"...και ο ήλιος βάζει τα σημάδια του στον τόπο και στη στιγμήπου εμείς πια δε θα ξαναπολεμήσουμε".

Τσιφ Τζόζεφ (1)

Οι περισσότεροι από μας μάθαμε από την πιο τρυφερή ηλικία μας για τους Ινδιάνους, μέσα από τις υπερπαραγωγές του Χόλιγουντ, τα περίφημα καουμπόικα έργα, με πρωταγωνιστές τους πολιτισμένους λευκούς και τους αιμοσταγείς ερυθρόδερμους. Στο τέλος του έργου πάντα το "χλωμό πρόσωπο" κατάφερνε να επικρατήσει με τίμιους και ανδρείους τρόπους και να επιβάλει την ειρήνη και τον πολιτισμό. Σε αντίθεση με την πραγματικότητα, είδαμε νεκρούς λευκούς, θρήνους λευκών γυναικών και παιδιών για τους αγαπημένους τους, που χάθηκαν αλλά ποτέ έναν νεκρό Ινδιάνο. Μόνο όταν χρειαζόταν να χρησιμοποιηθεί το πτώμα του, για να δείξει την ανωτερότητα και το σεβασμό της λευκής φυλής. Η προπαγανδιστική δομή των καουμπόικων λειτουργούσε και λειτουργεί άψογα. Μετά το πέρας δύο ωρών σφαγών, που υπονοούνται, όλοι ανεξαιρέτως είμαστε με τους καουμπόηδες. Τα παιδιά του '60 μάλιστα παίζοντας καουμπόηδες και Ινδιάνους αναπαρήγαγαν το "χρονικό της φρίκης" στους δρόμους της Αθήνας...

Μέσα από τις ταινίες αυτές και το μηχανισμό ταύτισης που λειτούργησε σε όλους ανεξαιρέτως - δυστυχώς στους περισσότερους υποσυνείδητα - παγιώθηκε η άποψη. "Εμείς και αυτοί". Οπου στο μεις ήταν ο "πολιτισμός του πνεύματος" και στο αυτοί "οι βάρβαροι, οι πρωτόγονοι". Χρειάστηκε άλλη μία χολιγουντιανή υπερπαραγωγή - η ταινία "Χορεύοντας με τους λύκους" - να κάνει τα "χλωμά πρόσωπα" να ξανασκεφτούν τους ξεχασμένους Ινδιάνους και να επαναπροσεγγίσουν το θέμα και να ανακαλύψουν, έστω και πολύ αργά, ότι πολύ πριν το 1492, οπότε ο Κολόμβος έφτασε στην αμερικανική ήπειρο, ζούσαν και άκμαζαν μεγάλοι και σημαντικοί πολιτισμοί, βασισμένοι σε αξίες και αρχές. Οπως ήταν όμως αναμενόμενο, η ουσία τεχνηέντως αποκρύφτηκε και οι Ινδιάνοι ανήχθησαν σε ένα ακόμα γραφικό έθνικ στοιχείο των πολυπολιτισμικών κοινωνιών που υφίστανται σε όλη την αμερικανική ήπειρο.

Η "οικονομία της αγοράς", που δεσπόζει σήμερα στην παγκόσμια σκηνή, επιτάσσει την υπέρογκη ανάπτυξη των καταναλωτικών αγαθών και προσβλέπει στην αξιοποίηση των τμημάτων αυτών των πολιτισμών ως καταναλωτικά όντα κατ' αρχήν, αλλά και ως προϊόντα προς εκμετάλλευση για την παραγωγή πλούτου. Ο όρος για την επιτυχήέκβαση της "εκστρατείας" είναι η αφομοίωσή τους και αποδοχή τους με πρώτο βήμα την παραδοχή τους "λάθους" και την αναγνώριση ορισμένων "ανθρωπίνων δικαιωμάτων" και στη συνέχεια την ένταξή τους στην κοινωνία μας με την ταυτόχρονη αποδοχή των αξιών μας - βλέπε χρήμα - και την ανάπτυξη των ίδιων ακριβώς τεχνητών αναγκών. Οι αξίες των αυτόχθονων Ινδιάνων πρέπει να παραμεριστούν στο όνομα της ανάπτυξης. Αξίες, όπως ο ομαδικός τρόπος ζωής με την άρνηση του ατομικισμού και η ζωή σε αρμονία με τη φύση, μέσω της γνώσης και της κατανόησης και όχι της βίαιης κατάκτησης.

