ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Η αμνησία και η δήλωση μετανοίας

Γρηγοριάδης Κώστας

Ο κ. Θ. Καρτερός δεν εννοεί να κάτσει στ' αυγά του και ξύνεται στην γκλίτσα του τσοπάνη. Με άρθρο του στην «Αυγή» ωρύεται, γιατί ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στην ομιλία του στη συγκέντρωση για τη στρατιωτική δικτατορία στις 22 Απρίλη, αναφέρθηκε στην αντιδικτατορική πάλη του λαού και ταυτόχρονα στα διδάγματα για τη σημερινή εποχή, κάνοντας κριτική στην πολιτική που ακολουθούν τα αστικά κόμματα, η κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ. Φυσικά, στο άρθρο του ενοχλείται ιδιαιτέρως για την κριτική που κάνει το ΚΚΕ στην αστική διαχείριση που προωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί ο ίδιος να ξεχνάει ή να θεωρεί τιμή του την αποκήρυξη του παρελθόντος του και να κάνει συνεχώς δηλώσεις μετανοίας, δεν μπορεί όμως να απαιτεί να γίνουμε όλοι το ίδιο.

Βεβαίως, το ΚΚΕ πάλευε ενάντια στη δικτατορία και καλούσε σε πανστρατιά για την ανατροπή της, δίνοντας οι κομμουνιστές το παράδειγμα. Ξεχνάει, όμως, ο Θ. Καρτερός, ότι δεν πάλευαν το ίδιο όλοι και κυρίως δεν είχαν όλοι τον ίδιο σκοπό. Εκείνο, όμως, που κυρίως δε θέλει να θυμάται είναι ότι και τότε δεν ήταν μικρότερης σημασίας οι αντιπαραθέσεις και συγκρούσεις για καίριας και στρατηγικής σημασίας ζητήματα. Για παράδειγμα, δε θέλει να θυμάται τη στάση του λεγόμενου ΚΚΕ εσωτερικού, προγόνου του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ, όταν έβλεπε με θετικό μάτι τη λεγόμενη φιλελευθεροποίηση της χούντας με τον Μαρκεζίνη, όπως επίσης δε θέλει να θυμάται την περιβόητη ΕΑΔΕ του ΚΚΕ εσωτερικού. Δείχνει να ξεχνάει γιατί το ίδιο ακριβώς ο ΣΥΡΙΖΑ και η εφημερίδα του η «Αυγή» και ο ίδιος υποστηρίζουν και για σήμερα. Οταν έχει τεθεί μπροστά μας το πρόβλημα της απαλλαγής του τόπου από τη δικτατορία των μονοπωλίων και την Ευρωπαϊκή Ενωση που είναι η ομπρέλα τους, ο κ. Καρτερός και ο ΣΥΡΙΖΑ μάς καλούν σε ενότητα για να κυβερνήσουμε με τους υγιείς επιχειρηματίες, να επεξεργαστούμε μια νέα στρατηγική για την ΕΕ και να εξανθρωπίσουμε το σύστημα. Για μια φιλελευθεροποίηση του συστήματος μέσω ενός νέου Μαρκεζίνη ή για μια νέα Εθνική Αντιδικτατορική Δημοκρατική Ενότητα.

Ο ίδιος μπορεί να γλείφει εκεί που έφτυνε. Ε! Δεν πάει πολύ να θέλει να του μοιάσουν όλοι; Αλλά είπαμε, η κολοβή αλεπού θέλει όλες τις αλεπούδες κολοβές.

Η «Επανάσταση των Γαριφάλων» δεν προσφέρεται...

Τι γυρεύει η αλεπού στο παζάρι; 'Η τι είδους τιμές μπορεί να αποτίσει στην «Επανάσταση των Γαριφάλων» ο επικεφαλής ενός κόμματος, που στόχο της ύπαρξής του έχει τη διαχείριση του καπιταλισμού και που για να τον πετύχει διαβεβαιώνει τους αστούς πως θα κάνει ό,τι περνά απ' το χέρι του για την ενσωμάτωση του λαού, τον παροπλισμό του εργατικού - λαϊκού κινήματος;

