ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Δεν πάνε μαζί

Παπαγεωργίου Βασίλης

«Η αποτελεσματική συμμετοχή της χώρας στις διαδικασίες της ευρωπαϊκής πολιτικής ενοποίησης προϋποθέτει τη δυνατότητα έκφρασης της λαϊκής κυριαρχίας» είπε τις προάλλες ο Φ. Κουβέλης, σε συγκέντρωση του ΣΥΝ στη Χίο για το «ευρωσύνταγμα», σύμφωνα με το σχετικό ρεπορτάζ της «Αυγής», που έφερε τον τίτλο «Η λαϊκή κυριαρχία προϋπόθεση της ευρωπαϊκής ενοποίησης».

Τα πράγματα, όμως, δεν είναι έτσι. Η λεγόμενη ευρωπαϊκή ενοποίηση βρίσκεται σε αγεφύρωτη και αυξανόμενη συνεχώς αντίθεση με τη λαϊκή κυριαρχία. Δεν πάνε μαζί, ούτε το ένα μπορεί να είναι προϋπόθεση του άλλου. Πάμπολλα είναι τα σχετικά παραδείγματα (Συνθήκη Μάαστριχτ, Ενιαία Εσωτερική Αγορά, ΟΝΕ και ευρώ, Συνθήκη Σένγκεν, «αντιτρομοκρατικό» πλαίσιο, ευρωστρατός και επεμβάσεις, εισαγωγή μεταλλαγμένων, κλπ, κλπ) Και δεν μπορούσε να είναι διαφορετικά. Η «ευρωπαϊκή ενοποίηση» είναι μια πορεία αυξανόμενης συνεχώς διασφάλισης και θωράκισης των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου και των πολυεθνικών της Ευρώπης, σε βάρος όλων των λαών των χωρών - μελών, του συνόλου των λαϊκών δικαιωμάτων, μαζί και των δημοκρατικών ελευθεριών. Αλλωστε, το προωθούμενο τον καιρό αυτό αντιδραστικό «ευρωσύνταγμα» αποτελεί μια ακόμη χαρακτηριστική απόδειξη.

Ας σταματήσουν, επομένως, να σπέρνουν αυταπάτες και να εξωραΐζουν το αντιλαϊκό ευρωοικοδόμημα.

Υποκρισία

Οταν ο «Ρ» χαρακτήριζε τη φορολογική πολιτική των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, ως αντιλαϊκή, δεξιά και συντηρητική, επειδή μεγάλωνε συνεχώς τους έμμεσους φόρους και μοίραζε πλουσιοπάροχα προνόμια και φοροαπαλλαγές στους κεφαλαιοκράτες, οι τότε κυβερνώντες έσκιζαν τα ρούχα τους από... ιερή αγανάκτηση.

Διαβάστε, λοιπόν, τι δήλωσε ο Γ. Παπανδρέου, προχτές, σχετικά με τα νέα κυβερνητικά μέτρα: «Αυτή είναι η πολιτική της Δεξιάς, αυτή είναι η πολιτική της συντήρησης», κατάγγειλε σε ψηλούς τόνους, σημειώνοντας, ότι η γενική αύξηση στους έμμεσους φόρους, που είναι η πιο άδικη φορολογία, «πλήττει όλους τους Ελληνες, αλλά ιδιαίτερα τους χαμηλόμισθους, τους συνταξιούχους, τους εργαζόμενους, τους αγρότες και τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες, δηλαδή κάθε ελληνικό νοικοκυριό».

Τα σχόλια δικά σας...

Τα ολοφάνερα

Eurokinissi

Προχτές, ο υπουργός Οικονομίας Γ. Αλογοσκούφης, στη διάρκεια ανακοίνωσης των νέων κυβερνητικών μέτρων, τόνισε με ιδιαίτερη έμφαση ότι ο περιορισμός των κρατικών δαπανών θα γίνει με το χτύπημα της σπατάλης και χωρίς να μειωθούν οι κοινωνικές δαπάνες.

Δίπλα του (πρώτος αριστερά στη διπλανή φωτογραφία) καθόταν ο υφυπουργός Οικονομίας, Π. Δούκας, ο οποίος προ ελαχίστων ημερών απέστειλε εγκύκλιο προς όλα τα υπουργεία και τις νομαρχίες και ορίζει ότι οι πιστώσεις για το β΄ τρίμηνο του έτους σε μια μεγάλη γκάμα - έτσι κι αλλιώς ισχνών - πιστώσεων κοινωνικού χαρακτήρα του φετινού κρατικού προϋπολογισμού περικόπτονται έως και 55%. Διαβάστε τώρα και ορισμένες από τις κατηγορίες που πετσοκόβονται:

Επιχορηγήσεις στις παιδικές εξοχές και κατασκηνώσεις.
Επιχορηγήσεις στον Οργανισμό Εκδοσης Διδακτικών Βιβλίων (ΟΕΔΒ).
Δαπάνες λειτουργίας της Επιτροπής Αθλητισμού Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης.
Επιχορηγήσεις στα ΑΕΙ, ΤΕΙ και λοιπά επιστημονικά και εκπαιδευτικά ιδρύματα, όπως και δαπάνες για προμήθεια επιστημονικών συγγραμμάτων και βοηθημάτων για σπουδαστές εκπαιδευτικών ιδρυμάτων.
Επιχορηγήσεις στους συγκοινωνιακούς φορείς της πρωτεύουσας και της Θεσσαλονίκης.
Επιχορηγήσεις στην Τοπική Αυτοδιοίκηση για μεταφορές μαθητών.
Επιδοτήσεις άγονων γραμμών.
Χρηματοδότηση Κοινωνικής Ασφάλισης.
Επιχορηγήσεις σε μουσεία, θέατρα, κλπ.