Συγκεκριμένα για τους Ινδιάνους της Βόρειας Αμερικής οι έννοιες της ιδιοκτησίας και του Δίκαιου υπάρχουν, αλλά είναι βασισμένες στα ήθη και τις αξίες, που διέπουν τις φυλές, σε απόλυτη σχέση με τις πραγματικές ανθρώπινες ανάγκες και όχι σε πολιτικές αφηρημένες έννοιες που έχουν σα βάση το ατομικό, ιδιωτικό συμφέρον. Τους πολιτισμούς αυτούς, που αντιτίθονταν στη μανία για εκμετάλλευση ανθρώπων, γης, ενέργειας με μοναδικό σκοπό το κέρδος, έπρεπε οι πολιτισμένοι λευκοί, αν δεν υποτάσσονταν, να τους εξαφανίσουν.

Οσους δεν μπόρεσαν να εξαφανίσουν από το πρόσωπο της Νέας Γης προσπάθησαν να τους εκμεταλλευτούν. Είναι χαρακτηριστικό ότι από το 18ο αιώνα η αμερικανική αντίληψη για την άσκηση της πολιτικής απέναντι στους Ινδιάνους ελάχιστα έχει διαφοροποιηθεί. Ο υπουργός Πολέμου του Προέδρου Ουάσιγκτον, Κνοχ, είχε πει σε σχέση με τη διαδικασία εκπολιτισμού τους: "Αν ήταν δυνατόν να εισαγάγουμε το ειδικό δίκαιο ιδιοκτησίας ανάμεσα στους Ινδιάνους, θα ήταν μια ικανοποιητική λύση των επιχειρηματικών μας δραστηριοτήτων". (2)

