Οι πρώτες πράξεις του Σρέντερ, αποδείξεις για την πολιτική του

Με ανερχόμενο πυρετό ετοιμάζεται στα παρασκήνια η ανακήρυξη του σοσιαλδημοκράτη Γκέρχαρντ Σρέντερ στις 27 Οκτώβρη στο πόστο του νέου καγκελάριου της Γερμανίας για την ερχόμενη τετραετία. Ηδη έχει ουσιαστικά τερματιστεί η συμφωνία με τους συμμάχους στον κυβερνητικό συνασπισμό - τους"Πράσινους" - τόσο για το περιεχόμενο του κυβερνητικού προγράμματος, όσο και για τον αριθμό και τα πρόσωπα αυτού του κόμματος που θα υπουργοποιηθούν, χωρίς να μπορεί να λεχθεί αυτή τη στιγμή το ίδιο και για τους σοσιαλδημοκράτες. Από όσα γράφονται και ακούγονται, φαίνεται να υπάρχουν στις κορυφές του SPD προσωπικές φιλοδοξίες, που καθιστούν ακόμα αρκετά δύσκολη τη σύνθεση της μελλοντικής κυβέρνησης. Ηγετικά στελέχη π. χ. φοβούνται ότι σκόπιμα ο Σρέντερ τούς προτείνει δευτερεύοντα υπουργεία για να τα απομακρύνει από το "Κέντρο αποφάσεων" και να χάσουν την επιρροή τους μέσα στο κόμμα. Ωστόσο πρέπει να θεωρείται βέβαιο ότι ως την ημέρα που θα συγκληθεί το έκτακτο κομματικό συνέδριο, στις 25 Οκτώβρη, θα έχουν επέλθει υποχωρήσεις και συμβιβασμοί και θα διατρανωθεί η αναγκαία αρμονία, ώστε να μη φανεί από την αρχή ότι στα παρασκήνια θα εξακολουθήσουν να παραμένουν αλληλοϋποβλέψεις. Το ίδιο θα ισχύσει για το ποσοστό της αντιπροσώπευσης των γυναικών όπως και των σοσιαλδημοκρατών πολιτικών που προέρχονται από περιοχές της πρώην Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας.

Αυτό που δε φαίνεται τόσο εύκολο να λυθεί, είναι οι υποβόσκουσες διαφωνίες ανάμεσα στο μελλοντικό καγκελάριο Σρέντερ και τον πρόεδρο του SPD και πρωθυπουργό του Οσκαρ Λαφοντέν. Μια εφημερίδα του Βερολίνου έγραψε σχετικά ότι από την εποχή του κομματικού συνεδρίου το 1995 στο Μανχάιμ, όταν εντελώς ξαφνικά καταργήθηκε από πρόεδρος ο Ρούντολφ Σάρπινγκ ( ο έκτοτε πρόεδρος της σοσιαλδημοκρατικής κοινοβουλευτικής ομάδας στο Μπούντεσταγκ) και ανακηρύχτηκε πρόεδρος του SPD ο Λαφοντέν, υπάρχει ένα είδος ανακωχής μεταξύ Σρέντερ - Λαφοντέν που κράτησε ως τις εκλογές της 27ης Σεπτέμβρη και ότι αυτό το "σόου της αρμονίας" τερματίστηκε ακριβώς εκείνο το βράδυ. Εκτοτε ο καθένας από τους δύο προσπαθεί να συγκεντρώσει γύρω του τους "πιστούς" του για να εξασφαλίσει καλές θέσεις αφετηρίας για τις μελλούμενες διαμάχες. Γιατί ο Σρέντερ επικαλείται το Σύνταγμα, σύμφωνα με το οποίο τις κατευθυντήριες γραμμές της πολιτικής, τις καθορίζει ο καγκελάριος, ενώ ο Λαφοντέν διεκδικεί το "μερίδιο της εκλογικής επιτυχίας και δε θέλει να αφήσει από τα χέρια του τις αρμοδιότητες για τις κατευθυντήριες γραμμές της πολιτικής του SPD".

Στην προσωπική αυτή διαμάχη δεν αποκλείεται το καλύτερο χαρτί, να το έχει ο Σρέντερ, πολύ περισσότερο αν ο Λαφοντέν αναλάβει το υπουργείο Οικονομικών και εμπλακεί στις συμπληγάδες των άλυτων οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων. Υπενθυμίζεται σχετικά, η τύχη του Βαυαρού υπουργού Οικονομικών της κυβέρνησης Κολ, Τέο Βάιγκελ, που μετά την εκλογική ήττα έχασε και το πόστο του προέδρου της Χριστιανοκοινωνικής Ενωσης της Βαυαρίας.

