ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Πλούτος κλεμμένος από τον ιδρώτα των λαών

Γρηγοριάδης Κώστας

Φαίνεται ότι η κρίση αποτελεί το ιδανικό περιβάλλον για την αναπαραγωγή των παράσιτων, που την προκάλεσαν. Ετσι, μεσούσης της κρίσης, οι δισεκατομμυριούχοι του πλανήτη αυξήθηκαν και από 1.226 πέρυσι, φέτος ανήλθαν σε 1.426. Αριθμός που «αποτελεί απόλυτο επίτευγμα» για τα 26 χρόνια που καταμετρά η αξιολόγηση αυτή του περιοδικού «Forbes». Ολοι μαζί μετρούν μία περιουσία 5,4 τρισεκατομμυρίων δολαρίων, έναντι 4,5 τρισεκατομμυρίων πέρυσι!

Οι προσωπικές τους περιουσίες ξεκινούν από τα 73 δισεκατομμύρια δολάρια ενός Μεξικανού, «πέφτουν» στα 67 δισ. δολάρια για έναν Αμερικανό και ακολουθούν ένας Ισπανός με περιουσία 57 δισ., ένας Αμερικανός με 53,5 δισ. και δύο Γάλλοι με 30 και 29 δισ. αντίστοιχα. Ολοι τους αύξησαν τον πλούτο που διαθέτουν σε σχέση με πέρυσι.

Αυτός ο πλούτος, όπως και όλος ο υπόλοιπος που βρίσκεται στα χέρια άλλων καπιταλιστών, έχει παραχθεί με τον ιδρώτα των λαών, είναι κλεμμένος απ' αυτούς. Πλούτος που θα έπρεπε να τους ανήκει, υπεραρκετός να ικανοποιήσει όλες τις σύγχρονες ανάγκες τους. Κι όμως, δεν μπορούν να απολαύσουν ούτε ένα απειροελάχιστο ποσοστό του. Απεναντίας, βουλιάζουν στη φτώχεια, στερούνται τα στοιχειώδη, το ψωμί, τη στέγη, την πρόσβαση σε υπηρεσίες Παιδείας, Υγείας, Πρόνοιας. Το χάσμα ανάμεσα στον πλούτο και στη φτώχεια διαρκώς θα μεγαλώνει όσο ο καπιταλισμός θα σαπίζει και θα προσπαθεί να επιβιώσει αρπάζοντας και την τελευταία μπουκιά απ' το στόμα των ανθρώπων του μόχθου. Και δε θα κλείσει παρά μόνο όταν οι λαοί αποφασίσουν να το κλείσουν, θάβοντας εκεί τους άρπαγες του πλούτου που παράγουν, κάνοντάς τους παρελθόν στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Κριτική στους επιχειρηματίες...

Η πρόσφατη συνάντηση του υπουργού Ανάπτυξης με εκπροσώπους πολυεθνικών ομίλων, που ζήτησαν να πέσουν τα μηνιάτικα ακόμα και στα 300 ευρώ, τροφοδότησε μια μεγάλη συζήτηση για το θράσος που έχουν οι μεγάλες επιχειρήσεις να πιέζουν για νέα επίθεση στους μισθούς. Το θράσος αυτό εντόπισαν και πολλές δυνάμεις που στηρίζουν την ΕΕ, δυνάμεις γενικά της αστικής διαχείρισης (όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, οι Ανεξάρτητοι Ελληνες κ.λπ.), που συστηματικά εμφανίζουν τη συγκυβέρνηση να «εξαναγκάζεται» σε αντιλαϊκές ανατροπές (λες και η ίδια δεν τις έχει προγραμματίσει) ή της ασκούν κριτική γιατί δε δείχνει πυγμή στους τροϊκανούς.

