Ο σοσιαλισμός πιο επίκαιρος από ποτέ (από φετινή διαδήλωση στο Βερολίνο με τη συμμετοχή της ΚΟ Γερμανίας του ΚΚΕ)

Ολες αυτές τις μέρες στη χώρα μας και σε όλο τον κόσμο εκδηλώνεται ένας «καταιγισμός» προπαγάνδας με την αξιοποίηση της χρήσης του συμβόλου που λέγεται «Τείχος του Βερολίνου». Επίκεντρο το Βερολίνο, όπου και κορυφώνονται αύριο οι «εορταστικές εκδηλώσεις». Αφιερώματα επί αφιερωμάτων σε έντυπα, τηλεοπτικές εκπομπές και συνεντεύξεις - η δημόσια τηλεόραση και στη χώρα μας πρωτοστατεί - για να στηρίξουν το εφεύρημα της «επανένωσης της Ευρώπης» με αφορμή τα «20 χρόνια από την πτώση του σιδηρού παραπετάσματος (9 του Νοέμβρη 1989) που έφερε τη δημοκρατία και την ελευθερία στις κομμουνιστικές δικτατορίες». Ετσι αποκαλούν τις χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στον 20ό αιώνα, διαδικασία που εγκαινιάστηκε με την Επανάσταση του Οχτώβρη στη Ρωσία και την ίδρυση της ΕΣΣΔ.

Ποιοι κάνουν αυτή τη λυσσαλέα προσπάθεια; Οι σημερινοί δολοφόνοι του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, που ματοκύλισαν τη Γιουγκοσλαβία, ματοκυλίζουν το Ιράκ, το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, τη Μέση Ανατολή κ.ά. Και μόνο αυτό το γεγονός πρέπει να αποτελεί κριτήριο για να βγαίνουν συμπεράσματα από τη σκοπιά των ταξικών συμφερόντων που εκφράζει κάθε πλευρά. Και βέβαια η κριτική προσέγγιση απέναντι στο σοσιαλισμό που γνωρίσαμε με την εκτίμηση των λαθών, των παρεκκλίσεων δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να «πετάξει μαζί με τα νερά και το παιδί». Η προσφορά του σοσιαλιστικού συστήματος στην Ανατολική Γερμανία, που τώρα είναι στο επίκεντρο της επίθεσης των αστών, και των άλλων σοσιαλιστικών χωρών και της ΕΣΣΔ είναι ιστορικά αποδεδειγμένη και κανείς δεν μπορεί να την παραγνωρίσει. Τόσο στα πρωτόγνωρα επιτεύγματα που πέτυχαν αυτοί οι λαοί όσο και στην εικόνα του κόσμου - για να μη μιλήσουμε για την πρωταγωνιστική συμβολή της ΕΣΣΔ στη συντριβή του φασισμού - τα χρόνια ύπαρξης του σοσιαλισμού. Αυτή την παρακαταθήκη είναι που φοβούνται οι αστοί, το κεφάλαιο γι' αυτό και τόσο λυσσασμένα θέλουν να τη σβήσουν από τις μνήμες και τις σκέψεις των λαϊκών στρωμάτων, που μόνο να κερδίζουν έχουν από την ανατροπή του καπιταλισμού. Αλλωστε, οι καπιταλιστές το ξέρουν καλύτερα γιατί αυτό που αποκαλούν μαζί με τους οπορτουνιστές «ανελεύθερα καθεστώτα», ο σοσιαλισμός με τις όποιες αδυναμίες του, είναι αυτό που τους στέρησε προνόμια, εξουσία για να τα δώσει στους πολλούς, στους πραγματικούς παραγωγούς του κοινωνικού πλούτου, τα εργαζόμενα λαϊκά στρώματα.

Για να ανακόψουν αυτή την προοπτική είναι που παρελαύνουν αυτές τις μέρες στις φιέστες χειραγώγησης οι πρωτεργάτες της αντεπανάστασης, Γκορμπατσόφ, Βαλέσα, Χάβελ, οι ηγέτες των ιμπεριαλιστικών κρατών και συνασπισμών.

Οι εργαζόμενοι στην πρώην Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία και τις άλλες χώρες όσο και αν τώρα τους θαμπώνουν με τα «καθρεφτάκια» των συναυλιών των U2, Μπον Τζόβι, τα «δρώμενα» με τα «ντόμινο της ανατροπής», τις φωταψίες και τις «αναπαραστάσεις» με ολίγον «Στάζι» και Στάλιν, αντιμετωπίζουν στο «πετσί» τους τα αποτελέσματα της καπιταλιστικής παλινόρθωσης.

Συνολικά, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, το 16% του πληθυσμού της ΕΕ ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Στην ίδια τη Γερμανία η ανεργία φτάνει το 9% στη Δυτική και 17% στην πρώην ΓΛΔ. Παντού χτυπιούνται εργασιακά και συλλογικά δικαιώματα, ιδιωτικοποιούνται η Παιδεία, η Υγεία, η Πρόνοια και διευρύνονται οι κοινωνικές ανισότητες. Οι λεωφόροι της ...δημοκρατίας και της ελευθερίας σήμαναν για εκατομμύρια ανθρώπους αποκλεισμό, απόγνωση, περιθωριοποίηση, την ίδια στιγμή που αυγαταίνουν τα πλούτη των λίγων κεφαλαιοκρατών. Γι' αυτό ο σοσιαλισμός είναι πιο αναγκαίος από ποτέ.

