ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Κόντρα στη συμπαιγνία

Μαζί με τις συνεχώς αυξανόμενες τιμές στα είδη πρώτης ανάγκης (τελευταίο αντιλαϊκό κρούσμα οι πρόσφατες αυξήσεις της ΔΕΗ), οι εργαζόμενοι έχουν να αντιμετωπίσουν και την ανοιχτή συμπαιγνία εκ μέρους διαφόρων φορέων και παραγόντων, που ενώ έχουν συγκεκριμένες ευθύνες για την κατάσταση που βιώνουν τα λαϊκά νοικοκυριά, προσπαθούν να εμφανιστούν ως προστάτες.

Στην πρώτη γραμμή η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Τα κόμματα που, το καθένα στον καιρό του με τυφλοσούρτη τις αξιώσεις του μεγάλου κεφαλαίου, θεοποίησαν τη λεγόμενη ελεύθερη αγορά. Μαζί με άλλα προνόμια, δηλαδή, προς την πλουτοκρατία, παραχώρησαν στους επιχειρηματικούς ομίλους και το, εν λευκώ, δικαίωμα να καθορίζουν τις τιμές, θέτοντας, παράλληλα, εκτός νόμου ακόμα και την ιδέα ότι είναι δυνατόν να ελέγχονται οι επιχειρηματίες για τις τιμές που επιβάλλουν στην αγορά. Τώρα, το μεν ΠΑΣΟΚ - που πασχίζει να παίξει το ρόλο του αντιπολιτευόμενου - ζητάει ...μέτρα ελέγχου της ακρίβειας, η δε ΝΔ κάνει εκκλήσεις στους επιχειρηματίες συνδαιτυμόνες της να δείξουν αυτοσυγκράτηση. Και οι δυο μαζί, στο πνεύμα των πολιτικών του πτωχοκομείου της ΕΕ, αναμασούν το ενδεχόμενο χορήγησης κάποιων προσωρινών επιδομάτων προς οικονομικά εξαθλιωμένους.

Στην ίδια κατεύθυνση και οι εκπρόσωποι των μεγαλοεπιχειρηματιών, αυτών που χάρη στις πολιτικές ενίσχυσης της εκμετάλλευσης των εργαζομένων και των αναδιαρθρώσεων, γνωρίζουν μια περίοδο πρωτοφανούς άνθησης της κερδοφορίας και της ισχύος τους. Ο ΣΕΒ, για τον οποίο η διατήρηση του συστήματος ελεύθερης - από τη σκοπιά του - διαμόρφωσης των τιμών είναι θέμα στρατηγικής, χαρακτηρίζει την ακρίβεια που οι επιχειρηματίες προκαλούν «εθνικό θέμα», αλλά και αυτός δεν έχει αντίρρηση στη χορήγηση επιδομάτων από το «ταμείο της φτώχειας». Το γνωστό ταμείο της ντροπής, που σχεδιάζεται να δημιουργηθεί με τους φόρους που πληρώνουν οι εργαζόμενοι.

Αλλά μαζί με τους προηγούμενους, την ιδέα των επιδομάτων σε «στοχευμένες ομάδες του πληθυσμού, που πλήττονται ιδιαιτέρως από την ακρίβεια», ασπάζεται και η πλειοψηφία της διοίκησης της ΓΣΕΕ. Αυτοί που πριν λίγες βδομάδες, υπό τις επευφημίες του ΠΑΣΟΚ, υπέγραφαν με τους εργοδότες τη Σύμβαση της ντροπής, για αυξήσεις του 1 ευρώ τη μέρα, δείχνουν να βολεύονται μια χαρά με τα σχέδια κυβέρνησης - βιομηχάνων και αντί αυξήσεων στους μισθούς λένε «ναι» στη δρομολογημένη από την ΕΕ κοροϊδία των επιδομάτων.

