ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Αβυσσαλέο το χάσμα με τους λαούς

Παπαγεωργίου Βασίλης

Ενα ήταν το μήνυμα που έφτασε χτες ταυτόχρονα από το Τογιάκο της Ιαπωνίας, όπου πραγματοποιείται η σύνοδος των ηγετών των 8 περισσότερο ανεπτυγμένων βιομηχανικά χωρών, αλλά και από τις Βρυξέλλες όπου συνεδρίαζαν οι υπουργοί Οικονομίας της ΕΕ: Η άβυσσος ανάμεσα στους ηγέτες των μεγάλων καπιταλιστικών κρατών και τους λαούς του κόσμου μεγαλώνει. Οι αποφάσεις τους είναι σκέτη πρόκληση για τους λαούς και δείχνουν τη βαθιά περιφρόνηση στην πείνα και τη φτώχεια που απλώνονται διαρκώς, εξαιτίας ακριβώς της πολιτικής τους. Οι ηγέτες των 8, αλλά και οι υπουργοί της ΕΕ, έχουν έναν και μόνο στόχο: Πώς θα ξεπεραστεί η «διατροφική», η «πετρελαϊκή» και η «χρηματοπιστωτική» κρίση, δίχως να θιγούν τα προνόμια και τα υπερκέρδη των μονοπωλίων και πώς δε θα αποσταθεροποιηθεί η κυριαρχία του παγκόσμιου καπιταλισμού. Πίσω από την υποκριτική έκφραση «βαθιάς ανησυχίας» για την εκτόξευση των τιμών των ειδών διατροφής παγκοσμίως, η βασική φροντίδα τους ήταν να μη χαλαρώσει η επίθεση κατά των λαών και υπάρξουν «πισωγυρίσματα» σε πολιτικές αύξησης μισθών και κοινωνικών δαπανών, κ.ο.κ. «Δεν υπάρχουν περιθώρια για πειραματισμούς που απέτυχαν στη δεκαετία του 1970 και οδήγησαν σε εκρηκτικά προβλήματα που χρειάστηκαν πολλά χρόνια για να διορθωθούν», συνόψισε την κυρίαρχη αντίληψη ο Γ. Αλογοσκούφης. Η απάντηση των λαών δεν μπορεί παρά να είναι μία: Δεν υπάρχουν περιθώρια για αυταπάτες. Ανυπακοή και απειθαρχία και ανατροπή.

Πού πας χωρίς διαγωνισμό..;

Ενα από τα βασικά γνωρίσματα του οπορτουνισμού είναι ο καιροσκοπισμός και η προσαρμοστικότητα στην ημερήσια διάταξη, που, κατά καιρούς, ορίζουν τα αστικά κόμματα και η οικονομική ολιγαρχία. Αυτό επιβεβαιώνεται και από την ανακοίνωση που εξέδωσε ο ΣΥΝ με τίτλο «τέλος στα σχέδια της "Χόχτιφ" για επέκταση της σύμβασης παραχώρησης του "Ελ. Βενιζέλος" βάζει η Κομισιόν». Και αυτό το ...τέλος μπήκε, υποτίθεται, μετά την «απάντηση του επιτρόπου ΜακΚρίβι στον Δ. Παπαδημούλη».

Εχοντας ως δεδομένο ότι η Κομισιόν είναι ο κατεξοχήν εκφραστής της πολιτικής που κινεί γην και ουρανό για παραχώρηση κάθε δημόσιας υποδομής στο ιδιωτικό κεφάλαιο, η «είδηση», που αφήνει να εννοηθεί ότι το αεροδρόμιο επιστρέφει στο Δημόσιο, μπορεί μεν να γεννά απορίες, αλλά, τελικά, αν έτσι θα ήταν τα πράγματα, «μπράβο» στον ΣΥΝ και τον ευρωβουλευτή του.