Μετά τον πόλεμο Ανεξαρτησίας - γνωστός και ως πόλεμος Βορείων - Νοτίων - που οι Ινδιάνοι είχαν συμβάλει τα μέγιστα, για να είναι νικηφόρος, οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν εξαρτημένες από τη "θέση" των Ινδιάνων. Αργότερα όταν δομήθηκε το κράτος των Ηνωμένων Πολιτειών, οι υποσχέσεις ξεχάστηκαν και οι Ινδιάνοι έγιναν ένα περιπλανώμενο έθνος, έρμαιο της κατακτητικής μανίας των εποίκων που συνεχώς πολλαπλασιάζονταν. Από το 1778 που τέθηκαν οι όροι για την αναγνώριση των ινδιάνικων φυλών ως ανεξάρτητα έθνη στα πλαίσια της Κοινοπολιτείας με τη Συμφωνία του Ντελαγουέαρ μέχρι το 1832 - η Συμφωνία έγινε γνωστή ως Βορειοανατολικό Διάταγμα - που έγινε νόμος του κράτουςκαι το Ανώτατο Πολιτειακό Δικαστήριο αναγνώρισε τις φυλέςως "ειδική ανεξάρτητη κοινωνία πολιτών" και την παράλληλη αναγνώριση "των συνθηκών που έχουν επιτευχθεί", οι Ινδιάνοι ζούσαν αποκλεισμένοι και φυλακισμένοι στους καταυλισμούς που λειτουργούσαν επί της ουσίας ως στρατόπεδα συγκέντρωσης.(3) Η γενοκτονία συνεχίστηκε. Με την "Πράξη για την ενσωμάτωση των Ινδιάνων" του 1871 οι φυλές από κυρίαρχα έθνη περιήλθαν σε μια κατάσταση παρόμοια με των δούλων της Ρώμης. Καμία νομική κατοχύρωση, έστω και η προϋπάρχουσα, που κρίνεται ελάχιστη, δεν έσωσε από τις εκκαθαρίσεις τις φυλές των Ινδιάνων σε όλη την επικράτεια. Χαρακτηριστικές είναι οι περιπτώσεις του ατέλειωτου "μονοπατιού των δακρύων", όπως έχει γίνει ευρέως γνωστό, όπου κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1830 οι ινδιάνικες φυλές αναγκάστηκαν να μετοικήσουν, πεζοπορώντας στην ενδοχώρα από τις Νοτιοανατολικές Πολιτείες, με τη συνοδεία φυσικά του αμερικανικού ιππικού, όπου φέρεται ότι χιλιάδες έχασαν τη ζωή τους. Ανάλογη αντιμετώπιση είχαν και οι φυλές των Ναβάχο κατά την τετραετία 1864-68, στο Bosque Redondo, στις Πολιτείες Αριζόνα και Κολοράντο. Ταυτόχρονα, τις ίδιες ακριβώς χρονολογίες στην περιοχή Γουασίτα, που τώρα βρίσκεται η Πολιτεία της Οκλαχόμα, έγιναν οι εκκαθαριστικές επιχειρήσεις από το 7ο Σύνταγμα του Ιππικού. Πρώτα το 1864, όπου εξολοθρεύτηκαν χωριά με Τσεγιέν και όσοι επιζήσανε επιχειρήθηκε να εξολοθρευτούν το 1868. Η ανεξέλεγκτη δράση του αμερικανικού Ιππικού οδήγησε στη Συνθήκη του Fort Lamaries. Αυτό, όμως, δεν εμπόδισε και πάλι το Ιππικό να δράσει κατά τους συνήθεις τρόπους του και να επαναλάβει μια ακόμα γενοκτονία, το 1890 με θύματα αυτή τη φορά τη φυλή των Σιού. (4)

Οσοι έχουν απομείνει πλέον από τις εκκαθαρίσεις θα γίνουν και επισήμως το 1924 Αμερικανοί πολίτες, με συγκεκριμένα δικαιώματα, όπως το να παραμείνουν στους καταυλισμούς. Ομως οι Ινδιάνοι ποτέ δεν κατάφεραν να στεριώσουν στο ίδιο μέρος για πολλά χρόνια, αφού τους μετέφεραν από τον έναν καταυλισμό στον άλλο, ενώ πολλοί λευκοί εξαγόρασαν με εκφοβιστικούς τρόπους ή με τη μορφή της καταπάτησης μεγάλες εκτάσεις που ανήκαν στις ινδιάνικες φυλές και αργότερα ανακαλύφθηκε ότι ήταν σημαντικής οικονομικής αξίας, λόγω κυρίως του υπεδάφους τους.

Από την άλλη πλευρά η μη ένταξή τους και η αποδοχή τους από την αμερικανική κοινωνία, λόγω της "αδικαιολόγητη εμμονής" τους να παραμείνουν πιστοί στις παραδόσεις τους, τους περιθωριοποίησαν εντελώς, με αποτέλεσμα οι κοινότητες των Ινδιάνων να επιζούν, μόνο με το επίδομα που προβλεπόταν από τη Συμφωνία του Λάμερις και σταδιακά να αργοπεθαίνουν. Είναι χαρακτηριστικό ότι η ανεργία ανάμεσα στις φυλές των Ινδιάνων ξεπερνά κατά πολύ το μέσο όρο του 30%, ενώ το εισόδημα πολλών εξ αυτών που έχουν το "πολύτιμο αγαθό" της απασχόλησης είναι κάτω από το όριο της φτώχειας από ό,τι ισχύει σε παναμερικανικό επίπεδο. Η χώρα των Ναβάχο - που βρίσκεται ανάμεσα στις Πολιτείες της Αριζόνας και του Νέου Μεξικού - είναι μία από τις πιο οργανωμένες και "πλούσιες" περιοχέςΙνδιάνων, αφού βρέθηκαν πολλά κοιτάσματα πετρελαίου προς εκμετάλλευση, όπως και φυσικού αερίου, ουρανίου και ηλίου. Ωστόσο, όλες οι προσπάθειες των εκπροσώπων των Ναβάχο να έχουν τη διαχείριση των πλουτοπαραγωγικών πηγών τους ή το ελάχιστο την ισότιμη συν-διαχείριση με τις αμερικανικές εταιρίες, που εκμεταλλεύονται το υπέδαφος, έχουν αποτύχει.(5)

