ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Συνεχίζεται η πρόκληση για το ΙΚΑ

Γρηγοριάδης Κώστας

Τα ραδιοτηλεοπτικά Μέσα έχει πάρει σβάρνα ο νέος διοικητής του ΙΚΑ και σε όλους τους τόνους επαναλαμβάνει ότι μετά τις 15 του επόμενου Οκτώβρη, τελειώνει κάθε περίοδος χάριτος για τους οφειλέτες ιδιώτες του ΙΚΑ. Προειδοποιεί, μάλιστα, ότι μετά από την τρέχουσα δεν πρόκειται να υπάρξει άλλη χαριστική ρύθμιση, προκαλώντας το γέλιο σε κάθε πικραμένο ασφαλισμένο που ανατρέχει στις αλλεπάλληλες ρυθμίσεις, με τις οποίες φιλοδώρησαν κατά καιρούς τις επιχειρήσεις το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, υποσχόμενοι κάθε φορά πως θα είναι η τελευταία. Ανάμεσα στα πολλά, ο διοικητής του ΙΚΑ, ρωτήθηκε και για τις οφειλές του κράτους προς το ΙΚΑ, που ξεπερνούν τα 10 δισ. ευρώ, για να απαντήσει (ραδιόφωνο «Φλας»): «Το Δημόσιο διατηρεί στη βιωσιμότητα το ΙΚΑ καλύπτοντας τα ελλείμματά του, ας μη γελιόμαστε». Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση προσπαθεί να εμφανιστεί και σαν σωτήρας του ΙΚΑ, παρά τις τεράστιες οφειλές της προς το Ταμείο και τη συνολικότερη αντιασφαλιστική πολιτική της που οδήγησε το σύνολο των ασφαλιστικών οργανισμών σε οικονομική δυσπραγία, παρά το γεγονός ότι το σύνολο των εργαζομένων και των αυτοαπασχολούμενων έχει πληρώσει μέχρι δεκάρας τις δικές του υποχρεώσεις. Ο διοικητής του ΙΚΑ ούτε λίγο, ούτε πολύ λέει πως η κυβέρνηση κάνει και χάρη στους εργαζόμενους που δίνει και τα ελάχιστα ψίχουλα στο ΙΚΑ, τα οποία μάλιστα υπολείπονται ακόμα και από τις θεσμοθετημένες, με δικούς της νόμους, τυπικές υποχρεώσεις για χρηματοδότηση. Να βγάλει λάδι την κυβέρνηση και τη συνολικότερη αντιασφαλιστική πολιτική, που και ο ίδιος υπηρετεί, προσπαθεί ο Σπυρόπουλος. Οι εργαζόμενοι δεν έχουν κανένα λόγο να του κάνουν τη χάρη. Είναι οι μόνοι που δε χρωστάνε σε κανέναν και οι πρώτοι που πρέπει να αντιμετωπίζουν την ασφάλισή τους σαν αποκλειστική υποχρέωση της εργοδοσίας και του κράτους. Ολα τα άλλα είναι εκ του πονηρού και πρέπει να κόβονται μαχαίρι.

Οι τιμές για το σιτάρι...

Ανάμεσα στα άλλα που φέρνει στην επιφάνεια η τραγική κατάσταση με τις πυρκαγιές στη Ρωσία, είναι και η σημασία που έχει για μια χώρα να διασφαλίζει την αυτάρκεια σε γεωργικά προϊόντα, προς όφελος του λαού της. Με αφορμή την καταστροφή μεγάλων εκτάσεων με σιτηρά από τις 500 και πλέον φωτιές που μαίνονται στη Ρωσία, ξεκίνησαν και στη χώρα μας οι συζητήσεις για το ενδεχόμενο να αυξηθούν οι τιμές των παραγώγων του σιταριού, με δεδομένο ότι η Ρωσία θα δεσμεύσει την όποια παραγωγή τής απομείνει και δε θα κάνει εξαγωγές. Ανάμεσα στα πολλά που ακούστηκαν, τις τελευταίες μέρες, είναι και μια αλήθεια όπως αυτή: Η χώρα μας έχει ανάγκη ετησίως από 1,4 εκ. τόνους σιταριού, αναγκάζεται ωστόσο να εισάγει το 1 εκ. τόνους, αφού η εγχώρια παραγωγή ίσα που φτάνει τους 400.000 τόνους. Η όποια συζήτηση βέβαια στα αστικά ΜΜΕ σταματάει εκεί, πριν δηλαδή τεθεί το αυτονόητο ερώτημα: Γιατί μια χώρα όπως η Ελλάδα, με ευνοϊκό κλίμα και τεράστιες γεωργικές εκτάσεις δεν παράγει τόσα γεωργικά αγαθά, ώστε να καλύπτει τις ανάγκες της και ταυτόχρονα να κάνει και εξαγωγές; Πώς γίνεται το ισοζύγιο στο σιτάρι και στα άλλα προϊόντα να είναι αρνητικό, σε μια μεσογειακή χώρα με μεγάλη παράδοση στις καλλιέργειες;