Ωστόσο, αν όλα αυτά έχουν στενότερο, προσωπικό χαρακτήρα, δεν είναι το ίδιο με την πολιτική που θα ακολουθήσει η Σοσιαλδημοκρατία και ο καγκελάριός της Γκέρχαρντ Σρέντερ. Αυτή ενδιαφέρει τους ψηφοφόρους, τους εργαζόμενους και ανέργους, τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα και ως ένα μεγάλο βαθμό τους λαούς της Ευρώπης. Θα ακολουθηθεί μια νέα πολιτική προς όφελος των εργαζομένων - ανέργων ή θα συνεχιστεί με άλλο τρόπο η πολιτική του γερμανικού ιμπεριαλισμού;

Μερικές πρώτες ενέργειες της νέας κυβέρνησης θα μπορούσαν να αποτελέσουν απόδειξη ή έστω ένδειξη του δρόμου που θα πορευτεί η γερμανική σοσιαλδημοκρατία. Τι θα κάνει π. χ. η κυβέρνηση Σρέντερ στο θέμα της Γιουγκοσλαβίας; Θα μετάσχει στην πολεμική εκστρατεία που έχει αποφασίσει το ΝΑΤΟ, μαζί με την κυβέρνηση Κολ, ή θα ανακαλέσει το γερμανικό εκστρατευτικό σώμα στο πάτριο έδαφος; Απ' αυτό θα κριθεί, αν θα υπάρξει ουσιαστική στροφή στην ως σήμερα πολιτική ή θα υπάρξει κραυγαλέα διάσταση ανάμεσα στις προεκλογικές υποσχέσεις και τα έργα.

Ας δούμε ένα δεύτερο θέμα, αυτό της γάγγραινας της μαζικής ανεργίας. Στο(προεκλογικό) κυβερνητικό πρόγραμμα, ο Σρέντερ είχε ανακηρύξει το ζήτημα της καταπολέμησης της ανεργίας σαν ένα από τα κεντρικά και με προτεραιότητα κυβερνητικά μελήματα.

Το ίδιο φυσικά είχε υποσχεθεί και ο Κολ, αλλά αντί για μείωσή της σημειωνόταν αδιάκοπη άνοδός της. Ο λόγος γι' αυτό είναι ευεξήγητος. Πρώτα γιατί είναι μέσα στο σύστημα της οικονομίας της ελεύθερης αγοράς η ύπαρξη και η αύξηση του αριθμού των ανέργων. Δεύτερο, γιατί η κυβέρνηση των αστικών κομμάτων ενδιαφέρεται λίγο για τα συμφέροντα των λαϊκών μαζών και υπακούει στα κελεύσματα των μεγιστάνων του πλούτου. Αυτό για την κυβέρνηση Κολ ίσχυε σα νόμος. Το διαπιστώνει και ένας γνωστός αστός Γερμανός δημοσιογράφος στη "Berliner Jeitung" (3/4/Οκτώβρη), ο τέως αρχισυντάκτης του "Spiegel" Erich Bohme.

Γράφει σχετικά: "Οι κύριοι Χένκελ και Στιλ Χουντ (σ. "Ρ": πρόεδροι αντίστοιχα του συνδέσμου Βιομηχάνων, του Βιομηχανικού και Τεχνικού Επιμελητηρίου και του συνδέσμου των Εργοδοτών) ήταν πολύ σίγουροι για την υπόθεσή τους στα δεκαέξι χρόνια της κυριαρχίας του Κολ. Πίστευαν ότι έχουν νοικιάσει κληρονομικά την κυβέρνηση, τη Βουλή και το κράτος. Ενα νεύμα από την Κολωνία και ο Κολ έκανε αυτό που του διατασσόταν".

Κάτω από τα κελεύσματα αυτά, ο Κολ πραγματοποίησε τις "μεταρρυθμίσεις" του: Περιέκοψε τη συνέχιση της επιδότησης ασθενών εργατών, διευκόλυνε την καταγγελία συμβάσεων εργασίας - σε βάρος των εργαζομένων - μείωσε τις συντάξεις και υποσχέθηκε μείωση φορολογιών (για τους μεγάλους) ύψους 30 δισεκατομμυρίων μάρκων. Ταυτόχρονα δημοκοπούσε για προσπάθειες μείωσης της ανεργίας, αναφέροντας και συγκεκριμένους αριθμούς.