Ο Βίκτωρ Τιούλκιν, Α` Γραμματέας της ΚΕ του Κομμουνιστικού Εργατικού Κόμματος Ρωσίας (ΚΕΚΡ-ΚΚΡ), απαντά με δήλωσή του στην αντικομμουνιστική δήλωση που έκανε πρόσφατα ο Πρόεδρος της Ρωσίας, Ντμίτρι Μεντβέντιεφ, σύμφωνα με την οποία τη σοβιετική περίοδο υπήρξαν «εκατομμύρια θύματα πολιτικών διώξεων» και «κανένας υψηλός στόχος και κρατικό συμφέρον, καμία επιτυχία δεν μπορούν να επιτευχθούν με αντάλλαγμα τον ανθρώπινο πόνο και απώλεια».

Στη δήλωσή του ο Β. Τιούλκιν σημειώνει: «Πρώτα απ' όλα, να σημειώσω πως ο Μεντβέντιεφ εκφράστηκε όχι μόνον ως εκπρόσωπος της εξουσίας και του κόσμου του χρήματος, αλλά ως αληθινός υποστηρικτής της τάξης του, της τάξης των μεγάλων ιδιοκτητών, της ολιγαρχίας, των εκμεταλλευτών, της ρωσικής τάξης των παράσιτων, που αναπτύχθηκε στο έδαφος της ιδιωτικοποίησης. Πρέπει να θυμόμαστε πως ο Πρόεδρος, όταν έκανε αυτές τις δηλώσεις, δεν υπερασπιζόταν τόσο αυτούς που υπόφεραν, μεταξύ άλλων και χωρίς να ευθύνονται, στα σύνθετα χρόνια των δεκαετιών του '30 και του '40, αλλά υπερασπιζόταν τους σημερινούς ομοϊδεάτες τους, που στηρίζουν το σημερινό πολιτικό καθεστώς.

Πρέπει ευθέως να πούμε πως ο Μεντβέντιεφ, όπως και οι άλλοι αντικομμουνιστές λένε ψέματα, όταν πολλαπλασιάζουν τους αριθμούς όσων καταδικάστηκαν και διώχθηκαν, ανεβάζοντάς τους σε πολλά εκατομμύρια. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, λόγος γίνεται για 870 χιλιάδες, που καταδικάστηκαν στην εσχάτη των ποινών την περίοδο από το 1921 έως το 1953. Κι ανάμεσα σ' αυτούς βρίσκονταν εκατοντάδες χιλιάδες φανεροί προδότες, συνεργάτες των φασιστών, όπως οι άντρες του στρατηγού Βλάσοφ, που καταδικάστηκαν μετά την Αντιφασιστική Νίκη. Βεβαίως, αυτές οι δηλώσεις δε γίνονται τυχαία, αφού πλέον ανοιχτά διεξάγονται συζητήσεις για τη δικαίωση του ίδιου του Βλάσοφ ως "ηρωικού αγωνιστή κατά του μπολσεβικισμού". Η στατιστική δείχνει πως το 60% των υποθέσεων των αντρών του Βλάσοφ, που επανεξετάζονται σήμερα στα δικαστήρια, καταλήγουν με τη δικαίωσή τους. Σε κάτι τέτοιο, φαίνεται, υποχρεώνει η σημερινή σημαία της Ρωσίας, που είναι η ίδια με αυτήν που είχε ο Βλάσοφ.

Ακόμη, αξίζει να σημειώσουμε πως ούτε ο Πρόεδρος Μεντβέντιεφ, ούτε οι ομοϊδεάτες του θυμούνται τα θύματα των διώξεων του 1905, όσους εκτελέστηκαν τη Ματωμένη Κυριακή, όταν ο λαός με εικόνες και προσευχές κατευθύνονταν στον πατερούλη - τσάρο, ούτε τις κρεμάλες του Στολίπιν, ούτε την εκτέλεση των εργατών στο Λένσκι (1912), ούτε όσους υπέφεραν την περίοδο πριν τον Οκτώβρη του 1917.

Τέτοια είναι η θέση τους, αντισοβιετική, αντικομμουνιστική και, φυσικά, αντισταλινική και δεν είναι καινούρια, είναι πλήρως κατανοητή. Ομως, για ποιον "ανθρώπινο πόνο και απώλεια" μιλάει ο Πρόεδρος, όταν την περίοδο μετά την περεστρόικα ο πληθυσμός της χώρας μειώθηκε κατά 15 εκατομμύρια ανθρώπους;

Το κύριο νόημα της δήλωσης του Προέδρου δε βρίσκεται στο ότι δεν πρέπει να δικαιολογούμε εγκλήματα για χάρη υψηλών στόχων, αλλά στο ότι τα σημερινά αφεντικά δε θέλουν να αναγνωρίσουν τους υψηλούς στόχους και τα μεγαλειώδη κατορθώματα του σοβιετικού λαού, της σοβιετικής εξουσίας, του σοσιαλιστικού συστήματος. Θέλουν να πούνε πως τίποτα δεν άξιζε και πως δε χρειάζεται η επικράτηση και πάλι της σοβιετικής εξουσίας και του σοσιαλισμού. Με αυτή τους τη θέση δε θα συμφωνήσουμε!»