Ο Αλ. Τσίπρας βρίσκεται ήδη στην Πορτογαλία, όπως ανακοινώθηκε, με αφορμή την επέτειο της «Επανάστασης των Γαριφάλων» (25 Απρίλη 1974). Ενα κορυφαίο γεγονός που σημάδεψε τη σύγχρονη Ιστορία της χώρας αυτής και όχι μόνο. Ξέσπασε στις 25 Απρίλη 1974 από το «Κίνημα των Ενόπλων Δυνάμεων», που ανέτρεψε τη δικτατορία, η οποία διαρκούσε από το 1926. Με τη μαζική είσοδο των λαϊκών μαζών στο προσκήνιο, την πρωτοπόρα δράση των κομμουνιστών, πήρε χαρακτηριστικά λαϊκής επανάστασης που υπονόμευε την κυριαρχία των μονοπωλίων, ενώ σήμανε την απελευθέρωση των αποικιών. Το μεγάλο βήμα προς τα εμπρός που σηματοδότησε, δεν ολοκληρώθηκε. Ανακόπηκε απ' την αστική τάξη, με τη στήριξη του διεθνούς ιμπεριαλισμού και του ΝΑΤΟ και τη συνδρομή της σοσιαλδημοκρατίας και του ευρωκομμουνισμού.

Τι θα τιμήσει, λοιπόν, ο κ. Τσίπρας; Ο κήρυκας της «κοινωνικής συνοχής», που, όπου βρεθεί κι όπου σταθεί, εγγυάται για την ικανότητα του κόμματός του να ενσωματώσει την εργατική τάξη, το λαό, έτσι που να γίνει «αρωγός στη μεγάλη εθνική προσπάθεια» για ξελάσπωμα των καπιταλιστών απ' την κρίση; `Η πιστεύει πως με τέτοια θα συγκαλύψει την πολιτική του, πολιτική εξωραϊσμού του συστήματος, της ΕΕ και του Ομπάμα;

... για κηρύγματα «κοινωνικής συνοχής»

Αλλωστε, και μόνο το γεγονός ότι κατά την παραμονή του εκεί θα συναντηθεί με τον Μάριο Σοάρες είναι αποκαλυπτικό. Σοσιαλδημοκράτης διαθέσιμος στη δικτατορία πριν ανατραπεί για συνεργασία, στη διάθεση του ιμπεριαλισμού μετά την ανατροπή της, για να ανασχεθεί το λαϊκό κίνημα και να επικρατήσει η αντεπανάσταση, αντικομμουνιστής μέχρι μυελού των οστών, καυχιόταν πως το κόμμα του είναι «η μόνη δύναμη στη χώρα ικανή να αντισταθεί στους κομμουνιστές».

Αυτόν τιμούσαν οι πολιτικοί και ιδεολογικοί πρόγονοι του κ. Τσίπρα, οι οπορτουνιστές του ευρωκομμουνισμού. Είναι, όντως, ο άνθρωπος στον οποίο αξίζει να υποβάλει τα σέβη του ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, τιμώντας το φρενάρισμα της επανάστασης και την παραμονή της Πορτογαλίας στα δεσμά του καπιταλισμού, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

Οι νόρμες του κεφαλαίου

Ενα ακόμη βήμα στην κατεύθυνση της βίαιης προσαρμογής του λαού και του βιοτικού επιπέδου του στις ακόρεστες ανάγκες ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων αποτελεί και η κατάθεση του πολυνομοσχεδίου - εφαρμοστικού νόμου, με τις διατάξεις του οποίου η συγκυβέρνηση έρχεται να «κυρώσει» την πρόσφατη συμφωνία της με τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς (ΕΕ - ΔΝΤ). Η γκάμα της αντιλαϊκής πολιτικής συμπληρώνεται με νέα μέτρα, όπως τις μαζικές απολύσεις στο στενό και ευρύτερο Δημόσιο, τη μονιμότητα και επέκταση των ασήκωτων αντιλαϊκών φόρων και των άλλων χαρατσιών, με παραπέρα ανατιμήσεις στα τιμολόγια της ΔΕΗ, που θα κυρωθεί με υπουργική απόφαση και θα ισχύσει για τις καταναλώσεις από την 1η Μάη. Η προωθούμενη ρύθμιση τάχα «τμηματικής διευκόλυνσης» για τις εμφανιζόμενες ληξιπρόθεσμες οφειλές, που με ρυθμούς γεωμετρικής προόδου συνεχίζουν να στοιβάζονται στα κιτάπια της Εφορίας, αποτελεί το αντιλαϊκό πρελούδιο για τη συνέχεια με την ενεργοποίηση μέτρων κατάσχεσης μισθών και συντάξεων απευθείας από τα λογιστήρια των επιχειρήσεων και τα ασφαλιστικά ταμεία.

