ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Πέμπτη 29 Δεκέμβρη 2005
Σελ. /32
Δουλεύουμε σαν σκλάβοι

Παπαγεωργίου Βασίλης

Θυμάστε το παραμύθι, που σερβίριζαν πριν από μερικά χρόνια και το οποίο ήθελε, σώνει και καλά, τους Ελληνες εργαζόμενους να δουλεύουν λιγότερο απ' ό,τι οι Ευρωπαίοι κι, ακόμη περισσότερο, απ' ό,τι οι Αμερικανοί συνάδελφοί τους; Ε, λοιπόν, καταρρίπτεται κι αυτό. Σύμφωνα με την τελευταία έκθεση της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας «Δείκτες - Κλειδιά της Αγοράς Εργασίας», που δόθηκε προχτές στη δημοσιότητα, οι Ελληνες εργαζόμενοι δουλεύουν σαν σκλάβοι. Συγκεκριμένα, οι τελευταίοι εργάστηκαν τον περασμένο χρόνο κατά μέσον όρο 1.925 ώρες. Αντίθετα, οι θεωρούμενοι ως εκ των πλέον «εργατικών» Αμερικανοί εργάστηκαν αντίστοιχα 1.824 ώρες, ενώ οι Ισπανοί δούλεψαν πέρυσι 1.799 ώρες, οι Βρετανοί 1.669 και οι Ιρλανδοί 1.615. Οσο για τις αμοιβές των εργαζομένων στη χώρα μας, μάλλον, δε χρειάζεται να γράψουμε το παραμικρό. Ολοι γνωρίζουμε το ...ύψος τους.

Ψάχνουν τα προσχήματα

Αφού ανακοίνωσε η «επιτροπή σοφών» του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας το πόρισμά της για τις αλλαγές που πρέπει να γίνουν στο νόμο - πλαίσιο των πανεπιστημίων, συναντήθηκε και με την υπουργό Παιδείας για να... εισπράξει τα εύσημα! Και όπως ήταν φυσικό, αφού οι προτάσεις της επιτροπής κινούνται στην κατεύθυνση της παραπέρα διεύρυνσης της ιδιωτικοποίησης και των ταξικών φραγμών στην ανώτατη εκπαίδευση, η υπουργός εξέφρασε την ικανοποίησή της για το μέχρι τούδε έργο της επιτροπής.

Μάλιστα, αυτό που τους απασχόλησε ιδιαίτερα ήταν «η ανάγκη πιστοποίησης από την Πολιτεία των Μη Κρατικών, Μη Κερδοσκοπικών Ιδρυμάτων που θα προκύψουν» από την ενδεχόμενη αναθεώρηση του Συντάγματος και του σχετικού άρθρου 16. Δηλαδή, συμφωνούν πλήρως στην ιδιωτικοοικονομική λειτουργία των δημόσιων ιδρυμάτων, συμφωνούν παράλληλα στη λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων και το μόνο που τους νοιάζει είναι... τα προσχήματα: Ο τρόπος πιστοποίησης τόσο των δημόσιων, όσο και των ιδιωτικών ιδρυμάτων!

Επομένως...

«Συμφωνώ με τον πρόεδρο των Ελληνικών Βιομηχανιών. Από τη στιγμή που γκρεμίστηκαν τα τείχη και ο σοσιαλισμός βρέθηκε χωρίς τύχη και από τη στιγμή που ο καπιταλισμός πορεύεται χωρίς αντίπαλο και εχθρό, είναι φυσικό η Ελλάδα να τρέχει προς την Αλβανία μεριά. Τα κάτεργα εργασίας θα περιορίσουν κάπως την ανεργία και φυσικά οι καρχαρίες θα τιγκάρουν τα δικά τους ταμεία. Η οικονομία βρίσκεται στα χέρια της ολιγαρχίας. Επομένως η πρόταση του Κυριακόπουλου είναι καταλυτική και προφητική. Αυτοί έχουν το πεπόνι, αυτοί και το μαχαίρι. Ποιος τους εμποδίζει; Ο κανείς! Οσο κυνική και τριτοκοσμική κι αν ακούγεται η μείωση του βασικού μεροκάματου, μέσα στα πλαίσια τα συγκεκριμένα είναι αναπόφευκτη, ρεαλιστική και η προοπτική της εφιαλτική. Που πάει να πει σκάσε και κολύμπα, αλλιώτικα δεν έχει μισή δεκάρα χρήμα. Το ΠΑΣΟΚ άνοιξε το δρόμο, η ΝΔ ασφαλτοστρώνει και ο λαός με το αίμα του πληρώνει. Επομένως αγώνας ακόμα πιο δυνατά. Αλλιώτικα - εσένα το λέω που φωνάζεις - τσιμουδιά!»

Του Δημήτρη Δανίκα από τη «στήλη άλατος» των χτεσινών «Νέων»

Δεν της βγαίνει...

