ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Η πονηρή λογική...

Γρηγοριάδης Κώστας

«Οι Ισραηλινοί ψηφοφόροι δοκίμασαν την ειρηνευτική επιλογή του κ. Μπάρακ και απογοητεύτηκαν. Τώρα, όμως, απογοητεύονται και από την εξτρεμιστική λύση του κ. Σαρόν. Ηρθε, ίσως, η ώρα του ρεαλιστικού συμβιβασμού που μόνον η εξωτερική πίεση της Ουάσιγκτον μπορεί να πετύχει!» Ετσι, κλείνει το προχτεσινό του άρθρο στο «Βήμα» ο Αλ. Παπαχελάς και το σημειώνουμε γιατί είναι πολλοί που λένε ακριβώς τα ίδια. Ισχυρίζονται, μάλιστα, ότι η επιλογή αυτή είναι η μόνη που μπορεί να αποτρέψει την επέκταση του πολέμου στην περιοχή.

Τι σημαίνει, όμως, ρεαλιστικός συμβιβασμός; Θα συμπεριλαμβάνεται σ' αυτόν ή όχι η δίκαιη λύση του προβλήματος, με την ουσιαστική και ολοκληρωμένη αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους και την αποχώρηση των Ισραηλινών από τα κατεχόμενα, όπως ορίζουν και οι σχετικές αποφάσεις του ΟΗΕ; Προφανώς και όχι. Αλλωστε, γι' αυτό όλοι όσοι μιλούν για «ρεαλισμό» και «συμβιβασμό» χρησιμοποιούν τις λέξεις αυτές και δε λένε το παραμικρό για τα αναφαίρετα δικαιώματα των Παλαιστινίων.

Μπορεί, όμως, μια τέτοια επιλογή να αποτελέσει τη λύση του προβλήματος; Οχι βέβαια, και οι αποδείξεις γι' αυτό είναι πάμπολλες και καθημερινές, δεκαετίες τώρα.

... του «ρεαλιστικού συμβιβασμού»

Βέβαια, η λογική του «ρεαλιστικού ή αναγκαίου συμβιβασμού» δε συναντάται μόνο στο προαναφερόμενο ζήτημα. Στην πραγματικότητα, παρουσιάζεται και αναπαράγεται καθημερινά, με διάφορες μορφές και τρόπους και αποτελεί ένα βασικό επιχείρημα των «εχόντων και κατεχόντων» τον πλούτο και την εξουσία, έναντι όλων όσοι ζητούν και διεκδικούν τα δικαιώματά τους, ιδιαίτερα όταν τα υπόλοιπα ψευτο-επιχειρήματα των πρώτων απορριφθούν και δεν έχουν πλέον πέραση.

Πάμπολλα είναι τα σχετικά παραδείγματα. Ως «ρεαλιστικός και αναγκαίος συμβιβασμός» παρουσιάζονται οι αντιλαϊκές θέσεις της κυβέρνησης για το ασφαλιστικό. Το ίδιο και οι πολύχρονες πολιτικές μονόπλευρης λιτότητας σε βάρος των εργαζομένων, με ολίγο φρου φρου από μελλοντικούς... παραδείσους. Το ίδιο και η εμπλοκή της χώρας στην «αντιτρομοκρατική» πολεμική εκστρατεία των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ και πάει λέγοντας.

Μόνο, που κανείς από τους «έχοντες και κατέχοντες» και όσους αναπαράγουν τις προαναφερόμενες λογικές και επιχειρήματα, δεν εξήγησε ποτέ, γιατί ο όποιος ρεαλιστικός και αναγκαίος συμβιβασμός πρέπει να είναι σε βάρος των πολλών και προς όφελος των ολίγων; Γιατί, να μην έχει το αντίθετο ακριβώς αποτέλεσμα; Στο κάτω κάτω της γραφής θα ήταν απείρως δημοκρατικότερο και δικαιότερο...

Οι φόβοι για τα σκάνδαλα

Εύλογα κάποιος μπορεί να αναρωτηθεί γιατί ο Κ. Λαλιώτης λίγες μέρες πριν φύγει από το υπουργείο ΠΕΧΩΔΕ πυροδότησε ένα νέο κύκλο σκανδαλολογίας και, μάλιστα, «ξαναζεσταίνοντας» παλιά υλικά. Ασφαλώς το θέμα δεν είναι άσχετο με την αποχώρησή του από το υπουργείο. Επί της μακροχρόνιας υπουργικής θητείας του διαχειρίστηκε κονδύλια που ξεπερνούν κάθε προηγούμενο, έγιναν αναθέσεις και εκτελέσεις εκατοντάδων έργων «μικρών» και μεγάλων, τα οποία σε πολλές περιπτώσεις χαρακτηρίστηκαν ή είναι σκάνδαλα σε βάρος του δημοσίου. Είναι αναμενόμενο να ανησυχεί ο Κ. Λαλιώτης και να προσπαθεί με κάθε τρόπο να μη «σκαλίσει» κανείς, για οποιουσδήποτε λόγους, τα «πεπραγμένα» στα δημόσια έργα. Επιχειρώντας να προλάβει ανεπιθύμητες καταστάσεις και αποκαλύψεις που θα ακύρωναν διά παντός τις όποιες πολιτικές φιλοδοξίες του, από τη μια καταγγέλλει προκαταβολικά τη ΝΔ ότι επιχειρεί να «ποινικοποιήσει την πολιτική ζωή» (ακριβώς για να αποτρέψει) και από την άλλη πασχίζει να συμψηφίσει τα σκάνδαλα της ΝΔ με τα δικά του, ώστε να εξασφαλίσει το «ακαταδίωκτο». Η αλήθεια είναι ότι δεν έχει και πολλούς λόγους να φοβάται τη ΝΔ, γιατί υπηρετεί την ίδια πολιτική - και ίσως και τα ίδια συμφέροντα. Εχει όμως πολλούς λόγους να φοβάται την περιφρόνηση και καταδίκη του ελληνικού λαού που πληρώνει πολύ ακριβά τη σκανδαλώδη πολιτική τους.

