ΠΟΛΙΤΙΚΗ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Γρηγοριάδης Κώστας

Γράφουν οι TV στις οθόνες: «Μαφία αυθαιρέτων»! «Μπαζώνουν αυθαίρετα»! Και άλλα εύοσμα, πλην ορθά! Ερώτηση: Πού απευθύνονται; Ειδικά η ΕΡΤ...

***

Γιατί τις ...αγωνιώδεις προσπάθειες της κυβέρνησης, τις γνωρίζουμε! Σκίζεται να χτυπήσει τη μαφία...

***

Τρομοκρατική, χαρακτήρισε ο Γεωργάκης (υπουργός), την επίθεση στη Γάζα κατά πρακτόρων της CIA! Δικαίως! Είναι τρομοκρατική! Προφανώς, όμως, τη θεωρεί τρομοκρατική, γιατί τρομοκρατεί τους τρομοκράτες (και γι' αυτόν το λόγο απαράδεκτη)! Αν ήταν όντως έτσι, μάλλον έπαινος θα τους χρειαζότανε...

***

Δυστυχώς όμως, στη συγκεκριμένη περίπτωση, όλα συνηγορούν ότι μάλλον η Μοσάντ έχει βάλει το χεράκι της... Πολλή προβοκάτσια μυρίζει...

***

Ο Γεωργάκης (υπουργός) έχει σοβαρές ενασχολήσεις αυτήν την περίοδο. Περιμένει τον Πάουελ! Το περιστέρι!..

***

Μέχρι και τον Δόβα θυμήθηκε ο Σημίτης! Για να κατακεραυνώσει τη δεξιά! Τι εστί Δόβας; Ο στρατηγός - πρωθυπουργός των εκλογών του 1961! Τόσο σύγχρονος...

***

Τι να έλεγε στη ΝΔ (ο Σημίτης); Για την ΟΝΕ, το ΕΥΡΩ, το ΝΑΤΟ, που η ΝΔ στηρίζει με νύχια και με δόντια, όπως και το ΠΑΣΟΚ; Τόσο σύγχρονος...

***

Εθεάθη ο Σαντάμ, είπαν οι TV! Μόνον ο Μπιν δε λέει να θεαθεί! Με τίποτα...

***

Είδηση! Ο Καραμανλής συναντήθηκε με τον Μητσοτάκη!!! Μωρέ μπράβο! Πόσα χρόνια είχαν να βρεθούν;

***

Επ' αυτοφώρω συνελήφθη γιατρός να παίρνει φακελάκι! Πρωτάκουστον...

***

Αυτές είναι εμπνεύσεις! «Πολλά μου στέρησες ζωή», λέει το τραγουδάκι στη διαφήμιση του ΟΠΑΠ, με φόντο εξαθλιωμένους προλετάριους, που «είναι κολλημένοι με τα κέρδη»! Τα οποία μοιράζει ο ΟΠΑΠ...

Γρηγοριάδης Κώστας

***

Η ζωή στέρησε πολλά των εργατών! Η ζωή! Δηλαδή η «κακούργα κενωνία»!... ΠΑΣΟΚτζήδικο...

***

Τον αείμνηστο Ευάγγελο Γιαννόπουλο θυμήθηκε ο Σημίτης! Φαίνεται πως είναι της άποψης ότι όλοι οι νεκροί δεδικαίωνται!..

***

Το ΧΑΑ και τα μάτια μας...

ΝΙΚΑΡΑΓΟΥΑ

Ξεσηκωμός για την Παιδεία

Associated Press

Δάσκαλοι, καθηγητές, φοιτητές... Δεν πτοήθηκαν ούτε όταν ήρθαν αντιμέτωποι με τις δυνάμεις καταστολής. Συγκρούστηκαν και αντιμετώπισαν τα δακρυγόνα και τις πλαστικές σφαίρες που προσπάθησαν να τους ανακόψουν το δρόμο προς το Κοινοβούλιο για να μην ακουστούν τα αιτήματά τους: «Περισσότερα λεφτά για την Παιδεία», «καλύτεροι μισθοί»...

Απαράδεκτο..!