Ολοφάνερη είναι η άποψη του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης για τις ...σπατάλες. Οπως ολοφάνερα είναι και τα ψέματα που πετάνε στο λαό κατάμουτρα...

Καπιταλιστικό «τσουνάμι»

Χίλιες και μία δικαιολογίες θα βρουν - αυτή άλλωστε είναι η «δουλιά» τους - οι εκάστοτε κυβερνήσεις για να «πλασάρουν» τα «έκτακτα πακέτα» των αντιλαϊκών μέτρων. Το αποτέλεσμα όμως δεν αλλάζει και η πραγματικότητα δεν κρύβεται: Ποτέ δεν πλήρωσε - κάθε άλλο - η πλουτοκρατία τα σπασμένα, αλλά τα λαϊκά στρώματα, που βουλιάζουν ολοένα και πιο βαθιά στη φτώχεια, την ανέχεια και την εξαθλίωση.

Καμία σημασία δεν έχουν, λοιπόν, οι φτηνές έτσι και αλλιώς δικαιολογίες της κυβέρνησης Καραμανλή για το νέο πλιάτσικο στα λαϊκά εισοδήματα. Ετσι και αλλιώς ο κόσμος τις ακούει βερεσέ. Το γεγονός είναι ότι το νέο πακέτο φορτώνει άλλα 5 δισ. ευρώ (1,8 τρισ. δρχ.!) στις πλάτες των λαϊκών στρωμάτων για τα επόμενα τρία χρόνια. Και το κάνει με ξεδιάντροπο ταξικό τρόπο: με την επιβολή νέων έμμεσων φόρων, των πλέον επαχθών φόρων για τα λαϊκά στρώματα που ξοδεύουν μεγάλο μέρος του εισοδήματός τους στα βασικά είδη κατανάλωσης. Η πρόκληση γίνεται ακόμα μεγαλύτερη αν αναλογιστεί κανείς ότι τα λεφτά που μαζεύει η κυβέρνηση με τη νέα φοροεπιδρομή στα λαϊκά εισοδήματα τα έχει ήδη χαρίσει στο μεγάλο κεφάλαιο, μέσω της μείωσης των φορολογικών συντελεστών κατά δέκα ποσοστιαίες μονάδες στα κέρδη των επιχειρήσεων. Υπολογίζονται γύρω στα 2,5 δισ. ευρώ τα έσοδα που χάνει το δημόσιο από τη συγκεκριμένη φοροαπαλλαγή του κεφαλαίου...

Η νέα φοροεπιδρομή, όσο και αν «καίει» από μόνη της, δεν πρέπει να οδηγήσει στο να χαθεί το «δάσος», δηλαδή η συνολικότερη αντιλαϊκή επίθεση, οι καταστροφικές συνέπειες της οποίας στα λαϊκά στρώματα ξεπερνούν αυτές του φυσικού «τσουνάμι». Η επιβολή των έμμεσων φόρων δεν είναι η μόνη ούτε η κύρια αντιλαϊκή «διαρθρωτική αλλαγή» που υλοποιεί η κυβέρνηση της ΝΔ σε αγαστή συνεργασία με την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, στο πλαίσιο και των πρόσφατων αποφάσεων της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ, που έχουν στόχο να μειώσουν το «εργατικό κόστος» και να αυξήσουν την «ανταγωνιστικότητα». Το συνολικότερο «πακέτο» της επίθεσης κατά του λαού περιλαμβάνει απελευθέρωση του ωραρίου, ανατροπές στα ασφαλιστικά δικαιώματα, εκχώρηση στρατηγικής σημασίας ΔΕΚΟ στις πολυεθνικές, ένταση της «επιχειρηματικότητας» σε Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, δραστικές περικοπές κοινωνικών δαπανών, ξεπούλημα της δημόσιας και ολυμπιακής περιουσίας κ.ο.κ. Ολα αυτά είναι ενταγμένα στο «εθνικό πρόγραμμα δράσης» που έχει καταρτίσει και εφαρμόζει η κυβέρνηση, στο πλαίσιο των επιταγών του Συμφώνου Σταθερότητας και της Στρατηγικής της Λισαβόνας.

Με άλλα λόγια, η αντιλαϊκή επίθεση είναι ολομέτωπη και άρα δεν μπορεί παρά τέτοια να είναι και η «απάντηση» των εργαζομένων. Ας είναι πεντακάθαρο ότι το διεκδικητικό πλαίσιο στη βάση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, που έχουν επεξεργαστεί και προωθούν οι ταξικές δυνάμεις, πρέπει να κρατάει ανοιχτό τον ορίζοντα της λαϊκής εξουσίας.