ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Το «κίνημα στις πλατείες»

Συνέχεια από τη σελίδα 1

Τα αστικά επιτελεία, προβάλλοντας αυτήν τη δράση ως «γνήσιο κίνημα», αναδεικνύουν ότι κανείς δεν προέβαλε οποιαδήποτε ιδεολογία, ότι απέδειξαν πως η κοινωνική δράση στην Ελλάδα, ακόμη και η διαμαρτυρία ή η αμφισβήτηση, μπορεί να εκδηλωθεί χωρίς τους λόχους του ΠΑΜΕ. Δηλαδή, προβάλλοντας αυτά τα στοιχεία, καλλιεργούν την αντιπαράθεση με το οργανωμένο λαϊκό - ταξικό κίνημα. Οσοι συγκεντρώνονται στις πλατείες έχουν πολιτικές επιλογές, συζητούν πολιτικές επιλογές (το να φύγει το μνημόνιο και αυτοί που το έφεραν τι είναι;), έχουν ιδεολογικές επιλογές που αντιστοιχούν στις πολιτικές επιλογές τους, ανεξάρτητα από το βάθος αυτών των επιλογών, είναι άνθρωποι που έχουν στηρίξει χρόνια κυρίως τα δύο μεγάλα κόμματα και χτυπιέται η ζωή τους από τις πολιτικές επιλογές αυτών των κομμάτων που κυβερνούν τη χώρα, ανεξάρτητα αν ήταν ή δεν ήταν, ή δεν αισθάνονται ενταγμένοι σε ένα κόμμα. Αλλωστε, η κινητοποίηση είναι μια πολιτική επιλογή.

Γιατί, όμως, τα αστικά ΜΜΕ καλλιεργούν την αντίθεση αυτών των κινητοποιήσεων με το οργανωμένο ταξικό πολιτικό κίνημα; Γιατί αυτό το κίνημα μπορεί να λέει κάτω το μνημόνιο και να φύγουν αυτοί που το έφεραν, αλλά το τι θα γίνει μετά, πώς θα λυθούν τα προβλήματά τους, ποια η διέξοδος, εδώ έχουν κενό. Δεν έχουν σαφή πολιτικό στόχο εναντίωσης στα μονοπώλια, στην πολιτική που τα ενισχύει, στην ΕΕ, ως υπαίτιους για τα βάσανα του λαού. Ξέρουν, επίσης, ότι η μεγάλη πλειοψηφία όσων συμμετέχουν στις πλατείες δεν έχουν εμπειρία από εργατικούς - κοινωνικούς αγώνες. Είναι, όμως, λαϊκά στρώματα που δείχνουν τάσεις χειραφέτησης από την κυρίαρχη πολιτική, αποφασίζουν να κινητοποιηθούν, ενώ μέχρι τώρα αντιμετώπιζαν με ανοχή την επιδείνωση του βιοτικού τους επιπέδου απ' αυτήν την πολιτική.

Ξέρουν ότι αυτοί οι λαϊκοί άνθρωποι, οι νέοι, μπορεί κάτω από προϋποθέσεις να συναντηθούν, να αποκτήσουν δεσμούς με το λαϊκό κίνημα, με το οποίο τους καλλιεργούν αντιπαράθεση. Και σε μια πορεία να συναντηθούν με το ταξικό κίνημα και το ΚΚΕ. Ξέρουν ακόμα καλά ότι τα συνθήματα της απειθαρχίας και της ανυπακοής δημιούργησαν προϋποθέσεις για λαϊκή αυτενέργεια και κινητοποίηση. Γι' αυτό η αστική τάξη και τα επιτελεία της παρεμβαίνουν προληπτικά, προσπαθώντας να υπερτονίσουν στις λαϊκές συνειδήσεις τις δεδομένες διαφορές ανάμεσα στην οργανωμένη ταξική πάλη, από τη μια, και τα «ακομμάτιστα» και «αυθόρμητα» ξεσπάσματα, από την άλλη. Για να δημιουργούν συνθήκες χειραγώγησης, εκτόνωσης της λαϊκής αγανάκτησης σε ανώδυνες για το σύστημα επιλογές. Ενας αγώνας με τέτοιο περιεχόμενο εύκολα ενσωματώνεται, γεγονός που συντελεί στο να απογοητεύεται η πλειοψηφία όσων τώρα κάνουν τα πρώτα τους βήματα στους δρόμους.

