ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Το θέατρο της κρίσης...

Γρηγοριάδης Κώστας

Πετροβολούν όλοι μαζί τους διορισμένους μάνατζερ στις πρώην ΔΕΚΟ (οι εγχώριοι «γκόλντεν μπόις»), ακριβώς για να μην τους πάρει με τις πέτρες ο λαός. Βάζουν μπροστά τα ανδρείκελα των «άκαρδων» και «μη ευαίσθητων» στελεχών σε τράπεζες και ΔΕΚΟ, τους αναγορεύουν ως «εχθρό του λαού» και ενθαρρύνουν το εξαγριωμένο πλήθος να εκτονωθεί αναθεματίζοντας και βρίζοντας τους «κακούς», ξεχνώντας την καπιταλιστική κρίση και τα πραγματικά αίτιά της. Χάρη σε αυτό το θέατρο η κυβέρνηση, από κοινού με το ΠΑΣΟΚ, εμφανίζονται ως «καλοί» που τους πιέζουν ασφυκτικά για να δείξουν τάχα «περισσότερη κοινωνική ευαισθησία». Αίφνης το πρόβλημα της χώρας είναι ο Τ. Αθανασόπουλος της ΔΕΗ ή ο Τ. Αράπογλου, ενώ στο απυρόβλητο μπαίνουν η πολιτικοί προϊστάμενοί τους και η κυρίαρχη πολιτική που δεκαετίες τώρα εφαρμόζουν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Οι δύο μονομάχοι δε γνωρίζουν τίποτα για τις «απελευθερωμένες» αυξήσεις των τιμολογίων της ΔΕΗ ή των ληστρικών επιτοκίων από την Εθνική Τράπεζα. Ολα αυτά τα βλέπουν «έκπληκτοι», τάχα έγιναν ερήμην τους και από τους «ψυχρούς τεχνοκράτες». Το δούλεμα είναι άγριο και «ανάλογη» πρέπει να είναι η απάντηση των «από κάτω». Τουλάχιστον για να μη θεωρούν ότι μας πιάνουν κορόιδα...

Κοινός τόπος οι εργασιακές ανατροπές

Καταγράφοντας το ρεπορτάζ από τη συνάντηση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ με τους λεγόμενους «κοινωνικούς εταίρους» με αφορμή την κρίση, η πλειοψηφία του Τύπου ανακάλυψε τις προάλλες «διαφωνίες» ανάμεσα στον πρόεδρο της ΕΣΕΕ Δ. Αρμενάκη, τον πρόεδρο της ΟΚΕ Χρ. Πολυζωγόπουλο και τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ Γ. Παναγόπουλο, πάνω στο ζήτημα των ευέλικτων μορφών απασχόλησης. Ο Δ. Αρμενάκης δήλωσε ότι, προκειμένου να «θωρακιστούν» οι θέσεις εργασίας στις σημερινές συνθήκες, θα πρέπει να αξιοποιηθούν οι ευέλικτες μορφές απασχόλησης. Ο Χρ. Πολυζωγόπουλος αποδέχτηκε την ύπαρξη των ευέλικτων μορφών απασχόλησης, αλλά ισχυρίστηκε ότι δεν πρέπει να επεκταθούν. Ενώ ο Γ. Παναγόπουλος εμφανίστηκε να διαφωνεί με τον πρόεδρο της ΕΣΕΕ.

Ολοι τους νομίζουν ότι οι εργαζόμενοι τρώνε κουτόχορτο και ότι μπορούν να τους κοροϊδεύουν για ένα τόσο σοβαρό ζήτημα όπως είναι η ανατροπή των εργασιακών σχέσεων. Θυμίζουμε: Η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ όχι μόνο έχει βάλει πλάτη σε κάθε νόμο που προωθεί τις ευέλικτες μορφές απασχόλησης, αλλά επιπλέον έχει ζητήσει και την κατοχύρωση πλαφόν στη μερική απασχόληση, νομιμοποιώντας τους μισθούς των 400 και 500 ευρώ. Ακόμα, η πλειοψηφία της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων (ΠΑΣΚΕ - ΣΥΝ) έχει ταχθεί επίσης υπέρ της μερικής απασχόλησης με την κατοχύρωση πλαφόν, βάζοντας ουσιαστικά πλάτη στην επέκταση και εφαρμογή της, με «πρωτοπόρο» τον κλάδο του εμπορίου, όπου χιλιάδες εργαζόμενοι δουλεύουν 3ωρα, 4ωρα και 6ωρα στην κυριολεξία για ένα κομμάτι ψωμί.