Και ενώ όλοι τους αντιμετωπίζουν τους εργαζόμενους σαν ζήτουλες που οφείλουν να εκλιπαρούν ελεημοσύνες για να τα φέρουν βόλτα, τα στοιχεία για την κερδοφορία των επιχειρήσεων που έρχονται στο φως της δημοσιότητας είναι εξόχως αποκαλυπτικά και αποδεικνύουν ότι τα αλλεπάλληλα κύματα των ανατιμήσεων μεταμορφώνονται σε αυξανόμενα κέρδη για τα χρηματοκιβώτιά τους.

Η θέση του ΚΚΕ είναι παραπάνω από σαφής: Η εργατική τάξη δεν είναι ζήτουλας. Είναι η κοινωνική δύναμη που παράγει τον πλούτο και αποτελεί δικαίωμά της να έχει εισόδημα που να καλύπτει τις σύγχρονες ανάγκες της. Με βάση αυτήν ακριβώς τη λογική καλεί τους εργαζόμενους να ξεσηκωθούν διεκδικώντας πρώτα απ' όλα πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς και άλλα άμεσα μέτρα που θα έχουν στόχο την ανακούφιση των λαϊκών νοικοκυριών, συνδέοντας την πάλη για τις άμεσες διεκδικήσεις με το στόχο της ανατροπής της αντιλαϊκής πολιτικής και του «ευρωμονόδρομου».

Κάλπικος ο καημός τους για τις γυναίκες

Ο ΟΑΕΔ αισθάνθηκε χτες την ανάγκη να υπερασπιστεί για μια ακόμη φορά το μέτρο που εμπεριέχεται στον αντιασφαλιστικό νόμο Πετραλιά και αφορά στην επέκταση κατά ένα εξάμηνο της άδειας μητρότητας για τις γυναίκες εργαζόμενες. Πρόκειται για ρύθμιση που ανακοινώθηκε με τυμπανοκρουσίες από την κυβέρνηση, όταν άλλα μέτρα που προβλέπει ο ίδιος νόμος και τίθενται σταδιακά σε εφαρμογή αποσιωπώνται και περνάνε «στη ζούλα».

Ακόμα όμως και αυτή η ρύθμιση, την οποία η κυβέρνηση προσπαθεί να παρουσιάσει σαν μέτρο προστασίας της μητρότητας, κάθε άλλο παρά λύνει τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες εργαζόμενες στους τόπους δουλειάς. Γιατί το εξάμηνο της επιπλέον άδειας - το οποίο επί της ουσίας η κυβέρνηση χαρίζει στον ιδιώτη, αφού η μητέρα εργαζόμενη θα πληρώνεται από χρήματα που η ίδια και οι άλλοι εργαζόμενοι έχουν συνεισφέρει στον ΟΑΕΔ - έρχεται να θολώσει τα νερά για την επέκταση του εργάσιμου βίου. Κι αυτό επειδή τα όρια ηλικίας για τις γυναίκες εργαζόμενες μετά το 1993 έχουν ήδη πάει στα 65 χρόνια, ενώ οσονούπω έρχεται η εξίσωση και για τις παλιότερες εργαζόμενες στο Δημόσιο, με τη συμβολή της ΕΕ και του Ευρωδικαστηρίου.

Οσο για την προστασία της μητρότητας, το εξάμηνο της άδειας σε καμιά περίπτωση δεν είναι ικανό να επισκιάσει την άθλια επίθεση που δέχεται το δικαίωμα της γυναίκας να γεννάει και να μεγαλώνει απρόσκοπτα τα παιδιά της, αφού, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, η γέννηση ενός παιδιού ταυτίζεται με την απόλυση, την παραμονή στην ανεργία. Ολα τα άλλα είναι φούμαρα για λαϊκή κατανάλωση, μπροστά σε έναν ακόμα γύρο επίθεσης στα δικαιώματα των εργαζόμενων γυναικών, που βρίσκεται προ των πυλών.