Αυτές οι δυνάμεις κατακεραυνώνουν τάχα τις προκλητικές απαιτήσεις των επιχειρήσεων, αποδίδοντας όμως την πρόκληση στην πολιτική της κυβέρνησης και της τρόικας. Ετσι, επιδιώκουν να καλλιεργήσουν την αυταπάτη πως η αντεργατική επίθεση γεννιέται από την πολιτική διαχείρισης που εφαρμόζεται σήμερα, αφήνοντας να εννοηθεί ότι υπάρχει και άλλη πολιτική διαχείρισης, που μπορεί να βάλει φρένο στην απαίτηση των επιχειρηματιών για χτύπημα των μισθών, προκειμένου να αυξήσουν την κερδοφορία τους, ως φυσική συνέπεια της οικονομίας που στηρίζεται στο κυνήγι του γρήγορου και εύκολου κέρδους.

... αλλά όχι στα συμφέροντά τους

Η πείρα που έχουν οι εργάτες από την καπιταλιστική ανάπτυξη τους δίνει τη δυνατότητα αλλά και τους υποχρεώνει να βγάλουν χρήσιμα συμπεράσματα, να βαθύνουν τον προβληματισμό τους: Αν, για παράδειγμα, η «Philip Morris» (μία από τις εταιρείες που ήταν στη συνάντηση με τον υπουργό Ανάπτυξης) δεν είχε 33 εκατ. ευρώ μεικτά κέρδη τη διετία 2010 - 2011, ή είχε ζημιές, θα έπρεπε να γίνει αποδεκτή ή θα ήταν δικαιολογημένη η απαίτηση για μισθούς των 300 ευρώ; Οχι, γιατί θα ήταν το ίδιο οδυνηρή για τη ζωή των εργατικών οικογενειών. Αν μία πολυεθνική εταιρεία αντίστοιχου διαμετρήματος καλέσει τους εργάτες να παραιτηθούν από κατακτήσεις που κατοχύρωνε η επιχειρησιακή ή κλαδική Σύμβαση με την υπόσχεση ότι έτσι δε θα χάσουν τη δουλειά τους, θα μπορούσαν οι εργάτες να κοιμούνται ήσυχοι ότι δε θα χάσουν τη δουλειά τους, δηλαδή να θεωρούν ότι η θυσία των δικαιωμάτων τους θα αποτρέψει την εργοδοτική επίθεση; Οχι βέβαια. Γιατί ο ανταγωνισμός για το μοίρασμα της αγοράς οξύνεται αμείωτα και κυριαρχούν εκείνοι που εξασφαλίζουν όλο και φτηνότερους εργάτες. Η «Ford» έκλεισε το εργοστάσιο στο Βέλγιο απολύοντας 4.000 εργάτες, αν και πριν δύο χρόνια οι εργαζόμενοι είχαν αποδεχτεί μειώσεις μισθών στο όνομα της σωτηρίας του εργοστασίου και των θέσεων εργασίας τους.

Τι δείχνουν τα παραπάνω; Οτι όσο η όποια πολιτική διαχείρισης στηρίζει την ανάπτυξη που εξαρτά τα δικαιώματα των εργαζομένων από τις «αντοχές» των μεγαλοεργοδοτών, τότε είναι υποχρεωμένη να εφαρμόζει πολιτική υπέρ των επιχειρηματιών. Αρα αντεργατική.

Περί επαναδιαπραγμάτευσης

Απάτη ολκής αποδείχνεται η διαφημιζόμενη από τη συγκυβέρνηση (ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ) προπαγανδιστική επιχείρηση «επαναδιαπραγμάτευσης» με την τρόικα για ορισμένες από τις πτυχές της αντιλαϊκής πολιτικής και της επίθεσης που κλιμακώνουν σε απόλυτη συμφωνία με τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, την ΕΕ και το ΔΝΤ, προκειμένου να ανακουφίσουν λένε κάπως το λαό. Μοναδικός στόχος είναι η χαύνωση λαϊκών συνειδήσεων, η απόσυρση του λαϊκού παράγοντα από τις εξελίξεις, η καθήλωσή του σε ρόλο παρατηρητή» των «ικανοτήτων» της συγκυβέρνησης, όπως και άλλων σημερινών ή και αυριανών διαχειριστών της αστικής εξουσίας και των κυβερνήσεων, της δικτατορίας των μονοπωλίων. Το αστικό κράτος, οι θεσμοί του, μαζί και οι διάφοροι πολιτικοί διαχειριστές είναι απόλυτα ενταγμένοι στο πλέγμα των συμφερόντων εξυπηρέτησης των μονοπωλίων που στηρίζουν και υπηρετούν. Οικογενειακή τους υπόθεση είναι και η προβαλλόμενη από τους ίδιους «επαναδιαπραγμάτευση». Το μόνο που αναδείχνει είναι τα διαχειριστικά ζόρια και αδιέξοδα της εγκληματικής πολιτικής του κεφαλαίου, τα οποία ο λαός έχει κάθε συμφέρον να οξυνθούν και να βαθύνουν ακόμη περισσότερο.