Σε επόμενα νομοσχέδια, θα προχωρήσουν και σε νέα μέτρα, όπως κατακρεούργηση των συντάξεων του ΟΑΕΕ για τους αυτοαπασχολούμενους, παραπέρα συμπίεση του κατώτατου μισθού, ανατιμήσεις των αντικειμενικών αξιών για τη λαϊκή κατοικία, εξέλιξη που αυτόματα συμπαρασύρει μια σειρά από φόρους και χαράτσια που συνδέονται με αυτές, όπως το χαράτσι που σήμερα πληρώνεται μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ. Θα προχωρήσουν σε νέο χτύπημα της Κοινωνικής Ασφάλισης στον ιδιωτικό τομέα και στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας.

Τα αλλεπάλληλα χωρίς τέλος μέτρα πτώχευσης και καταστροφής του λαού αποτελούν τον καλύτερο κράχτη για τους επίδοξους «επενδυτές», για τους ρυθμούς καπιταλιστικής «ανάπτυξης» που οι ίδιοι ευαγγελίζονται για λογαριασμό των μονοπωλίων. Οι πρωθυπουργικές δηλώσεις τάχα για «ανάσχεση» της ανεργίας, για «αντιστροφή της τάσης» τους επόμενους μήνες είναι «φύκια για μεταξωτές κορδέλες». Η φτηνή, ακόμη περισσότερο χωρίς δικαιώματα ευέλικτη εργασία, προσαρμόσιμη στις εκάστοτε νόρμες ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων, είναι αυτό που τους ενδιαφέρει. Οι μισθοί και τα μεροκάματα της πείνας, η διάλυση της γκάμας των κρατικών κονδυλίων που σχετίζονται με τις λαϊκές ανάγκες (Υγεία, Πρόνοια, Παιδεία, Ασφάλιση κ.ά.) είναι ο μονόδρομος των καπιταλιστών, το εφαλτήριο της «ανάπτυξης» που ορέγονται και από την οποία τίποτα το καλό δεν έχουν να περιμένουν τα λαϊκά στρώματα. Σκόπιμα καλλιεργούν «φρούδες ελπίδες», επιχειρούν να χαυνώσουν λαϊκές συνειδήσεις, διαφημίζοντας τα ευρωενωσιακά προγράμματα (ΕΣΠΑ κ.ά.), με τα οποία επιδοτούν τους μεγαλοεπιχειρηματίες, πολιτική που εφάρμοσαν τα προηγούμενα χρόνια, χωρίς βέβαια να αποτρέψουν, έστω να «αναχαιτίσουν» την εκδήλωση της καπιταλιστικής κρίσης.

Για το λαό υπάρχει ο άλλος δρόμος ανάπτυξης, χωρίς τους καπιταλιστές και τις κρίσεις τους, με εργατική - λαϊκή εξουσία, με κεντρικό σχεδιασμό, για την αξιοποίηση όλων των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας και το λαό ιδιοκτήτη του πλούτου που παράγει. Εξέλιξη που απαιτεί τώρα οργάνωση και πάλη ενάντια σ' αυτά τα μέτρα και την πολιτική που τα εφαρμόζει σε συνδυασμό με την πάλη για αποδέσμευση από την ΕΕ και τη μονομερή διαγραφή του χρέους. Μετερίζια της αντεπίθεσης να γίνουν οι Λαϊκές Επιτροπές, το κάθε εργοστάσιο, οι χώροι δουλειάς, τα ταξικά συνδικάτα, οι γειτονιές, ο χώρος της Παιδείας, η νεολαία, παντού όπου χτυπά η καρδιά του εργάτη, του αυτοαπασχολούμενου, της φτωχής αγροτιάς. Μπορούμε να τους σταματήσουμε!