Οι Ναβάχο παρότι είναι οι ιδιοκτήτες της γης και του υπεδάφους, δεν έχουν κανένα δικαίωμα, εξαιτίας της έλλειψης του επενδυτικού κεφαλαίου, και τα κέρδη νέμονται φυσικά άλλοι, ενώ οι Ινδιάνοι χρησιμοποιούνται ως κατώτατο εργατικό προσωπικό...

Δεν είναι, λοιπόν, παράλογο, ότι για πολλές δεκαετίες ο αλκοολισμός ήταν η πρώτη αιτία θανάτου στους μεσήλικες Ινδιάνους. Στοιχεία, όμως, που είδαν πρόσφατα το φως της δημοσιότητας από το περιοδικό "Κόμμον Σενς", αναφέρουν ότι κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '70 σχεδόν 3.000 Ινδιάνες υποβάλλονταν σε υποχρεωτική χειρουργική στείρωση, ποσοστό που αποτελούσε περίπου το 5% του γυναικείου πληθυσμού που μπορούσε να τεκνοποιήσει. Ο τότε επικεφαλής του Ομοσπονδιακού Γραφείου για τον πληθυσμό, dr. R. T. Ravenholt, αργότερα επιβεβαίωσε ότι "η χειρουργική στείρωση είχε γίνει εξαιρετικά σημαντική τα τελευταία χρόνια ως μια πιο εξελιγμένη μέθοδος για τον επιδέξιο χειρισμό της γονιμότητας"!

Τα δυσεπίλυτα προβλήματα - εργασία, εκπαίδευση, υγεία - της κοινότητας των Ινδιάνων καικυρίως το ανεκπλήρωτο αίτημά τους για ανεξαρτησία παραμένουν άλυτα. Η επίσημη Πολιτεία, πάντως, συνεχίζει να κωφεύει, που είναι πάγια τακτική της. Είναι χαρακτηριστικό, όπως καταγγέλλουν στελέχη του "Αμερικανικού Ινδιάνικου Κινήματος" (ΑΙΜ), παρά την εξαγγελία του Προέδρου Κλίντον για μια προεδρική θητεία, όπου θα γεφυρωθεί το χάσμα μεταξύ των εθνικών μειονοτήτων και τη σύσταση για το λόγο αυτό μιας επταμελούς διαφυλετικής Επιτροπής, απουσιάζουν παντελώς οι εκπρόσωποι των Ινδιάνων. Λες και είναι "αόρατοι" πολίτες...

Χριστίνα ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

Σημειώσεις:(1). Ονομα με το οποίο έγινε γνωστός στους λευκούς ένας από τους πιο επιφανείς Ινδιάνους της Βόρειας Αμερικής, κατά το 19ο αιώνα. Το απόσπασμα ανήκει σε έναν από τους πιο γνωστούς λόγους του, που απηύθυνε στο στρατηγό Χάουαρντ, τη στιγμή που παραδόθηκε, μαζί με τα υπολείμματα των πολεμιστών και της φυλής του, το χειμώνα του 1876. Από το βιβλίο "Ακου Λευκέ!" του Λαρς Πέρσον. "Σύγχρονη Εποχή", 1993

(2). "Ακου Λευκέ!" του Λαρς Πέρσον. Σύγχρονη Εποχή, 1993

(3). "American Holocaust, Colombus and the conquest of the New World" - David Stannard. Oxford University Press.