Το παράδειγμα της Ισπανίας δημιουργεί τέτοιους προβληματισμούς, όπου, στις τοπικές εκλογές, οι ηγέτες του αντίστοιχου κινήματος καλλιεργούσαν την «αποχή». Βολικό για το σύστημα. Δεν είχαν πολιτική στόχευση τέτοια που να χτυπούν τον αντίπαλο. Βεβαίως, το ενδεχόμενο μιας τέτοιας κατάληξης αυτής της δράσης θα είναι μια εμπειρία η οποία στη συνέχεια μπορεί να μετατραπεί σε συνειδητή πολιτική πάλη. Ολα τα παραπάνω πρέπει να προβληματίσουν στο πώς δε θα τους εγκλωβίσουν στο αστικό πολιτικό σύστημα αυτοί που έγιναν δήθεν φίλοι τους, όπως τα διάφορα αστικά επιτελεία.

Με τους λαϊκούς ανθρώπους που κινητοποιούνται μ' αυτές τις μορφές μπορούμε και πρέπει να συναντηθούμε. Να βοηθήσουμε να κατανοήσουν ότι η διέξοδος στα προβλήματά τους βρίσκεται στην κοινή λαϊκή πάλη ενάντια στην πολιτική των μεγαλοεπιχειρηματιών και των κομμάτων τους. Το ΚΚΕ και το ταξικό κίνημα προσεγγίζουν τις κινητοποιήσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη με διάθεση ενιαίας συσπείρωσης και πάλης, με στόχευση τον πραγματικό αντίπαλο των εργαζομένων και του λαού, ο οποίος είναι ταξικός και πολιτικός: Είναι η εξουσία των μονοπωλίων, τα κόμματα και οι μηχανισμοί της πλουτοκρατίας, που κλιμακώνουν σήμερα την αντιλαϊκή επίθεση.

Αθλιότητες κυβερνητικού εκπροσώπου

Παπαγεωργίου Βασίλης

Είναι τουλάχιστον χυδαίος ο τρόπος με τον οποίο το ΠΑΣΟΚ και τα άλλα αστικά κόμματα προσπαθούν να σηκώσουν τείχη ανάμεσα στις κινητοποιήσεις που εκδηλώνονται αυτό το διάστημα στο Σύνταγμα και αλλού, και στο οργανωμένο εργατικό λαϊκό κίνημα, στο οποίο πρωτοστατεί το ΚΚΕ. Ετσι ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Γ. Πεταλωτής, έφτασε σε σημείο να πει για το ΚΚΕ: «Ας μην ξεχνάμε ότι συγκεκριμένες ιδεολογίες, στο Πολυτεχνείο, θεωρούσαν ότι αυτό το κίνημα, τότε, ήταν προβοκατόρικο. Και εδώ, αν και θα κατηγορηθώ εγώ για προβοκάτορας τώρα, γνωρίζουμε ότι η φοιτητική παράταξη του ΚΚΕ, τότε, χαρακτήριζε προβοκάτορες αυτούς οι οποίοι ήταν στο Πολυτεχνείο. Αρα θέλω να πω ότι ακόμη και με ενθουσιασμό, χαρακτηριστικό αυτών των εκδηλώσεων, μπορεί να υπάρχει αποτέλεσμα. Εγώ πιστεύω και φυσικά θεωρώ ότι αυτό που γίνεται, στο βαθμό που είναι αυθόρμητο βέβαια, δείχνει πραγματικά ποιες είναι οι ανάγκες του κόσμου σήμερα». Αφήνουμε κατά μέρος την αθλιότητα από την πλευρά της κυβέρνησης να ανατροφοδοτεί με τον πλέον επίσημο τρόπο τις προβοκατόρικες «αναλύσεις» των πιο χυδαίων αντικομμουνιστών για τη συμβολή του ΚΚΕ στον αντιδικτατορικό αγώνα. Η κυβέρνηση προβοκάροντας το ΚΚΕ στήνει παγίδες στους διαδηλωτές, για να μείνει η αγανάκτησή τους σε ένα βολικό για το σύστημα και την κυρίαρχη πολιτική επίπεδο. Γι' αυτό λοιδορούν το εργατικό κίνημα.

Να τους γυρίσει μπούμερανγκ η προσπάθεια να κρατήσουν το λαό στη στρούγκα της πολιτικής τους. Χειραφέτηση από τα αστικά κόμματα και την πολιτική τους, πάλη και οργάνωση στους τόπους δουλειάς, συμπόρευση με το ΚΚΕ, είναι το γενναίο βήμα που μπορεί και πρέπει να γίνει.

