Δεν υποτιμά, βέβαια, τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις ο κύριος Φρίντμαν και γι' αυτό σημειώνει στο ίδιο άρθρο: «Ισως να φανούμε τυχεροί και το παιχνίδι του Μπους να αναγκάσει τον Σαντάμ να αποχωρήσει από την εξουσία. Η μοναδική εναλλακτική λύση είναι μια τελευταία προσπάθεια να συνταχθεί ένα ψήφισμα του ΟΗΕ που θα θέτει συγκεκριμένους στόχους αφοπλισμού του Σαντάμ Χουσεΐν, στόχους που αν δεν εκπληρωθούν, το Συμβούλιο Ασφαλείας θα δώσει το πράσινο φως για επίθεση. Η Γαλλία, η Ρωσία και η Κίνα θα μπορέσουν να πουν ότι κέρδισαν χρόνο και οι ΗΠΑ ότι απείλησαν τον Σαντάμ με ένα ενωμένο μέτωπο».

Σε διαφορετική περίπτωση, όμως, ο κύριος Φρίντμαν, με τον κυνισμό που μπορεί να διακρίνει μόνον εκείνους που είναι ταγμένοι να υπηρετούν τα ιμπεριαλιστικά σχέδια των «γερακιών» της Ουάσιγκτον, τονίζει: «Αν δε γίνει τίποτα απ' όλα αυτά, ας ετοιμαστούμε για τη σύγκρουση κι ας ελπίσουμε για το καλύτερο. Στο κάτω κάτω καθόμαστε στα πίσω καθίσματα».

Με απλά λόγια, μας λέει πως οι Αμερικανοί - με εξαίρεση τους μισθοφόρους που θα πάρουν μέρος στον πόλεμο του Ιράκ - δεν κινδυνεύουν και πολύ από ένα νέο γύρο πολέμου στο Ιράκ, καθώς πέφτει κομμάτι μακριά από τη χώρα τους! Τόσο απλά και τόσο κυνικά...

Μπορεί ο πόλεμος ενάντια στον ιρακινό λαό, να μην έχει ξεδιπλώσει ακόμη τα θανατηφόρα φτερά του, αλλά οι τιμές των καυσίμων «πετάνε» συνεχώς και ψηλότερα. Στις 3 Μάρτη η τιμή του πετρελαίου ήταν 33,5 δολάρια το βαρέλι, έχοντας αυξηθεί κατά 41% από τις 19 Νοέμβρη 2002 και κατά 76% από τον περσινό Γενάρη.

Περιττό να σημειώσουμε ότι οι απανταχού μεγάλες εταιρίες πετρελαίου και, ιδιαίτερα, οι γνωστές, πάλαι ποτέ «επτά αδελφές», που έχουν γίνει πλέον τέσσερις, μετά από ανάλογες συγχωνεύσεις, σημειώνουν ρεκόρ κερδοφορίας...

Πλούσια και πολύμορφη είναι η «προσφορά» της «17Ν», στα 28 χρόνια της ζωής και της δράσης της, στο σύστημα και τις κυρίαρχες δυνάμεις, εγχώριες και ξένες. Στις προηγούμενες δεκαετίες, για παράδειγμα, η παράδοση ήθελε τους όποιους κυκλοφορούσαν με διάφορες μάσκες - άλλοτε της οργάνωσης «17Ν», άλλοτε του ΕΛΑ, κλπ - να «χτυπούν», σε περιόδους που τα λαϊκά προβλήματα παρουσίαζαν όξυνση και το λαϊκό κίνημα άνοδο. Με τα επιλεγμένα χτυπήματα στην κατάλληλη στιγμή και την ανάλογη παρέμβαση των ΜΜΕ και της εκάστοτε κυβέρνησης επιχειρούνταν ο αποπροσανατολισμός της κοινής γνώμης και όχι μόνον.

Εδώ και μήνες, η ιστορία επαναλαμβάνεται. Ο επαπειλούμενος πόλεμος, η ακρίβεια, η ανεργία, τα αλλεπάλληλα γιουρούσια των κυβερνώντων και των «δυνάμεων» της αγοράς στα πλατιά λαϊκά στρώματα κλπ, κλπ, μπαίνουν στο περιθώριο της τηλεοπτικής επικαιρότητας, είτε με τη διοχέτευση «πληροφοριών» και τις «ζωντανές» συλλήψεις, είτε τώρα με τη «δίκη των δικών». Κι ενώ, η ζωή της μεγάλης πλειοψηφίας των εργαζομένων τραβά την ανηφόρα, στα τηλεπαράθυρα αναζητούν... το βαθύτερο νόημα της ματιάς του τάδε ή δείνα κατηγορούμενου.