ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων...

Είναι γνωστός ο υπονομευτικός ρόλος της κυβέρνησης Σημίτη, στα πλαίσια της Ελληνικής Προεδρίας της Ευρωπαϊκής Ενωσης ενάντια στη σοσιαλιστική Κούβα. Γι' αυτό και δε μας ξενίζει καθόλου η απάντηση του αναπληρωτή υπουργού Εξωτερικών Τ. Γιαννίτση στη διαμαρτυρία που απέστειλε στο ΥΠΕΞ το Συνδικάτο Επισιτισμού -Τουρισμού διατρανώνοντας την αλληλεγγύη του στον κουβανικό λαό. Είναι όμως χαρακτηριστική του πνεύματος υποταγής στη νέα τάξη πραγμάτων που διαπνέει την εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης και ως τέτοια καταχωρούμε - για την ιστορία - ένα σημείο της. Δηλώνει λοιπόν ο κ. Γιαννίτσης: «... Επιπλέον, μετά τα γεγονότα αυτά η Ευρωπαϊκή Ενωση αποφάσισε να επανεξετάσει το γενικότερο πλαίσιο της συνεργασίας της με την Κούβα, δηλώνοντας παράλληλα ότι θα συνεχίσει να παρακολουθεί την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη χώρα αυτή, στάση την οποία σταθερά τηρεί σε κάθε περίπτωση κατάφωρης παραβίασης θεμελιωδών ελευθεριών και δικαιωμάτων σε τρίτες χώρες...»!

Παρακολουθήστε κ. Γιαννίτση την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Κούβα. Παρακολουθήστε την, όπως την παρακολουθείτε στην Παλαιστίνη, στην πρώην ενιαία Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν... Εκεί όπου ο ιμπεριαλισμός - και με τη δική σας σύμφωνη γνώμη και συμμετοχή - ματοκύλισε και ματοκυλά χιλιάδες ανθρώπους.

Οι διακοπές του σουλτάνου

Στο Ντουμπρόβνικ, στις νότιες ακτές της Κροατίας, περνά τις διακοπές του, αυτές τις μέρες, ο σουλτάνος Καμπούς του Ομάν. Οχι μόνος του, βέβαια. Μαζί του βρίσκονται οι 17 σύζυγοί του, όπως και 600 ακόμη άτομα, συμπεριλαμβανομένων μελών της οικογένειάς του και σωματοφυλάκων. Και επειδή, δε νοούνται διακοπές χωρίς βόλτες στη θάλασσα, στο λιμάνι του Ντουμπρόβνικ έχουν καταπλεύσει δύο θαλαμηγοί, 104 και 137 μέτρων αντίστοιχα, ιδιοκτησίας και οι δυο του σουλτάνου.

Σημειώνουμε τα παραπάνω, όπως ακριβώς μεταδόθηκαν από τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία, για να μη νομίζετε πως όλοι σ' αυτό τον κόσμο μετρούν και ξαναμετρούν το «έχειν» τους για να περάσουν ένα Σαββατοκύριακο σε κάποια παραλία...

Οι «σωτήρες» Νέας Τάξης...

«Οι ΗΠΑ θα συνεργαστούν με το λιβεριανό λαό και με τη διεθνή κοινότητα για να πετύχουν διαρκή ειρήνη μετά από μία δεκαετία ταραχών και δεινών» δήλωσε ο Τζ. Ου. Μπους, λίγες ώρες μετά την πολυθρύλητη «αυτοεξορία» του αποχωρήσαντος Προέδρου της Λιβερίας, Τσαρλς Τέιλορ, στη Νιγηρία. Ομως άλλο οι δηλώσεις του Προέδρου και άλλο η πραγματικότητα, που παρεμπιπτόντως εξακολουθεί να στιγματίζεται από συγκρούσεις, πείνα, προσφυγιά...

Και αυτό γιατί όταν ο Μπους αναφέρεται στο «λιβεριανό λαό» εννοεί τον πρέσβη των ΗΠΑ στη Μονρόβια ή τον Αμερικανό ταγματάρχη, διοικητή των δυνάμεων έξω από τις ακτές της Λιβερίας Τόμας Τέρνερ. Ανθρωποι που ήδη κανονίζουν με την κυβέρνηση μαριονέτα του νέου Λιβεριανού «Προέδρου» Μόσες Πλάτο και με τις δύο ανταρτικές οργανώσεις (που όπως φαίνεται τις γνωρίζουν καλά...) εάν, πότε και πώς θα πέσει (;) η αυλαία των αιματηρών σφαγών τόσων χρόνων...

