο Σοπέν έπασχε από φυματίωση και βάδιζε προς το θάνατο. Πού θα άφηνε το πιάνο του, τις νότες του, τα γραφτά που διαβάζοντας τη βιογραφία του μάθαινα μουσικούς όρους, το Παρίσι με τον Σηκουάνα;

Με παρηγορούσε η Πολωνέζα που έπαιζε στο πιάνο η συμμαθήτρια της αδελφής μου Σούλας, η Ιωάννα Σιδηροπούλου, με μαύρα μαλλιά πλεγμένα σε λεπτά κοτσιδάκια, μελαχρινή και λεπτή. Εμενε στο πάνω πάτωμα μιας διώροφης κατοικίας, στην οδό Δήμητρος (αργότερα Δαβάκη) με μεγάλα μπαλκόνια και μαύρα σιδερένια κάγκελα.

Η γιαγιά της ήταν από τον Πόντο, η μαμά της από τον Πύργο της Βουλγαρίας, ο μπαμπάς της αθλητικός, η αδελφή της Εύα μικρότερη.

Για όλους έτρεφα ένα θαυμασμό, επειδή ήταν ξένοι, εμείς και οι συγγενείς μας κάτω από το αυλάκι, Πελοποννήσιοι.

Για τη μαμά της, ο θαυμασμός μου ήταν εκτός των ορίων της Καλλιθέας. Με την αδελφή της είχαν τον Οίκο Μόδας Κουρτίδου, στην Οθωνος 8, στο Σύνταγμα. Πήγαινα κρυφά μέχρι εκεί, στεκόμουν στην κατηφόρα και κοιτούσα τα μεγάλα τζάμια. Τι σήμαινε Οίκος Μόδας;

Η Ιωάννα μελετούσε τέσσερις με έξι ώρες την ημέρα πιάνο.

Σε κάθε πανσέληνο, άνοιγε τις μπαλκονόπορτες , καθόταν στο πιάνο και η μουσική του Σοπέν πηδούσε στο δρόμο, τον υποδέχονταν τα φύλλα στις νεραντζιές στα πεζοδρόμια. Η αδελφή μου κι εγώ καθόμασταν στο μπαλκόνι, πίναμε λεμονάδα και βλέπαμε το φεγγάρι να σηκώνεται από τον Υμηττό και να ανεβαίνει κίτρινο όλο και πιο ψηλά στον αττικό ουρανό.

Ο Σοπέν έβηχε και γέμιζε τα μαντίλια του με αίμα. Η φυματίωση έλιωνε το λεπτό του κορμί. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτε. Είχε πεθάνει στα μέσα του Οκτώβρη του 1849. Είχε γεννηθεί την 1η Μάρτη του 1810. Ηταν μόλις 39 χρόνων.

Οταν οι Γερμανοί κατέλαβαν την Πολωνία, οι ναζί στις 31 Μάη 1940 γκρέμισαν ένα άγαλμά του στα περίχωρα της Βαρσοβίας. Ξαναστήθηκε το 1958, κάτω από άλλο καθεστώς.

Τούτη τη χρονιά, με την επέτειο των 300 χρόνων από τη γέννησή του ψάχνω πού παίζονται κονσέρτα με μουσική του Σοπέν για να ακούσω τη μουσική του, να τιμήσω αυτόν και την Τέχνη του, και γενικότερα τη διαχρονικότητα των Τεχνών και εκείνων που τις δημιουργούν.