(4). "The state of native America, Genoside, Colonization and Resistance". Annette James.

(5). "Navajo. Tradition and change in thw Southwest". Wolfang Lindig - Helga Teiwes. U. Bar Verlag, Zϋrich. 1993

Ο Λέοναρντ Πελτιέ, Ινδιάνος Τσιπέγουα Σιου,θα συμπληρώσει σε λίγο 22 χρόνια στη φυλακή, καταδικασμένος δύο φορές ισόβια για δύο φόνους εκ προμελέτης, τους οποίους πιθανά δεν έκανε ποτέ...

...Η αρχή της ιστορίας ξεκινά πριν από 25 χρόνια, για την ακρίβεια στις 11 Μαρτίου του 1973. Οι ηγέτες της φυλής των Ογκλάλα Λακότα Σιου της Νότιας Ντακότα, ακολουθώντας την "επιθετική πολιτική για την κατάκτηση των δικαιωμάτων τους", που από το 1968 έχει θέσει το "Αμερικανικό Ινδιάνικο Κίνημα" (ΑΙΜ), ανακηρύσσουν την ανεξαρτησία της φυλής τους από τις ΗΠΑ, βασιζόμενοι στη συνθήκη Fort Lamaries του 1868. Την πράξη αυτή τη συνοδεύουν με την εκλογή και το διορισμό προσωρινής κυβέρνησης με έδρα το Πληγωμένο Γόνατο (Wounded Knee). Η έδρα της προσωρινής κυβέρνησης δεν είναι τυχαία. Το Πληγωμένο Γόνατο, τόπος θυσίας - στις 29 Δεκεμβρίου του 1890 σφαγιάστηκαν και δολοφονήθηκαν χιλιάδες άοπλοι Σιου από το 7ο Σύνταγμα Ιππικού των ΗΠΑ - για τους Ογκλάλα Σιου είναι μία τοποθεσία που επιλέγεται για να προσδώσει μία νέα διάσταση στην ιστορία της τοποθεσίας, από τόπος θανάτου και υποδούλωσης να γίνει τόπος ελευθερίας και ανεξαρτησίας. Για άλλη μια φορά η απάντηση ήταν ακαριαία και "αποτελεσματική". Ο αμερικανικός στρατός με τη συνδρομή του FBI εισβάλλουν για άλλη μια φορά στους καταυλισμούς των Ινδιάνων, "θερίζοντας" παιδιά, γυναίκες, άντρες στο διάβα τους. Οσοι από τους αγωνιστές καταφέρνουν να επιζήσουν συλλαμβάνονται και φυλακίζονται. Οσοι κατάφεραν να γλιτώσουν "στιγματίζονται", ενώ οι πράκτορες αναμένουν και πάλι μία καλή αφορμή για να πνίξουν εν τη γενέσει αυτή την προσπάθεια ανεξαρτησίας, καθώς τα σπλάχνα των "Μαύρων Λόφων", που είναι η περιοχή των Ινδιάνων Σιου, κρύβουν πολύτιμους θησαυρούς, όπως κοιτάσματα ουρανίου και χρυσού.