... και το μέλλον της Λιβερίας

Βέβαια, δεν αποκλείεται και να «εγκαθιδρύσουν» ακόμη μία εύθραυστη ειρήνη, κουκουλώνοντας τα πράγματα, πάνω στο αίμα εκατοντάδων χιλιάδων αθώων που χύθηκε τόσο καιρό σε μία χώρα που δημιουργήθηκε πριν ενάμιση περίπου αιώνα, έναντι 300 δολαρίων για να φιλοξενήσει Αφροαμερικανούς απελευθερωμένους σκλάβους... Αλλωστε, οι πολυεθνικές του πετρελαίου χρειάζονται τώρα «σταθερότητα και ηρεμία» για να απομυζήσουν τον υποθαλάσσιο πετρελαϊκό πλούτο των χωρών της δυτικής Αφρικής (που προορίζονται να αντικαταστήσουν μεσοπρόθεσμα τα κάποτε εξαντλημένα πηγάδια του Περσικού Κόλπου). Θα τους πετύχει η «συνταγή»; Βραχυπρόθεσμα μπορεί... Μεσοπρόθεσμα, όμως, ο λιβεριανός λαός θα καταλάβει το λύκο που ντύθηκε «πρόβατο» δίνοντας μάθημα σ' αυτούς που ήρθαν για να τον σώσουν αφού προηγουμένως προκάλεσαν (ποικιλοτρόπως) τον - κατά τα λοιπά... - «εμφύλιο» εφιάλτη τους...

Η αντιεκπαιδευτική πολιτική της κυβέρνησης

Με αφορμή τη δημοσίευση αυτές τις μέρες των στοιχείων της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας, που αφορούν στον σχολικό πληθυσμό και σε άλλα στοιχεία για όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, κλίστηκε σε όλες τις πτώσεις από διάφορους ειδικούς, αναλυτές και ΜΜΕ, η υπογεννητικότητα και το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας. Φυσικά θα ήμασταν οι τελευταίοι που θα λέγαμε ότι δεν είναι υπαρκτό πρόβλημα. Υπάρχει, οξύνεται και βεβαίως είναι απότοκο του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος, της αντιλαϊκής νεοφιλελεύθερης πολιτικής που ερημώνει τα χωριά και αναγκάζει τους εργαζόμενους κάτω από το βάρος του υψηλού κόστους ζωής, της ανυπαρξίας μέριμνας για τη μητέρα και το παιδί, να περιορίζουν τα μέλη των οικογενειών τους.

Ομως παραείναι βολικό για όλους αυτούς, τους θιασώτες ουσιαστικά της αντιλαϊκής πολιτικής, να παρουσιάζεται ως το «άλφα και το ωμέγα» και η μοναδική αιτία για το ότι λιγοστεύουν οι μαθητές στα σχολεία. Γιατί, για παράδειγμα, ο αριθμός των 20.000 λιγότερων μαθητών στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση (όπως την παρουσιάζει συνολικά η ΕΣΥΕ, δηλαδή γυμνάσια, λύκεια, ΤΕΕ δημόσια και ιδιωτικά) μέσα σε ένα μόνο χρόνο, δεν μπορεί να εξηγηθεί με την υπογεννητικότητα. Αν δούμε τα στοιχεία από την έναρξη της αντιεκπαιδευτικής μεταρρύθμισης από το 1997 ως το 2000 θα διαπιστώσουμε ότι η μαθητική διαρροή σχεδόν πενταπλασιάστηκε σε σχέση με την πριν τη «μεταρρύθμιση» περίοδο, δηλαδή πάνω από 50.000 νέοι εγκατέλειψαν το δημόσιο λύκειο για τα σχολεία β΄ κατηγορίας ΤΕΕ ή βγήκαν εκτός εκπαιδευτικής διαδικασίας. Αποδεικνύεται δηλαδή ότι οι τάσεις που διαμορφώνονται λόγω αντιλαϊκής πολιτικής, είναι σε βάρος πρώτα και κύρια των λαϊκών στρωμάτων. Η έρευνα της ΕΣΥΕ δε δίνει επαρκή στοιχεία που να εξηγούν το γιατί συμβαίνει ό,τι συμβαίνει, και μάλλον έτσι συγκαλύπτονται οι αιτίες του φαινομένου, που οφείλονται πρώτα απ' όλα στην ένταση των ταξικών φραγμών στην παιδεία.

Αλλωστε το εντελώς πλασματικό, στατιστικά, στοιχείο ότι βελτιώθηκε η αναλογία μαθητών προς εκπαιδευτικό, συγκαλύπτει την ουσία, ότι κυρίως στα αστικά κέντρα εξακολουθούν να υπάρχουν πολυμελή τμήματα. Συγκαλύπτει το γεγονός ότι το υπουργείο εμμένει στη λογική σε κάθε 1 μόνιμο διορισμό να «τσοντάρει» και 2 αναπληρωτές και 1 ωρομίσθιο, δηλαδή εργαζόμενους ομήρους, με ελαστικές εργασιακές σχέσεις και περιορισμένα δικαιώματα.

Η ουσία από αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα, για να μη μιλήσουμε για το αβάσταχτο χαράτσι της δήθεν δημόσιας παιδείας, είναι οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα πιο αποφασιστικά να βάλουν το αίτημα της μόρφωσης των παιδιών τους, δίπλα και μαζί με τις διεκδικήσεις για δουλιά, κοινωνικές παροχές, για ζωή με δικαιώματα. Να διεκδικήσουν ένα σχολειό δημόσιο και δωρεάν για όλα τα παιδιά. Και αυτό μόνο σε σύγκρουση με την αντιλαϊκή πολιτική μπορεί να γίνει πράξη.