ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Η ικανοποίηση του Πολυζωγόπουλου...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Επειδή, πέρα από την ικανοποίηση που εξέφρασε ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ από το αποτέλεσμα των... διαπραγματεύσεών του με τον ΣΕΒ και την ...αύξηση που προβλέπει η νέα Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας (ΕΓΣΣΕ), λέει και διάφορα άλλα, περί πραγματικής αύξησης των μεροκάματων και των μισθών, πραγματικής σύγκλισης, κλπ., κλπ., παραθέτουμε ορισμένα στοιχεία, για να προκύψουν ορισμένα εύλογα συμπεράσματα.

Πολλές εφημερίδες και ΜΜΕ έγραψαν ότι η προβλεπόμενη από την ΕΓΣΣΕ αύξηση είναι 5,5%, αλλά στην πραγματικότητα αυτή δεν ξεπερνά το 3,4%. Κι αυτό, γιατί από το 5,5% πρέπει να αφαιρεθεί το 1,1%, το οποίο αποτελεί την προβλεπόμενη από την προηγούμενη σύμβαση διορθωτική αύξηση και αφορά στο έτος 2001. Επίσης, το εναπομείναν 4,4% θα δοθεί σε δύο δόσεις(2,5% από 1η Γενάρη και 1,9% από 1η Ιούλη). Η δεύτερη δόση, δηλαδή, θα αφορά μόνο στο δεύτερο εξάμηνο και εάν «μεταφραστεί» σε όλο το χρόνο δίνει μια αύξηση 0,9%, η οποία μαζί με το 2,5% δίνει τη συνολική αύξηση - κοροϊδία του 3,4%, για το 2002. Και αυτό, όταν ο επίσημος πληθωρισμός τρέχει με ρυθμό 4% περίπου και οι προβλέψεις της κυβέρνησης για όλο το χρόνο κινούνται περί το 3,5%.

... και η... σύγκλιση

Πέρα από τα παραπάνω. Πέρα από το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι μισθοί των 165.000 ή 200.000 δραχμών είναι στην κυριολεξία μισθοί πείνας και φτώχειας και δεν καλύπτουν ούτε τις στοιχειωδέστερες των αναγκών ενός εργαζομένου, μπορείτε να συγκρίνετε, τα όσα «κατάφερε» ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ με τα όσα γίνονται τον καιρό αυτό στη Γερμανία, όπου στην ηγεσία των συνδικάτων βρίσκονται ομοϊδεάτες του κ. Πολυζωγόπουλου. Οι εργαζόμενοι στη χημική βιομηχανία - των οποίων το συνδικάτο IG BCE υπέγραψε πρώτο τις προάλλες νέα σύμβαση εργασίας με την αντίστοιχη εργοδοτική οργάνωση - θα πάρουν αύξηση που θα προσεγγίσει το 3,6%, με τρέχοντα, όμως, πληθωρισμό στη Γερμανία 1,9% και προβλεπόμενο στο ίδιο επίπεδο για όλο το χρόνο. Το IG METALL, το μεγαλύτερο γερμανικό συνδικάτο που αριθμεί περίπου 3 εκατ. μέλη, διεκδικεί αυξήσεις 6,5% και μόλις προχτές η ηγεσία του αρνήθηκε την πρόταση της εργοδοτικής πλευράς για 2%, υπογραμμίζοντας ότι επιδιώκουν μια συμφωνία, η οποία θα είναι τουλάχιστον καλύτερη απ' αυτή της χημικής βιομηχανίας.

Τα σχόλια δικά σας.

Εκλεισαν το πέρασμα

Η οδός Εμ. Μπενάκη στην Κηφισιά είναι ένας μικρός σχετικά δρόμος, που φτάνει δε φτάνει το χιλιόμετρο. Εδώ και αρκετές δεκαετίες, αποτελεί όμως δρόμο - κλειδί, για την αποσυμφόρηση της κίνησης στον κεντρικό δρόμο της Κηφισιάς, αφού οδηγεί κατευθείαν, μέσω της οδού Τατοΐου, στην εθνική οδό.

Η Μπενάκη, όμως, δεν είναι, απ' ό,τι φαίνεται, ένας τυχαίος δρόμος, αφού κατά μήκος της υπάρχουν καμιά τριανταριά - σαρανταριά βίλες ...αναξιοπαθούντων συμπολιτών μας. Αυτοί λοιπόν, με τα λεφτά τους και τον τσαμπουκά τους, αποφάσισαν να κλείσουν το δρόμο για τους ενοχλητικούς εποχούμενους που πορεύονται προς την εθνική οδό. Με τη συνδρομή προφανώς και του δήμου, μεγάλωσαν τα πεζοδρόμια, άφησαν ένα μικρό πέρασμα, ίσα ίσα για να μπαίνουν οι ίδιοι με τις λιμουζίνες τους στα γκαράζ τους και εξέτρεψαν την κίνηση των αυτοκινήτων σε διάφορες παρόδους.

Το αποτέλεσμα μπορεί να το καταλάβει ο καθένας: Η επιβάρυνση από την κυκλοφορία των αυτοκινήτων, που πράγματι υπήρχε για τους ελάχιστους ενοίκους των βιλών της Μπενάκη, φορτώθηκε σε εκατοντάδες οικογένειες, που μένουν στους δρόμους, από τους οποίους περνάει τώρα η κίνηση, ενώ παράλληλα ταλαιπωρούνται, μέσα στα δρομάκια, πολλές εκατοντάδες αυτοκινητιστών, που πάνε προς την εθνική οδό.

