ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Απορία ψάλτου βηξ...

Γρηγοριάδης Κώστας

«Απίθανοι» ήταν πράγματι οι ισχυρισμοί τους οποίους διατύπωσε ο υπουργός Εθνικής Αμυνας, Α. Τσοχατζόπουλος, σχετικά με τη συμμετοχή της Ελλάδας στον πόλεμο κατά της Γιουγκοσλαβίας και τις ευθύνες της για τη χρήση όπλων με απεμπλουτισμένο ουράνιο, κατά τη διάρκεια συνέντευξης που παραχώρησε την περασμένη Κυριακή στο ραδιόφωνο του «902».

«Ενώ η δική μας θέση, της κυβέρνησης και του ΠΑΣΟΚ - είπε ο υπουργός - ήταν ότι μόνο η πολιτική λύση είναι ενδεδειγμένη να οδηγήσει σε διέξοδο το πρόβλημα του Κοσσόβου, εντούτοις προχώρησε, με την ομόφωνη άποψη όλων των υπολοίπων μελών του ΝΑΤΟ, η επιλογή του πολέμου»! Και ο υπουργός κατέληξε: «...Η πολεμική διαδικασία και η σύγκρουση, ουσιαστικά, βαρύνει όλους τους υπόλοιπους, οι οποίοι συμμετείχανε»!

Αντί άλλου σχολίου περί των ευθυνών της κυβέρνησης, αλλά και για το αν είναι μόνο οι «υπόλοιποι» που φταίνε, προσέξτε την ακόλουθη δήλωση: «Η Ελλάδα, φυσικά ομόφωνα, μαζί με τις άλλες ΝΑΤΟικές χώρες υποστηρίζουν την αξιοποίηση της στρατιωτικής δύναμης του ΝΑΤΟ στο Κόσσοβο και διαθέτουν την απαραίτητη προβλεπόμενη υποδομή του ΝΑΤΟ, που υπάρχει στην Ελλάδα, για τη λειτουργία και δραστηριότητα του ΝΑΤΟ».

Τα παραπάνω είναι λόγια που ειπώθηκαν την 1/4/99, δηλαδή μόλις μια βδομάδα μετά την έναρξη των ΝΑΤΟικών βομβαρδισμών, και ξέρετε από ποιον ειπώθηκαν; Μα από τον ίδιο τον κ. Τσοχατζόπουλο! Πράγμα το οποίο επισημάνθηκε στον υπουργό κατά τη διάρκεια της συνέντευξής του, αλλά η απάντηση που δόθηκε ήταν αντίστοιχη με το... «απορία ψάλτου βηξ».

«Διαφωνούσε» συμφωνώντας...

Αφού, όμως, δε «συμμετείχαμε» στον πόλεμο, τότε τι σημαίνει το γεγονός ότι από το ελληνικό έδαφος περνούσαν και συνεχίζουν να περνούν ΝΑΤΟικοί μισθοφόροι; `Η, γιατί η Ελλάδα δεν έθεσε «βέτο» στο ΝΑΤΟ ώστε να εμποδίσει τους βομβαρδισμούς, αν πράγματι ήταν αντίθετη; Ρωτήθηκε για όλα αυτά ο Α. Τσοχατζόπουλος, αλλά ο υπουργός ήταν... απτόητος. Ιδού:

«Δεν το αμφισβητώ, ότι εμείς, βεβαίως, διαθέσαμε το χώρο, την πρόσβαση, όμως αυτό δε σημαίνει συμμετοχή της Ελλάδας στον πόλεμο... Βεβαίως. Αυτό είναι σαφές. Εμείς δε βάλαμε "βέτο". Εμείς εξασφαλίσαμε τη μη συμμετοχή της Ελλάδας»!

Αυτές ήταν οι απαντήσεις του Α. Τσοχατζόπουλου. Νομίζουμε ότι μπορείτε να βγάλετε τα συμπεράσματά σας.

