ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Πινγκ πονγκ το άρθρο 16...

Σε ...μπαλάκι του πινγκ πονγκ έχει μετατρέψει το ΠΑΣΟΚ τη συζήτηση για το άρθρο 16 του Συντάγματος. Τον περασμένο Οκτώβρη ζήτησε την αναβολή της συζήτησης για την αναθεώρησή του και, βέβαια, η κυβέρνηση της ΝΔ έσπευσε τότε να του κάνει το χατίρι, αφού κι αυτή είχε συμφέρον απ' την αναβολή. Ούτε το ΠΑΣΟΚ, ούτε η ΝΔ ήθελαν να γίνει η συζήτηση του συγκεκριμένου άρθρου, που αφορά στη δημόσια και δωρεάν Παιδεία, τα δημόσια Πανεπιστήμια, κλπ., εν μέσω των μαζικών τότε αγωνιστικών κινητοποιήσεων των εκπαιδευτικών, των φοιτητών και μαθητών.

Κατόπιν της παρέμβασης αυτής, η συζήτηση του άρθρου 16 στην αρμόδια για την αναθεώρηση του Συντάγματος επιτροπή της Βουλής προγραμματίστηκε για το δεύτερο 15ήμερο του Γενάρη. Τώρα, όμως, το ΠΑΣΟΚ αντιμετωπίζει εσωκομματικά και συνεχώς εντεινόμενα προβλήματα, σχετικά με το θέμα αυτό και κάποιοι στην ηγεσία του σκέφτονται, μάλλον, ότι όσο πιο γρήγορα τελειώσει η συζήτηση του άρθρου 16, τόσο το καλύτερο. Ετσι, στην προχτεσινή συνεδρίαση της Επιτροπής στη Βουλή, υπήρξαν φωνές εκ μέρους του ΠΑΣΟΚ, οι οποίες ζητούσαν να έρθει το άρθρο 16 άμεσα για συζήτηση, αμφισβητώντας την ύπαρξη συμφωνίας για το Γενάρη και επιχειρώντας να υποτάξουν τη λειτουργία και τον προγραμματισμό της επιτροπής στις ανάλογες κάθε φορά σκοπιμότητες της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ.

Σαφείς υποχρεώσεις

Γρηγοριάδης Κώστας

«Είναι παράξενο και άξιον απορίας πως κάθε φορά ύστερα από μια μεγάλη επιτυχία της Αστυνομίας έρχεται κάποια κλοτσιά από τη Θεσσαλονίκη να μειώσει την επιτυχία» δήλωσε προχτές ο υπουργός Δημόσιας Τάξης, Β. Πολύδωρας. Και μπορεί ο καθένας να ερμηνεύει όπως νομίζει τη δήλωση αυτή, αλλά η υποχρέωση να δώσει τις απαραίτητες διευκρινίσεις βαραίνει τον υπουργό Δημόσιας Τάξης.

Εμείς, πάντως, θέλουμε να σημειώσουμε τα εξής: Πρώτον, ο Β. Πολύδωρας δεν έχει δώσει ακόμη την παραμικρή απάντηση σε όσα έχει καταγγείλει το ΚΚΕ, περί προβοκατόρικης δράσης ειδικών υπηρεσιών των κατασταλτικών μηχανισμών, που λειτουργούν στο πλαίσιο γενικότερων πολιτικών σχεδίων υπονόμευσης των δημοκρατικών ελευθεριών και χτυπήματος του λαϊκού κινήματος. Δεύτερον, στο πλαίσιο αυτό είναι αναμενόμενο και λογικό να υπάρξει μερική «αυτονόμηση» κάποιων ομάδων, οι οποίες συμμετέχουν και συμβάλλουν στην προώθηση των γενικότερων πολιτικών σχεδίων και, ταυτόχρονα, επιδιώκουν και τους δικούς τους επιμέρους στόχους.

Ας μην επιχειρεί, επομένως, ο κ. υπουργός να χρησιμοποιεί τις όποιες αυτές ομάδες και τη δράση τους, ως άλλοθι και φύλλο συκής, σχετικά με τα όσα κατάγγειλε το ΚΚΕ. Εμείς επιμένουμε και θα συνεχίζουμε να το κάνουμε, ότι έχει υποχρέωση να δώσει συγκεκριμένες και σαφείς απαντήσεις στα όσα κατήγγειλε το ΚΚΕ και, μάλιστα, άμεσα, όχι τον άλλο χρόνο...