Ο Σρέντερ έδωσε προεκλογικά υπόσχεση να ακυρώσει αυτές τις μεταρρυθμίσεις. Θα το τολμήσει μπροστά στην απειλή των προαναφερθέντων τριών μεγιστάνων ότι δε θα δεχτούν ακύρωση αποφάσεων της προηγούμενης κυβέρνησης; Η κοινοβουλευτική ομάδα του ΚΟΔΗΣΟ πάντως, εξάγγειλε ότι στις πρώτες μέρες της συνεδρίασης του νέου Μπούντεσταγκ θα υποβάλει επείγουσα πρόταση για άμεση ανάκληση αυτών και παρόμοιων επιβαρυντικών μέτρων για τα λαϊκά στρώματα.

Μερικά σημάδια δείχνουν πόσο δύσκολο είναι στο SPD να αλλάξει πορεία: Ο υπό εκκόλαψη υπουργός Εργασίας Βάλτερ Ρίστερ δήλωσε ότι θα επαναφέρει για συζήτηση τη "Συμμαχία για εργασία" με τους εργοδότες, χωρίς οι τελευταίοι να υποχρεώνονται σε δημιουργία ορισμένου αριθμού θέσεων εργασίας, πράγμα που αυτοί το χαιρέτισαν ιδιαίτερα.

Είναι χαρακτηριστικό επίσης, ότι οι ειδικοί επί των οικονομικών του SPD και των "Πρασίνων", μετά από έναν πρώτο έλεγχο του σχεδίου του προϋπολογισμού για το 1999 διαπίστωσαν ότι είναι αδύνατη η προβλεπόμενη κάλυψη των εσόδων. Μετά απ' αυτό, αναφέρεται σε εφημερίδες του Βερολίνου, "το SPD και οι Πράσινοι πρέπει να αποφασίσουν αν οι εκλογικές υποσχέσεις τους μπορούν να υλοποιηθούν. Για μεγάλα δώρα δεν υπάρχει κανένα περιθώριο, είπε η κυρία Ματέους - Μάιερ (του SPD)".

Μήπως έτσι προετοιμάζουν από τώρα τις λαϊκές μάζες για την ψυχρολουσία που θα δεχτούν από τα πρώτα βήματα κυβέρνησης του "δυναμικού ανανεωτή" Σρέντερ;

Θ. ΒΟΡΕΙΟΣ

Ταυτόχρονα, παραβιάζοντας την ίδια την υπογραφή τους στο τρίτο συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών, υπό τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κ. Καραμανλή, έστειλαν το ελληνικό εκστρατευτικό σώμα σε μόνιμη βάση στη Βοσνία. Το σώμα αυτό, ενταγμένο στο ΝΑΤΟ, συνεργεί στην υποταγή των Σέρβων της Βοσνίας.

* * *

* * *

Το ζητούμενο είναι ποιος θα αποθέσει τον πίθο του στην καθ' όλα επικερδή πολυθρόνα της ΚΕΔΚΕ. Ολοι φωνάζουν για να κρύψουν την πραγματικότητα του κινδύνου πολεμικής επέμβασης στα βόρεια σύνορα της Ελλάδας.

Κρύβουν, για παράδειγμα, το γεγονός ότι εάν η Ελλάδα εμπλακεί σε ΝΑΤΟικές πολεμικές περιπέτειες σε βάρος της Σερβίας, οι συνέπειες θα είναι άδηλες. Τότε πάνε περίπατο τα σχέδια της περί πολλού λεγόμενης τοπικής κοινωνίας. Τότε καλά κρασιά...

Ιδιαίτερα καλούνται οι μαχητές της ειρήνης να σκεφτούν ποιοι υποψήφιοι είπαν δημόσια, ανοιχτά και καθαρά: "Οχι στη ΝΑΤΟική επέμβαση. Ειρήνη στα Βαλκάνια". Καλούνται να μαυρίσουν κάθε υποψήφιο που δεν πήρε φιλειρηνική θέση στο καίριο αυτό ζήτημα. Να τον μαυρίσουν ανεξάρτητα και από το τι είπε στα κατ' ιδίαν "ψου ψου" με το αζημίωτο.

