ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Γελοιότητες

Γρηγοριάδης Κώστας

Προφανώς και δεν πίστευαν τα όσα έλεγαν. Τα είπαν και τα υποστήριξαν, όμως. Αρα, γνωρίζουν ελληνικά και καταλαβαίνουν τι λέει ο σχετικός νόμος, αλλά το γεγονός αυτό δεν τους απαλλάσσει από τη χρήση φαιδρών και γελοίων επιχειρημάτων και τα όσα συνεπάγεται το γεγονός αυτό. Για τους διευθυντές ειδήσεων των τηλεοπτικών καναλιών είναι ο λόγος, οι οποίοι, στην προχτεσινή παρουσία τους στην ολομέλεια του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης, είπαν τα εξής, επιχειρώντας να δικαιολογήσουν τις προκλητικές και κατάφωρες διακρίσεις σε βάρος των «μικρών» κομμάτων: Ο νόμος υποχρεώνει τη διασφάλιση της πολιτικής πολυφωνίας, «για κάθε ζήτημα που καθίσταται αντικείμενο πολιτικής αντιδικίας». Αυτό και κάνουμε.

Μα τι λένε, ίσως σκεφτείτε. Αφού, δεν υπάρχει ούτε ένα θέμα στη Βουλή ή την Ευρωβουλή, για το οποίο να μη διαφώνησε το ΚΚΕ με τις κυρίαρχες αντιλήψεις και, επομένως, να μην έγινε «αντικείμενο πολιτικής αντιδικίας». Οι απόψεις του, όμως - όπως και άλλων κομμάτων - συνήθως δεν εμφανίζονται και αποσιωπώνται από τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων, κυρίως των ιδιωτικών καναλιών. Σωστές είναι οι σκέψεις σας. Τι γίνεται, όμως, εάν δώσουμε μιαν άλλη ερμηνεία στον όρο «πολιτική αντιδικία»; Για παράδειγμα, δικαστική αντιδικία ή αντιδικία, που φτάνει μέχρι και τη χειροδικία; Πόσες φορές διαφώνησε το ΚΚΕ στη Βουλή, καταφεύγοντας ταυτόχρονα στα δικαστήρια ή μεταβάλλοντας το Κοινοβούλιο σε αρένα;

Αυτά είναι γελοιότητες, θα πείτε. Αυτό λέμε κι εμείς.

Η αντίθεση

Πέρα από τις γελοιότητες, πάντως, υπάρχει και η καθημερινή πρακτική των τηλεοπτικών καναλιών και, ιδιαίτερα, αυτή των τηλεοπτικών ειδήσεων και των ενημερωτικών εκπομπών. Μια πρακτική, η οποία βαδίζει χέρι χέρι - στον έναν ή άλλο βαθμό για κάθε κανάλι - με το δικομματισμό και τη γενικότερη επιχείρηση εγκλωβισμού των εργαζομένων και χειραγώγησης των συνειδήσεών τους στον ευρω-μονόδρομο της υποταγής, του «οχαδερφισμού» και του «δε γίνεται τίποτε». Πρακτική, η οποία τελευταία δυναμώνει καθημερινά, καθώς ενισχύεται όλο και περισσότερο το προεκλογικό κλίμα και πλησιάζουν οι εκλογές. Μια πρακτική, η οποία συμφέρει - όπως καταλαβαίνει ο καθένας - τους ομοτράπεζους του δικομματισμού ιδιοκτήτες των τηλεοπτικών καναλιών. Μπορεί να βολεύει, επίσης, τους διευθυντές ειδήσεων και μερικούς ακόμη, που αμείβονται ανάλογα και ειδικά για το σκοπό αυτό κι ας παρουσιάζονται ως δημοσιογράφοι. Δε βολεύει, όμως, και δε συμφέρει κανέναν άλλον. Ούτε καν τους υπόλοιπους δημοσιογράφους και τους άλλους εργαζόμενους των τηλεοπτικών καναλιών. Και, αργά ή γρήγορα, η εντεινόμενη συνεχώς αυτή αντίθεση θα απαιτήσει την αντιμετώπιση και την επίλυσή της. Ας είναι σίγουροι γι' αυτό.