Τέτοια «φροντίδα» καλύτερα να λείπει

Να προσδιορίσει με μεγαλύτερη ακρίβεια, αν η εφαρμογή της πολιτικής μονόπλευρης λιτότητας θα λήξει σε 3, 4 ή 5 χρόνια, ζητήθηκε τις προάλλες από τον υπουργό Οικονομίας και Οικονομικών, Γ. Αλογοσκούφη. Πολύ περισσότερο, καθώς ο ίδιος δήλωσε δημόσια ότι η οικονομία «πάει καλά» και άρα η λιτότητα θα είναι «πιο ήπια», καλλιεργώντας ακόμη περισσότερες προσδοκίες για τα επόμενα χρόνια.

Ποια ήταν η απάντηση του Γ. Αλογοσκούφη; Στην αρχή, ισχυρίστηκε πως «από την αρχή της θητείας αυτής της κυβέρνησης, οι αυξήσεις που δίνονται στις συντάξεις είναι μεγαλύτερες από τον πληθωρισμό» και πως το 2007 προβλέπονται «σημαντικά και γενναία μέτρα ενίσχυσης των χαμηλών συντάξεων μέσω της αύξησης του ΕΚΑΣ και της σύνταξης του ΟΓΑ»! Μετά, καταλαβαίνοντας προφανώς πως δεν έδωσε απάντηση στο ερώτημα που του τέθηκε, ο Γ. Αλογοσκούφης πρόσθεσε πως «υπάρχει μια διαρκής φροντίδα από πλευράς κυβερνητικής πολιτικής και μια διαρκής προτεραιότητα για την ενίσχυση των χαμηλών εισοδημάτων, είτε αυτά είναι εισοδήματα των συνταξιούχων είτε αυτά είναι εισοδήματα των μισθωτών»...

Με άλλα λόγια, η «φροντίδα» της κυβέρνησης της ΝΔ δεν έχει να ζηλέψει τίποτε απ' αυτή των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και, επομένως, η πολιτική της μονόπλευρης λιτότητας θα συνεχίζεται μόνιμα, όσο οι εκπρόσωποι του δικομματισμού θα κυριαρχούν στο πολιτικό σκηνικό της χώρας.

Ομολογούν την ήττα τους

Ο αμερικανικός στρατός είναι πλέον ανίκανος να νικήσει τους αντάρτες στο δυτικό Ιράκ, ομολογεί μια απόρρητη έκθεση της υπηρεσίας πληροφοριών του Σώματος των Πεζοναυτών, το περιεχόμενο της οποίας έφερε πρόσφατα στο φως της δημοσιότητας η εφημερίδα «Ουάσιγκτον Ποστ». Κι όχι μόνον αφού γίνονται φανερές οι σοβαρές διχαστικές συνέπειες της αμερικανικής εισβολής και κατοχής της πολύπαθης χώρας. «Οι αμερικανικές δυνάμεις ούτε μπορούν να τιθασεύσουν τους εξεγερμένους στο δυτικό τμήμα του Ιράκ, ούτε να εξουδετερώσουν την ολοένα αυξανόμενη επιρροή της Αλ Κάιντα στην περιοχή» σημειώνει η έκθεση, η οποία εκπονήθηκε τον περασμένο Αύγουστο και αναφέρεται στην κατάσταση που επικρατεί στη σουνιτική επαρχία Αλ Ανμπάρ. Το κείμενο περιγράφει με μελανά χρώματα τις συνθήκες διαβίωσης των σουνιτών της περιοχής που δίνουν καθημερινό αγώνα για την επιβίωσή τους μέσα στο συνεχή φόβο διώξεων και πογκρόμ από την πλειοψηφία των σιιτών, οι οποίοι ελέγχουν τώρα τις δομές και τους μηχανισμούς εξουσίας του σημερινού ιρακινού κράτους. Η «Αλ Κάιντα» «καταξιώνεται» στη συνείδηση του ντόπιου σουνιτικού πληθυσμού ως οργάνωση - προστάτης, επισημαίνει η έκθεση, χαρακτηρίζοντάς την επίσης, ως «κυρίαρχη οργάνωση με επιρροή» πολύ μεγαλύτερη απ' αυτή των τοπικών αρχών, της ιρακινής κυβέρνησης και των αμερικανικών στρατευμάτων, «λόγω της ικανότητάς της να ελέγχει την καθημερινή ζωή του σουνίτη».

