Φαίνεται, όμως, πως μόνο στις 14.10.2002, την επομένη δηλαδή του πρώτου γύρου, λαγάριασε πλήρως η μνήμη των παραπάνω υπουργών και υπέγραψαν κι άλλη κοινή απόφαση για την οικονομική ενίσχυση 499 ακόμη νοικοκυριών της Ανατολικής Αττικής -υπάρχει ονομαστικός κατάλογος- με 3.000 ευρώ (1.022.250 δραχμές) στο καθένα, για την αντικατάσταση της οικοσκευής, που «καταστράφηκε μερικώς από το σεισμό της 7.9.1999»!
Σημειώνουμε το γεγονός, γιατί το μετά τρία χρόνια «ζωντάνεμα» της μνήμης των κυβερνώντων και, μάλιστα, ανάμεσα στους δύο γύρους των δημοτικών και νομαρχιακών εκλογών, μοιάζει περισσότερο, να αποτελεί στοιχείο της γενικότερης επιχείρησης εξαγοράς συνειδήσεων.
Δε νομίζουμε πως η σημαντική μερίδα των ψηφοφόρων του Δήμου Ζωγράφου, που έκαναν αποχή ή ψήφισαν λευκό και άκυρο στο δεύτερο γύρο των δημοτικών εκλογών, το 'καναν με τη λογική του «δε βαριέσαι...». Αντίθετα, πιστεύουμε, ότι στη μεγάλη τους πλειοψηφία - τουλάχιστον - κινήθηκαν από λογικές καταδίκης του δικομματισμού και των όποιων εκεί εκπροσώπων τους. Και όχι μόνον αυτό. Καταδίκασαν, επίσης, τους πολιτικούς εκβιασμούς και την επιχείρηση χειραγώγησης των συνειδήσεων, που επιχειρήθηκαν στο Δήμο Ζωγράφου, με πρόσχημα τον «ακροδεξιό» μπαμπούλα, στο πρόσωπο του διορισμένου από τη δικτατορία δημάρχου κ. Καζάκου. Και πολύ καλά έκαναν.
Μια και ο Γ. Καρ., όμως, τρίβεται στην γκλίτσα του τσοπάνη, μπορεί να μας αναφέρει ένα ιστορικό παράδειγμα, όπου οι όποιες ακροδεξιές ή και απλώς δεξιές δυνάμεις αντιμετωπίστηκαν ουσιαστικά και πραγματικά, με την εφαρμογή της λογικής του «μικρότερου κακού», της οποίας είναι ένθερμος θιασώτης; 'Η, μήπως, οδηγούν στο συμπέρασμα αυτό οι γνωστές σε όλους εμπειρίες και αποτελέσματα των τελευταίων χρόνων της Ιταλίας και της Γαλλίας;
Σωρεία παρανομιών, παρατυπιών και παραβιάσεων του ν. 2190/1994, γνωστού και ως «νόμου Πεπονή», αλλά και αθρόες προσλήψεις -κυρίως, από δήμους- διαπιστώνει η ετήσια έκθεση του ΑΣΕΠ, που δόθηκε προχτές στη δημοσιότητα. Και να σκεφτείτε, ότι τα προαναφερόμενα στοιχεία προέρχονται από 16 και μόνο δήμους, από τους χίλιους περίπου που υπάρχουν σε όλη τη χώρα, όπου πραγματοποιήθηκαν σχετικοί έλεγχοι.
Και σε ό,τι αφορά στη σωρεία των παρανομιών και των αθρόων προσλήψεων δεν είχαμε την παραμικρή αμφιβολία. Σημειώνουμε, όμως, τη στιγμή, που η έκθεση δόθηκε στη δημοσιότητα. Δηλαδή, δυο μέρες μετά και το δεύτερο γύρο των δημοτικών και νομαρχιακών εκλογών.
Πολλά σχολεία μένουν κλειστά. Η αίσθηση του τρόμου και του πανικού είναι διάχυτη στους δρόμους. Οσοι θαρραλέοι τολμούν να περπατήσουν σ' αυτούς, βαδίζουν κάνοντας συνεχή ζιγκ ζαγκ και απότομα πηδήματα. Τα προαναφερόμενα, όπως και πολλά ακόμη παρόμοια, δεν αποτελούν το απόσπασμα κάποιου φανταστικού θρίλερ. Είναι εικόνες της καθημερινής πραγματικότητας στην περιοχή της Ουάσιγκτον. Αιτία είναι η φονική δράση του «ελεύθερου σκοπευτή» - δολοφόνου, που σκοτώνει ανύποπτους διαβάτες, εδώ και τρεις βδομάδες, προτιμώντας ιδιαίτερα όσους στέκονται σε πρατήρια βενζίνης. Μέχρι χτες είχε σκοτώσει δέκα άτομα και οι διωκτικές αρχές της αμερικανικής πρωτεύουσας δήλωναν πλήρη αδυναμία.
Το φαινόμενο είναι πρωτοφανές, όσο και τραγικό και δεν έχει προηγούμενο στην ιστορία ολόκληρου του πλανήτη. Και, ενδεχομένως, να βρει μιμητές και σε άλλες χώρες στην πορεία -όπως έχει συμβεί και με άλλα αμερικανικά «φρούτα» - αλλά το γεγονός πως πρωτοεμφανίζεται στις ΗΠΑ έχει κι αυτό τη σημασία του.
Ετσι λοιπόν
που ψήφισες
πήραν νέο αέρα
και νέα
πρόσμενε δεινά
κι άλλα,
λαέ, καρτέρα,
δούλος θα γίνεις
πια σωστός
και σκλάβος σε γαλέρα!
* * *
Ετσι λοιπόν
που έριξες
ψήφο σε κάθε γδάρτη
είναι σα να τους έδωσες
όλους συχωροχάρτι
και θα σου αργάσουν
πιο πολύ
τώρα, λαέ την πλάτη!
* * *
Ετσι λοιπόν
που ψήφισες,
σύνελθε έστω τώρα
και αγωνίσου
όσο μπορείς
να μη σε πνίξει
η μπόρα!
Από το 1974 μέχρι σήμερα οι ελληνικές κυβερνήσεις, αν και ακολούθησαν στο Κυπριακό κατά γράμμα την «πραγματιστική», δηλαδή την ιμπεριαλιστική πολιτική, που υπαγορευόταν από τους Αμερικανούς, δημοκοπούσαν ασύστολα καλλιεργώντας φρούδες ελπίδες για «δίκαιη» λύση. Ομως, ο χρόνος των «ωραίων» αγωνιστικών λόγων τέλειωσε και έχει φτάσει η στιγμή για να καταβληθεί το τίμημα: Η νομιμοποίηση της διχοτόμησης, μέσα, βέβαια, και στο περιτύλιγμα της ένταξης της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ενωση.
Γιατί, άραγε, ανησυχεί η κυβέρνηση; Δεν εμπιστεύεται την πολιτική της προσέγγισης, που με συνέπεια έχει ακολουθήσει απέναντι στην Τουρκία; Δεν περιμένει από συμμάχους και εταίρους να υποστηρίξουν την ενταξιακή πορεία της Κύπρου στην ΕΕ; Μήπως κατανόησε, τελικά, το αδιέξοδο των επιλογών της; Μήπως αντιλήφθηκε ότι η πολιτική των ευχαριστιών προς τις ΗΠΑ δε διασφαλίζουν τα συμφέροντα της χώρας;