Μόνο, που τα πράγματα ασφαλώς και δεν είναι έτσι. Ισα ίσα. Ο ΣΥΝ και ο Παπαδημούλης, για μια ακόμα φορά λειτουργώντας ως θεματοφύλακες του συστήματος και των θεσμών του, σήκωσαν το θέμα «Χόχτιφ» όχι για να απαιτήσουν την έξωση της πολυεθνικής από το αεροδρόμιο, ούτε για να επιστρέψει στο Δημόσιο, αλλά για να επισημάνουν ότι οφείλουμε να τηρούμε τους ευρωενωσιακούς κανονισμούς, σύμφωνα με τους οποίους η επέκταση της σύμβασης παραχώρησης πρέπει να γίνει μετά από τη διενέργεια διαγωνισμού...

Είναι ολοφάνερο ότι ανεξάρτητα από το αριστερό προφίλ με το οποίο κάποιοι επιχειρούν να φιλοτεχνήσουν τον ΣΥΝ, η ρότα που ακολουθεί ο συγκεκριμένος σχηματισμός είναι δεδομένη και ως εκ τούτου η διαχειριστική αντίληψη που δεσπόζει, δε θα επέτρεπε ποτέ στον ευρωβουλευτή του να θέσει θέμα έξωσης της «Χόχτιφ» (και της κάθε «Χόχτιφ») από τη μέχρι πρόσφατα περιουσία (την όποια περιουσία) του Δημοσίου. Το μόνο για το οποίο ενδιαφέρονται οι άνθρωποι είναι η τήρηση της νομιμότητας. Γι' αυτό ρώτησαν την Κομισιόν «αν είναι σύμφωνη με το κοινοτικό δίκαιο η χρονική επέκταση της υφιστάμενης σύμβασης, χωρίς την προηγούμενη διενέργεια διεθνούς διαγωνισμού»...

... με καημό για τους θεσμούς

Στο διά ταύτα; Για τον ΣΥΝ δεν υπάρχει θέμα «Χόχτιφ». Ούτε σήμερα, ούτε μετά το 2025 που λήγει η σχετική σύμβαση. Το θέμα είναι να μη θιγούν οι θεσμοί και οι κανόνες. Πολύ περισσότερο που, όπως λέει ο ευρωβουλευτής, «σε μια περίοδο που το ελληνικό σκάνδαλο "Ζήμενς" σκιάζει τα πάντα, ο πρωθυπουργός και οι αρμόδιοι υπουργοί οφείλουν να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί και απόλυτα προσηλωμένοι στη διαφάνεια και τη νομιμότητα».

Αυτός είναι ο ΣΥΝ κι ανάλογα είναι τα συμπεράσματα που πρέπει να βγάζουν οι εργαζόμενοι...

Το «μπλακάουτ»

Ο φόβος, η απειλή, η τρομοκράτηση, είναι διαχρονικά εργαλεία διακυβέρνησης από τα κόμματα της ολιγαρχίας. Στην περίπτωση της ηλεκτρικής ενέργειας, ο φόβος για ένα ενδεχόμενο «μπλακάουτ» αποτελεί κομβικό σημείο της ασκούμενης ενεργειακής πολιτικής. Πριν από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, σήμερα από τη ΝΔ. Ο στόχος είναι διπλός: Από τη μία, να θεωρεί ο λαός την κυριαρχία του μεγάλου κεφαλαίου και στην ενέργεια ως φυσικό φαινόμενο. Από την άλλη, να θεωρηθούν αναγκαία και επείγοντα όλα τα προκλητικά μέτρα ενίσχυσης του μεγάλου κεφαλαίου προς αυτή την κατεύθυνση. Με μεγάλη ευκολία η κυβέρνηση και τα αρμόδια στελέχη για τη χάραξη του «ενεργειακού σχεδιασμού» προσπερνούν τις αιτίες και υπερπροβάλλουν τις συνέπειες, τα αδιέξοδα που έχουν προκληθεί στον ενεργειακό τομέα, έτσι ώστε οι προτεινόμενες «λύσεις» να περιοριστούν και να εναρμονιστούν με όσα ορίζει η πολιτική της «απελευθέρωσης» της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας. Τελικό ζητούμενο είναι να μειωθούν στο ελάχιστο οι λαϊκές αντιδράσεις και να εμφανιστούν τα κυβερνητικά στελέχη ως ικανοί διαχειριστές μιας κρίσιμης κατάστασης, κάτι σαν «σωτήρες» του λαού... αγκαλιά με τους μεγαλοεπιχειρηματίες ηλεκτροπαραγωγούς, που θα θησαυρίζουν στο όνομα αυτού του λαού και σε βάρος της τσέπης του.