ΝΑΤΟική θηλιά στους λαούς

Μιλούν για «κρίσεις» που θέλουν να αντιμετωπίσουν, για την «τρομοκρατία» που θέλουν να πατάξουν, για την «ειρήνη» που θέλουν να περιφρουρήσουν. Και εννοούν κάθε οργάνωση, κάθε δράση, κάθε αντίσταση των λαών που απειλεί τα συμφέροντα της αστικής τάξης, την οποία εκφράζουν και υπηρετούν. Αναζητούν μέτρα προάσπισης και ενίσχυσης του δικού της πλουτισμού, της δικής της εκμεταλλευτικής δράσης, του δικού της κράτους, που δε διστάζει για την πραγματοποίησή τους να εξαπολύει ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Τέτοια μηχανή είναι το ΝΑΤΟ. Αυτές ήταν οι επιδιώξεις, με τις οποίες οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών του πραγματοποίησαν μία ακόμα Σύνοδο, αυτή τη φορά στη Ρίγα της Λετονίας. Μια συνάντηση, στην οποία αποτυπώθηκε ακόμα πιο καθαρά πως θέλουν και χρειάζονται το ΝΑΤΟ παγκόσμιο «χωροφύλακα», τοποτηρητή όπου Γης των επιδιώξεων του κεφαλαίου. Για να αποκτήσει καθοριστικό ρόλο στην επιβολή των απαραίτητων - για τη μοιρασιά της λείας - «λύσεων», π.χ., στη Μέση Ανατολή, κι όποια άλλα σημεία του πλανήτη οι πολεμοκάπηλοι ιεραρχούν σήμερα ως προτεραιότητες ανάπτυξης της πολεμικής τους δράσης, προκειμένου να αναπτύξουν και τη δράση του κεφαλαίου.

Δεν κρύβονται, ωστόσο, και οι δυσκολίες που συναντούν στα σχέδιά τους, όπως και οι αντιθέσεις στους κόλπους του ΝΑΤΟ. Οι πιέσεις των ΗΠΑ για την ενεργότερη συμμετοχή περισσότερων κρατών στις στρατιωτικές επιχειρήσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, φαίνεται να μην απέδωσαν τους προσδοκώμενους καρπούς. Οι Ευρωπαίοι «σύμμαχοι» εμφανίστηκαν όχι και τόσο, όσο χρειάζεται, πρόθυμοι ως προς την ενίσχυση των δυνάμεων εκεί που ζητήθηκε. Φαίνεται πως τους απασχολούν οι αντιδράσεις των λαών στο εσωτερικό των χωρών τους, αλλά και τα ιδιαίτερα συμφέροντα, κάθε ιμπεριαλιστικού κράτους, στις μοιρασιές. Οι κοινωνικοπολιτικοί αγώνες που αναπτύσσουν οι λαοί μπορούν να βάλουν εμπόδια στο δρόμο των ιμπεριαλιστών και των σχεδίων τους.

Περιθώρια, όμως, για αυταπάτες δεν υπάρχουν. Το μέτωπο των ιμπεριαλιστών ενάντια στους εργαζόμενους λαούς μένει αρραγές. Η αντιλαϊκή βάση κάθε συμμαχίας τους, όπως και του ΝΑΤΟ, παραμένει σιδερένια. Ετοίμασαν «δύναμη ταχείας επέμβασης», για να επεμβαίνει ακόμα πιο γρήγορα, ακόμα πιο αποτελεσματικά, με στόχο την πάταξη των δίκαιων πολέμων των λαών για τη δική τους απελευθέρωση. Για να επεμβαίνουν σε κάθε κράτος που αντιστέκεται στις επιβουλές και τα συμφέροντά τους. Στοχοπροσηλώνονται στη διεύρυνση της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας, στη συνεργασία με χώρες που δεν είναι μέλη της, «απλώνουν» τα εγκληματικά τους σχέδια πιο βαθιά στα Βαλκάνια, στις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ, στη Λατινική Αμερική.

Σ' αυτές τις εξελίξεις οι εργαζόμενοι δεν μπορεί να μείνουν θεατές. Απέναντι στις ταξικές συμμαχίες των ιμπεριαλιστών, όποιο τίτλο κι αν έχουν αυτές (ΕΕ ή ΝΑΤΟ), σήμερα ή αύριο, πρέπει να σφυρηλατήσουν το δικό τους αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο. Να αντιπαλέψουν εκείνους, οι οποίοι, στο εσωτερικό των χωρών, κόβουν - ράβουν τα δικαιώματά τους στα μέτρα της κερδοσκοπίας των μονοπωλίων, τους ίδιους, που, σκύβοντας πάνω απ' τον παγκόσμιο χάρτη, σαλπίζουν σε κοινή συμμαχία «πόλεμο» και «ειρήνη», για να περιφρουρήσουν την κυριαρχία της τάξης των εκμεταλλευτών.