«Διεκδικητικό» προφίλ προσπαθεί να προβάλει το τελευταίο διάστημα η Κεντρική Ενωση Δήμων και Κοινοτήτων Ελλάδας, αλλά δεν της βγαίνει με τίποτα. Και όχι τυχαία, αφού - εκτός των άλλων - στην πραγματικότητα επιχειρείται απλά και μόνον η δημιουργία εντυπώσεων ενόψει των δημοτικών και νομαρχιακών εκλογών και η προβολή μιας δήθεν κόντρας με την κυβέρνηση για τα οικονομικά ζητήματα του θεσμού, στα οποία αμφότερες οι δυνάμεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ - με τον ΣΥΝ να ακολουθεί - συναινούν στα βασικά: Φόροι, «συμπράξεις» με τους κεφαλαιοκράτες και ιδιωτικοποιήσεις της δημοτικής περιουσίας. Δύο «κινητοποιήσεις» εξήγγειλε το συλλογικό όργανο της Αυτοδιοίκησης σε διάστημα περίπου είκοσι ημερών και η μια δεν έγινε, ή δε άλλη έγινε «για να τελειώνουμε», όπως είχε πει χαρακτηριστικά ο πρόεδρος της ΚΕΔΚΕ, Π. Κουκουλόπουλος. Αυτά για να ξέρουν οι δημότες και οι εργαζόμενοι τι γίνεται.

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ
Εργασία και ΕΕ

Η κυνική δήλωση του επιτρόπου Χ. Αλμούνια ότι για την Ευρωπαϊκή Ενωση «απασχολούμενος» θεωρείται εκείνος που έχει εργαστεί ακόμα και μία ώρα τη βδομάδα έναντι αμοιβής, είτε και αμισθί, για να βοηθήσει την οικογενειακή επιχείρηση, μπορεί να μη συνιστά «αποκάλυψη», σίγουρα όμως αποτελεί υλικό για σκέψεις και συμπεράσματα.

Το πρώτο, που μπορεί να παρατηρήσει κάποιος, είναι ότι οι περίφημες έρευνες εργατικού δυναμικού, τις οποίες κάνουν οι εθνικές στατιστικές υπηρεσίες (και η δική μας ΕΣΥΕ), αλλά και η Γιουροστάτ, απέχουν από την πραγματικότητα όσο η Γη από το Φεγγάρι, που λέει και ο λαός μας. Δηλαδή, εκ των προτέρων, οι έρευνες αυτές υποβαθμίζουν τα ποσοστά ανεργίας, κρύβουν τον αριθμό των πραγματικών ανέργων. Αυτή είναι και η πιο εξόφθαλμη διαπίστωση που μπορεί να κάνει κάποιος, διαβάζοντας τη σχετική δήλωση του επιτρόπου. Ομως, ο ορισμός του εργαζόμενου ως ατόμου που φτάνει να εργάζεται μια ώρα τη βδομάδα δεν εξαντλείται μόνο στην αλλοίωση και στην απόκρυψη του αριθμού των ανέργων. Ταυτόχρονα, επιδιώκεται κάτι βαθύτερο και πιο ουσιαστικό.

Για την Ευρωπαϊκή Ενωση, εργαζόμενος δε θεωρείται ο άνθρωπος που εργάζεται έναν συγκεκριμένο αριθμό ωρών και έχει ένα ικανό εισόδημα-μισθό, που θα εξασφαλίζει σ' αυτόν και στην οικογένειά του τα προς το ζην. Πολύ περισσότερο, δεν αναγνωρίζεται το δικαίωμα, να έχει κάποιος μια εργασία, που τουλάχιστον θα του εξασφαλίζει τα βασικά ανθρώπινα αγαθά. Γιατί είναι φανερό ότι με μια ώρα εργασίας τη βδομάδα, και μάλιστα ακόμα και όταν γίνεται αμισθί, αυτός ο «εργαζόμενος» δεν μπορεί να εξασφαλίσει ούτε τα ελάχιστα.

Εδώ δεν πρόκειται απλώς για πρόβλημα ορισμών. Τι θεωρείται, δηλαδή, άνεργος και τι εργαζόμενος. Εδώ πρόκειται για μια άλλη φιλοσοφία και πολιτική αντίληψη. Μια αντίληψη βαθιά αντεργατική και απάνθρωπη. Η αντίληψη αυτή αναδεικνύει το βαθύτερο χαρακτήρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης ως μιας ένωσης του κεφαλαίου, που στρέφεται ευθέως ενάντια στο δικαίωμα της εργασίας. Η «απασχολησιμότητα», η προσωρινή εργασία, η ευέλικτη εργασία, αυτό είναι το μοντέλο που πρεσβεύει η ΕΕ. Αυτός είναι ο κόσμος που οικοδομεί. Αυτό είναι το μέλλον που προδιαγράφει.

Στη βάση αυτή, τα επιτελεία της ΕΕ επιδιώκουν παράλληλα και την ιδεολογική χειραγώγηση των εργαζομένων. Επιδιώκουν να τους «εκπαιδεύσουν» να αποδεχτούν ως κάτι φυσιολογικό, εργαζόμενος να θεωρείται κάποιος που δουλεύει μια ώρα τη βδομάδα, με λίγα ψωρο-ευρώ, που βολεύεται με τη φτώχεια του και τη μιζέρια του. Επιδιώκουν να μειώσουν την απαιτητικότητα των εργαζομένων. Να τη ρίξουν έως το έσχατο επίπεδο του σκλάβου, που αδιαμαρτύρητα θα αποδέχεται τετελεσμένα. Θέλουν να διαγράψουν με μια μονοκονδυλιά την αξίωση για σταθερή και μόνιμη εργασία. Εργασία με δικαιώματα, με μισθό που θα ικανοποιεί τις σύγχρονες ανάγκες του κάθε εργαζόμενου, ανάλογα με τη χώρα, την εποχή, τον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι.



Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