Στις αρχές της δεκαετίας τα αντιλαϊκά «γρανάζια» της ΕΕ άρχισαν να γυρίζουν προς την κατεύθυνση της «απελευθέρωσης» των αγορών ενέργειας και θεσπίστηκαν οι πρώτοι νόμοι. Η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αρχίζει την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ. Η «απελευθέρωση» απαιτεί την είσοδο και ιδιωτών επιχειρηματιών, κυρίως στην παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας. Μπορεί και ως κρατικής ιδιοκτησίας επιχείρηση να ήταν καπιταλιστική, αλλά το κεφάλαιο θέλει τον τομέα ηλεκτρικής ενέργειας ελεύθερο για επενδύσεις αφού αναπτύσσεται. Επρεπε να δημιουργηθεί «ζωτικός χώρος» για την εμπλοκή τους, ένα κενό που θα το κάλυπταν ώστε να έχουν σίγουρα κέρδη. Τα παραγωγικά έργα της ΔΕΗ αυτό το διάστημα είναι ελάχιστα. Παρ' όλα αυτά, οι ιδιώτες καθυστερούν. Θέλουν μεγαλύτερες χρηματοδοτήσεις, περισσότερες διασφαλίσεις για το βέβαιο της κερδοφορίας τους, ακόμη μεγαλύτερα κέρδη. Είναι η περίοδος που η κυβέρνηση της ΝΔ αναλαμβάνει να ολοκληρώσει το έργο του ΠΑΣΟΚ.

Οι κυβερνήσεις του δικομματισμού ήξεραν και ξέρουν τις απαιτήσεις του συστήματος ηλεκτρικής ενέργειας και τους μελλοντικούς κινδύνους. Αλλά το κύριο μέλημά τους ήταν να ιδιωτικοποιήσουν τη ΔΕΗ. Να αυξήσουν τη χοντρική τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος για να πουλάνε ακριβά οι πρώτοι ιδιώτες. Να μπλοκάρουν τα έργα άλλων, όπως, π.χ., των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας, μέχρι να υπερδιπλασιάσουν τις επιδοτήσεις και να ενδιαφερθούν οι ξένοι ενεργειακοί κολοσσοί. Να αυξήσουν τα τιμολόγια. Ο κίνδυνος μπλακάουτ είναι υπαρκτός και οφείλεται στην «απελευθέρωση» της αγοράς. Οι πιθανότητες για μπλακάουτ είναι μια άλλη υπόθεση. Εάν συμβεί, θα φταίει η υπερκατανάλωση σε ώρες αιχμής, ο «ασυνείδητος» ενεργειακά Ελληνας. Εάν δε συμβεί, η κυβέρνηση θα έχει χειριστεί επιδέξια το πρόβλημα. Για μια ακόμη φορά, η πρόταση του ΚΚΕ για ενιαίο και δημόσιο τομέα ενέργειας, στο πλαίσιο της λαϊκής οικονομίας, προβάλλει ως η μόνιμη και πλήρης λύση για επαρκή και φτηνή ενέργεια για το λαό. Μια λύση που θα τον απελευθερώσει από τα δεσμά του φόβου.