Η «επαναδιαπραγμάτευση» δεν είναι τίποτα άλλο παρά οι διαρκείς και χωρίς τέλος αναγκαστικές αναπροσαρμογές της πολιτικής τους στις νόρμες ανταγωνιστικότητας, που κάθε φορά έχουν ανάγκη οι κεφαλαιοκράτες. Για παράδειγμα, βλέπουν μπροστά τους την αντικειμενική αδυναμία των λαϊκών νοικοκυριών να πληρώσουν τους ασήκωτους φόρους και τα βαριά χαράτσια. Αυτό που «διαπραγματεύονται» είναι η καταβολή τους σε περισσότερες δόσεις, με την ελπίδα να αρπάξουν από το λαό και την τελευταία διαθέσιμη δεκάρα. Δίπλα στο «καρότο» σηκώνουν το βούρδουλα της βαρβαρότητας απειλώντας και ετοιμάζοντας νέα σκληρότερα μέτρα για κατασχέσεις μισθών και συντάξεων σε βάρος λαϊκών νοικοκυριών, που όπως είναι απόλυτα δεδομένο, δε θα μπορέσουν να ανταποκριθούν ούτε και στη νέα ρύθμιση. «Επαναδιαπραγμάτευση» είναι η διαρκής συμπίεση και του κατώτατου μισθού για τους εργατοϋπαλλήλους, η βίαιη προσαρμογή του στις εκάστοτε συνθήκες ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου. Το ομολογούν και οι ίδιοι στο «μνημόνιο - 3», στη μεταξύ τους συμφωνία με τους ιμπεριαλιστικούς Οργανισμούς, όπου αναφέρεται: «Η κυβέρνηση θα αναθεωρεί το σύστημα του κατώτατου μισθού, με σκοπό πιθανές βελτιώσεις και την αποτελεσματικότητα στην προώθηση της απασχόλησης και τη μάχη της ανεργίας και τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας».

Επαναδιαπραγμάτευση» είναι και οι «ρήτρες αυτόματης διόρθωσης», η διαρκής διάλυση των κρατικών δαπανών που συνδέονται με τις λαϊκές ανάγκες, στο ίδιο πράγμα εντάσσονται και τα νέα ασήκωτα χαράτσια που ετοιμάζουν απέναντι στη μικρή λαϊκή περιουσία. «Επαναδιαπραγμάτευση» είναι η διαρκής προσαρμογή του κεφαλαίου, το ξεσκαρτάρισμα, όπως λένε, από τα «μη αποτελεσματικά μέτρα πολιτικής» (για τους ίδιους) η αναβαθμισμένη «αντικατάστασή» τους από αλλεπάλληλα νέα μέτρα, περισσότερο αποτελεσματικά στη διαμόρφωση ολοένα και πιο ευέλικτης, φτηνότερης εργατικής δύναμης. «Επαναδιαπραγμάτευση» είναι αυτά που κάθε φορά συμφέρουν τη διαχειριστική τακτική τους, είναι συνώνυμο με την καταστροφή του λαού.

Αδιαπραγμάτευτο για τα λαϊκά συμφέροντα, είναι η πάλη ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική, σε ρότα συνολικής ρήξης με τα μονοπώλια και την πολιτική τους, είναι η μονομερής διαγραφή του χρέους, η έξοδος από τη λυκοσυμμαχία της ΕΕ, με εργατική λαϊκή εξουσία, με κεντρικό σχεδιασμό για την ανάπτυξη όλων των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας και το λαό αποκλειστικό ιδιοκτήτη του πλούτου που παράγει.