Στη Βουλή ανθίζει και ποτίζεται αυτές τις μέρες η συνταγματική συνθήκη για την Ενωση Συμφερόντων που λέγεται κι Ευρώπη σαν άνθος του κακού χωρίς τη γοητεία ενός Μπωντλέρ, χωρίς τη σοφία ενός Φάουστ, με μικροπολιτικές κορόνες και σκορπισμένους σα γύρη θανατηφόρα, μυριάδες κινδύνους για τους λαούς.

Μπαίνω, βγαίνω, μιλάω, ακούω κυρίως και θλίβομαι με την ευκολία που εκφέρονται μεγάλα λόγια για σκοτεινά μελλούμενα. Βλέπω πολλούς να χαίρονται που θ' ακουμπήσουν ακόμη και τις τύχες των αγέννητων, σ' ένα Σολάνα, έναν Μπαρόζο, μια δράκα γραφειοκρατών που ταξιδεύουν πρώτη θέση, παίζουν γκολφ για να ξεμουδιάσουν και συνδιαλέγονται για να πολεμήσουν τη φτώχεια με κοράκια μαύρα με νύχια γαμψά σαν τον Γούλφοβιτς που προτάθηκε ν' αναλάβει την Παγκόσμια Τράπεζα.

Κρεβάτι βρέθηκε. Από σύμπτωση και περισσευάμενο φιλότιμο αφανών ανθρώπων σε μεγάλο νοσοκομείο. Τύχη. Λοταρία. Εκατσε το χαμομήλι κι άντεξε σε μια σπιθαμή χώμα ανάμεσα σε τσιμεντόπλακες κυρίαρχης αστικής πολιτικής.

Τη μέρα που γινόταν η συζήτηση, προχτές, στη Βουλή των Ελλήνων, για τη Δημόσια Υγεία, έμαθα ότι το παιδί σώθηκε. Κι αναρωτιόμουνα κάθε φορά που ακουγόταν η λέξη ΕΣΥ τι εσύ αντιπαραθέτει ο καθείς από μας στο ενδεχόμενο της ζητιανιάς για μια ζωή, ετών είκοσι, στον πολιτισμένο 21ο αιώνα. Το εσύ φτιάχνει ΕΣΥ, άνοιξη στα πεζοδρόμια και μόνον...