... και δε «γνώριζε» τίποτε

Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι... «δε γνώριζε» για τη χρήση απεμπλουτισμένου ουρανίου στο Κοσσυφοπέδιο. Ομως - όπως σημειώθηκε από τον «902» στον Α. Τσοχατζόπουλο - οι πάντες γνώριζαν ότι στο Αβιάνο, στην ιταλική βάση του ΝΑΤΟ, βρίσκονταν και συμμετείχαν στις επιχειρήσεις κατά της Γιουγκοσλαβίας τα αμερικανικά βομβαρδιστικά Α-10, τα οποία είναι ειδικά κατασκευασμένα για να ρίχνουν βόμβες απεμπλουτισμένου ουρανίου (γι' αυτό τα έχουν φτιάξει οι Αμερικανοί αυτά τα αεροπλάνα και μόνο για τέτοιες βόμβες). Επομένως πώς «δε γνώριζε» η κυβέρνηση; Δε θα έπρεπε να έχει «ψυλλιαστεί»;

Ποια ήταν η απάντηση του υπουργού; Ορίστε: «Μα για ποιο λόγο να το υποψιαστούμε;» (!), ισχυρίστηκε και συνέχισε: «Δεν καταλαβαίνω. Για ποιο λόγο να υποψιαζόταν κανείς ότι η χρήση από το Α-10 των βομβών διπλής γραμμής, θα δημιουργούσε πρόβλημα; Υπήρχε πουθενά πρόβλημα; Και ποιος το είπε αυτό;»!

Αν υπήρχε πουθενά πρόβλημα από τη χρήση απεμπλουτισμένου ουρανίου (!), αναρωτιέται ο κ. υπουργός. Φαίνεται για τον Περσικό και τα χιλιάδες παιδιά του Ιράκ που πεθαίνουν από τη λευχαιμία, χρόνια τώρα, δεν έχει ακούσει τίποτα...

Γιατί δε βάλατε «βέτο» ούτε καν στην ΕΕ, όταν ανακηρύχτηκε επικεφαλής της ΚΕΠΠΑ ο Χ. Σολάνα, ρωτήθηκε από τον «902» ο Α. Τσοχατζόπουλος. Απολαύστε την απάντηση:

«Μα, θα βάζαμε βέτο για ένα όνομα; Βέτο δε βάλαμε, το βέτο δεν είναι ψωμοτύρι»...

Δε «νοικιάζονται» οι εργάτες

Χρόνος και χρήμα! Αυτές οι λέξεις έρχονται στο μυαλό των βιομηχάνων, όταν σκέφτονται την «ενοικίαση» εργαζομένων ή το «δανεισμό». Συνεπαρμένοι από την «τάση» της εποχής, κεφαλαιοκράτες, τεχνοκράτες, κυβερνώντες, ακόμη και συνδικαλιστές εργατοπατέρες, μιλούν ακατάπαυστα το τελευταίο διάστημα για το «δανεισμό», την «ενοικίαση», το outsourcing (άουτ σόρσινγκ) και τα πλεονεκτήματά του, λες και οι εργαζόμενοι είναι ιδιοκτησία τους. Οι βιομήχανοι το βλέπουν σαν μια μορφή ...απασχόλησης με θετικά αποτελέσματα για τα κέρδη των συναδέλφων τους εκεί που έχει εφαρμοστεί, δηλαδή σε πολλές χώρες της Ευρώπης και στις ΗΠΑ. Εκεί, μια επιχείρηση αμείβεται για να διαθέτει εργαζόμενους σε άλλες επιχειρήσεις για συγκεκριμένο έργο ή χρόνο. Οι θιασώτες της «ενοικίασης» ή «δανεισμού» δε λένε, όμως, ότι το μοντέλο αυτό εφαρμόζεται και σε άλλες χώρες, στην Ασία και στην Αφρική. Εκεί, που πολλοί εργαζόμενοι πληρώνονται με ένα κομμάτι ψωμί, όποτε μπορέσουν να δουλέψουν, αφού πρώτα περάσει το αφεντικό και διαλέξει τους «τυχερούς» της μέρας.

