«Ενώ αυτό το νοσοκομείο (σ.σ. της Λευκάδας) παρέχει καλές υπηρεσίες στην τοπική κοινωνία, οι συνθήκες κάτω από τις οποίες οι εργαζόμενοι αλλά και οι ασθενείς τυγχάνουν περίθαλψης, λυπάμαι που θα το πω, είναι πολύ κακές». Αυτό ήταν το συμπέρασμα - όπως δήλωσε ο ίδιος - του υπουργού Υγείας Δημήτρη Αβραμόπουλου κατά τη χτεσινή περιοδεία του στη Λευκάδα.

Μέρος της τριτοκοσμικής κατάστασης - σύμφωνα με δική του, πάλι, παλιότερη έκφραση - στα δημόσια νοσοκομεία είναι και οι κακές συνθήκες στη Λευκάδα. Ολα τα δημόσια νοσοκομεία δουλεύουν με ελάχιστο προσωπικό - που έφτασε στα όριά του - και με απίστευτους μισθούς, όπως έχει διαπιστώσει επανειλημμένα και ο ίδιος ο υπουργός Υγείας.

Το θέμα είναι ότι τα προβλήματα αυτά θα χειροτερεύσουν - τόσο για τους εργαζόμενους όσο και για τους ασθενείς στα νοσοκομεία - απ' την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης, για την οποία ο Δημήτρης Αβραμόπουλος δεν εκφράζει καμιά λύπη, αλλά την υπηρετεί, την υπερασπίζεται και την εφαρμόζει με αξιοσημείωτη συνέπεια.

Από τις αλλεπάλληλες ανατιμήσεις, τόσο αυτές που γίνονται, ούτως ή άλλως, καθημερινά ελέω «ελεύθερης αγοράς», όσο κι απ' αυτές για τις οποίες επιχειρηματίες όλων των κλάδων προετοιμάζουν την κοινή γνώμη, επικαλούμενοι την άνοδο της τιμής του πετρελαίου και των πρώτων υλών, δεν έμεινε αλώβητο και το ψωμί. Ηδη, εκπρόσωποι των αρτοποιών αυτές τις μέρες υποστηρίζουν ότι, επειδή αυξήθηκαν οι πρώτες ύλες τους, πρέπει οι καταναλωτές να περιμένουν όπου να 'ναι να αυξηθεί και η τιμή του ψωμιού - ακολούθως και όλων των αρτοποιημάτων, ειδών ζύμης κλπ. - κατά 10% τουλάχιστον. Πάντως, οι κυβερνώντες δε χάνουν ευκαιρία να δηλώνουν ...ανελέητοι κυνηγοί των κερδοσκόπων. Η αλήθεια είναι, όμως, ότι παραμένουν ανελέητοι ...παρατηρητές τους!

«Κοινωνικό έργο» βάφτισαν τη φιλανθρωπία η πρόεδρος της Υπερνομαρχίας Αθηνών - Πειραιά, Φ. Γεννηματά και ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, κατά την προχτεσινή υπογραφή Μνημονίου Συνεργασίας, που προβλέπει τη χρηματοδότηση τεσσάρων έργων που αφορούν άπορους ηλικιωμένους, άστεγους, μετανάστες και παιδιά.

Οι δύο πλευρές θεώρησαν, ότι με το Μνημόνιο επισφραγίστηκε η μέχρι τώρα συνεργασία τους για θέματα κοινωνικής πολιτικής, όπως προφανώς βαφτίζεται η προσωρινή ψευτο-ανακούφιση κάποιων ανθρώπων από το άγχος της επιβίωσης. Κάτι δηλαδή σαν τη φιλανθρωπία των πλούσιων κυριών, που μεταξύ τσαγιού και βουτήματος, κάνουν και κάποιες δωρεές...

Η πραγματική αλληλεγγύη, όμως, δεν έχει καμία σχέση με τέτοιες πράξεις. Ισα ίσα που αυτές υπάρχουν, όσο συντηρείται το εκμεταλλευτικό σύστημα ανθρώπου από άνθρωπο. Αν πραγματικά θέλει να ασκήσει αλληλεγγύη η υπερνομαρχία θα πρέπει να συγκρουστεί με την εφαρμοζόμενη αντιλαϊκή πολιτική. Αντίθετα βλέπουμε να τη στηρίζει, ζητώντας φόρους σε βάρος των εργαζομένων, ελαστικές σχέσεις εργασίας, επικροτώντας τις συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα κλπ. Μ' άλλα λόγια, να σε κάψω Γιάννη, να σ' αλείψω λάδι...