Η ατμόσφαιρα στον καταυλισμό παραμένει εκρηκτική, ενώ οι αγωνιστές του ΑΙΜ συνεχίζουν να καταγγέλλουν την πολιτική της ομοσπονδιακής κυβέρνησης, αλλά και τον τοπικό παράγοντα Ρίτσαρντ Γουίλσον,που είχε τεχνηέντως καταφέρει να εκλεγεί Πρόεδρος των Ογκλάλα, διαθέτοντας ιδιωτικό στρατό που εξοπλιζόταν από το FBI. Από το 1972 έως το 1975 που αρχίζουν οι προσπάθειες εξόρυξης του ουρανίου, περισσότερα από 60 μέλη του ΑΙΜ δολοφονούνται. Φυσικά ποτέ κανείς δεν καταδικάζεται. Μόνιμο αίτημα των Σιου είναι η επιθυμία τους να παραμείνουν στους τόπους των προγόνων τους, στους Μαύρους Λόφους, ενώ ποτέ δε δέχτηκαν τις αποζημιώσεις που τους προσέφερε η αμερικανική κυβέρνηση, προκειμένου να μετατρέψει τη γη τους σε ορυχεία. Αξιοσημείωτο είναι ότι, σύμφωνα με μετρήσεις της εποχής, η εκμετάλλευση του υπεδάφους τους θα μπορούσε να αποφέρει κέρδη που θα πλησίαζαν τα 9 δισ. δολάρια.

Στις 26 Ιουνίου 1975 δύο πράκτορες του FBI, παντελώς άγνωστοι, αλλά και παράνομοι, εισέρχονται στον καταυλισμό του Πάιν Ριτζ, ακολουθώντας ένα ύποπτο κόκκινο φορτηγάκι, ενώ την ίδια στιγμή από τον ασύρματό τους ακούγεται ότι καταδιώκουν τον Τζίμι Ιγκλ,που καταζητείται για κλοπή ενός ζεύγους μεταχειρισμένων καουμπόικων μποτών. Οι ιδιοκτήτες του κόκκινου τροχοφόρου αναγκάζονται να παραμερίσουν, προκειμένου να τους γίνει η απαραίτητη έρευνα. Ξαφνικά ακούγονται πυροβολισμοί. Κανείς δε γνωρίζει ποιος πυροβόλησε πρώτος, ποιον. Ομως οι δύο πράκτορες και ένας Ινδιάνος, ο Τζόε Κίλστράιτ Σταντζ,είναι νεκροί. Οι μπότες δε βρέθηκαν ποτέ.

Παρ' όλα αυτά, τέσσερις Ινδιάνοι καταζητούνται. Οι Ντίνο Μπάλτερ, Ρομπ Ρομπιντό, Τζίμι Ιγκλ και ο Λέοναρντ Πελτιέ. Οι Μπάτλερ και Ρομπιντό συλλαμβάνονται, αλλά το δικαστήριο του Σένταρ Ράπιντς της Πολιτείας της Νότιας Ντακότα τους αθωώνει, κρίνοντας τους φόνους "ως μη γενόμενοι εκ προμελέτης και βρισκόμενοι σε νόμιμη άμυνα", αφού οι πράκτορες του FBI παραβίαζαν τα όρια του καταυλισμού, αλλά και τη δικαιοδοσία τους ευρισκόμενοι στο Πάιν Ριτζ. Λίγους μήνες μετά αποσύρονται οι κατηγορίες και για τον τρίτο καταζητούμενο Τζίμι Ιγκλ. Αντίθετα ο Πελτιέ εξακολουθεί να καταζητείται, αφού πρώτα έχει φωτογραφηθεί ως ένα από τα στελέχη του κινήματος του ΑΙΜ. Οι φόβοι για μία πιθανά στημένη δίκη και μετά από αίτημα των πρεσβυτέρων της φυλής των Σιου, κάνουν τον Πελτιέ να διαφύγει στον Καναδά.