Αν για τους βιομήχανους η λέξη «ενοικίαση» έχει να κάνει με το χρόνο και το χρήμα, δεν ισχύει το ίδιο και για τους εργαζόμενους. Αυτοί δεν κερδίζουν από την «ενοικίαση» ούτε χρόνο, ούτε χρήμα. Αντίθετα, χάνουν πολλά. Χάνουν τη σταθερή δουλιά. Το σταθερό μεροκάματο, σύμφωνα με την ειδικότητά τους και τη θέση που θα είχαν στην επιχείρηση. Τη σταθερή ασφάλιση, σε ένα συγκεκριμένο κλαδικό ασφαλιστικό ταμείο. Τα συνδικαλιστικά τους δικαιώματα, που δε θα μπορούν να τα ασκήσουν, καθώς σήμερα θα δουλεύουν στη μια επιχείρηση και αύριο στην άλλη. Οι βιομήχανοι κερδίζουν χρόνο και χρήμα, οι εργαζόμενοι χάνουν χρόνο, χρήμα και δικαιώματα. Αυτή είναι η πεμπτουσία της «ενοικίασης», γι' αυτό και προβάλλεται τόσο από κεφάλαιο, κυβέρνηση και Ευρωπαϊκή Ενωση. Η «απασχολησιμότητα», η «ευελιξία» γενικότερα, η προσωρινή εργασία, η μερική απασχόληση, η «ενοικίαση» ή «δανεισμός», είναι όψεις ενός νομίσματος: Εκείνου της υπερεκμετάλλευσης και της συνεχούς εξαθλίωσης του εργαζόμενου, όχι μόνο σαν εργάτη, αλλά και σαν ανθρώπου.

Η «ενοικίαση», ο «δανεισμός» δεν είναι κάτι σύγχρονο, που έρχεται να εξυπηρετήσει τις ανάγκες τις κοινωνίας. Είναι κάτι, που έρχεται από πολύ παλιά, για να εξυπηρετήσει το κεφάλαιο. Από μια εποχή χωρίς δικαιώματα και κατακτήσεις, όπου οι άνθρωποι ήταν αντικείμενα, τα οποία ελεύθερα μπορούσε να χρησιμοποιήσει ο κάθε ισχυρός. Κανένας, από όποια θέση και βήμα, δεν έχει δικαίωμα να το επαναφέρει αυτό, κανένας δεν έχει δικαίωμα να το επιτρέψει. Είναι μια απειλή για όλους τους εργάτες, σε κάθε δουλιά, κάθε ειδικότητας. Είναι μια απειλή για όλο το λαό, ένα σύγχρονο δουλεμπόριο, μια μορφή εκμετάλλευσης, που τη στόλισαν με φαμφάρες και πολύχρωμες κορδέλες για να γίνει αποδεκτή. Ο εργάτης και ο υπάλληλος έχουν δικαιώματα και δεν τα εκχωρούν. Κάθε μέρα που περνάει, κάθε μέτρο που εμφανίζεται, υπογραμμίζει μια βασική αλήθεια: Ο καπιταλισμός δεν κάνει διακρίσεις, δεν ξεχωρίζει ειδικότητες, κλάδους, τραπεζοϋπάληλους, εμποροϋπάλληλους, μεταλλεργάτες, οικοδόμους. Τους απειλεί όλους, χτυπά εύστοχα και επιδέξια τα δικαιώματα του καθένα, χρησιμοποιεί διαφορετικά επιχειρήματα και μεθόδους κατά περίπτωση, αλλά ένα στόχο έχει. Χρόνο και χρήμα. Κέρδος. Γι' αυτό και απαιτείται κοινή πάλη, αγώνας σε μέτωπο ενάντια στα αντεργατικά και αντιλαϊκά τους σχέδια. Ξεγύμνωμα των συμμάχων του, απόρριψη των εκφραστών του, σύγκρουση, ρήξη και ανατροπή, τώρα, από όλους μαζί!

Ανάχωμα

Παντιέρα κάντε

τη Ζωή,

το Δίκιο,

την Ειρήνη

και ξεχυθείτε

όλοι μαζί

σαν φλόγα

σαν καμίνι

κι «όχι» φωνάξτε

στο χαμό

που σπέρνουνε