Η απάντηση στην αντιλαϊκή συναίνεση

Παρά τις περί του αντιθέτου εντυπώσεις, που σκόπιμα καλλιεργούνται για να παραπλανήσουν τα λαϊκά στρώματα, η αλήθεια είναι ότι η συναίνεση μεταξύ κυβέρνησης και ΝΔ είναι ισχυρότερη παρά ποτέ. Δεν έχουν μόνο στηρίξει από κοινού αντιλαϊκά μέτρα πρωτοφανούς αγριότητας και βαθύτατες αντιδραστικές αλλαγές που ισοπεδώνουν τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα, αλλά διαρκώς μετατοπίζουν τη βάση της αντιλαϊκής συναίνεσης σε πιο προωθημένη βάση, δηλαδή σε πιο βάρβαρα και αντιδραστικά μέτρα. Το ομολογούν, πλέον, σχεδόν ανοικτά. Από τα Καλάβρυτα ο πρωθυπουργός δήλωσε ότι «εξακολουθώ να πιστεύω ότι, ακόμα και σήμερα, ακόμα και μετά τις τελευταίες ή και λόγω των τελευταίων μου συναντήσεων με τους άλλους πολιτικούς αρχηγούς, επί της ουσίας, υπάρχουν πολλά στα οποία και συγκλίνουμε και μπορούμε να συγκλίνουμε». Το μόνο που μένει, όπως είπε, είναι «να υπερβούμε τις παραδοσιακές κομματικές συμπεριφορές - και βέβαια, αυτό θα φανεί στην πράξη». Αμεση ήταν η ανταπόκριση του προέδρου της ΝΔ, που μιλώντας χτες στην Κοινοβουλευτική Ομάδα κάλεσε τον πρωθυπουργό να διευκολύνει τη συναίνεση, φέρνοντας προς ψήφιση στη Βουλή ένα ένα τα νέα αντιλαϊκά μέτρα και όχι όλα μαζί «σε ένα άρθρο». Το δήθεν ανυπέρβλητο εμπόδιο, δηλαδή η μείωση των φορολογικών συντελεστών για τα επιχειρηματικά κέρδη, δεν είναι παρά ένα βολικό πρόσχημα για να μην ταυτιστεί πλήρως με την κυβέρνηση και να μην καταργηθεί ως δήθεν «αντιπολίτευση», όπως παραδέχθηκε ο Α. Σαμαράς. Εχει έρθει η ώρα ο λαός να τους γυρίσει αποφασιστικά την πλάτη και να συστρατευτεί με εμπιστοσύνη με το ΚΚΕ για την ανατροπή της στρατηγικής και της εξουσίας των μονοπωλίων.

Χρεοκοπημένη στρατηγική

Τον προσχηματικό και ψεύτικο χαρακτήρα της δήθεν διαφωνίας της ηγεσίας της ΝΔ με την εφαρμοζόμενη πολιτική παραδέχθηκε, έμμεσα πλην σαφώς, ο Α. Σαμαράς, αναδεικνύοντας ως μείζον ζήτημα και διαχωριστική γραμμή το θέμα της μείωσης των φορολογικών συντελεστών για τα επιχειρηματικά κέρδη στο 15% από 20% που είναι σήμερα. «Ποιο είναι το αγκάθι της συζήτησης;», αναρωτήθηκε χαρακτηριστικά ο πρόεδρος της ΝΔ, αναφερόμενος στις συζητήσεις με την κυβέρνηση για συναίνεση, για να δώσει αμέσως μετά την απάντηση: «Η μείωση των φορολογικών συντελεστών! Διότι ακόμα κι αν κάνουμε όλα τα άλλα που περιλαμβάνει το Ζάππειο ΙΙ, αν δεν μειωθούν οι φορολογικοί συντελεστές, δεν θα υπάρξει το δημιουργικό σοκ που χρειάζεται η οικονομία. Και δεν θα αποδώσουν τα υπόλοιπα». Ο ίδιος παραδέχθηκε επίσης ότι η τρόικα δεν έχει καμία διαφωνία, αλλά «μας λέει ότι αυτό καλό είναι να το κάνουμε αργότερα και επιμένουν ότι αν το κάνουμε τώρα, θα μεγαλώσει το έλλειμμα». Πιστεύει όμως ότι θα μπορέσει να πείσει την τρόικα αν η κυβέρνηση υιοθετήσει την πρόταση αυτή και αναλάβει να επαναδιαπραγματευτεί με τους ξένους συμμάχους. Με άλλα λόγια, η επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου, που λανσάρει η ηγεσία της ΝΔ ως δήθεν εναλλακτική λύση, δε γίνεται για τους μισθούς ή τις συντάξεις ή γενικότερα για να σωθεί ο λαός από τη χρεοκοπία και την πτώχευση, αλλά για την ενίσχυση της κερδοφορίας των επιχειρήσεων. Ομως η χρεοκοπημένη στρατηγική, που οδήγησε στην κρίση, δεν μπορεί να εμφανίζεται ως διέξοδος από αυτή και μάλιστα φιλολαϊκή. Εχει και η υποκρισία τα όριά της.