Απαράδεκτο... Ενώ επιτρέπουν σε κάθε ξένο επιτετραμμένο, τοποτηρητή και τουρίστα... Αφαίρεσαν από τη μαρτυρική γενιά της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης το δικαίωμα κατάθεσης στεφανιού κατά την επέτειο της ημέρας της απελευθέρωσης της Αθήνας από τους Γερμανούς κατακτητές στο μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη στο Σύνταγμα, στο χώρο που συμβολίζει τον αιώνιο θρίαμβο κάθε μαχόμενης ελληνικής γενναιότητας.

Προφανώς, πρώτα έπρεπε να καταθέσουν στεφάνι οι απόντες και όχι οι πραγματικοί πρωτεργάτες και αγωνιστές. Κι όμως, έγινε κι αυτό. Δεν ξέρω πώς να το χαρακτηρίσω. Απρεπές, πρωτάκουστο; Απάνθρωπο; Τέλεια απαξίωση. Χωρίς ίχνος ντροπής μιας κυβέρνησης «σοσιαλιστικής».

Μέρα μνήμης, ευλογημένη, η 12η Οκτώβρη του '44. Μέρα της μεγάλης δικαίωσης του αγώνα της τιμημένης ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης, που πανηγύριζε στους δρόμους το φευγιό του καταπονημένου από τα χτυπήματα κατακτητή. Μια θάλασσα ασπρόμαλλα κεφάλια, όχι πια αρματωμένοι σταυραετοί και καβαλάρηδες, στο θηκάρι των αναμνήσεων οι αρμαθιές, τα τσαπράζια και τα φισεκλίκια, όχι όμως τα οράματα, μα με την πίστη ακέραιη και την καρδιά της λεβέντικης εκείνης γενιάς, που σήκωσε τ' ανάστημά της στον ξένο και ντόπιο φασισμό κι απομυθοποίησε το θηρίο.

Τώρα, ορθοστατούντες κι ορθοβαδίζοντες, με τα πρόσωπα σκαμμένα από το ανελέητο χτύπημα του χρόνου, απ' τα βάσανα και τις κακουχίες, τις φυλακές και τα ξερονήσια, όσοι απόμειναν, όσοι επέζησαν, ανήμποροι και σημαδεμένοι, όσοι επέμειναν και όσοι επιμένουν, κρατώντας τα ματωμένα λάβαρα του αγώνα, στεφανωμένα μετερίζια τιμής και δόξας, ξαναζωντάνεψαν λαμπρές θύμησες.

Σεμνοί και περήφανοι, όπως ταιριάζει στην ιστορία, τη μεγαλοσύνη και ωριμότητά τους, με τα βήματα αργά και κουρασμένα, μα σταθερά και σίγουρα, με το συναίσθημα απλωμένο ν' αγκαλιάσει τ' αντάμωμα της συντροφικότητας, όταν οι παλάμες σφίγγουν, έτσι όπως αυτοί ξέρουν, έτσι όπως αυτοί έζησαν, χαμόγελα που ανθούν και μάτια που σπιθίζουν.

Ετσι, απλά κι όμορφα, οι τελευταίοι ήρωες, οι τελευταίοι εναπομείναντες αγωνιστές, τιμώντας την επέτειο της μέρας, κίνησαν οργανωμένοι σαν μια γροθιά να καταθέσουν ένα δάφνινο στεφάνι μπροστά στο μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη... Ε, λοιπόν, έγινε το ανήκουστο, έγινε το θλιβερό. Τους το αρνήθηκαν... Τους το ΑΠΑΓΟΡΕΨΑΝ.

Ποιοι είχαν το θράσος και το μπόι να το κάνουν; Ποιοι είπαν το όχι; Ποιοι πάτησαν, ποιοι σφετερίστηκαν τους αγώνες και τις θυσίες τους και τώρα το παίζουν εξουσία; Και είναι αυτοί μέσα και οι πραγματικοί αγωνιστές απ' έξω;

Ετσι, σεμνοί και περήφανοι όπως ήρθαν, έτσι σεμνά, περήφανα, με ευλάβεια, συναισθανόμενοι το μεγαλείο της στιγμής, κατέθεσαν τα στεφάνια τους στο πεζοδρόμιο μπροστά στον Αγνωστο, λαμπρύνοντας το χώρο κι αφού έψαλαν το πένθιμο εμβατήριο και τραγούδησαν τον Εθνικό μας Υμνο, αποχώρησαν πικραμένοι, μα με την πεποίθηση πως όσο ακόμα υπάρχουν δε θα πάψουν ποτέ ν' αγωνίζονται.

Βασίλης ΛΙΟΓΚΑΡΗΣ