Ευαγγέλιο η ευελιξία

Το αντεργατικό της πρόσωπο έδειξε για άλλη μια φορά η διοίκηση του Δήμου Αθηναίων, αυτή τη φορά μέσω του αναπληρωτή δημάρχου Θ. Σκυλακάκη, ο οποίος και υποστήριξε πως πάνω από τις πάγιες και διαρκείς ανάγκες του δήμου είναι οι ...«πραγματικές ανάγκες του». Κι όπως συγκεκριμένα είπε: «Πρέπει να χρησιμοποιήσουμε και ευέλικτες μορφές εργασίας, για να ανταποκριθούμε στις πραγματικές ανάγκες του δήμου(!)».

Μάλιστα, όταν ο επικεφαλής της «Συμπαράταξης για την Αθήνα», Σπ. Χαλβατζής, τόνισε πως οι συμβάσεις λίγων μηνών πρέπει να αποφεύγονται και σημείωσε πως για τις πάγιες και διαρκείς ανάγκες οι εργαζόμενοι πρέπει να έχουν μόνιμη σχέση εργασίας με το δήμο, ο Θ. Σκυλακάκης απάντησε με επικλήσεις στη... βιβλική αλήθεια: «Η πάγια και διαρκής ανάγκη δεν μπορεί να είναι γραμμένη σαν τις πλάκες του Μωυσή (!). Πρέπει, βέβαια, να σκεφτόμαστε τους εργαζόμενους, αλλά πρώτα απ' όλα, πρέπει να σκεφτόμαστε την εξυπηρέτηση των δημοτών». Λες και αν είναι μόνιμοι οι εργαζόμενοι στο δήμο και, μάλιστα, για πάγιες και διαρκείς ανάγκες, δε θα εξυπηρετούνται οι δημότες, παρά μόνο αν υπάρχουν ελαστικές σχέσεις εργασίας...

Το «κατά» του Χρ. Παπουτσή

Καταψήφισε την εισήγηση, αλλά συμφώνησε με τις αυξήσεις για τα δημοτικά τέλη(!), στο προχτεσινό Δημοτικό Συμβούλιο Αθηναίων ο Χρ. Παπουτσής και η παράταξή του. Οσο κι αν φαίνεται οξύμωρο το παραπάνω σχήμα, είναι η πραγματικότητα που δείχνει για μια ακόμη φορά πως η διαφορά ανάμεσα στα δύο μεγάλα κόμματα είναι διαφορά διαχείρισης και όχι ουσίας.

Είναι χαρακτηριστικό ότι η αιτιολόγηση της καταψήφισης των δημοτικών τελών επικεντρώθηκε στον «πρόχειρο» και «μη αναλυτικό» χαρακτήρα των εισηγήσεων, ως προς το σκέλος της αιτιολόγησης των δαπανών. Κατά τα άλλα όμως οι αυξήσεις του 3% ήταν στα σωστά πλαίσια και πολιτικά η παράταξή του και ο ίδιος ήταν σύμφωνοι!