Οπως γίνεται αντιληπτό, καμιά επί της ουσίας διαφωνία δεν υπάρχει ανάμεσα στους κοινωνικούς εταίρους, είτε εκπροσωπούν εργοδότες, είτε καμώνονται πως εκπροσωπούν εργαζόμενους. Ολοι τους υπηρετούν τη λογική της «ανταγωνιστικότητας» και της κερδοφορίας του κεφαλαίου και σ' αυτή την κατεύθυνση διατυπώνουν τις προτάσεις τους για την αντιμετώπιση δήθεν της κρίσης.

Στριμωγμένοι οι οπορτουνιστές...

Δυο παρεμβάσεις επιχείρησαν χτες στελέχη του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ για τη στάση του κόμματός τους στην ψηφοφορία για το 65ωρο. Και στις δυο «έπεσαν διάνα». Ο μεν ευρωβουλευτής του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ κρύφτηκε πίσω από την ευρωομάδα της GUE για να δικαιολογήσει την υπερψήφιση της έκθεσης Σέρκας, που νομιμοποιεί την αξίωση των εργοδοτών για τη θέσπιση του 65ωρου, χωρίς βεβαίως να αρνείται τη συνειδητή θετική του ψήφο. Ο δε Δημήτρης Στρατούλης, μέλος της ΠΓ του ΣΥΝ και υπεύθυνος Εργατικής Πολιτικής, σε συνέντευξη στην ΕΤ3 βρήκε πολλά να πει για «ψέματα της ηγεσίας του ΚΚΕ», αλλά για την ταμπακέρα κατάπιε τη γλώσσα του.

Θυμήθηκε μάλιστα τα νομοσχέδια για το νόθο 35ωρο που το κόμμα του κατέθεσε στη Βουλή για να δημιουργήσει εντυπώσεις σχετικά με τη στάση του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στην έκθεση Σέρκας. Στον οίστρο του πάνω έπιασε και την «ευελφάλεια», ισχυριζόμενος ότι το κόμμα του είναι ενάντιο, όταν ο ίδιος ο ευρωβουλευτής του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δεν καταψήφισε την Πράσινη Βίβλο για το Εργατικό Δίκαιο, συστατικό στοιχείο της οποίας είναι η ευελφάλεια.

Πράγματι, οι οπορτουνιστές είναι περισσότερο στριμωγμένοι από τις κωλοτούμπες τους, απ' όσο και οι ίδιοι μπορούν να αντέξουν. Με αποτέλεσμα, όταν καλούνται να απαντήσουν για την ταμπακέρα, όχι μόνο να σφυρίζουν αδιάφορα, αλλά στον πανικό τους πάνω να αποκαλύπτουν και άλλες πλευρές της οπορτουνιστικής τακτικής τους, που επιβεβαιώνει τη στρατηγική τους στήριξη σε όσα επιτάσσει το κεφάλαιο.

Τα «αντικειμενικά δεδομένα»

Μπορεί η κατάσταση που καθημερινά αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι με την ακρίβεια και την ανασφάλεια για ό,τι ξημερώνει αύριο να οξύνεται όλο και περισσότερο, μπορεί οι συζητήσεις για την επερχόμενη κρίση να δίνουν και να παίρνουν, ορισμένοι όμως εμφανίζονται απόλυτα προσηλωμένοι στα καθήκοντα που έχουν αναλάβει να φέρουν σε πέρας. Ανάμεσα σε αυτούς και ο εκλεκτός της κυβέρνησης στη ΔΕΗ, ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας, που ανακοινώνοντας τα σχέδιά της μίλησε για ανατιμήσεις που στα επόμενα χρόνια θα ξεπεράσουν σε ποσοστό και το 45%!