... και οι πραγματικές δυνατότητες

Οι απαντήσεις οδηγούν αυτόματα στην καρδιά του προβλήματος: Στο πλαίσιο του καταμερισμού εντός της καπιταλιστικής ΕΕ, όπως αυτή εκφράζεται και με τη νέα ΚΑΠ, η Ελλάδα δε δικαιούται να παράγει ποσότητες γεωργικών προϊόντων αντίστοιχες των αναγκών της, γεγονός που έχει τραγικές συνέπειες όχι μόνο για τους χιλιάδες αγρότες που ξεριζώνονται από τη γη τους, αλλά εκφράζεται και στη διατροφική εξάρτηση της χώρας από τις εισαγωγές, την παγκόσμια επάρκεια και το διεθνές χρηματιστήριο των τιμών. Η Ελλάδα μπορεί να είναι αυτάρκης σε προϊόντα που έχει ανάγκη ο λαός για τη διατροφή του. Οι εξαρτήσεις από τα μονοπώλια και η πολιτική που τα υπηρετεί είναι αυτά που την εμποδίζουν. Αυτά είναι που πρέπει να φύγουν από τη μέση, με τη μαζική πολιτική πάλη του λαού.

Ανάπτυξη που να υπηρετεί το λαό

Κάθε μέρα που περνά αναδεικνύει την απύθμενη πρόκληση της κυβέρνησης και των άλλων στυλοβατών του συστήματος που διατείνονται ότι τα άγρια αντιλαϊκά μέτρα θα «πιάσουν τόπο» και πως αποτελούν μονόδρομο για την έξοδο απ' την καπιταλιστική κρίση. Η ίδια η ζωή τους διαψεύδει με τον πλέον ηχηρό τρόπο και επιβεβαιώνει ότι οι διακηρύξεις τους είναι κάλπικες και απατηλές. Παρά το γεγονός ότι οι ανατροπές σε βάρος του λαού δεν έχουν προηγούμενο, το ΑΕΠ συνεχίζει να μειώνεται, το ίδιο και οι άλλοι δείκτες με τους οποίους μετράει την αποδοτικότητα της οικονομίας η στατιστική των αστών.

Την ίδια ώρα, η εργατική τάξη, τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα στενάζουν υπό το βάρος των προβλημάτων που η εφαρμοζόμενη πολιτική πρόσθεσε στα όσα ήδη αντιμετώπιζαν, ενώ επιπλέον καλούνται απ' την κυβέρνηση και τους κάθε είδους απολογητές του συστήματος να αποδεχτούν νέες βαριές θυσίες. Τα μέτρα που έχουν ήδη αποφασιστεί, θα δώσουν τη χαριστική βολή στο εξασθενημένο λαϊκό εισόδημα, είτε άμεσα με νέες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, είτε έμμεσα με την παραπέρα εμπορευματοποίηση τομέων όπως η παιδεία, η υγεία, οι μεταφορές, με την ιδιωτικοποίηση τομέων όπως αυτός της ενέργειας αλλά και με νέα φοροεπιδρομή.

Οι εργαζόμενοι και ο λαός μπορούν σήμερα πιο καθαρά να δουν ότι η κρίση δεν είναι αποτέλεσμα της μίας ή της άλλης μορφής διαχείρισης, αλλά οφείλεται στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης που υπηρετούν οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ - ΝΔ. Μιας ανάπτυξης που έχει για κριτήριο τα στρατηγικά συμφέροντα, την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων. Δεν οφείλεται σε διαχειριστική ανικανότητα ή ανευθυνότητα όπως, διατείνονται ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και ο ΛΑ.Ο.Σ., εισηγούμενοι νέα πρόσωπα, άλλες νοοτροπίες και μεθόδους, «υπεύθυνη» πολιτική. Δεν είναι «ανίκανοι» και «ανεύθυνοι» οι πολιτικοί εκπρόσωποι του κεφαλαίου παγκοσμίως. Συνειδητά υπηρετούν το δρόμο που διασφαλίζει τα συμφέροντά του. Συνειδητά επιδιώκουν να βγει απ' την κρίση με τις μικρότερες δυνατές απώλειες και η επόμενη μέρα να το βρει χωρίς τα «βαρίδια» των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων.

Γνωρίζουν ότι μια επόμενη κρίση θα έρθει σύντομα κι είναι αποφασισμένοι να μετακυλήσουν τις συνέπειές της ξανά στις πλάτες των ανθρώπων του μόχθου. Είναι ακριβώς αυτοί, όλοι οι άνθρωποι του μόχθου, που αυτόν το δρόμο ανάπτυξης για το κεφάλαιο, που γυρίζει τους ίδιους και τα παιδιά τους σε συνθήκες μεσαίωνα, πρέπει να τον απορρίψουν στη συνείδησή τους κατ' αρχήν, να τον αντιπαλέψουν με αταλάντευτο και επιθετικό αγώνα. Μαζί με το ΚΚΕ, με τις ταξικές δυνάμεις στο εργατικό κίνημα, να επιβάλλουν τον άλλο δρόμο ανάπτυξης που θα υπηρετεί τις λαϊκές ανάγκες και όχι τα κέρδη μιας μειοψηφίας καπιταλιστών.