Βαθαίνει τη βαρβαρότητα

Οι πανηγυρισμοί με τους οποίους υποδέχτηκε χτες το σύνολο του αστικού Τύπου την ανακοίνωση για τους 9.000 ανέργους, οι οποίοι θα προσληφθούν με καθεστώς μερικής απασχόλησης, αντανακλούν την ικανοποίηση των δυνάμεων του κεφαλαίου για ένα τεραστίων διαστάσεων αντιδραστικό άλμα που γίνεται στον τομέα των εργασιακών σχέσεων. Η μερική απασχόληση, από εκεί που μέχρι τώρα ήταν το έκτακτο, επιχειρείται να περάσει στη συλλογική συνείδηση ως κύρια μορφή απασχόλησης κι ας αφορά σ' αυτή τη φάση σε ορισμένες μόνον υπηρεσίες. Το γεγονός ότι αφεντικό θα είναι το ίδιο το δημόσιο όχι μόνο δεν απαλύνει την αντιδραστικότητα του μέτρου, αντίθετα το κάνει πιο βαρύ. Γιατί λειτουργεί ως νομιμοποίηση του αντεργατικού μέτρου. Οταν και σ' αυτόν ακόμα το χώρο του δημοσίου δε θα υπάρχουν μόνιμες και σταθερές σχέσεις εργασίας, τι μπορεί να μείνει όρθιο στον ιδιωτικό τομέα;

Το θέμα δεν αφορά καθόλου, ή έστω κυρίως στην περίφημη μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων. Αφορά στο σύνολο της εργατικής τάξης. Εχει άμεση σχέση με τον πυρήνα της σχέσης κεφαλαίου - εργασίας. Το κεφάλαιο θα ήθελε να εκμεταλλεύεται την εργατική δύναμη όλο το 24ωρο. Η καθιέρωση του 8ωρου ήταν ένα άλμα μπροστά για την εργατική τάξη. Το ίδιο και η συλλογική σύμβαση που καθορίζει τους όρους πώλησης της εργατικής δύναμης. Το οχτάωρο, ως ρύθμιση του σταθερού χρόνου εργασίας, και η σύμβαση, ως ρύθμιση του ύψους του μεροκάματου, αφορούν σε βασικούς όρους αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης. Επισήμως έχει διαπιστωθεί ότι η μεγάλη πλειοψηφία των ασφαλισμένων στο ΙΚΑ ήδη πληρώνονται στα όρια του κατώτερου μεροκάματου. Επισήμως επίσης είναι αναγνωρισμένο ότι το κατώτερο μεροκάματο αντιστοιχεί στο επίσημο όριο φτώχειας. Δηλαδή, μ' αυτό το μεροκάματο που πληρώνεται για 8 ώρες δουλιά ο εργάτης ίσα που αναπαράγει τη δύναμη για να ξαναπιάσει την άλλη μέρα δουλιά. Και τώρα του λένε ότι πρέπει να ζήσει με το μισό μεροκάματο. Πρόσχημα το μισό ωράριο. Μα δεν του λένε πως σ' αυτό το μισό ωράριο θα παράγει περισσότερα απ' όσα χτες σ' ένα 8ωρο.

Η μερική απασχόληση είναι μέτρο για την ένταση της εκμετάλλευσης, ειδικά της γυναίκας. Που από τη μια την ανεβάζουν στα ύψη διακηρύσσοντας την ισοτιμία της κι από την άλλη τη χώνουν ακόμα πιο βαθιά στην υπερεκμετάλλευση. Τώρα και νόμιμα με τη μερική απασχόληση θα πληρώνεται λιγότερα. Στην προκλητική ερώτηση, είναι καλύτερα να μη δουλεύει κάποιος από το να δουλεύει έστω και μια ώρα; οφείλουμε μια καθαρή απάντηση: Η εργασία είναι πλήρες δικαίωμα. Κάθε έκπτωση σ' αυτό βαθαίνει το καθεστώς της βαρβαρότητας.

Κι από αυτήν την άποψη το εργατικό κίνημα ήδη πρέπει να κινείται στην κατεύθυνση οργάνωσης αυτών των εργαζομένων με κεντρικό αίτημα πλήρη εργασία με πλήρη δικαιώματα. Δεν είναι μαξιμαλισμός. Είναι ανάγκη ζωής. Το κεφάλαιο θα πάψει να υπάρχει. Το θέμα είναι πόσους πιο λίγους θα συμπαρασύρει στην πτώση του.