Μετά τον εντοπισμό του η αμερικανική κυβέρνηση ζητά και επισήμως από τον Καναδά την έκδοσή του προκειμένου να δικαστεί. Τελικά ο Πελτιέ εκδίδεται για να προσαχθεί σε δίκη από τις καναδικές στις αμερικανικές αρχές στις 18 Δεκεμβρίου του 1976. Η κατασκευή μιας στημένης δίκης - όπως αρχικά υποπτευόταν ο Πελτιέ - αρχίζει με την εκτόπιση του δικαστή ΜακΜάνους και την αντικατάστασή του - με τη βολική μεταφορά - από τον Μπένσον, γνώριμο όλων των ενεργών στελεχών του ΑΙΜ από προηγούμενες καταδικαστικές αποφάσεις του εις βάρος Ινδιάνων σε αρκετές Πολιτείες της επικράτειας των ΗΠΑ. Επιπρόσθετη λεπτομέρεια για το ποιόν του δικαστή Μπένσον: ιδιοκτήτης τεράστιας έκτασης ινδιάνικης γης, προϊόν αρπαγής και καταπάτησης, φυσικά ατιμωρητί. Η δίκη μεταφέρθηκε στο Φάργκο και στηρίχτηκε στο ίδιο ακριβώς σαθρό και διάτρητο κατηγορητήριο που είχε στοιχειοθετήσει και προσκομίσει το FBI και στις δίκες των Μπάτλερ και Ραμπιντό, που κατέληξαν σε αθωωτικές αποφάσεις. Επιπλέον κανείς εκ των μαρτύρων δεν μπορούσε να καταθέσει ότι ο Πελτιέ βρισκόταν έστω και σε ακτίνα αρκετών μέτρων από το μέρος όπου διαπράχθηκαν οι φόνοι. Τα αδιάσειστα αθωωτικά στοιχεία λειτούργησαν αντιστρόφως ανάλογα για τον Πελτιέ. Αποτέλεσμα η καταδίκη του δις ισόβια, στις 20 Μαρτίου του 1977.

Από τη στιγμή εκείνη πολύ περισσότερα στοιχεία που αφορούν την υπόθεση θα έρθουν στο φως. Κατ' αρχάς, η απόδειξη ότι οι κάλυκες που παρουσιάστηκαν στη δίκη δεν ταίριαζαν στον τύπο του όπλου που υποτίθεται ότι είχε στην κατοχή του ο Πελτιέ. Οι σημαντικότερες και συντριπτικότερες αποδείξεις της κατασκευασμένης κατηγορίας και τελικά καταδίκης ήρθαν στο φως μετά την ψήφιση του νόμου "Για την Ελευθερία στην Πληροφόρηση" (Freedom of Information Act), που επέτρεψε την πρόσβαση στις πληροφορίες των μυστικών υπηρεσιών και αποκάλυψε ένα πλούσιο υλικό με έγγραφα, 12.000 σελίδων, που ποτέ δεν είχε εμφανιστεί στη δίκη και αποδεικνύεται: α) ότι σχεδόν δύο μήνες πριν είχε σχεδιαστεί από το FBI "παραστρατιωτική επιχείρηση επιβολής του νόμου... σε ινδιάνικη γη". β) Οι μάρτυρες, στων οποίων τις καταθέσεις στηρίχτηκε το ένταλμα σύλληψης, είχαν απειληθεί ή δωροδοκηθεί. γ) Οι ένορκοι είχαν εκφοβιστεί και τρομοκρατηθεί από τους παράγοντες της δίκης, λέγοντάς τους ότι οι "ελεύθεροι σκοπευτές" του ΑΙΜ θα βάλουν αυτούς στο στόχαστρο μετά τη δίκη αν αθωωθεί ο Πελτιέ και δ) όλα τα στοιχεία που είχαν προσκομιστεί ήταν πλαστά. Εκτοτε Καναδοί υπουργοί Δικαιοσύνης έχουν ζητήσει επανειλημμένα την ανάκληση της έκδοσης και την απελευθέρωση του Πελτιέ, επί ματαίω φυσικά.