Αντώνης ΔΑΜΙΓΟΣ

Κοσσυφοπέδιο

Στρατιωτική επέμβαση ενόψει;

Η έναρξη αεροπορικών επιδρομών από τη Δύση κατά της Γιουγκοσλαβίας, για να "καμφθεί" ο Πρόεδρός της, Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, και οι συν αυτώ, όσον αφορά το ζήτημα του Κοσσυφοπεδίου, προβάλλεται πλέον ως ζήτημα ημερών (πιο συγκεκριμένα, αναμένεται στο τέλος της ερχόμενης βδομάδας, αν δε βρεθεί στο μεταξύ "φόρμουλα" εκτόνωσης), κι όχι ως φιλολογία ή διπλωματική μπλόφα.

Ωστόσο, τα επιχειρήματα τα οποία υποτίθεται ότι συναπαρτιζόμενα συνθέτουν τη λογική της "επιβολής λύσης" με στρατιωτική επέμβαση μοιάζουν περισσότερο ασθενή και αυτοαναιρούμενα από ό,τι μερικές μέρες πριν, ενώ συνοπτικά η "επεμβασιακή" λογική μοιάζει να πάσχει από μονομέρεια και βαριά πολιτική μυωπία.

Εμφατικά η επικεφαλής της διπλωματίας των Ηνωμένων Πολιτειών, Μαντλίν Ολμπράιτ, έλεγε την Πέμπτη πως "μέσα στις επόμενες λίγες μέρες", αν ο Μιλόσεβιτς δεν αποσύρει τις ειδικές του δυνάμεις και δεν αρχίσει σοβαρό διάλογο με τους Κοσσοβάρους Αλβανούς, συμμορφούμενος προς την απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ (1199/23η Σεπτέμβρη), το πολιτικό σκέλος του ΝΑΤΟ "θα δώσει την εντολή στρατιωτικής δράσης", αγνοώντας τις αντιρρήσεις της Μόσχας. "Αν η ισχύς είναι αναγκαία, δε θα αποθαρρυνθούμε από το γεγονός ότι οι Ρώσοι δε συμφωνούν", δήλωσε επί λέξει, προσθέτοντας: "Είμαι πεπεισμένη ότι υπάρχει το (αναγκαίο) νομοθετικό έδαφος" (ναι!) για την επέμβαση (CNN Interactive, 8/10). Λίγο αργότερα, ο υπουργός Εξωτερικών της Βρετανίας, Ρόμπιν Κουκ, βγαίνοντας από την άτυπη συζήτηση της 6εθνούς "Ομάδας Επαφής" για την πρώην Γιουγκοσλαβική Ομοσπονδία, στο Λονδίνο, προειδοποιούσε για "βαρύτατες συνέπειες" τον Μιλόσεβιτς αν "υποτιμήσει" τη σοβαρότητα της διεθνούς κοινότητας, καλώντας τον να τερματίσει την "ανθρωπιστική κρίση" στο Κόσσοβο (Associated Press, 8/10).

Ακόμη και στην αντικατάσταση του απευθείας συνομιλητή του Μιλόσεβιτς, Κρίστοφερ Χιλ, αυτές τις προβαλλόμενες ως κρίσιμες ώρες, με τον "μάγο Ντικ" Χόλμπρουκ, ενυπάρχει σαφής σημειολογικός προσδιορισμός της "σοβαρότητας" της Δυτικής απειλής: Ο Χόλμπρουκ ήταν εκείνος (θυμίζει το "Time Daily", 7/10) που ενορχήστρωσε την καμπάνια των αεροπορικών επιδρομών και στη Βοσνία, το 1995. Ομοίως "θανάσιμα σοβαρός" εμφανίστηκε ο υπουργός Αμυνας των ΗΠΑ, Ουίλιαμ Κοέν, που ανακοίνωσε πως 430 αεροσκάφη, κυρίως αμερικανικά, "είναι στη διάθεση του ΝΑΤΟ" για την πραγματοποίηση επιδρομών (BBC News, 8/10), αλλά και η γερμανική πολιτική ηγεσία, τόσο η απερχόμενη όσο και η νεοαναδειχθείσα - ο πιο πιθανός διάδοχος του Φόλκερ Ρίε, ο Γκίντερ Φερχόιγκεν, μίλησε για ανάγκη "σοβαρής στρατιωτικής πίεσης" (που προφανώς δεν υπήρξε έως σήμερα) προς τον Μιλόσεβιτς (Die Welt, 9/10). Η αποχώρηση Δυτικών διπλωματών από το Βελιγράδι, οι προετοιμασίες του γιουγκοσλαβικού στρατού να αμυνθεί και ένας σωρός δημοσιεύματα "έγκριτων" δυτικών μέσων ενημέρωσης ενίσχυσαν την εικόνα "επείγουσας" παρέμβασης με στρατιωτικά μέσα.