Τα αίτια

«Ποιος τον κόσμο

ξεσηκώνει,

ποιος τον κάνει

κι απεργεί;»

κάθε τόσο

αναρωτιούνται

οι ταρτούφοι μας

ταγοί,

λες και δεν υπάρχει

η «ζώνη», η ΟΝΕ,

η αναδουλειά

και τα μαύρα τους

τα «μέτρα»

που μας πνίγουν

σαν θηλιά!

* * *

«Κάποιος δάκτυλος

υπάρχει

κάποιος βάζει φιτιλιά»

λεν και σκόπιμα

δε βγάζουν

απ' το στόμα τους

μιλιά

για τις «τράκες»

για τα βάρη,

την αισχρή τους

τακτική

που ληστεύει

τον κοσμάκη

για να «τρώνε»

μερικοί!

Ο οίστρος

Είναι απεργία!

Πρώτη του Μάη. Οχι απλά η επόμενη απεργία. Αλλά η Πρωτομαγιά! Μέρα, δηλαδή, γενικής επιθεώρησης για την εργατική τάξη. Μέρα, που μετρά τις δυνάμεις της, τιμά όσους έδωσαν και την ίδια τους τη ζωή για το μεγάλο στόχο, προβάλλει την προοπτική του αγώνα της, διατυπώνει τους στόχους για το μέλλον της και δείχνει στην πράξη, με αυτήν καθαυτήν την απεργία - τη μορφή του αγώνα που γνωρίζει, τόσο η ίδια, όσο και, πολύ περισσότερο, τ' αφεντικά, ότι βλάπτει τα συμφέροντα του κεφαλαίου - ότι εκείνη τη μέρα εκφράζεται η μεταξύ τους κόντρα.

Η εργατική τάξη επαναδιατυπώνει, δηλαδή, κάθε 1η Μάη, τη μεγάλη αλήθεια για το ανειρήνευτο της ταξικής πάλης. Και μ' αυτήν την έννοια, τη χαρά, δηλαδή, που γεννά το ίδιο το εξεγερτικό μήνυμα, η εργατική τάξη εκείνη τη μέρα και γιορτάζει. Για τις επιτυχίες του μέχρι τώρα αγώνα της. Για τα βήματα, που έκανε ως τάξη προς το στόχο της. Γιορτάζει την περηφάνια της. Κι απ' αυτήν τη γιορτή αντλεί δυνάμεις για να προχωρήσει. Μ' έναν τρόπο, δηλαδή, κείνη τη μέρα, οι εργάτες «βγάζουν τη γλώσσα» στα αφεντικά τους. Κι από μόνο του αυτό είναι, ήδη, ένα βήμα μπροστά.

Δε συμφωνούν, βέβαια, όλοι μ' αυτήν την όψη των πραγμάτων. Και, χρόνια τώρα, προσπαθούν να μετατρέψουν την Πρωτομαγιά σε γιορτή των λουλουδιών. Φέτος, έκαναν ένα βήμα παραπέρα. Θέλουν και να την παζαρέψουν. Οχι μόνο να μη χάσουν τ' αφεντικά από την απεργία, αλλά και να κερδίσουν από την αργία. Χρειάζεται πολύ θράσος γι' αυτό και η σημερινή κυβέρνηση φαίνεται ότι το διαθέτει.

Ετσι, γνωρίζοντας πως «ο κόσμος να χαλάσει, η απεργία θα γίνει», σπεύδει να εκφράσει την ευαισθησία της απέναντι στους εμπόρους και δηλώνει πρόθυμη να μεταθέσει την αργία σε κάποια μέρα που δε θα θίγει τον τζίρο. Οπως οι «ανιδιοτελείς» οπαδοί της γιορτής των λουλουδιών, έτσι και η κυβέρνηση για ένα νοιάζεται: Για το πώς θα εδραιωθεί στη συνείδηση των εργατών η Πρωτομαγιά ως μια κάποια μέρα αργίας. Μια κάποια κινητή γιορτή. Που αύριο, με όρους «συμφέροντος της εθνικής οικονομίας», σαν αργία μπορεί και να καταργηθεί.

Καμιά επανάπαυση, λοιπόν. Τα ταξικά συνδικάτα, ανταποκρινόμενα στο κάλεσμα του ΠΑΜΕ, προσδιόρισαν προχτές την 1η Μάη, δηλαδή τη Μεγάλη Τετάρτη, σαν μέρα απεργίας. Το γεγονός ότι, για τους δικούς της λόγους, και η πλειοψηφία της διοίκησης της ΓΣΕΕ υποχρεώθηκε να κηρύξει απεργία για κείνη τη μέρα, διευκολύνει τα πράγματα, χωρίς, όμως, να αφήνει περιθώρια για αυταπάτες. Η εργατική τάξη θα τραβήξει το δρόμο της. Ο ταξικός γιορτασμός της Πρωτομαγιάς έχει προσδιοριστεί με κεντρική απεργιακή συγκέντρωση στο Σύνταγμα. Το περιεχόμενο, επίσης: Κόντρα στο σύνολο της κυβερνητικής πολιτικής, κόντρα στους βιομηχάνους, κόντρα στην ταξική συνεργασία και τους «κοινωνικούς διαλόγους», με αποκάλυψη του ρόλου των ιμπεριαλιστών. Αυτά τα δεδομένα προσδιορίζουν και το χρέος, στο οποίο πρέπει να ανταποκριθούμε με συγκεκριμένο πρακτικό τρόπο.