Στο μεταξύ το FBI έχει αποδεχτεί την κατασκευασμένη θεωρία και έχει παραδεχτεί δημοσίως ότι δε γνωρίζει ποιος ευθύνεται για τους φόνους.Ωστόσο, όσον αφορά την αναψηλάφηση της δίκης, δεν μπορεί όπως δηλώνουν οι αξιωματούχοι του "η υπηρεσία να περάσει μία τέτοια διαδικασία που θα βλάψει ακόμα περισσότερο το κύρος της"! Ο ίδιος ο Πελτιέ υποβάλλει τρεις εφέσεις κατά της καταδικαστικής απόφασης που απορρίπτονται και οι τρεις.

Εξωφρενικότερη περίπτωση, η τελευταία έφεση που είχε υποβάλει το 1993. Υστερα από πολύωρη κατάθεση των νέων συντριπτικών στοιχείων από την υπερασπιστική νομική ομάδα και την προσκόμιση 20 εκατομμυρίων υπογραφών - μεταξύ των οποίων, πολλών μελών του Κογκρέσου, της Γερουσίας, της καναδικής κυβέρνησης, αλλά και του Νέλσον Μαντέλα και του Ντέσμοντ Τούτου - το δικαστήριο χρειάστηκε μόνο ελάχιστα λεπτά για να εκδώσει την απορριπτική απόφασή του. Ενώ έσπευδε να απομακρύνει την πιθανότητα υποβολής νέας έφεσης, με το να τονίσει ότι για την επόμενη δεκαπενταετία δεν προβλέπεται καμία περίπτωση πιθανής αποφυλάκισης!

Ταυτόχρονα συστάθηκε Επιτροπή Υπεράσπισης του Πελτιέ, που συμμετέχουν όλες οι ινδιάνικες φυλές, το ΑΙΜ και πολλές προοδευτικές οργανώσεις στις ΗΠΑ και στον κόσμο και υπέβαλαν αίτηση για τη μείωση της ποινής ή αποφυλάκιση με όρους. Παράλληλα η Διεθνής Αμνηστία στις 23 Ιουνίου του 1995 κατήγγειλε προς τον Τύπο τη "διάτρητη νομική διαδικασία που οδήγησε στην καταδίκη του Λέοναρντ Πελτιέ" και ζήτησε την επανάληψη της δίκης. Παρ' όλα αυτά μετά την τρίχρονη παραμονή του φακέλου στα αρχεία του Λευκού Οίκου η αίτηση αποφυλάκισης απορρίπτεται, αλλά ουδείς λόγος για τη μείωση της ποινής...

... Για το λόγο αυτό η Επιτροπή Υπεράσπισης και η Διεθνής Αμνηστία διοργάνωσαν εκδήλωση συμπαράστασης - στις 15 Οκτωβρίου στην Ουάσιγκτον - και έκκλησης προς τον Πρόεδρο Κλίντον να αποφασίσει για την υπόθεση που εκκρεμεί επί μία πενταετία και να μπορέσει να απελευθερωθεί ο Πελτιέ μέχρι τα Χριστούγεννα αυτού του χρόνου. Παράλληλα ξεκινά το Σάββατο 19 Δεκεμβρίου η παναμερικανική "Καμπάνια μη βίαιης κοινωνικής ανυπακοής", προκειμένου να ασκηθεί πίεση για την άμεση λήψη απόφασης από τον Πρόεδρο Κλίντον. Εξάλλου τα περιθώρια στενεύουν και ο 54χρονος πλέον Πελτιέ αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα υγείας εξαιτίας των βασανιστηρίων που υπέστη και εξακολουθεί να υπόκειται - όπως καταγγέλλει η Επιτροπή Υπεράσπισης - στα "κρατικά θέρετρα".

Χρ. Μ.

Η δημιουργία αντικειμένων της παραδοσιακής τέχνης τους είναι από τις ελάχιστες πηγές εισοδήματος και απασχόλησης, που τους επιτρέπεται

Από το μνημείο, που έχει στηθεί στην περιοχή "Πληγωμένο Γόνατο"