Είναι λοιπόν τόσο "κοντινή" χρονικά, τόσο "αναπόφευκτη", τόσο "μοιραία" και τόσο "επιβαλλόμενη" από τις συνθήκες η επέμβαση; Πιθανότερο είναι η άκομψη ρητορική των "γερακιών" της Δυτικής ηγεσίας να μην εξυπηρετεί άλλο σκοπό από το να συγκαλύψει πρόχειρα, ως φύλλο συκής, τις βαθύτατες ασυμφωνίες στη Συμμαχία (λ.χ., ο Ιταλός πρωθυπουργός Ρομάνο Πρόντι έλεγε την Πέμπτη ότι... δεν ξέρει αν και πότε θα λάβει θέση), την ανυπαρξία ενιαίας, μεσοπρόθεσμης, έστω, "βαλκανικής στρατηγικής" και την επανεμφάνιση των παροιμιωδών παλινωδιών που συνέτειναν στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και τη βοσνιακή τραγωδία.

Ποιος είναι ο πολιτικός στόχος της ενδεχόμενης στρατιωτικής επέμβασης; Η Δύση στο σύνολό της διαλαλεί ότι δεν επιθυμεί "σχετικοποίηση της αρχής του απαραβίαστου των συνόρων". Σε απλά ελληνικά, αυτό σημαίνει ότι "δε θέλει" κι άλλη συνοριακή κρίση στα Βαλκάνια. Το σχέδιο που προώθησε μετά κόπων και βασάνων ο Κρίστοφερ Χιλ, τους τελευταίους δύο μήνες, κι είχαν "κατ' αρχήν" αποδεχτεί ο Μιλόσεβιτς κι ο Κοσσοβάρος Αλβανός πολιτικός ηγέτης Ιμπραήμ Ρουγκόβα, πληρούσε την προδιαγραφή: Εκανε λόγο για "διευρυμένη αυτονομία" της σερβικής επαρχίας, "μεταβατική περίοδο", και πάει λέγοντας.

Αλλά αν το ΝΑΤΟ επέμβει, ουσιαστικά πριμοδοτεί τους ακραίους και στις δύο πλευρές - από τη μια τον "Απελευθερωτικό Στρατό" (UCK), που παρότι "κήρυξε εκεχειρία", που άρχισε την Παρασκευή (Associated Press, 8/10) εξακολουθεί να προσβλέπει σε "ανεξαρτησία", κι από την άλλη τους "σκληρούς" πολεμάρχους στο Βελιγράδι, τύπου Βόιτσλαβ Σέσελι, που υπόσχεται πως άπαντες οι ξένοι στρατιώτες που θα εισέλθουν στη Σερβία "θα πάνε σπίτια τους σε κάσες". Με τις ακρότητες και τα εγκλήματα σε βάρος των αμάχων εκατέρωθεν να εντάσσονται πλέον, όπως και στη Βοσνία, στο οπλοστάσιό τους για τα καλά. Και την "ειρήνευση" να απομακρύνεται κατά έτη.

Αν πάλι, όπως σημείωσε Ελληνας διπλωμάτης (Γ. Ε. Σέκερης, ΤΑ ΝΕΑ, 7/10) ανομολογήτως επιδιωκόμενο αποτελεί το να επαναχαραχθούν τα σύνορα, τούτο οδηγεί σε εντελώς απρόβλεπτες καταστάσεις: Ακόμα και στο διαβόητο "βαλκανικό ντόμινο", με την ΠΓΔΜ να διαλύεται, το Μαυροβούνιο να ακολουθεί διαδικασία απόσχισης από τη Νέα Γιουγκοσλαβία, τις πληγές της Βοσνίας να ξανανοίγουν, και στη χειρότερη περίπτωση, εκτός της Αλβανίας, τη Βουλγαρία, την Ελλάδα, την Τουρκία εμπλεκόμενες... Τουτέστιν, μια δεκαετία (τουλάχιστον) αιματηρών συγκρούσεων και εν τέλει εμπλοκή του ΝΑΤΟ σε μια σειρά αποστολών κατοχής ("ειρηνευτικών" το λένε στη Νέα Υόρκη), επώδυνα μακρόχρονων και καταστροφικά ακριβών. Πολύ κακό για την "αξιοπιστία" του ΝΑΤΟ, που πολλοί έχουν περί πολλού...