Η αλήθεια είναι ότι οι προτάσεις Αθανασόπουλου στηρίζονται σε ...«αντικειμενικά δεδομένα». Η ΔΕΗ είναι μια εταιρεία που πρέπει να λειτουργεί έχοντας εξασφαλισμένη την κερδοφορία της. Εκτός από τη δική της όμως, με βάση την πολιτική «απελευθέρωσης» του κλάδου της ενέργειας, πρέπει να εξασφαλίσει και την κερδοφορία των ανταγωνιστριών εταιρειών, αγοράζοντας από αυτές με ακριβά τιμολόγια την ενέργεια που παράγουν. Ποιος θα πληρώσει τη διαφορά; Μα οι πελάτες της ΔΕΗ, δηλαδή, τα λαϊκά νοικοκυριά.

Το ίδιο γίνεται και με τις τράπεζες. Η χρηματοπιστωτική κρίση, που ήταν το άλλοθι για να αποφασιστεί η χορήγηση των 28 δισ. ευρώ προς τους τραπεζίτες, ώστε να αποφευχθεί η επέκτασή της, αποτέλεσε την αφορμή για να γίνουν νέες αυξήσεις στα επιτόκια των δανειοδοτούμενων και κύρια των πελατών που έχουν στεγαστικά ή καταναλωτικά δάνεια και των μικρών επιχειρηματιών. Αυτό υπαγορεύουν τα «αντικειμενικά δεδομένα», προκειμένου να μη θιγεί η τραπεζική κερδοφορία.

Τα «αντικειμενικά δεδομένα» και την απειλούμενη κερδοφορία τους επικαλούνται και τα αφεντικά στις μεγάλες βιομηχανικές ομάδες διαφόρων κλάδων της οικονομίας, οι μεγαλέμποροι και τα πολυκαταστήματα, οι εταιρείες παροχής υπηρεσιών και έτσι ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί ανεβάζουν τις τιμές και τα τιμολόγια μεταφέροντας το κόστος της δικής τους κερδοφορίας στους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Ακόμα και τα στοιχεία της Στατιστικής δεν μπορούν να κρύψουν τις υπέρογκες ανατιμήσεις σε όλο το φάσμα των τροφίμων, στα καύσιμα, στις δαπάνες για Υγεία και Παιδεία, κ.ο.κ. Και βεβαίως πρωταγωνιστές στις ανατιμήσεις είναι οι ελεγχόμενοι από την κυβέρνηση οργανισμοί και εταιρείες, αφού οι αναπροσαρμογές των τιμών στα εισιτήρια των αστικών συγκοινωνιών, στο ηλεκτρικό ρεύμα, στα δημοτικά τέλη, στο πετρέλαιο θέρμανσης, στην ύδρευση και αποχέτευση, στα δημοτικά τέλη, είναι αισθητά υψηλότερες ακόμα και από τον επίσημο πληθωρισμό.

Για τους εργαζόμενους η κατάσταση που διαμορφώνεται είναι μονόδρομος: Αφού στην πράξη οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου κανονίζουν και σε συνεργασία με την κυβέρνηση παίρνουν τις αυξήσεις τους, με βάση τα «αντικειμενικά δεδομένα», αυτοί πρέπει να παλέψουν και να διεκδικήσουν τις αυξήσεις που δικαιούνται. Οχι για να αυξήσουν τα κέρδη τους ή να αποταμιεύσουν τα εισοδήματά τους, αλλά για να μπορέσουν, στις δύσκολες συνθήκες που διαμορφώνονται, να τα βγάλουν πέρα. Για να μπορέσουν να αντισταθμίσουν, σε κάποιο βαθμό, τη λεηλασία που έχουν υποστεί. Γιατί, αν κάποιος έχει ανάγκη αυτή την περίοδο από «ζεστό χρήμα», δεν είναι οι τραπεζίτες, οι βιομήχανοι ή τα άλλα τμήματα της άρχουσας τάξης. Είναι τα εργατικά νοικοκυριά και οι λαϊκές οικογένειες που στενάζουν στο όνομα της κερδοφορίας του κεφαλαίου.