Την Τρίτη, είπε χτες ο Τ. Χυτήρης ότι θα γίνει ο ανασχηματισμός και την προηγούμενη, τη Δευτέρα, θα έχει εκλεγεί το νέο ΕΓ του ΠΑΣΟΚ. Ησυχάσαμε... Μέχρι και οι επιστολές με ...πούδρα θα σταματήσουν...

Αντίσταση στις πολύμορφες πιέσεις

Κοινό μυστικό ανάμεσα στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ είναι το τελευταίο διάστημα μια λυσσαλέα προσπάθεια για την κάμψη του αγωνιστικού, αντιπολεμικού φρονήματος των εργαζομένων, του ελληνικού λαού, αλλά και καταξιωμένων ανθρώπων του πνεύματος, της διανόησης, του καλλιτεχνικού χώρου. Οι πολύμορφες πιέσεις που ασκούνται σ' αυτή την κατεύθυνση, εκπορεύονται από τις ίδιες πάντα πηγές, τον κρατικό μηχανισμό, τα προπαγανδιστικά επιτελεία της κυβέρνησης, την αμερικάνικη πρεσβεία, από εργοδότες, αλλά και απ' τους παρατρεχάμενούς τους, σε όποιες θέσεις κι αν αυτοί συναντώνται. Πιέσεις που εκτρέπονται ακόμη και σε εκβιασμούς, όπου και όταν χρειάζεται, για το φίμωμα κάθε φωνής που εναντιώνεται στην ευρωατλαντική σταυροφορία.

Μια τέτοια εξέλιξη ήταν αναμενόμενη. Γνωστό πως κάθε άδικος, ιμπεριαλιστικός πόλεμος έχει ανάγκη ποικιλόμορφης στήριξης και πως σε κάθε τέτοια περίπτωση υπάρχουν πολλοί πρόθυμοι να την παράσχουν. Στη χώρα μας, πέραν της κυβερνητικής ετοιμότητας να γνέψει καταφατικά σε κάθε πρόσταγμα των «συμμάχων» της, υπήρξαν και εκείνοι που στο επίπεδο της προπαγάνδας έδωσαν και δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό για να νομιμοποιηθεί στις λαϊκές συνειδήσεις αυτός ο πόλεμος και κατά συνέπεια να αμβλυνθούν οι υπαρκτές αντιιμπεριαλιστικές, έντονα αντιπολεμικές διαθέσεις του ελληνικού λαού.

Δεν αρκούνται όμως σ' αυτό. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα τους. Οι πιέσεις σε καταξιωμένους ανθρώπους ή σε όσους έχουν τη δυνατότητα επικοινωνίας με πλατιά λαϊκά στρώματα και μπορούν να τα επηρεάσουν προς μια ορισμένη κατεύθυνση, αποκαλύπτοντάς τους την αλήθεια, την πραγματική φύση αυτού του πολέμου και τις στοχεύσεις του, συμβάλλοντας έτσι στην ανάπτυξη αντιστάσεων, είναι παραπάνω από σίγουρο πως θα ενταθούν στο έπακρο όσο περνά ο καιρός, όσο ο ιμπεριαλισμός θα σπρώχνει πιο βαθιά την ανθρωπότητα στη βαρβαρότητα των πολεμοχαρών του σχεδιασμών.

Τίθεται πλέον εκ των πραγμάτων επιτακτικά η ανάγκη τέτοια φαινόμενα όπου κι αν εκδηλώνονται, να καταδικάζονται αποφασιστικά και να αποκρούονται. Τούτες τις ώρες της ευθύνης οφείλουμε όλοι να υψώσουμε ανάστημα στα κελεύσματα υποταγής, προπάντων οι ίδιοι οι αποδέκτες τέτοιων πιέσεων να αντιδράσουν σθεναρά σε κάθε «άνωθεν εντολή». Η καλύτερη δε απάντηση σε όσους με τον ένα ή τον άλλο τρόπο επιχειρούν να μας «συνετίσουν» και να δηλητηριάσουν το σώμα της ελληνικής κοινωνίας με το δηλητήριο του συμβιβασμού, της ανοχής απέναντι στο εν εξελίξει ιμπεριαλιστικό έγκλημα είναι η συσπείρωση στις γραμμές του αντιπολεμικού κινήματος, η αντιιμπεριαλιστική δράση και πάλη όχι μόνο στους δρόμους του αγώνα, αλλά και μέσα στους χώρους δουλιάς, σε κάθε μικρό ή μεγάλο μετερίζι. Η καλύτερη απάντηση είναι, να πούμε «όχι» στην όποια συνενοχή...

«Μαύρη σκόνη»

Αυτός λοιπόν

ο άνθρακας,

αυτή η άσπρη

σκόνη,

που, ποιος τη στέλνει

εδώ κι εκεί,

συζήτηση σηκώνει,

άντε, πέντ' έξι

άτομα εντέλει

να «χτυπήσει»

γι' αυτό και πρέπει