... αλλά και πολύ θράσος

Πόσο θράσος, όμως, απαιτείται να έχεις, για να εγκαλείς εκατομμύρια εργάτες σε όλο τον κόσμο, γιατί τόλμησαν να κάνουν την επανάστασή τους και, ακόμα καλύτερα, πάλεψαν να την κρατήσουν όρθια;

Πόσο θράσος απαιτείται να έχεις, για να αξιώνεις να δικαιωθούν εκ των υστέρων οι αντεπαναστάτες;

Πόσο θράσος χρειάζεται σ' έναν αστό - στη χώρα όπου στέκει όρθια ακόμα η Γιάρος και ανεξίτηλα τα σημάδια στο Μακρονήσι, στη χώρα στα νεκροταφεία της οποίας είναι θαμμένοι εκτελεσμένοι πολιτικοί κρατούμενοι και τα βουνά σπαρμένα από επαναστάτες που τόλμησαν να αμφισβητήσουν την αστική εξουσία - πόσο «από αλλού» πρέπει να 'ναι ένας αστός, για να τολμά να μιλά για «γκουλάγκ»; Μήπως του χρειάζεται αυτό το θράσος για να συγκαλύπτει ή και να υπερασπίζεται τα εγκλήματα του συστήματος που υπηρετεί, κατά των λαών, τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, τις δολοφονίες αμάχων από τους ιμπεριαλιστές στη Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ και αλλού;

Ας μη συνεχίσουμε τις ερωτήσεις. Είναι εντελώς υποθετικές, όταν αφορούν τον Πρετεντέρη. Τις έχει απαντήσει ξανά και ξανά, υπηρετώντας με συνέπεια την αστική τάξη. Είναι καθημερινή η γαργάρα που κάνει για όσα δεινά τραβά σήμερα, κάθε μέρα, η εργατική τάξη αυτής της χώρας. Και ας του περισσεύει το μελάνι κάθε μέρα, στην αγωνία του να βρει επιχειρήματα που να πείθουν πως αξίζει να ζεις στην αστική δημοκρατία θαμμένος ζωντανός.

Εχει λόγους ν' ανησυχεί...

Είναι κάποιες φορές, όπως χτες, που ο εργολάβος αντικομμουνιστής του «συγκροτήματος» παίρνει τέτοια φόρα, που ίσως βγαίνει εκτός ορίων ακόμα κι αυτής της αστικής προπαγάνδας. Δε γνωρίζουμε (αν και μπορούμε να φανταστούμε) τι ακριβώς είναι αυτό που τον γέμισε ξανά με τόση αγωνία για να ξερνά έτσι. Σίγουρο είναι πως πράγματι, ως γνήσιος εκφραστής της αστικής τάξης, έχει πολλούς λόγους να νιώθει τρόμο.

Για όσους επιμένουν να υπερασπίζουν το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε. Για όσους, περήφανοι, υπεράσπισαν και υπερασπίζουν τους εργάτες στη λυσσαλέα αντιπαράθεση με τους αστούς. Για όσους, περήφανοι, δέχτηκαν και απλόχερα πρόσφεραν τη διεθνιστική αλληλεγγύη ως ζήτημα αρχής της δράσης των κομμουνιστών, στη λυσσαλέα επίθεση που δέχονται από τους καπιταλιστές και τα τσιράκια τους σαν τον δεδηλωμένο αντικομμουνιστή αρθρογράφο. Αλληλεγγύη, συστατικό στοιχείο της οποίας ήταν και είναι η υπεράσπιση της σοσιαλιστικής εξουσίας. Για όσους και σήμερα, παρά την πρόσκαιρη επικράτηση της αντεπανάστασης, επιμένουν να δείχνουν πως ο καπιταλισμός δεν μπορεί να αποφύγει την ανατροπή, η εργατική εξουσία θα επιβληθεί ως ιστορική ανάγκη. Και, ακόμα περισσότερο, για όσους όχι μόνο διακηρύσσουν το δίκιο αυτών που παράγουν όλο τον πλούτο, αλλά και παλεύουν για να επιβληθεί αυτό το δίκιο.

Εχει λόγους να ανησυχεί η αστική τάξη, ειδικά σήμερα, που - για δισεκατομμύρια ανθρώπους στον πλανήτη - ένας μετά τον άλλον οι μύθοι της αστικής δημοκρατίας καταρρέουν...