Εκτός αυτού, δεν υπάρχει ξεκάθαρα ορισθείς στρατιωτικός στόχος. Τι αφορούν οι αεροπορικές επιθέσεις που κραδαίνουν τα "γεράκια"; Την "καταστροφή της σερβικής στρατιωτικής μηχανής, που ευθύνεται για σφαγές αμάχων" (λέει το US News & World Report, 12/10). Ωραιότατα, αλλά τι ακριβώς σημαίνει αυτό, και πώς θα γίνει από αέρος χωρίς να πληγούν άμαχοι; Θα χρησιμοποιηθεί "χερσαία δύναμη" και ποιο ρόλο θα αναλάβει; Ο Κοέν αρνείται συμμετοχή Αμερικανών σ' αυτήν. Ποια θα είναι η... απαιτούμενη σκληρή "τιμωρία" (The Times, 25/09) του Μιλόσεβιτς;

"Παρεμπιπτόντως", τίθεται το ζήτημα σχέσεων Δυτικής Συμμαχίας - Ρωσίας. Ο Μπορίς Γιέλτσιν έχει εμπλακεί πιο ενεργά από όσο οποιοσδήποτε περίμενε στην υπόθεση, άρα τυχόν επέμβαση θα σήμαινε σημαντικό πλήγμα στο πολιτικό γόητρό του, σε μια περίοδο κρίσιμη ενόψει και διαδοχής στο Κρεμλίνο. Ο Γεβγκένι Πριμακόφ θα καταστεί επίσης ευάλωτος στην κριτική των "εθνικιστών", πόσο μάλλον της Αριστεράς, που έχει κάθε λόγο να καταδικάσει τη συνενοχή σε μια επίθεση κατά της (παραδοσιακής συμμάχου της Ρωσίας) Γιουγκοσλαβίας.

Υπάρχουν δύο τρόποι ανάγνωσης των δηλώσεων και των κινήσεων των Δυτικών: Εκτός της "αποφασιστικότητας" που υποτίθεται πως αντηχούν, σημαίνουν την αποκορύφωση της πολιτικής πίεσης προς το Βελιγράδι (The Independent, 9/10), ώστε να συναινέσει "επιτέλους" σε κάποια μορφή συμφωνίας. Ο Χόλμπρουκ, αρχιτέκτονας του Ντέιτον, εξακολουθεί να αναζητεί κατά το ίδιο πρότυπο τη "φόρμουλα" που θα γίνει αποδεκτή από τον Μιλόσεβιτς και τους Κοσσοβάρους Αλβανούς (στα Τίρανα επικρατεί διακριτική σιωπή μετά την εκλογή Μάικο στην πρωθυπουργία). Διάφορες πληροφορίες εξέρχονται Πρίστινας και Βελιγραδίου για "σχέδια" επί τραπέζης, για να διαψευστούν στη συνέχεια.

Το πώς θα εξελιχθεί το σκληρό πολιτικό πόκερ στην πλάτη των Αλβανών και Σέρβων Κοσσοβάρων (800 οι νεκροί, 300.000 οι πρόσφυγες κι από τις δύο πλευρές) μένει να φανεί, ενώ προκύπτει και μια "πρωτοφανής" διάσταση στην απόπειρα επανεπιβολής της "νέας τάξης πραγμάτων" στη Βαλκανική. Η προωθούμενη επέμβαση, παρ' όσα λέει η Ολμπράιτ, όντως δε διαθέτει ικανή νομική εξουσιοδότηση από τον ΟΗΕ, του οποίου ο Γενικός Γραμματέας, Κόφι Ανάν, "ένιψε τας χείρας", ως άλλος Πόντιος Πιλάτος, και το Συμβούλιο Ασφαλείας παρακάμφθηκε μετά πολλών επαίνων...

Μπ. Γ.

Η αποχώρηση δυτικών διπλωματών από το Βελιγράδι, οι προετοιμασίες του γιουγκοσλαβικού στρατού να αμυνθεί και ένας σωρός δημοσιευμάτων "έγκριτων" δυτικών μέσων ενημέρωσης, ενίσχυσαν την εικόνα "επείγουσας" παρέμβασης με στρατιωτικά μέσα